Ο COVID τελικά ήταν πολύ καλός για τις Τέχνες: Πολλή μουσική γράφτηκε το 2020 και το 2021 όταν οι δημουργοί κάθονταν στο σπίτι αδυνατώντας να περιοδεύσουν, και όλη κυκλοφόρησε φέτος – μιλάμε για έναν πραγματικό οργασμό σπουδαίων κυκλοφοριών, οι καλοί δίσκοι το 2022 ήταν τόσοι που έμειναν έξω από την εικοσάδα δυό ντάνες δίσκοι που σε περασμένες χρονιές θα ήταν μέσα άνετα.
Εύφημος μνεία λοιπόν σε metal και metal-friendly μπάντες όπως οι Alexisonfire, Slipknot, Korn, Cave In, country/southern rockers όπως ο Ray Wylie Hubbard και οι Larkin Poe, κλασικές αξίες όπως οι Calexico, Afghan Whigs, Drive-By Truckers, στο τρίτο μέρος της εξαιρετικής τριλογίας του Ezra Furman, στην καταπληκτική επιστροφή των Godfathers, στα world music κομψοτεχνήματα των Black Ox Orkestar και Souad Massi… Λυπάμαι αλλά για να χωρέσουν όλα τα σούπερ άλμπουμ της χρονιάς θα έπρεπε να δημοσιεύσουμε 50-άδα αντί για 20-άδα.
Ξέρετε τι άλλο δεν χώρεσε στη Λίστα του Music Geek; Όλοι Οι Δίσκοι Που Θα Δείτε Σε Άλλες Πιο Trendy Λίστες, Αλλά Όχι Εδώ. Για παράδειγμα, ιδού μια πιθανή ολοκληρη εικοσάδα του Pitchfork ή του Uncut, όλα έξω από τη λίστα του Music Geek:
- BEYONCE διότι o δίσκος είναι ουσιαστικά ένα αφιέρωμα στη χορευτική μουσική και το club culture, πράγματα στα οποία είμαι αλλεργικός.
- THE SMILE διότι μπορεί να είναι το πιο «παλιακό» Radiohead άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά εμείς επιμένουμε “The Bends”/“OK Computer”.
- BIG THIEF διότι τους μπερδεύω με τους Weather Station.
- WEATHER STATION διότι τους μπερδεύω με τους Hurray For The Riff Raff.
- HURRAY FOR THE RIFF RAFF διότι τους μπερδεύω με τους Big Thief.
- KENDRICK LAMAR διότι ο δίσκος έχει κάποια αριστουργηματικά κομμάτια, αλλά έχει και αρκετό filler.
- ROSALIA διότι δεν γουστάρω τραγουδίστριες που δεν έχουν επώνυμο – ούτε Τάμτα άκουγα ποτέ, ούτε Αρλέτα, ούτε Γλυκερία. Ούτε καν Madonna.
- WET LEG διότι διασκέδασα, αλλά δεν πιστεύω ούτε ότι το άλμπουμ είναι εικοσάδας ούτε ότι θα έχουν διάρκεια.
- FONTAINES D.C. διότι είμαι αυτιστικός – επειδή δεν έχω ακούσει το πρώτο και το δεύτερο άλμπουμ (από αντίδραση στο hype), αποφάσισα ότι δεν θα ακούσω ούτε το τρίτο.
- BLACK MIDI διότι χωρίς να είναι χειρότερο από το περσινό τους άλμπουμ που είχε μπει στη Λίστα, όπως λέγαμε ο ανταγωνισμός ήταν εντονότερος φέτος.
- DRY CLEANING διότι ενώ οι υπόλοιποι της γενιάς τους (Black Midi, Black Country New Road) εξελίσσονται, αυτοί ξανάβγαλαν τον περσινό τους δίσκο.
- BARTEES STRANGE διότι συμπαθητικό αλλά ως εκεί.
- MJ LENDERMAN διότι δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι lo-fi indie rock, alt-country, power pop, ή αθλητικός σχολιαστής.
- ALVVAYS διότι, χωρίς να έχω ακούσει νότα, κάπου διάβασα ότι οι επιρροές τους περιλαμβάνουν Smiths, Celine Dion, Pavement και Oasis και κάπου εκεί με χάσανε.
