Άλλη μία χρονιά έφτασε στο τέλος της και ήρθε η εποχή για τις παραδοσιακές πλέον λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Για το 2014 η δική μας λίστα παραμένει συνειδητά μακριά από χιπστεριές και επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο σε uncool πράγματα όπως country, bluegrass και metal. Ο βασικός λόγος γι' αυτό είναι ότι εμείς έχουμε καλύτερο γούστο από εσάς.
Πριν πάμε να δούμε τα αντικειμενικά απολύτως καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς σύμφωνα με το πάντοτε αλάνθαστο κριτήριο του I Was A Teenage Music Geek οφείλουμε να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στους δίσκους εκείνους που θα βρείτε σε άλλες λίστες, ξέρετε, αυτές που είναι λάθος, αλλά όχι στη δική μας.
Η εναλλακτική λίστα των εκτός λίστας λοιπόν έχει ως εξής:
Πριν πάμε να δούμε τα αντικειμενικά απολύτως καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς σύμφωνα με το πάντοτε αλάνθαστο κριτήριο του I Was A Teenage Music Geek οφείλουμε να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στους δίσκους εκείνους που θα βρείτε σε άλλες λίστες, ξέρετε, αυτές που είναι λάθος, αλλά όχι στη δική μας.
Η εναλλακτική λίστα των εκτός λίστας λοιπόν έχει ως εξής:
- The War On Drugs επειδή ακούγονται σαν μεταμοντέρνα εκδοχή του Chris Rea ή των Dire Straits, και όταν λέμε για κάποιον ότι βελτιώθηκε εμπλουτίζοντας τον ήχο του με επιρροές από Springsteen, εννοούμε τη μαγκιόρικη ψυχή του “Born To Run” και όχι τα τυρένια πλήκτρα του “Dancing In The Dark”.
- Bruce Springsteen. OK, σίγουρα όχι για εικοσάδα το “High Hopes” αλλά χαλαρώστε λίγο ρε παιδιά, δεν είναι τόσο χάλια.
- Jack White και The Black Keys. Καλά άλμπουμ και τα δύο, αποδεδειγμένα μπορούν καλύτερα και οι δύο.
- Ben Frost. Οι avant garde δίσκοι είναι σαν το τζατζίκι: Δεν μπορώ να αντισταθώ και τρώω, αλλά μετά σχεδόν πάντοτε το μετανιώνω.
- Future Islands γιατί μπλιαχ.
- Future σκέτο επειδή παρόλο που δεν έχω τίποτα εναντίον του hip hop, αυτό το Kanye-κό auto-tune έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα.
- Alcest όχι επειδή εγκατέλειψαν τις μέταλ ρίζες τους και το γύρισαν στο shoegaze, αλλά διότι είναι τόσο γαμημένα αδιάφοροι.
- tUnE-yArDs. δΕν ΞέΡω Αν ΕίΝαΙ αΡκΕτΆ κΑλΌ γΙα ΛίΣτΑ, δΕν Το ΆκΟυΣα. Μπαίνουν πάντως στη λίστα με τα πιο ηλίθια/εκνευριστικά ονόματα συγκροτημάτων όλων των εποχών. Για την ακρίβεια αυτή η αηδία με τα πεζά και τα κεφαλαία είναι τόσο ηλίθια/εκνευριστική/ντεκαβλέ που με έκανε να ορκιστώ να μην τους ακούσω ποτέ. Ποτέ όμως.
- Squarepusher επειδή βασικά το “Music For Robots” ακούγεται σαν η γάτα μου να περπατάει πάνω στα πλήκτρα ενός Atari STe.
- Goat διότι ακόμα και το καλύτερο ανέκδοτο όλων των εποχών είναι λιγότερο αστείο τη δεύτερη φορά που το ακούς.
- Down. Άσχετα με το αν είναι καλός δίσκος ή όχι, οι ίδιοι έχουν κάνει ολόκληρο θέμα για το ότι είναι EP όχι άλμπουμ και το άλμπουμ πέθανε και εμείς θα κυκλοφορούμε μόνο ΕΡ όχι άλμπουμ, οπότε εξ ορισμού δεν θα μπορούσε να μπει σε λίστα με άλμπουμ.
