Έφτασε Δεκέμβριος και ω, τι πρωτότυπο, οι βλαμμένοι μουσικόφιλοι κάνουν λίστες. Ο Music Geek το κάνει δεκαετίες τώρα δημοσίως, πρώτα σε περιοδικά και μετά online, και αναπόφευκτα συχνά υπήρχαν αντιδράσεις: Πώς τολμάς να αφήσεις εκτός το τάδε; Μα είναι δυνατόν να σου άρεσε αυτή η μαλακία; Ξέρετε τώρα. Οπότε φέτος θέλω να ξεκινήσω τη λίστα με ένα disclaimer:
Οι παρακάτω επιλογές δεν είναι σε καμία περίπτωση "αντικειμενικές", και εκφράζουν μόνο το προσωπικό μου γούστο. Ο βασικός λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι τις μουσικές με τις οποίες παθιάζομαι με άλλους, γνωστούς και αγνώστους, ελπίζοντας να συστήσω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ σε λίγα άτομα που μπορεί να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο για αυτούς. Ο δευτερεύων λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί ο καλοπροαίρετος διάλογος (και "καλοπροαίρετος" δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν εμπεριέχει και κάνα μπινελίκι που και που) γύρω από δίσκους έχει πλάκα.
ΟΚ πάμε παρακάτω. Πριν δούμε την Εικοσάδα, ή για την ακρίβεια Εικοσιτριάδα, Εύφημος Μνεία σε κάποιους πολύ καλούς δίσκους που "έπαιξαν" κάποια στιγμή για τη Λίστα αλλά τελικά έμειναν απ' έξω: Φέτος ακούσαμε εξαιρετικές δουλειές metal από Danava, Kvelertak, Mutoid Man, Green Lung, Dodheimsgard, punk από Dwarves, Poison Ruin, Americana από Margo Price, Shana Cleveland, Lucinda Williams, Lydia Loveless, garage rock από Olivia Jean, R&B από Janelle Monae... για hip-hop και τέτοια μη με ρωτάτε, όχι ότι είμαι ιδεολογικά αντίθετος ή κάτι τέτοιο, απλά είμαι άσχετος.
Επίσης πριν δούμε τη Λίστα του Music Geek, ας δούμε την καθιερωμένη πλέον εναλλακτική λίστα με Δίσκους Που Θα Δείτε Σε Άλλες Πιο Trendy Λίστες, Αλλά Όχι Εδώ:
- 100 GECS διότι σόρι αλλά αυτό το πράμα δεν είναι μουσική.
- ANDRE3000 διότι ο τύπος σας τρολάρει και δεν πήρατε χαμπάρι.
- ANOHNI & THE JOHNSONS διότι πολύ κατώτερο του "I Am A Bird Now".
- CAROLINE POLACHEK διότι δεν ξέρω, υποψιάζομαι ότι αν το είχα ακούσει θα μου άρεσε πολύ, αλλά για αδιευκρίνιστους λόγους δεν το άκουσα.
- FEIST διότι με πήρε ο ύπνος.
- JESSIE WARE διότι μισώ την italo disco.
- MITSKI διότι δεν έχω TikTok.
- NIECY BLUES διότι πού είναι τα τραγούδια, οεο;
- OLIVIA RODRIGO διότι δεν είμαι έφηβος.
- NONAME διότι βρίσκω το εξώφυλλο απωθητικό.
- PAUL SIMON διότι είναι πολύ καλό, αλλά τελικά δεν μου "κόλλησε".
- PJ HARVEY διότι αγαπώ την Polly, αλλά το φετεινό δεν είναι από τα καλύτερά της.
- QUEENS OF THE STONE AGE διότι αγαπώ τον Josh, αλλά το φετεινό δεν είναι από τα καλύτερά του.
- ROLLING STONES διότι και μόνο το ότι υπάρχουν ακόμα και κυκλοφόρησαν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές ειναι αξιοθαύμαστο, αλλά όχι και Εικοσάδα.
- SBT διότι είναι καλό, αλλά δεν χρειαζόταν να είναι διπλό.
- SLOWDIVE διότι και αυτό καλό είναι, αλλά δεν χώρεσε.