- SHARON VAN ETTEN διότι την έχω στην καρδιά μου, αλλά δεν πλησιάζει καν το αριστούργημα “Are We There”.
- ARCTIC MONKEYS διότι βαρέθηκα ακούγοντάς το.
- WEYES BLOOD διότι αυτό το soft rock α-λα Carpenters χρειάζεται περισσότερα hooks.
- ANGEL OLSEN διότι η στροφή στην country δεν της βγήκε 100%.
- SUDAN ARCHIVES διότι απλά δεν έτυχε να ασχοληθώ.
- BAD BUNNY διότι σοβαρά τώρα;
Πάμε τώρα λοιπόν να δούμε και την Εικοσάδα του Music Geek για το 2022. Αν έχω καταφέρει να σας βοηθήσω να ανακαλύψετε ένα ή δύο άλμπουμ που σας ξέφυγαν και που θα σας αρέσουν, έχω πετύχει τον στόχο μου. Spread the word, share the love:
Όπως και πέρσι κλέβω λίγο τοποθετώντας δύο άλμπουμ σε μία θέση, αλλά οι Dream Widow και οι Dead Cross έχουν πολλά κοινά:
α) Και τα δύο άλμπουμ είναι έργα ανιδιοτελούς αγάπης προς μουσικά genres ελαφρώς ξένα σε σχέση με τα day jobs των δημιουργών τους (metal από τον Dave Grohl, old-school crossover από την παρέα του Mike Patton).
β) Και τα δύο άλμπουμ θα σας κάνουν να θέλετε ΚΑΙ να αρχίσετε το slam-dancing ΚΑΙ να σκάσετε στα γέλια.
γ) Και τα δύο άλμπουμ ΓΑΜΑΝΕ.
Κάνουν το back-to-back αφού ήταν στη Λίστα και πέρσι, με ένα δεύτερο άλμπουμ ακόμα πιο θαρραλέο, λιγότερο post-punk, περισσότερο chamber-pop. Η σοκαριστική αποχώρηση του τραγουδιστή/κιθαρίστα/βασικού συνθέτη Isaac Wood ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του “Ants From Up There” θα μπορούσε να είχε σημάνει το τέλος, οι υπόλοιποι όμως συνεχίζουν και οι ανταποκρίσεις από τις συναυλίες τους είναι διθυραμβικές. Για να δούμε αν μπορούν να σκοράρουν χατ τρικ το 2023...
Για κωμόπολη 13,000 κατοίκων, μια χαρά τα πάει το Muscle Shoals της Alabama όσον αφορά τη μουσική, από τα 60’s μέχρι σήμερα. Από εκεί είναι οι Drive By Truckers, ο Jason Isbell, από εκεί είναι και ο Rob Aldridge που έχει δεσμούς με το συγκεκριμένο παρεάκι – o Rob Malone, lead κιθαρίστας των Proponents, έπαιζε στους DBT μέχρι το 2001 όταν και αντικαταστάθηκε από τον Isbell, ο οποίος με τη σειρά του είναι fan και βάζει τον Aldridge και τη μπάντα του συχνά-πυκνά ως support στη δική του. Οι DBT μάλιστα είναι και αρκετά καλό σημείο αναφοράς αν θέλει να προσδιορίσει κάποιος το ηχητικό στίγμα αυτού του album, παίζοντας με τις δυναμικές μεταξύ Crazy Horse-ικού κιθαριστικού χάους και αγάπης για την country και τη soul, με αποτελέσματα καλύτερα και από του φετεινού άλμπουμ των ίδιων των DBT.
Ανερχόμενο αστέρι της Americana προ δεκαετίας και υποψήφιος τότε για Grammy με το ντεμπούτο του, ο Fullbright ποτέ δεν αισθάνθηκε άνετα με τα φώτα των προβολέων πάνω του και εξαφανίστηκε από το προσκήνιο για χρόνια προτιμώντας να παίζει σε συγκροτήματα άλλων παρά να κυκλοφορεί τη δική του μουσική. Κακώς: Η επιστροφή του με το “The Liar” είναι στιχουργικά τρυφερή, βαθιά, αστεία, και συνθετικά Α-Ψ-Ο-Γ-Η, με τραγούδια που θα ζήλευαν Τιτάνες piano men όπως ο Billy Joel, o Leon Russell, o Randy Newman, ακόμα και ο Tom Waits, αν και ο ίδιος ο Fullbright θα κοκκίνιζε από ντροπή βλέποντας το όνομα του στην ίδια παράγραφο με αυτούς. Επειδή είναι τέτοιος τύπος.
