Θα πω πάλι το προφανές, αλλά όταν περάσεις μια συγκεκριμένη ηλικία οι δίσκοι που σου «μένουν» γίνονται όλο και σπανιότεροι. Κατ’ αρχάς, όταν είσαι έφηβος που μόλις έχεις ανακαλύψει τη μουσική όλα σου φαίνονται φρέσκα και σπουδαία και γαμάτα διότι δεν έχεις κάτι άλλο με το οποίο να τα συγκρίνεις. Και όταν είσαι έφηβος, με λιγότερα βιώματα και ακούσματα, είναι ευκολότερο να σου αποτυπωθεί κάτι και να μείνει μαζί σου για πάντα. Οι σημερινοί πιτσιρικάδες ενθουσιάζονται με τη Nicki Minaj κι έχουν κάθε δικαίωμα να μην έχουν ιδέα ποια είναι η Missy Elliott ή (Θεός φυλάξοι!) η Diana Ross, οι έφηβοι αναγνώστες του Kerrang! τo 1998 ψήφιζαν Reef και Terrorvision σε λίστα με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών αφήνοντας απ’ έξω π.χ. το “Are You Experienced” του Jimi Hendrix, κι εγώ εν έτει 2015 ακούω ακόμα το “Emotions In Motion” του Billy Squier τουλάχιστον 3-4 φορές το χρόνο επειδή αυτό έτυχε να ακούσω όταν ήμουν 14. Να μου το θυμηθείτε, το 2040 θα υπάρχουν ορδές σαραντάρηδων που θα ακούνε με νοσταλγία παλιά τραγούδια της Nicki Minaj ενώ τα παιδιά τους θα τους κοιτάνε με μισό μάτι αναρωτώμενα γιατί η μαμά γουστάρει αυτή την αρχαία χοντροκώλα. Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Δεύτερον, μεγαλώνοντας έχεις κι άλλες δουλειές να κάνεις πέρα από το να κάθεσαι κλεισμένος στο δωμάτιό σου ακούγοντας δίσκους πιστεύοντας ότι θα αλλάξεις τον κόσμο και χαζεύοντας το ταβάνι, όπως ας πούμε να εξασφαλίσεις ότι εσύ και 2-3 άλλοι που αποκαλείς οικογένειά σου θα έχουν ταβάνι πάνω από το κεφάλι τους to begin with. Ακούς λιγότερα πράγματα, τα ακούς λιγότερο συχνά και πιο επιφανειακά γιατί συνήθως έχεις ένα βουνό έγνοιες στο μυαλό σου, οπότε τι να σου μείνει από αυτά που γκαρίζει περί επανάστασης ο κατά 20 χρόνια νεώτερός σου τραγουδιστής της τάδε hip και hot νέας πανκ μπάντας;
Διάφορες τέτοιες παράμετροι οδηγούν άτομα της ηλικίας μου σε μία στάση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κυνική απέναντι σε κάθε τι νέο στη μουσική. Αν είναι έτσι, ζητώ συγνώμη. Ταυτόχρονα όμως αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο χαρακτηρισμό «αριστούργημα» όταν τον αποδίδεις σε δίσκο που άκουσες μετά τα 35 κι εξακολουθείς να τον ακούς τακτικά σχεδόν μια δεκαετία αργότερα. Ε ναι λοιπόν, το “The Black Parade” των My Chemical Romance είναι αριστούργημα και μία από μόλις 7 (επτά) ροκ κυκλοφορίες από το 2000 κι έπειτα που μου έχουν «μείνει» με ΑΥΤΟ τον τρόπο. Για τους εξής 10 λόγους:
1. Ανερχόμενη μπάντα με δύο albums στο ενεργητικό της, θεωρείται μεγάλη ελπίδα για το μέλλον από μία μεγάλη μερίδα των εφήβων που αποτελούν τους πιο ενθουσιώδεις καταναλωτές μουσικής, έχει αποκτήσει γερά πατήματα κάτω από την ιδιαίτερα δημοφιλή εκείνη την εποχή ταμπέλα “emo” και αυτοί τι κάνουν; Αντί να στήσουν ένα δίσκο-εγγυημένη επιτυχία πάνω σε δύο πιασάρικα τρίλεπτα singles, το τρίτο τους album είναι ένα ξεδιάντροπα 70’s classic rock concept album. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ούμπαλα, και τα ούμπαλα εδώ βγαίνουν και στη μουσική αυτή καθεαυτή.