- SUFJAN STEVENS διότι έχω αλλεργική αντίδραση στην καθολική λατρεία που του δείχνουν μουσικοκριτικοί που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα όταν άρχισα να γράφω δισκοκριτικές, πείτε με δεινόσαυρο.
- SZA διότι δεν είμαι εγώ για αυτά.
- WEDNESDAY διότι στην πραγματικότητα ανήκει στην κατηγορία "Εύφημος Μνεία" παραπάνω, απλά το βλέπω σε πολλές λίστες.
- WILCO διότι ποτέ δεν με κέρδισαν, και το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν κέρδισε καν τους ορκισμένους οπαδούς.
Πάμε τώρα λοιπόν να δούμε και την Εικοσάδα/Εικοσιτριάδα του Music Geek για το 2023. Αν έχω καταφέρει να σας βοηθήσω να ανακαλύψετε ένα ή δύο άλμπουμ που σας ξέφυγαν και που θα σας αρέσουν, έχω πετύχει τον στόχο μου. Περιμένω τις δικές σας εισηγήσεις στα comments από κάτω κι επειδή απέχω συνειδητά εδώ και χρόνια από τα Social, κάντε τη δουλειά μου - Spread the word, share the love:
Το 2023 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για το hardcore με αυτά τα δύο περίπου ισάξια άλμπουμ να αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου – το μεν Buggin πιο παραδοσιακό με άφθονες NYHC αναφορές, το δε Code Orange φέρνοντας έναν αέρα ανανέωσης στο ιδίωμα εμπλουτίζοντάς το με ηλεκτρονικά και industrial στοιχεία, αμφότεροι δίσκοι ιδανικοί για άφθονα κλωτσομπουνίδια και επιβεβαιώνοντας ότι ο σκληρός ήχος θα είναι πάντα εδώ.
Δεν βγαίνουν πια τέτοιοι δίσκοι: Μεγάλο budget, τέλεια παραγωγή, βιρτουόζοι μουσικοί (η rhythm section των Tony Levin και Manu Katche παραμένει από άλλο πλανήτη), συνθέσεις που δεν χρειάζονται ηλεκτρονικά glitches, auto-tune ή άλλα gimmicks για να σου σφηνωθούν στο μυαλό. Και η φωνή του αναλλοίωτη στο χρόνο, λες και είναι 1986 και ακούμε το “So”. Θεός.
Βετεράνοι country παιχταράδες με κάτι ούμπαλα ΝΑ, με το συμπάθειο, βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στη Bakersfield Sound βλαχιά του Merle Haggard και το αέρινο ψυχεδελικό country rock των Byrds περιόδου “Sweetheart Of The Rodeo”. Πώς θα μπορούσε να μη μου αρέσει;
Φοβερός πάνκης που κάτω από το DYI attitude, τις υπερηχητικές ταχύτητες και τα φωναχτά φωνητικά κρύβει ένα απίστευτο ταλέντο να σκαρφίζεται κορυφαία pop hooks. Τώρα που για πρώτη φορά έχει και αξιοπρεπή παραγωγή θα περάσει ελπίζω και σε ευρύτερο ακροατήριο, γιατί με τέτοια τραγούδια ο τύπος είναι για αρένες, όχι για υπόγες.
16. FUCKED UP – One Day
Οι Καναδοί NoMeansNo υπήρξαν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών, με έναν μοναδικό (πίστευα) συνδυασμό punk, prog, υψηλότατου δείκτη ευφυίας, και σουρεαλιστικού χιούμορ. Όταν συνταξιοδοτήθηκαν προφανώς παρέδωσαν τη σκυτάλη σε αυτούς εδώ τους συμπατριώτες τους οι οποίοι, χωρίς να ακούγονται καθόλου σαν τους NoMeansNo, επιτυγχάνουν τον ίδιο ακριβώς (μοναδικό, σχεδόν) συνδυασμό. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΘΗΚΕ μέσα σε μία μέρα, από το μηδέν, αλλά δεν του φαίνεται. Καθόλου. Είναι τεράστιο.