Πέρσι είχαμε τους Turnstile να εκπροσωπούν το hardcore στη Λίστα ταυτόχρονα αποδομώντας το, φέτος έχουμε τους Soul Glo – ένα συγκρότημα που βαδίζει στο περήφανο μονοπάτι που χάραξαν οι Bad Brains (και όχι μόνο λόγω χρώματος), σε ένα ξεκάθαρα πολιτικό άλμπουμ που έχει ταυτόχρονα και πολλή πλάκα, με τα υστερικά φωνητικά του Pierce Jordan να κλέβουν την παράσταση.
Pale Fountains δεν άκουγα – μιλάμε για το 1984 ή κάτι τέτοιο, ήμουν φουλ βλαμμένος 16-χρονος μεταλάς, η ποικιλία των ακουσμάτων μου ξεκινούσε από τους AC/DC και κατέληγε στους Manowar, και η πλούσια ορχηστρική pop του Head, με επιρροές από Love και Burt Bacharach, δεν είχε καμία ελπίδα. Δεν ήμουν ο μόνος που τον σνόμπαρε τότε: Ο Head ποτέ δεν κατάφερε να περάσει σε ευρύτερο ακροατήριο, έμπλεξε και με τα ναρκωτικά, και ουσιαστικά έμεινε όλη του τη ζωή ένας πικραμένος cult ήρωας με ελάχιστους αλλά ορκισμένους οπαδούς. Υποθέτω ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε και με το “Dear Scott”, τουλάχιστον όμως έχω πλέον την ωριμότητα να αναγνωρίσω έστω και με 30+ χρόνια καθυστέρηση έναν σπουδαίο συνθέτη, από τους κορυφαίους της γενιάς του, και ο ίδιος φαίνεται να έχει βρει επιτέλους εσωτερική γαλήνη.
Ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα της country και το 2012 έκανε μία επική αλλαγή κατεύθυνσης που σύντομα την καθιέρωσε ως giga-star, status που διατηρεί ως σήμερα παρόλο που τα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα στην πανδημία ήταν indie folk χαμηλού προφίλ. Το “Midnights” είναι η επιστροφή της Swift στην καθαρόαιμη pop, με τη διαφορά ότι οι στίχοι της αυτή τη φορά φανερώνουν ένα πιο ώριμο, ευάλωτο πρόσωπο. Αληθινή καλλιτέχνις, ο θρόνος της Βασίλισσας της Pop της ανήκει δικαιωματικά.
Ο Jason Pierce ανήκει στη συνομοταξία των ανθρώπων-κατσαρίδων (Keith Richards, Al Jourgensen κλπ.) που θα επιβιώσουν ακόμα και μετά από πυρηνικό Αρμαγεδδώνα – ο τύπος έχει πάρει τόσα ναρκωτικά στη ζωή του που όταν τελικά πεθάνει, θα χαρίσει το σώμα του στην επιστημονική φαντασία. Και παρόλα αυτά, μπορεί ακόμα στα 56 του να δημιουργεί δισκάρες όπως το “Everything Was Beautiful”, ένα album που παντρεύει ιδανικά ετερόκλητες μεταξύ τους επιρροές (Stooges, Stones, Velvets, Beach Boys, country, gospel...) και είναι σχεδόν τόσο καλό όσο το ανυπέρβλητο αριστούργημά του, το “Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space” του 1997.
Κορυφαίος punk δίσκος κι ένα φοβερό ντεμπούτο – για να μην παρεξηγούμαστε όμως, όταν λέμε “punk” δεν εννοούμε ούτε Kαλιφορνέζικη σχολή Epitaph, ούτε hardcore: Oι Witch Fever αντλούν τις επιρροές τους από το Grunge, το κίνημα Riot Grrrl, ακόμα και από τους Deftones, και οι στίχοι τους είναι πολλά επίπεδα πάνω και χτυπάνε πολύ βαθύτερα από την σύνηθη punk συνθηματολογία. Δηλώνω εντυπωσιασμένος.