2. Και τι concept ε; Καταπιάνεσαι με το πιο unsexy θέμα που θα μπορούσες, με ένα από τα ελάχιστα ταμπού που έχουν απομείνει όρθια και που θα μπορούσε να απωθήσει μέρος του κοινού σου, και γράφεις ένα album για κάποιον που πεθαίνει από καρκίνο. Και το κάνεις με σπάνια ευαισθησία, βγάζοντας πόνο και οργή και ματαίωση και μου σφίγγει την ψυχή αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω ξανά και ξανά και να σκέφτομαι για αυτή την κωλοαρρώστια και δικούς μου ανθρώπους που έχασα και δικούς μου ανθρώπους που τη γλύτωσαν και αν προβλέπεται κάποια στιγμή και για μένα στο πρόγραμμα...
3. Αυτό δεν είναι ένα album των My Chemical Romance, οι My Chemical Romance εξαφανίστηκαν το 2005 και επανεμφανίστηκαν το 2007. Αυτό είναι ένα album των Black Parade, της περσόνας που δημιούργησαν οι My Chemical Romance για το συγκεκριμένο album. Και είναι ιδίαιτερα πειστικοί, επιπέδου method acting σχολής Στανισλάφσκι – ή τουλάχιστον επιπέδου David Bowie όταν είχε μεταμορφωθεί σε Ziggy Stardust. Μου λείπουν οι Black Parade, σχεδόν όσο και ο Ziggy.
4. Οι ερμηνείες του Gerard Way, σε όλο το album, είναι εξαιρετικές. Ο άνθρωπος τα ζει τα τραγούδια του “Black Parade” με πάθος που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τεράστιους ερμηνευτές επιπέδου Peter Gabriel και Geoff Tate και που δυστυχώς ποτέ ξανά δεν κατάφερε να επαναλάβει.
5. Κανείς άλλος δεν πέτυχε ποτέ να βγάλει τέτοια πομπώδη ατμόσφαιρα και πολυμορφία ηχοχρωμάτων μέσα στο ίδιο album, τύπου Queen, από την εποχή των, εχμμ, Queen: Μέσα σε 50 λεπτά έχεις και straightforward rockers όπως το ΥΠΕΡΓΑΜΑΤΟ one-two punch των “This Is How I Disappear” και “The Sharpest Lives”, και επικά έπη όπως το “Welcome To The Black Parade”, και tongue-in-cheek μπουρλέσκ καμπαρέ όπως το εντελώς Mercury-κό hidden track “Blood”, και ανατριχιαστικές μπαλάντες όπως το “Disenchanted”, και όλα δένουν τέλεια χωρίς το πράγμα να καταντάει γελοίο.
6. Και μια που λέμε για Queen, οι κιθαρίστες εδώ αποτίουν απροκάλυπτα φόρο τιμής στο Μεγάλο Brian May σε περισσότερες από μία περιστάσεις: Άκου π.χ τη φράση στο solo του “I Don’t Love You” στο 2:53, και μετά άκου και το 2:53 στο solo του “Bohemian Rhapsody”. Καλό ε; Ε; Ε;
7. Για να μη μιλήσουμε για το “Mama” με guest vocals από τη… Liza Minnelli, εντελώς συμπτωματικά την αγαπημένη τραγουδίστρια του Freddie Mercury, nudge nudge wink wink say no more.
8. Ακόμα κι όταν οι κιθαρίστες κάνουν πράγματα πολύ «μοντέρνα» για έναν Brian May, όπως π.χ. αυτό το γύρισμα με τις αρμονικές στο κουπλέ του “Welcome To The Black Parade”, η δουλειά τους παραμένει ιδιοφυής, χωρίς υπερβολές και φιοριτούρες.
9. Η παραγωγή του album είναι, απλά, τέλεια. Μακάρι όλοι οι mainstream ροκ δίσκοι να ακούγονταν τόσο κρυστάλλινοι και θελκτικοί.
10. Τα βίντεο για τα singles του album είναι μικρά αριστουργήματα. Εγώ έτσι ανακάλυψα το album, τη μπάντα τη σνόμπαρα (επειδή ήταν emo) μέχρι που είδα το “Welcome To The Black Parade” κι έκανα κακάκια πάνω μου. Δυστυχώς οι μέρες που τα budgets των δισκογραφικών εταιρειών και των συγκροτημάτων επέτρεπαν τη δημιουργία τέτοιων βίντεο-υπερπαραγωγών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και ως μέλος μιας γενιάς που μεγάλωσε στα 80s με ένα αλλιώτικο MTV αυτό με στεναχωρεί: Πέρα από την ηλικία, την έλλειψη χρόνου, την αλλαγή προτεραιοτήτων, τον κυνισμό, υποθέτω πως για τη γενιά μου κάτι τέτοια μικρά πραγματάκια όπως τα βίντεο έπαιζαν το ρόλο τους στο να σου «μένουν» κάποια albums για πάντα. Αυτό ίσως δεν είναι τόσο προφανές και είναι κάτι που έχει χαθεί, και μάλιστα στην εποχή του youtube: Υποψιάζομαι ότι οι Black Parade θα αναγνώριζαν την ειρωνία.