- Rosanne Cash και Carlene Carter. Η οικογένεια Carter/Cash είναι η απάντηση της Αμερικής στους Κονιτοπουλαίους και τόσο η Ροζάν Κονιτοπούλου όσο και η Καρλίν Κονιτοπούλου κυκλοφόρησαν υπέροχους δίσκους φέτος αλλά τί να κάνουμε, δεν χωράνε όλα στη λίστα.
- Fucked Up. Το “Glass Boys” δεν είναι καθόλου κακό, όμως μετά το μεγαλειώδες “David Comes To Life” του 2011 το «αυτή τη φορά θέλουμε απλώς να ροκάρουμε» δεν με καλύπτει. Αντιθέτως, αν είχαν ακολουθήσει την κατεύθυνση του προηγηθέντος EP “Year Of The Dragon” και του ομώνυμου επικού έπους, τώρα θα μιλούσαμε (πάλι) για τον δίσκο της χρονιάς.
- Lana Del Rey. Χάλια δεν τo λες, αλλά πέρα από το φανταστικό single “West Coast” το υπόλοιπο album είναι απλώς συμπαθητικό.
- Mastodon. Μην πιάσουμε κωλοκουβέντα τώρα.
- FKA Twigs. Ε όχι. Όχι. Ό,τι και να πείτε, δεν πείθομαι ότι αυτή η παπαριά είναι αριστούργημα και the next big thing.
- Morrissey. Σοβαρά τώρα, με το χέρι στην καρδιά, στ’ αλήθεια σου άρεσε αυτό το πράμα; Όσο φανμπόης κι αν είσαι, για πόσες δεκαετίες ακόμα θα στρουθοκαμηλίζεις και θα ανέχεσαι αυτές τις μαλακίες επειδή ο τύπος σήμαινε κάτι για σένα το 1986;
- Mirel Wagner γιατί κάνει την πιο καταθλιπτική φάση του Nick Cave να ακούγεται σαν Bananarama.
- Leonard Cohen. Ο Μανώλης Γλέζος του ροκ: ΟΚ ιερό τέρας, ΟΚ σεβασμός, ΟΚ έκανε κάτι καταπληκτικό πριν από 75 χρόνια, ΟΚ είπαμε! Μπορούμε σας παρακαλώ να πάμε παρακάτω τώρα;
- Perfume Genius. Πήρε 88/100 στο Metacritic αλλά οι χίπστερ και οι «επαγγελματίες» μουσικοκριτικοί είναι κατά κανόνα κάτω των 30. Εγώ είμαι 46.
- Thom Yorke. Πείτε με υποκουλτουρικό, αλλά από το “Kid A” κι έπειτα οι Radiohead και τα side projects τους μου ακούγονται κάπως «με λένε Αρτέμη».
- Aphex Twin αν και εξαιρετικό στο είδος του, καθώς σε επίπεδο προσωπικού γούστου δεν τα πάω και τόσο καλά με το είδος του.
- Taylor Swift. O λόγος που το 2012 η Swift βρέθηκε στην εικοσάδα του I Was A Teenage Music Geek ήταν το θαρραλέο άλμα στο κενό από την country προς την pop. Πλέον πατάει γερά και με τα δύο πόδια στην απέναντι όχθη και ακούγεται απόλυτα αποστειρωμένη.
- Ariel Pink επειδή what the fuck?!?
- Alain Johannes. Ακούστε το πάντως το “Fragments & Wholes Vol. 1”, θα σας αρέσει πολύ, Αλήθεια.
Έξω από καταστάσεις αληθινού πολέμου, κανείς ποτέ δεν είπε “fuck you” στον Χάρο με περισσότερο στυλ από τον Wilko, και αυτό το εκρηκτικό rhythm & blues άλμπουμ με τη συνεισφορά του Daltrey των θρυλικών The Who είναι το υψωμένο κωλοδάκτυλο προς τον ψηλό κοκκαλιάρη με τη μαύρη κουκούλα και το δρεπάνι στο χέρι. Δίσκος που καταφχαριστήθηκα, θα παίξει στα πάρτυ μου περισσότερο από κάθε άλλο σε αυτή τη λίστα.