Ευφυές, πολιτικοποιημένο, συχνά αστείο post-punk funk που σκιαγραφεί την κατάσταση σε μια μετα-Brexit Βρετανία, από μία μπάντα από το Leeds που οφείλει σε πρωτεργάτες όπως οι συμπολίτες τους Gang Of Four όσα και στους Sleaford Mods και τους Arctic Monkeys. Και παρεμπιπτόντως, το άλμπουμ είναι κλάσεις ανώτερο από το φετεινό Arctic Monkeys.
Οι Καναδοί Sadies αποτελούν σταθερούς επισκέπτες της Λίστας του Music Geek, κάθε φορά που βγάζουν δίσκο, και αυτό είναι ίσως το καλύτερό τους άλμπουμ. Δυστυχώς το μέλλον τους διαγράφεται αβέβαιο μετά την πρώωρη απώλεια του κιθαρίστα/τραγουδιστή Dallas Good, το υπέροχο ψυχεδελικό country rock τους όμως θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας ακόμα κι αν αυτό είναι το τέλος του δρομου.
Ίσως το πιο καθαρόαιμα διασκεδαστικό άλμπουμ της χρονιάς: Εθιστικά beats, από hooks τούμπανο, χιουμοριστικές ανωριμότητες, όλα στο 11, είναι απλά αδύνατον να μην περάσεις καλά ακούγοντάς το κι ας μην καταλαβαίνεις γρι Γερμανικά. Χοντροκομμένο βέβαια, αλλά αν αποζητάτε λεπτότητα και φινέτσα τραβάτε να ακούσετε Sade ξέρω ‘γω, τι δουλειά έχετε με τους Rammstein;
Ένας -υποτίθεται- jazz δίσκος, ο οποίος θα σας πάει πίσω στο Big Beat και τα Rave των 90’s: Χορευτικοί ρυθμοί, παχιά synths, και το τενόρο σαξόφωνο του πολυπράγμωνα Shabaka Hutchings σε ρόλο σέντερ φορ συνθέτουν ένα απολαυστικό, ξεσηκωτικό άκουσμα για περιπετειώδεις jazz-τροναύτες.
Αν ο Pete Townshend είχε Ph.D. στην Κοινωνιολογία και ηχογραφούσε τις ροκ όπερές του με τους Clash αντί με τους Who υποψιάζομαι ότι θα ακουγόταν ακριβώς όπως οι Titus Andronicus στο “The Will To Live”, ένα (περίπου) concept άλμπουμ γύρω από τη ζωή, το σύμπαν, και τα πάντα και μια ερωτική εξομολόγηση της μπάντας προς το classic rock. Θέλω να τους δω live σε triple bill μαζί με Hold Steady και Japandroids.
Ο δίσκος ξεκινάει με τον ήχο του φελλού από μπουκάλι κρασί που ανοίγει, για να ξετυλίξει στη συνέχεια την ιστορία μίας σχέσης σαδομαζοχιστικής (με την ψυχαναλυτική έννοια, όχι με την Pornhub έννοια). Ενδοοικογενειακή βία, κατάθλιψη, εσωτερικοί δαίμονες, αλλά και νοσταλγία για τις καλές στιγμές... Στο “Riderless Horse” η Nastasia, μόνο με τη φωνή της και μια ακουστική κιθάρα, εξηγεί γιατί έπρεπε να φύγει από αυτή τη σχέση και γιατί της πήρε 25 ολόκληρα χρόνια για να το καταφέρει (για context, ας αναφερθεί ότι την επομενη ακριβώς μέρα από την αποχώρησή της ο σύντροφός της αυτοκτόνησε). Απόλυτα ωμό και μινιμαλιστικό, αντανακλά τις σκοτεινότερες πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού και ταυτόχρονα αποτελεί έναν ύμνο στην επιβίωση.
