Άλλη μια γαμωχρονιά φτάνει λοιπόν στο τέλος της, και είναι η εποχή της Λίστας με τα άλμπουμ που άκουσα/ευχαριστήθηκα/αγάπησα περισσότερο φέτος. Δεν έχω κάποια βαθυστόχαστη παρατήρηση να προσθέσω πέρα από το γεγονός ότι και φέτος βγήκε πολλή καλή μουσική, οπότε θα πάμε (σχεδόν) κατευθείαν στο ψητό.
Πρώτα όμως, όπως κάθε χρόνο, ιδού η «εναλλακτική» Λίστα Αυτών Που Θα Δείτε Σε Άλλες Λίστες Αλλά Όχι Εδώ. Αντικαταστήστε τυχαία 5-6 από αυτά με hip-hop/R&B δίσκους που δεν το κατέχω το άθλημα, και πιθανότατα έχετε την εικοσάδα του Pitchfork. Σε τυχαία σειρά λοιπόν:
- DRY CLEANING / SQUID διότι Black Country, New Road / Black Midi
- JULIEN BAKER διότι Lucy Dacus
- THE WEATHER STATION διότι υπερβολικά yacht rock για τα γούστα μου
- RYLEY WALKER διότι τον γουστάρω πολύ τον τύπο, αλλά τελικά τον προτιμούσα όταν ήθελε να γίνει Nick Drake παρά τώρα που θέλει να γίνει Genesis
- AROOJ AFTAB διότι απλά δεν χώρεσε στην εικοσάδα
- DEAFHEAVEN διότι σε μία λίστα γενικού ενδιαφέροντος που ήδη αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από metal και metal-friendly κυκλοφορίες ειδικού ενδιαφέροντος, θα ήταν υπερβολή να στριμώξω και τούτους
- LOW διότι αξιοθαύμαστο αλλά υπερβολικά δύσκολο
- RICHARD DAWSON & CIRCLE διότι παραείναι παλαβό ακόμα και για μένα
- MDOU MOCTAR διότι ΟΚ, φοβερός κιθαρίστας, ο Χέντριξ της Αφρικής και τα ρέστα, αλλά φέτος ήμουν πιο «δυτικός» στα ακούσματά μου
- FLOATING POINTS & PHAROAH SANDERS διότι καταπληκτική δουλειά αλλά τελικά είμαι ροκάς
- LANA DEL REY διότι έβαλε τόσο ψηλά τον πήχυ με το “Normal Fucking Rockwell” που ο,τιδήποτε λιγότερο πλέον μας κακοφαίνεται
- ILLUMINATI HOTTIES διότι τι να πρωτοχωρέσει σε μια εικοσάδα ρε παιδιά;
- THE WAR ON DRUGS διότι παρόλο που ο δίσκος είναι καλός, αν το μέλλον του rock είναι ο ήχος του Don Henley τότε έχουμε πρόβλημα
- JAPANESE BREAKFAST διότι είναι Κορεάτισσα, όχι Γιαπωνέζα, και το όνομα μου χαλάει το φενγκ σούι.
- RHIANNON GIDDENS & FRANCESCO TURRISI διότι είναι ουσιαστικά ένα sequel ελαφρώς κατώτερο του προηγούμενου άλμπουμ τους
- ST VINCENT διότι έχει κάνει και καλύτερα πράγματα
- ADELE διότι φωνάρα απίστευτη, και το “To Be Loved” τραγουδάρα απίστευτη, αλλά όχι και δίσκος της χρονιάς
- FAYE WEBSTER διότι πολύ ωραίο αλλά όλες αυτές οι γυναίκες singer-songwriters έχουν αρχίσει να γίνονται μια συμπαγής μάζα στο μυαλό μου και δεν τις ξεχωρίζω πια
- GROUPER διότι δεν το πιάνω, τι σας άρεσε τόσο πολύ δηλαδή;
- BILLIE EILISH διότι δεν είναι της ηλικίας μου αυτά
Πάμε τώρα λοιπόν να δούμε και την κανονική εικοσάδα του Music Geek για το 2021. Αν έχω καταφέρει να σας βοηθήσω να ανακαλύψετε ένα ή δύο άλμπουμ που σας ξέφυγαν και που θα σας αρέσουν, έχω πετύχει τον στόχο μου. Spread the word, share the love:
Κλέβω λίγο τοποθετώντας δύο άλμπουμ σε μία θέση, αλλά οι παραλληλισμοί είναι ξεκάθαροι: Αμφότερες γυναίκες στο ανδροκρατούμενο ευρύτερο σύμπαν του σκληρού ήχου, στο μεταίχμιο μεταξύ heavy metal βαρύτητας και goth σκότους, με δίσκους που μιλούν για πνευματικότητα και αναζήτηση ταυτότητας. Λίγο πιο sludge η πρώτη, λίγο πιο Diamanda η δεύτερη, θα ήταν ψηλότερα στη λίστα αν δεν ερχόταν τελευταία στιγμή η φιλενάδα τους η Chelsea Wolfe παρέα με τους Converge για να τους κλέψει τη δόξα.
