10 Λόγοι που το "The Black Parade" Είναι ο Καλύτερος Δίσκος του 21ου Αιώνα

Θα πω πάλι το προφανές, αλλά όταν περάσεις μια συγκεκριμένη ηλικία οι δίσκοι που σου «μένουν» γίνονται όλο και σπανιότεροι. 

Κατ’ αρχάς, όταν είσαι έφηβος που μόλις έχεις ανακαλύψει τη μουσική όλα σου φαίνονται φρέσκα και σπουδαία και γαμάτα διότι δεν έχεις κάτι άλλο με το οποίο να τα συγκρίνεις. Και όταν είσαι έφηβος, με λιγότερα βιώματα και ακούσματα, είναι ευκολότερο να σου αποτυπωθεί κάτι και να μείνει μαζί σου για πάντα. Οι σημερινοί πιτσιρικάδες ενθουσιάζονται με τη Nicki Minaj κι έχουν κάθε δικαίωμα να μην έχουν ιδέα ποια είναι η Missy Elliott ή (Θεός φυλάξοι!) η Diana Ross, οι έφηβοι αναγνώστες του Kerrang! τo 1998 ψήφιζαν Reef και Terrorvision σε λίστα με τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών αφήνοντας απ’ έξω π.χ. το “Are You Experienced” του Jimi Hendrix, κι εγώ εν έτει 2015 ακούω ακόμα το “Emotions In Motion” του Billy Squier τουλάχιστον 3-4 φορές το χρόνο επειδή αυτό έτυχε να ακούσω όταν ήμουν 14. Να μου το θυμηθείτε, το 2040 θα υπάρχουν ορδές σαραντάρηδων που θα ακούνε με νοσταλγία παλιά τραγούδια της Nicki Minaj ενώ τα παιδιά τους θα τους κοιτάνε με μισό μάτι αναρωτώμενα γιατί η μαμά γουστάρει αυτή την αρχαία χοντροκώλα. Πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, αυτή είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.

Δεύτερον, μεγαλώνοντας έχεις κι άλλες δουλειές να κάνεις πέρα από το να κάθεσαι κλεισμένος στο δωμάτιό σου ακούγοντας δίσκους πιστεύοντας ότι θα αλλάξεις τον κόσμο και χαζεύοντας το ταβάνι, όπως ας πούμε να εξασφαλίσεις ότι εσύ και 2-3 άλλοι που αποκαλείς οικογένειά σου θα έχουν ταβάνι πάνω από το κεφάλι τους to begin with. Ακούς λιγότερα πράγματα, τα ακούς λιγότερο συχνά και πιο επιφανειακά γιατί συνήθως έχεις ένα βουνό έγνοιες στο μυαλό σου, οπότε τι να σου μείνει από αυτά που γκαρίζει περί επανάστασης ο κατά 20 χρόνια νεώτερός σου τραγουδιστής της τάδε hip και hot νέας πανκ μπάντας;
 
Διάφορες τέτοιες παράμετροι οδηγούν άτομα της ηλικίας μου σε μία στάση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κυνική απέναντι σε κάθε τι νέο στη μουσική. Αν είναι έτσι, ζητώ συγνώμη. Ταυτόχρονα όμως αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο χαρακτηρισμό «αριστούργημα» όταν τον αποδίδεις σε δίσκο που άκουσες μετά τα 35 κι εξακολουθείς να τον ακούς τακτικά σχεδόν μια δεκαετία αργότερα. Ε ναι λοιπόν, το “The Black Parade” των My Chemical Romance είναι αριστούργημα και μία από μόλις 7 (επτά) ροκ κυκλοφορίες από το 2000 κι έπειτα που μου έχουν «μείνει» με ΑΥΤΟ τον τρόπο. Για τους εξής 10 λόγους:

1. Ανερχόμενη μπάντα με δύο albums στο ενεργητικό της, θεωρείται μεγάλη ελπίδα για το μέλλον από μία μεγάλη μερίδα των εφήβων που αποτελούν τους πιο ενθουσιώδεις καταναλωτές μουσικής, έχει αποκτήσει γερά πατήματα κάτω από την ιδιαίτερα δημοφιλή εκείνη την εποχή ταμπέλα “emo” και αυτοί τι κάνουν; Αντί να στήσουν ένα δίσκο-εγγυημένη επιτυχία πάνω σε δύο πιασάρικα τρίλεπτα singles, το τρίτο τους album είναι ένα ξεδιάντροπα 70’s classic rock concept album. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ούμπαλα, και τα ούμπαλα εδώ βγαίνουν και στη μουσική αυτή καθεαυτή.