Ένας δίσκος από το μέλλον φτιαγμένος με υλικά του παρελθόντος. Ο Blount (εκτός από πολυοργανίστας, έχει και ακαδημαϊκή καριέρα στην ιστορία της μουσικής) συλλέγει αρχαίους gospel, blues και folk ήχους και τους επαναπροδιορίζει εντάσσοντάς τους στο πλαίσιο του αφροφουτουριστικού concept του “The New Faith”, περιγράφοντας τη ζωή μιας μικρής ομάδας Αφροαμερικανών επιζώντων της καταστροφής του πλανήτη λόγω κλιματικής αλλαγής και δίνοντάς τους νέο, συγκλονιστικό νόημα. Ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος.
Πιστός ακόλουθος και καλός μαθητής της εικονοκλαστικής Ελβετικής παράδοσης των Celtic Frost, ο Manuel Gagneux συνεχίζει να χτίζει μεθοδικά τη μυθολογία των Zeal & Ardor προκαλώντας τα χρηστά ήθη. Οι μεταλλάδες αντιμετωπίζουν τους Zeal & Ardor με καχυποψία, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, και αυτό μόνο ως επιβεβαίωση του καλού γούστου όσων τους γουστάρουν μπορεί να εκληφθεί.
Ένας εξαιρετικός δίσκος που καλύπτει όλο το μουσικό φάσμα από το indie rock στην americana, παραδίδοντας ταυτόχρονα μαθήματα για το πώς το προσωπικό γίνεται συλλογικό: Τραγουδώντας για μια παλιά φωτογραφία του πατέρα του που βρήκε, ή εξομολογούμενος τον έρωτά του στη σύντροφό του (την επίσης μουσικό Katie Crutchfield, γνωστή ως Waxahatchee), ή για τότε που πρωτοάκουσε το “Hallelujah” από τον Jeff Buckley, ο Morby αποθανατίζει στιγμές της ζωής του και τις μετατρέπει σε αληθινή τέχνη.
Το gimmick του Αντί-Πάπα υπήρξε στην αρχή ένα εξαιρετικό εργαλείο μάρκετινγκ, η όλη υπόθεση όμως θα είχε ξεφουσκώσει με την άρση της ανωνυμίας αν η μουσική δεν ήταν εξαιρετική. Και ξέρετε κάτι; Η ταυτότητα του Tobias Forge ήταν έτσι κι αλλιώς το χειρότερα κρυμμένο μυστικό στο metal από την ομοφυλοφιλία του Rob Halford και μετά, και όπως ακριβώς η δημοφιλία των Judas Priest δεν επηρεάστηκε από την αποκάλυψη, κανείς δεν νοιάστηκε πραγματικά για το ποιός κρύβεται πίσω από τους Ghost – ήταν ένα παιχνίδι, είχε πλάκα, αυτό που μετράει όμως είναι τα φοβερά τραγούδια που ο Tobias εξακολουθεί να μας προσφέρει απλόχερα, παντρεύοντας ξεδιάντροπα πλέον το metal το σωστό, το αντρίκειο, με pop hooks που θα ζήλευαν οι Abba και ο Desmond Child.
Μην ψάχνεις για βαθιά μεταφορικά νοήματα στους στίχους του Frank Turner – o τύπος βασικά τραγουδά για τη ζωή του. Κόβει τα ναρκωτικά; Να ένα τραγούδι! Μετακομίζει από το Λονδίνο στην επαρχία; Τραγούδι! Διαγιγνώσκεται με αγχώδη διαταραχή; Τραγούδι! Αυτοκτονεί ο κολλητός του; Τραγούδι! Ανακαλύπτει ότι ο επί δεκαετίες χαμένος/αποξενωμένος πατέρας του είναι πλέον trans και λέγεται Μιράντα; Εεε, τραγούδι, εννοείται. Αυτή η αμεσότητα είναι που κάνει το “FTHC” να ακούγεται σα να σου ανοίγει την καρδιά του ένας καλός φίλος, υποθέτωντας βεβαίως ότι οι καλοί σου φίλοι γράφουν φανταστικά rock/folk/punk τραγούδια κι έχουν fans όπως....οι Iron Maiden;;;
No comments:
Post a Comment