15. THE NECKS – Travel
Δεν ξέρω πόσα άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει στην καριέρα τους, η Wikipedia λέει 17, το Uncut λέει 19, ξέρω όμως ότι από το 2013 που τους ανακάλυψα έχουν κυκλοφορήσει 6 και πως τα μισά από αυτά έχουν μπει στη Λίστα, γεγονός που πιθανότατα κάνει αυτό το Αυστραλέζικο, πειραματικό, μινιμαλιστικό jazz τρίο το αγαπημένο μου συγκρότημα των τελευταίων δέκα ετών, κάτι που ούτε ο ίδιος δεν θα πίστευα. Ζεν.
Τρεις από τις πιο ταλαντούχες indie rock singer-songwriters της γενιάς τους, άγνωστες ακόμα, καλλιεργούν μια ειλικρινή φιλία στα παρασκήνια σκοτεινών κλαμπ μέσω της κοινής αγάπης τους για τη λογοτεχνία. Όσο η δημοφιλία τους ως solo καλλιτέχνιδες αυξάνεται τόσο η φιλία τους βαθαίνει, και κάποια στιγμή αποφασίζουν να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ. Μερικούς μήνες αργότερα και ακολουθώντας μια θριαμβευτική sold-out συναυλία στο Madison Square Garden έρχεται κι ένα EP ακόμα, εξίσου φανταστικό. Τον Φεβρουάριο του 2024 κερδίζουν 2 Grammys και το μέλλον προβλέπεται λαμπρό... Σύντομα στους κινηματογράφους σε σκηνοθεσία Cameron Crowe.
Η Amalie Bruun, υπό το όνομα Myrkur, ξεκίνησε από μέτριο black metal τύπου 90’s Ulver το 2015, για να μεταμορφωθεί σταδιακά ως το 2020 σε αξιοπρεπή neofolk παρουσία. Στο φετεινό άλμπουμ της όμως για πρώτη φορά επιτυγχάνει απόλυτα να παντρέψει αρμονικά αυτές τις δύο κατευθύνσεις, και όχι μόνο: Το “Spine” εμπεριέχει επίσης γοτθική dream pop τύπου 4AD και dance/electronica στοιχεία, συχνά όλα τα παραπάνω μέσα στα 4 λεπτά του ίδιου τραγουδιού, με το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται όχι σαν συνονθύλευμα αλλά σαν κάτι ομοιογενές και φρέσκο. Hats off.
Όλα τα σημάδια έδειχναν ότι αυτή η στιγμή θα ερχόταν, αργά ή γρήγορα: Στο δεύτερο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο όταν το αδέλφια D’Addario ήταν μόλις 19 και 21 ετών αντίστοιχα, συμμετείχαν ο Todd Rundgren και ο Jody Stephens των Big Star. Το τρίτο άλμπουμ τους ήταν η καλύτερη power pop κυκλοφορία του 2020 κι έμεινε εκτός Λίστας στην παράταση. Με το τέταρτο άλμπουμ, πιο ώριμοι πλέον, τα κατάφεραν. Με εκπληκτικές μελωδίες, απίστευτες φωνητικές αρμονίες, ευφυείς ενορχηστρώσεις και αμέτρητα hooks, το τελικό αποτέλεσμα συμπυκνώνει μισό αιώνα έξυπνης pop (Beach Boys, Big Star, Wings, Jellyfish, Posies, Broadway musicals…) σε ένα απολαυστικό κοκτέιλ.
Ο Geek είχε φάει κόλλημα με το προηγούμενο άλμπουμ του Hanson, περιγράφοντάς το ως «οι Radiohead ηχογραφούν tribute στον Gram Parsons». Το φετεινό του άλμπουμ είναι εξίσου καλό αλλά εντελώς διαφορετικό, με τον Hanson να οργιάζει στις κιθάρες με έναν indie rock αλλά σχεδόν metal τρόπο που θα έκανε τον J Mascis περήφανο και να ψιθυρίζει σουρεαλιστικούς στίχους που δεν θα έπρεπε να βγάζουν κανένα νόημα αλλά βγάζουν απόλυτο νοημα. Τον τίτλο του δίσκου τον αφήνουμε ασχολίαστο.