Τελικά είμαι τελείως παραδοσιακός ροκάς. Αρκούν τρία καλοπαιγμένα ακόρντα, δυό πόζες με την κιθάρα, ένα πιασάρικο ελαφρώς επαναστατικό ρεφρέν, και είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν χρειάζομαι καν τον Dylan ή τον Springsteen, o Willie Nile που αποτελεί light υποκατάστατο και των δύο μου κάνει μια χαρά κάθε φορά που βγάζει δίσκο.
18. BLACK MIDI – CavalcadeProg-jazz εξτρεμιστές που ελλείψει άλλων σημείων αναφοράς κατηγοροποιούνται παρέα με τους Dry Cleaning, Squid, και Black Country, New Road, παίζουν τόσο ακραία που δεν ξέρεις αν πρέπει να πορωθείς, να γελάσεις, ή να κλάψεις. Αυτό το άλμπουμ είναι τόσο γεμάτο από ιδέες που κοντεύει να σκάσει κι εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βήμα.
(Πρώην;) hardcore μπάντα, με το “Glow On” μεταξελίσσονται σε κάτι υπεράνω περιγραφής: Ενσωματώνουν στον ήχο τους επιρροές από όποιο μουσικό ιδίωμα μπορείτε να φανταστείτε και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο πιο παλαβός, με την καλύτερη δυνατή έννοια, heavy δίσκος εδώ και δύο δεκαετίες – για την ακρίβεια, από το “Toxicity” κι έπειτα. Πόρωση.
Ένα concept album για εξωγήινους που απαγάγουν έναν καουμπόϊ από το Τέξας το 1890 και τον επιστρέφουν στην ίδια τοποθεσία 100 χρόνια αργότερα για να ξεκινήσει να αναζητά μάταια την από δεκαετίες νεκρή γυναίκα του χωρίς να έχει συναίσθηση του χρόνου που έχει περάσει, το όλο εγχείρημα είναι μία αλληγορία γύρω από τις υπαρξιακές αγωνίες της ανθρωπότητας και πρόκειται την καλύτερη μεταφυσική country κυκλοφορία από το “Metamodern Sounds In Country Music” του Sturgill Simpson κι έπειτα. Το γεγονός ότι είναι πιθανότατα η ΜΟΝΗ μεταφυσική country κυκλοφορία από το “Metamodern Sounds In Country Music” του Sturgill Simpson κι έπειτα δεν έχει καμία σημασία.
Μεγάλωσε υιοθετημένος σε δυσλειτουργική οικογένεια, ως έφηβος έπεσε θύμα βιασμού, επέζησε από overdose ηρωίνης και κατάφερε να καθαρίσει, έπρεπε να φτάσει 32 ετών για να διαγνωστεί με αυτισμό. Με τέτοια ζωή φυσικά η θεματολογία του Murry είναι θεοσκότεινη, πίσσα-κατράμι, ακόμα και όταν η μουσική είναι uptempo – ο τύπος βασικά κάνει τον Nick Cave να μοιάζει με την Taylor Swift, και αν είστε από τους μαζόχες που λατρεύουν το “Berlin” του Lou Reed, τότε μόλις βρήκατε το νέο σας πάθος.