AMIRA MEDUNJANIN – Silk And Stone Haunting voice sings updated interpretations of Bosnian folk songs. This is probably the saddest thing I’ve heard in months. (8)
MAGGIE BJORKLUND – Shaken She’s the pedal steel guitarist in Jack White’s band and she’s got a lot of famous friends, many of which appear on this album: Members of Portishead, PJ Harvey’s band, Lambchop and Calexico, the latter being the closest point of reference for this beautiful, ethereal, twangy collection of tunes. (8)
MARILYN MANSON – The Pale Emperor Like most people I gave up on this guy 14-15 years ago but I have to admit that, surprisingly, this is a killer album: Forget industrial, this is Manson in glam/QOTSA/classic rock mode and he RULES. All Hail the Pale Emperor. (8)
PUNCH BROTHERS – The Phosphorescent Blues Progressive bluegrass. Proggrassive? Bluegressive? Whatever, sounds good anyway. (7)
SLEATER-KINNEY – No Cities To Love The angular punk guitars/urgent pop hooks combo still works like a charm a decade later, on this most welcome comeback by a leading riot-grrrl act we thought we’d never hear from again. (8)
SWAMP DOGG – The White Man Made Me Do It Veteran soul/funk eccentric lunatic who’s been around for 45 years but whom you’ve never heard of, unless you read the liner notes on Kid Rock albums to figure out where the badass samples come from. On this album he tackles politics and race and he actually sounds saner than you. (7)
THE HOLD STEADY – Live At Horseshoe Tavern Good quality bootleg (soundboard recording), semi-official since apparently it was leaked by the band themselves. World-class performance rocking a legendary Toronto live venue, next best thing to actually being there. I do miss the Springsteen piano on “Stuck Between Stations” though. (8)
VARIOUS ARTISTS – Funky Soul Brothers and Sisters: Ghetto Funk Classics & Southern Fried Soul Killers Stylistically it’s a bit all over the place but at 38 tracks long and mixing unknown funk soul gems with hits by Gil-Scott Heron, Curtis Mayfield, Ike & Tina, Maceo Parker, Mavis Staples, Bettye LaVette, Aaron Neville, The Meters and Bobby Womack, it’s an instant party! (8)
VARIOUS ARTISTS – Native North America Vol.1 Aboriginal Folk, Rock & Country 1966-1985 Amazing 3-LP collection of folk and country by the folk who used to own the country, including 34 ultra-rare songs, lengthy essays and fantastic photos. Musically the main influences are Woody Guthrie, Phil Ochs, Neil Young and Hank Williams, but lyrically the themes are uniquely Native American. (10 for the release package, 7 for the actual music)
VARIOUS ARTISTS – Truckers Kickers Cowboy Angels: The Blissed-Out Birth Of Country Rock, Vol 2, 1969 Volume 2 in this great series documenting the birth and development of country rock. Featuring The Byrds, Flying Burrito Brothers, Bob Dylan, The Band, Dillard & Clark, Poco, Linda Rondstadt, Townes Van Zandt, even Elvis Presley. (8)
Αν ζητήσεις από έναν οποιοδήποτε τυχαίο music nerd (εμένα, τυχαία, ας πούμε) να παίξετε ένα free association game, ξέρετε, αυτό που ο ένας λέει μια λέξη-κλειδί και ο άλλος πρέπει να απαντήσει με το πρώτο πράγμα που του έρχεται στο μυαλό, αν πείτε "90s", 9 φορές στις 10 η αυτόματη απάντηση θα είναι "grunge", "Νirvana" ή κάτι αντίστοιχο.