Κάτι γίνεται στην Ιρλανδία. Δεν είναι μόνο οι Lankum (βλ. παρακάτω) αλλά μια ολόκληρη σκηνή που βράζει, καλλιτέχνες που τιμούν μια μουσική παράδοση αιώνων αλλά είναι αποφασισμένοι να της αλλάξουν τα φώτα προσθέτωντας post-rock δυναμικές και μια “fuck you” στάση απέναντι στις καπιταλιστικές δυνάμεις που έχουν μετατρέψει το Δουβλίνο σε μία από τις ακριβότερες πόλεις της Ευρώπης, με τις παραδοσιακές pubs να δίνουν τη θέση τους σε πεντάστερα boutique ξενοδοχεία και πολυτελή lofts για τα μεγαλοστελέχη των εταιριών τεχνολογίας. Όπως ο Flynn που παίρνει τη θέση του στα προπύργια της σκηνής αυτής με το εξαιρετικό δεύτερο άλμπουμ του, ή η O’Neill που αν ζούσε τον 17ο αιώνα μάλλον θα την είχαν κάψει στην πυρά ως μάγισσα.
Η μεταλλική αποκάλυψη της χρονιάς ήταν αυτή η μπάντα από το Seattle και το ΦΟΒΕΡΟ δεύτερο prog-sludge (?) άλμπουμ τους, όπου οι Mastodon συναντούν τους Queen και οι Baroness παίζουν σφαλιάρες με τους Muse – το “The Flight After The Fall” ακούγεται τόσο larger than life που δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στους Witch Ripper για το θάρρος, το θράσος, και τα cojones τους. Σε έναν τέλειο κόσμο, κι αυτοί θα γέμιζαν αρένες.
Αυτούς τους Σκωτσέζους δεν τους ήξερα, ΟΚ; Ποτέ δεν έγιναν household name που λεν και στο χωριό μου και ηχογραφούσαν τότε που εγώ άκουγα Αμερικάνους, όχι Βρετανούς. Οπότε όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου το φετεινό τους άλμπουμ, το πρώτο τους με αποκλειστικά νέο υλικό από το 1999, το σοκ ήταν τεράστιο: Υπέροχα τραγούδια, πανέμορφες ενορχηστρώσεις, συγκινητικοί στίχοι, μια φωνή σπασμένη και τρυφερή μα συνάμα εγέρωχη, ένα chamber pop κόσμημα που έμεινε σε rotation στα ηχεία του Geek εβδομάδες ολόκληρες.
O Henry είναι εξαιρετικός παραγωγός της συνομοταξίας T-Bone Burnett/Daniel Lanois, με Americana ρίζες κι έχοντας δουλέψει με αμέτρητους A-Listers από τον Elvis Costello μέχρι τη Bonnie Raitt, οι δικοί του δίσκοι όμως ποτέ δεν ήταν «εμπορικοί» και δεν προσπάθησε ποτέ να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι η κουνιάδα του είναι η Madonna (αλήθεια). Και αυτό το άλμπουμ είναι το πιο αντιεμπορικό και σκοτεινό σε όλη τη δισκογραφία του: Γράφτηκε και ηχογραφήθηκε όχι απλά σε συνθήκες lockdown, αλλά επίσης μόλις ο Henry είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη σε τέταρτο στάδιο. How’s that for subtext? Επειδή όμως είμαι μίζερος μπάσταρδος, η θλίψη του “All The Eye Can See” μου ταιριάζει 100%.
Από ένα project αποτελούμενο από ισοβίτες κάφρους (μέλη των Napalm Death και Brutal Truth) θα περίμενε κανείς να ακούσει grindcore, death metal, τέτοια. O Shane Embury και τα φιλαράκια του όμως εδώ ακούγονται τη μία σαν Melvins, την άλλη σαν Killing Joke, την παράλλη σαν Poison Idea, και πάντα πιασάρικοι, πορωτικοί, και πάνω απ’ όλα fun. Riff-άρες, ρεφρεν-άρες, τραγουδάρες.
H Lana Del Rey δείχνει το δρόμο σε όλες τις υπόλοιπες «έντεχνες», αφού έχει επηρεάσει μέχρι και κοτζάμ Taylor Swift. Παρόλα αυτά ο Geek ήταν για αρκετά χρόνια επιφυλακτικός απέναντί της, θεωρώντας ότι τα πέντε πρώτα της άλμπουμ είχαν εξαιρετικές στιγμές μεν, αλλά και κάμποσο filler δε. Το “Normal Fucking Rockwell” του 2019 όμως ήταν ΤΕΛΕΙΟ από κάθε άποψη, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 21ου αιώνα – ένας από αυτούς τους δίσκους που ο δημιουργός τους δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει. Με το φετεινό “Did You Know…” όμως η Lana έφτασε κοντά. Πολύ κοντά.