Έχουν κάτι από Ghost, κυρίως την ικανότητα να ενσωματώνουν μια καρτουνίστικη σατανίλα μέσα σε πιασάρικες μελωδίες, και η παραγωγάρα βοηθάει σε αυτό. Έχουν κι έναν κιθαρίστα που έχει μελετήσει πολύ καλά τον Brian May, κι ένα Hammond βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του Ken Hensley, και αυτά είναι τα στοιχεία που διαφοροποιούν το “Black Harvest” από τη μάζα των ανθυπο-Sabbath κυκλοφοριών.
13. LUCY DACUS – Home Video
Πέρυσι είχαμε το breakthrough της Phoebe Bridgers. Φέτος αμφότερες οι φιλενάδες/συνεργάτες της στο συγκρότημα των Boygenius κυκλοφόρησαν εξαιρετικά άλμπουμ και από μουσική άποψη ο ήχος της Dacus δεν είναι χιλιόμετρα μακριά από την Julien Baker και την ίδια την Bridgers, αλλά η Dacus κερδίζει την Baker στο νήμα χάρη στους συγκινητικούς αυτοβιογραφικούς στίχους που εξερευνούν το πώς είναι να προσπαθήσεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στη θρησκευτική σου πίστη και τη σεξουαλικότητά σου. Η Baker πάντως παίρνει το βραβείο της παρηγοριάς για τη guest συμμετοχή της σε άλλο άλμπουμ που είναι ψηλότερα στη Λίστα.
Πέρυσι είχαμε το breakthrough της Phoebe Bridgers. Φέτος αμφότερες οι φιλενάδες/συνεργάτες της στο συγκρότημα των Boygenius κυκλοφόρησαν εξαιρετικά άλμπουμ και από μουσική άποψη ο ήχος της Dacus δεν είναι χιλιόμετρα μακριά από την Julien Baker και την ίδια την Bridgers, αλλά η Dacus κερδίζει την Baker στο νήμα χάρη στους συγκινητικούς αυτοβιογραφικούς στίχους που εξερευνούν το πώς είναι να προσπαθήσεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στη θρησκευτική σου πίστη και τη σεξουαλικότητά σου. Η Baker πάντως παίρνει το βραβείο της παρηγοριάς για τη guest συμμετοχή της σε άλλο άλμπουμ που είναι ψηλότερα στη Λίστα.
Οι Flaming Lips υπό την ηγεσία του Syd Barrett; Οι Spiritualized ανακαλύπτουν τους Beach Boys; Όπως και να ‘χει αυτό είναι ένα φανταστικό άλμπουμ που μπολιάζει το καλύτερο “αλλού” ροκ των 90’s με στοιχεία 60’s για να γεννήσει την καλύτερη ψυχεδέλεια των 20’s.
Κανονικά αυτό το άλμπουμ δεν θα έπρεπε να μου αρέσει αφού όλα τα τραγούδια ακολουθούν συγκεκριμένη συνταγή, μια τακτική που συνήθως βρίσκω βαρετή: Riff-άτο κουπλέ, πιασάρικο μελωδικό ρεφρέν, breakdown γέφυρα για ξύλο στο moshpit. Το θέμα όμως είναι ότι ο Caleb Shomo είναι πραγματικά υπερβατικός στο “Below”, αφήνοντας ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες metalcore μπάντες χιλιόμετρα πίσω του: Δεν είναι μόνο ότι τα κουπλέ χτυπούν με χειρουργική ακρίβεια, τα ρεφρέν είναι αξέχαστα, και τα breakdowns διαλύουν τα πάντα στο διάβα τους, είναι και το βάθος του ψυχικού σκότους που αναδύεται από τους στίχους του Shomo, αναβαθμίζοντας τη συνταγή σε σημείο αναφοράς για το μέλλον ολόκληρου του ιδιώματος.
Classic rockers που λόγω συγκυριών και χωροχρονικών συνισταμένων κατηγοριοποιήθηκαν σαν indie rockers, οι Hold Steady για μια πενταετία (2005-2009) πιθανότατα ήταν η καλύτερη μπάντα του πλανήτη. Ακόμα και στην περίοδο του ελαφρού ντεφορμαρίσματός που ακολούθησε ο Craig Finn παρέμενε ο καλύτερος στιχουργός της Αμερικής με μοναδική εξαίρεση τον νομπελίστα κοντοχωριανό του, Bob Dylan, αλλά με την επιστροφή του κιμπορντίστα Franz Nicolay έχουν πλέον ανακάμψει και συνθετικά.