2. Και τι concept ε; Καταπιάνεσαι με το πιο unsexy θέμα που θα μπορούσες, με ένα από τα ελάχιστα ταμπού που έχουν απομείνει όρθια και που θα μπορούσε να απωθήσει μέρος του κοινού σου, και γράφεις ένα album για κάποιον που πεθαίνει από καρκίνο. Και το κάνεις με σπάνια ευαισθησία, βγάζοντας πόνο και οργή και ματαίωση και μου σφίγγει την ψυχή αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω ξανά και ξανά και να σκέφτομαι για αυτή την κωλοαρρώστια και δικούς μου ανθρώπους που έχασα και δικούς μου ανθρώπους που τη γλύτωσαν και αν προβλέπεται κάποια στιγμή και για μένα στο πρόγραμμα...

3. Αυτό δεν είναι ένα album των My Chemical Romance, οι My Chemical Romance εξαφανίστηκαν το 2005 και επανεμφανίστηκαν το 2007. Αυτό είναι ένα album των Black Parade, της περσόνας που δημιούργησαν οι My Chemical Romance για το συγκεκριμένο album. Και είναι ιδίαιτερα πειστικοί, επιπέδου method acting σχολής Στανισλάφσκι – ή τουλάχιστον επιπέδου David Bowie όταν είχε μεταμορφωθεί σε Ziggy Stardust. Μου λείπουν οι Black Parade, σχεδόν όσο και ο Ziggy.

4. Οι ερμηνείες του Gerard Way, σε όλο το album, είναι εξαιρετικές. Ο άνθρωπος τα ζει τα τραγούδια του “Black Parade” με πάθος που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τεράστιους ερμηνευτές επιπέδου Peter Gabriel και Geoff Tate και που δυστυχώς ποτέ ξανά δεν κατάφερε να επαναλάβει.

5. Κανείς άλλος δεν πέτυχε ποτέ να βγάλει τέτοια πομπώδη ατμόσφαιρα και πολυμορφία ηχοχρωμάτων μέσα στο ίδιο album, τύπου Queen, από την εποχή των, εχμμ, Queen: Μέσα σε 50 λεπτά έχεις και straightforward rockers όπως το ΥΠΕΡΓΑΜΑΤΟ one-two punch των “This Is How I Disappear” και “The Sharpest Lives”, και επικά έπη όπως το “Welcome To The Black Parade”, και tongue-in-cheek μπουρλέσκ καμπαρέ όπως το εντελώς Mercury-κό hidden track “Blood”, και ανατριχιαστικές μπαλάντες όπως το “Disenchanted”, και όλα δένουν τέλεια χωρίς το πράγμα να καταντάει γελοίο.

6. Και μια που λέμε για Queen, οι κιθαρίστες εδώ αποτίουν απροκάλυπτα φόρο τιμής στο Μεγάλο Brian May σε περισσότερες από μία περιστάσεις: Άκου π.χ τη φράση στο solo του “I Don’t Love You” στο 2:53, και μετά άκου και το 2:53 στο solo του “Bohemian Rhapsody”. Καλό ε; Ε; Ε; 

 
7. Για να μη μιλήσουμε για το “Mama” με guest vocals από τη… Liza Minnelli, εντελώς συμπτωματικά την αγαπημένη τραγουδίστρια του Freddie Mercury, nudge nudge wink wink say no more.

8. Ακόμα κι όταν οι κιθαρίστες κάνουν πράγματα πολύ «μοντέρνα» για έναν Brian May, όπως π.χ. αυτό το γύρισμα με τις αρμονικές στο κουπλέ του “Welcome To The Black Parade”, η δουλειά τους παραμένει ιδιοφυής, χωρίς υπερβολές και φιοριτούρες.

9. Η παραγωγή του album είναι, απλά, τέλεια. Μακάρι όλοι οι mainstream ροκ δίσκοι να ακούγονταν τόσο κρυστάλλινοι και θελκτικοί.

10. Τα βίντεο για τα singles του album είναι μικρά αριστουργήματα. Εγώ έτσι ανακάλυψα το album, τη μπάντα τη σνόμπαρα (επειδή ήταν emo) μέχρι που είδα το “Welcome To The Black Parade” κι έκανα κακάκια πάνω μου. Δυστυχώς οι μέρες που τα budgets των δισκογραφικών εταιρειών και των συγκροτημάτων επέτρεπαν τη δημιουργία τέτοιων βίντεο-υπερπαραγωγών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και ως μέλος μιας γενιάς που μεγάλωσε στα 80s με ένα αλλιώτικο MTV αυτό με στεναχωρεί: Πέρα από την ηλικία, την έλλειψη χρόνου, την αλλαγή προτεραιοτήτων, τον κυνισμό, υποθέτω πως για τη γενιά μου κάτι τέτοια μικρά πραγματάκια όπως τα βίντεο έπαιζαν το ρόλο τους στο να σου «μένουν» κάποια albums για πάντα. Αυτό ίσως δεν είναι τόσο προφανές και είναι κάτι που έχει χαθεί, και μάλιστα στην εποχή του youtube: Υποψιάζομαι ότι οι Black Parade θα αναγνώριζαν την ειρωνία.