Όλοι συμφωνούν ότι ο Dave Grohl είναι συμπαθέστατος κι επίσης ότι είναι ο Δήμαρχος του Ροκ εκλεγμένος με ποσοστά Μπέου, η αλήθεια όμως είναι ότι μετά τα τρία πρώτα άλμπουμ των Foo Fighters, αν δεν έχεις ακούσει τίποτα από τους δίσκους που έβγαλαν από το 2002 μέχρι το 2021 δεν χάνεις και σπουδαία πράγματα. Δυστυχώς χρειαζόταν μία τραγωδία για να αλλάξει αυτό – ο θάνατος του καλύτερου φίλου και συνεργάτη του, Taylor Hawkins, οδήγησε τον Grohl στο να γράψει κάποια από τα καλύτερα, βαθύτερα, συναισθηματικά πιο φορτισμένα τραγούδια της καριέρας του. Ελπίζουμε η έμπνευση να μείνει ακόμα και όταν η θλίψη σιγά-σιγά ξεθωριάσει.
Όταν μιλάμε για grindcore είμαι βέβαιος πως η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι «μελωδικό», για την ακρίβεια θα στοιχημάτιζα ότι δεν είναι καν μέσα στις πρώτες 17 χιλιάδες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό. Και όμως, κάτω από τα 200+ bpm blastbeats και τα υστερικά τσιριχτά, το “Coronet Juniper” κρύβει ιδιαίτερα εκλεπτυσμένες μελωδίες και προχωρημένες συνθετικά δομές: Αν συμφωνήσουμε ότι το “Powerslave” των Iron Maiden ήταν η καλύτερη metal κυκλοφορία του 1984, δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώσω ότι ένας δίσκος που ακούγεται σαν το “Powerslave” παιγμένο στη διπλάσια ταχύτητα είναι η καλύτερη metal κυκλοφορία του 2023.
Υποτίθεται ότι αυτά τα δύο γκρουπ, που μοιράζονται κάποια μέλη, παίζουν παραδοσιακή Ιρλανδική μουσική, οπότε εμένα γιατί μου φέρνουν στο μυαλό την ένταση των Swans; Και τις ατμόσφαιρες των Godspeed You Black Emperor; Και, κυρίως, γιατί ενώ δεν είναι καθόλου metal μου φαίνονται τόσο, μα τόσο metal; Ακούστε τους και πείτε μου αν θα σας φαινόταν παράξενο, ενώ παίζουν τα ίδια όργανα (και, κάποιες φορές, τα ίδια τραγούδια) με τους Chieftains και τους Dubliners, τα επόμενα άλμπουμ τους να κυκλοφορούσαν από την Southern Lord ή την Profound Lore ξέρω ‘γω.
Ο Geek εκθειάζει τον Isbell από το 2007 όταν το ντεμπούτο solo άλμπουμ του είχε φτάσει στα γραφεία του Metal Hammer για κριτική (προφανώς κατά λάθος), και πλέον φέτος αυτός ο τύπος ήταν πανταχού παρών: Σούπερ επετειακή επανακυκλοφορία του “Southeastern”, του δίσκου που τον καθιέρωσε στο ευρύτερο κοινό, σούπερ επανακυκλοφορία κι ενός άλμπουμ των Drive-By Truckers στους οποίους έπαιζε τότε, ένα ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν στο HBO, ρόλος στην ταινία του Martin Scorcese, ένας πολύ ενεργός λογαριασμός στο Twitter πάντα στη σωστή πλευρά ως φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή... Με άλλα λόγια το 2023 θα ήταν η χρονιά του Isbell ακόμα κι αν δεν είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ της χρονιάς, το σκεπτόμενο ροκ κομψοτέχνημα “Weathervanes” που θα μνημονεύεται εσαεί.
Το Πολατσεκ είναι πράγματι πολύ καλό, και γαμω τις ποπιες κ η τύπισσα εχει φωναρα! Θα τσεκαρω σιγουρα το Sirinesque :)
ReplyDelete