Αν οι Radiohead ήταν από το Λος Άντζελες και αποφάσιζαν να παίξουν cosmic Americana, το πιθανότερο είναι ότι το “OK Computer” τους θα ακουγόταν κάπως σαν το “Pale Horse Rider”. Τέλειος δίσκος για τις μικρές, μοναχικές ώρες ο οποίος πέρασε σχετικά απαρατήρητος, μην κάνετε το λάθος να τον αγνοήσετε.
Έλαχιστες μπάντες στην ιστορία του heavy metal μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τους Mastodon όσον αφορά τον συνδυασμό βαρβαρότητας και τεχνικής επιδεξιότητας, και αυτό είναι κάτι αδιαμφισβήτητο που γνωρίζουμε κοντά 20 χρόνια τώρα. Οπότε οι ενστάσεις των haters ανέκαθεν εστιάζαν σε δύο σημεία: α) Δεν έχουν τραγουδιστή, και/ή β) οι συνθέσεις τους δεν είναι αξιομνημόνευτες. Και σ’ αυτά έχω να πω το εξής: α) Έχουν τραγουδιστές, τρεις, που κάθε χρόνο γίνονται καλύτεροι, ειδικά ο Brann Dailor, και β) Το “Hushed And Grim” είναι ΤΙΓΚΑ στις χιτάρες:
Υπάρχουν πολλοί Nick Cave. Έχουμε τον αυθάδη punk Cave των Birthday Party. Έχουμε τον γότθο δανδή Cave της περιόδου 84-04 και τον ανέμελο straight rocker Cave των Grinderman και του “Dig, Lazarus, Dig!”. Έχουμε τον συγγραφέα Cave, τον ηθοποιό Cave, τον συνθέτη soundtracks Cave... Κι έχουμε και τον Cave από το “Push The Sky Away” κι έπειτα, να αφήνει σταδιακά τις κιθάρες στην άκρη και να στηρίζεται όλο και περισσότερο στον Warren Ellis (υπάρχουν πολλοί Ellis επίσης), με φυσική κατάληξη το “Carnage” που ενορχηστρώνεται σχεδόν αποκλειστικά με κλασικά έγχορδα, χωρωδίες και synthesizers και το οποίο θα σας διαλύσει ψυχικά. Ίσως αυτός τελικά να είναι ο αγαπημένος μου Cave απ’ όλους.
Το ντεμπούτο του Nichols κρύβει μέσα του πολλή οργή. Βλέπεις, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο στην Αμερική απο τότε που ο παππούς του θεωρείτο πολίτης β’ κατηγορίας, και ο Nichols δεν φοβάται να το πει. Επιλέγει την πιο κλασική μουσική φόρμα για να εκφραστεί αλλά με το εξαιρετικό κιθαριστικό του picking, την βαθιά, γρεζάτη φωνή του, και τους απογυμνωμένους από φιοριτούρες στίχους του μας προσφέρει το καλύτερο παραδοσιακό blues άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια.
Πιθανολογώ ότι το “Year Of The Horse” δεν θα το δείτε σε καμία άλλη λίστα εκτός από αυτήν: Ένα δυσνόητο διπλό concept άλμπουμ prog-punk (για ένα άλογο...) που παραείναι heavy για τους hipsters (παρά τη συμμετοχή guests όπως ο Matt Berninger και η Julien Baker), παραείναι hipster-άδικο για τους κάφρους (παρόλο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Riley Gale των Power Trip και του Wade Allison των Iron Age), και που με τέσσερα κομμάτια διάρκειας από 19 ως 27 λεπτά το καθένα παραείναι δυσκολοχώνευτο για τα ευαίσθητα στομάχια και των δύο που προτιμούν εύκολες λύσεις και φόρμουλες. Δεν πειράζει παιδιά, πηγαίνετε να ακούσετε Idles και Perturbator, έχουν ρεφρενάκια.