Εκτός αν είναι φλώρος οπότε η αυτόματη απάντηση θα είναι "britpop", "Blur" ή κάτι αντίστοιχο. Ή αν είναι μαύρος οπότε η αυτόματη απάντηση θα είναι "hip hop", "2Pac" ή κάτι αντίστοιχο. Ή αν είναι μεταλλάς οπότε η αυτόματη απάντηση θα είναι "SLAYEEEEEER ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ" ή κάτι αντίστοιχο. Είμαι ακόμα στον πρόλογο και ολόκληρο το επιχείρημά μου έχει ήδη καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, πριν καν να αναφέρω ποιο ήταν αυτό. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που ήθελα ήταν να πω και να αποδείξω ότι τα 90s ήταν πολύ παραπάνω από το grunge και τους Nirvana και ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας βγήκε περισσότερη καλή μουσική παρά κατά τη διάρκεια οποιαδήποτε άλλης δεκαετίας.
Εκτός αν ως γεννημένος το 1968 απλώς είχα περισσότερο χρόνο για να ακούω μουσική στα 90s, δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποίας τελείως συμπτωματικά εργαζόμουν στη μουσική βιομηχανία, κάτι που σημαίνει ότι κάποιος γεννημένος το 1958 μπορεί να πει ακριβώς το ίδιο πράγμα για τα 80s και κάποιος γεννημένος το 1978 για τα 00s και να έχουν και οι δύο δίκιο. ΟΚ, αυτό που είχα σκοπό να γράψω μόλις πήγε στο διάολο οριστικά και αμετάκλητα, οπότε άστο. Σας έφτιαξα πάντως μια κασέτα 90s και δεν έχει μέσα καθόλου grunge. 1. CHEMICAL BROTHERS - Block Rockin' Beats Οι Nirvana του big beat σε μια χορευτική κομματάρα που κάνει τα τζάμια να τρίζουν, τα πατώματα να ιδρώνουν και ναι, οικοδομικά τετράγωνα να σείονται.
2. PORTISHEAD - Sour Times Καλοκαίρι του '94, 40 βαθμοί με 90% υγρασία στη Νέα Υόρκη, ψωνίζουμε δίσκους, πάμε καταϊδρωμένοι στο σπίτι του S. να τους ακούσουμε, βάζουμε αυτό. Δεν θυμάμαι ποιος από τους τέσσερεις μας το είχε αγοράσει, επιτόπου όμως ξαναβγήκαμε στους 40 βαθμούς και επιστρέψαμε στο δισκάδικο για να το πάρουν και οι άλλοι τρεις.
3. MASSIVE ATTACK - Protection Οι Nirvana του trip hop (OK το παράχεσα, το ξέρω). Αν πεις ότι δεν σου αρέσει αυτό το τραγούδι, άλλαξε αυτιά.
4. TUATARA - Saturday Night Church Μέλη των REM και Screaming Trees παίζουν "κινηματογραφικά" instrumentals με έντονες world music επιρροές. Καλύτερο απ' όσο φαντάζεστε. Πολύ καλύτερο.
5. BALLY SAGOO - Tum Bin Jiya Ινδοβρετανός μουσικός και παραγωγός, παντρεύει πολύ πετυχημένα τη Δυτική electronica των 90's με το Bollywood.
6. TRANSGLOBAL UNDERGROUND - Chariots Εκείνο τον χορό της κοιλιάς της Natacha Atlas δε νομίζω ότι μπορώ να τον ξεχάσω ποτέ.
7. DEFINITION OF SOUND - Mama's Not Coming Home Είχαν κάποιες χορευτικές επιτυχίες στις αρχές των 90s, αυτό πάτωσε και αδυνατώ να καταλάβω γιατί, σήμερα δεν βρίσκεται καν στο youtube. Είμαι σίγουρος πάντως ότι οι Faithless το έχουν στη δισκοθήκη τους, και χάρη στο I Was A Teenage Music Geek τώρα το έχετε κι εσείς (βλ. link στο τέλος του ποστ).
8. DIGABLE PLANETS - Dial 7 Οι χίπστερ σήμερα λατρεύουν τους Shabazz Palaces, o Ishmael Butler όμως είχε ήδη καθιερωθεί ως γκουρού του εναλλακτικού hip hop 20 χρόνια νωρίτερα.
9. MESHELL NDEGEOCELLO - Leviticus: Faggot Φοβερή funk μπασίστρια, δηλωμένη bisexual, γνωστή ακτιβίστρια, ο πρώτος της δίσκος ήταν και ο καλύτερος.
10. MEDESKI, MARTIN & WOOD - The Lover Funk jazz trio με δύο πρόσωπα, ένα πιο pop κι ένα πιο avant garde. Αυτό το κομμάτι ανήκει στα πρώτα και κλείνει ωραία το 90s mixtape. Που δεν έχει μέσα grunge.