Το 2021 ήταν η χρονιά του “talk singing” όπου κυριάρχησε μισή ντουζίνα Βρετανικές post-punk/post-Brexit μπάντες, που μεγάλωσαν με Slint και The Fall και βάζουν «μιλητά» φωνητικά πάνω από γωνιώδεις ρυθμούς και αιχμηρές κιθάρες. Όμως από όλους τους Dry Cleaning, Squid, Fontaines D.C., Black Midi, το βραβείο κερδίζουν οι Black Country, New Road χάρη στη μανιακή τους ενέργεια και την άγνοια κινδύνου που τους χαρακτηριζει – κάθε κομμάτι ακούγεται σα να είναι έτοιμο να εκτροχιαστεί ανά πάσα στιγμή, αλλά με κάποιον ανεξήγητο τρόπο πάντα φτάνει στον προορισμό του.
H metal μπάντα που είναι κάθε φορά στη λίστα, και μάλιστα ψηλά. Πιο άμεσο, πιο μελωδικό, θα έλεγα ότι τηρουμένων των αναλογιών το “Fortitude” είναι το “Black Album” τους και θα έπρεπε να τους καθιερώσει ως τους αδιαφιλονίκητους headliners οποιουδήποτε μεταλλικού φεστιβάλ αν δεν παίζουν οι ίδιοι οι Metallica ή οι Maiden. Και σ’ αυτό το φεστιβάλ όλοι θα χοροπηδάνε ακόμα και αν οι Gojira κάνουν απλά καραόκε από το “Roots” των Sepultura:
2. WOLF ALICE – Blue Weekend
Οι σχιζοφρενικές επιρροές των Wolf Alice – shoegaze, folk, grunge, dream pop, punk – δεν προϊδεάζουν για κάτι φρέσκο ή πρωτοποριακό. Και όμως, ο τρόπος που η Ellie Rowsell και η παρέα της τα ανακατεύουν όλα αυτά στο “Blue Weekend” έχει κάτι το μαγικό. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς πώς είναι να είσαι εικοσάρης και να ανακαλύπτεις τους Wolf Alice, μπορώ όμως να φανταστώ ότι είναι ένα τελείως Αποκαλυπτικό συναίσθημα και ξέρω ότι αυτός ο δίσκος με κάνει να αισθάνομαι νέος.
Οι σχιζοφρενικές επιρροές των Wolf Alice – shoegaze, folk, grunge, dream pop, punk – δεν προϊδεάζουν για κάτι φρέσκο ή πρωτοποριακό. Και όμως, ο τρόπος που η Ellie Rowsell και η παρέα της τα ανακατεύουν όλα αυτά στο “Blue Weekend” έχει κάτι το μαγικό. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς πώς είναι να είσαι εικοσάρης και να ανακαλύπτεις τους Wolf Alice, μπορώ όμως να φανταστώ ότι είναι ένα τελείως Αποκαλυπτικό συναίσθημα και ξέρω ότι αυτός ο δίσκος με κάνει να αισθάνομαι νέος.
Ξεχάστε όσα ξέρετε, αυτό δεν είναι το κλασικό “Jane Doe”, δεν είναι το φοβερό πρόσφατο “The Dusk In Us”, δεν είναι καν το “Axe To Fall” που είχε έντονη παρουσία guests. Ενσωματώνοντας στη σύνθεσή τους την Chelsea Wolfe, τον συνεργάτη της Ben Chisholm, και τον παλιό τους φίλο Stephen Brodsky από τους Cave In, οι Converge στο “Bloodmoon: I” ακούγονται σαν τελείως άλλο συγκρότημα. Προφανώς και υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία του κλασικού μεταλλικού hardcore Converge ήχου αλλά η γοτθίλα της Wolfe προσδίδει μία μεγαλειώδη ατμόσφαιρα και τα hooks του Brodsky κάνουν το level-up. Χωρίς υπερβολή κύριοι, εδώ έχουμε ένα άλμπουμ-ορόσημο για τον σκληρό ήχο, και σίγουρα τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς ανεξαρτήτως ιδιώματος.