Χιλιόμετρα και αιώνες μακριά από την πλησιέστερη πρίζα, οι Old Crow Medicine Show παίζουν αποκλειστικά με ακουστικά όργανα χωρίς να χάνουν ένα Joule ηλεκτρικής ενέργειας. Ακούς το “8 Dogs 8 Banjos” και βλέπεις τον καυγά να ξεσπά στο σαλούν και τους κομπάρσους stuntmen να ίπτανται από το παράθυρο και να προσγειώνονται στην ποτίστρα των αλόγων, ακούς το “Sweet Amarillo” και ευχαριστείς το Θεό για την ύπαρξη του Bob Dylan (ή το αντίστροφο), ακούς το “Dearly Departed Friend” και σε παίρνουν τα ζουμιά, ακούς το “O Cumberland River” και θυμάσαι μια άλλη, ουτοπική Αμερική που δεν έζησες ποτέ.
Την επόμενη φορά που κάποιος χλεχλές που το παίζει μουσικόφιλος θα απαντήσει στην ερώτησή σου για το τι μουσική ακούει με εκείνο το ανεκδιήγητο «ξέρεις μωρέ, ακούω απ’ όλα» βάλε το “Longhena” να παίζει, κάθισε πίσω αναπαυτικά και παρακολούθησέ τον είτε να χλωμιάζει από τον τρόμο, είτε να το ρίχνει στην αμήχανη ειρωνία της άγνοιας απαξιώνοντας τη «βαβούρα» των Gridlink. Όχι ρε φίλε δεν ακούς απ’ όλα, κάποια πράγματα παραείναι ακραία για φλώρους σαν εσένα και αυτό δεν είναι «βαβούρα», είναι Τέχνη. Επίσης, εξωφυλλάρα.
.jpg)
Θεωρητικά το “A Dotted Line” είναι ένα bluegrass άλμπουμ. Έγω όμως εδώ μέσα ακούω Beatles, ακούω Allman Brothers (κι ας είναι όλες οι κιθάρες ακουστικές), ακούω 80’s new wave (OK, μόνο στο “Hayloft”), ακούω ψυχή και αγάπη, βασικά ακούω ένα τέλειο ποπ (με την ευρεία και καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης «ποπ») άλμπουμ.
Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να συμπεριλάβω το “Put The Needle Down” σε λίστα με άλμπουμ του 2014 γιατί, πολύ απλά, δεν έχει ημερομηνία: Θα μπορούσε να έχει ηχογραφηθεί το 1961 από τις μικρές αδελφές των Everly Brothers αν κρίνουμε από τις φωνητικές αρμονίες, ή το 1979 από τον Bob Dylan αν κρίνουμε από το επίπεδο των συνθέσεων, ή το 2008 από τον Robert Plant αν κρίνουμε από τον παιχνιδιάρικα βαλτώδη americana ήχο που μας προσφέρουν οι Secret Sisters και ο παραγωγός τους, ο πολύς T-Bone Burnett.
Τα τελευταία χρόνια στα γεράματα η Faithfull έχει ρίξει πολύ ιδρώτα για να καλλιεργήσει προσεκτικά μια εικόνα “Grand dame” της Βρετανικής εκδοχής ενός Μπρεχτικού σύμπαντος και το “Give My Love To London” είναι η ανταμοιβή μας, ένα εξαιρετικό άλμπουμ γεμάτο στοιχειωμένες μελωδίες, φαντάσματα του παρελθόντος και έντονη γεύση Γηραιάς Αλβιώνας.
Ας μην το πολυκουράζουμε αφού όλοι (για την ακρίβεια, όλοι εμείς οι σαραντάρηδες) συμφωνούμε ότι αν τα 90’s ήταν η καλύτερη δεκαετία στην ιστορία της μουσικής, τότε οι Afghan Whigs είναι το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών και το “Do To The Beast” το comeback της χρονιάς, σωστά;
Αυτό που κάνει ο Plant στα 66 του θέλει κότσια: Αντί να επαναπαυθεί στις δάφνες του ως ο καθολικά αποδεκτός μεγαλύτερος hard rock τραγουδιστής όλων των εποχών, αντί να κάνει μια Led Zep περιοδεία με τον Page και να χεστεί στο χρήμα κάνοντας ταυτόχρονα ευτυχισμένους εκατομμύρια οπαδούς του, γράφει τους πάντες στα παπάρια του και κάνει μόνο αυτό που γεμίζει τον ίδιο καλλιτεχνικά. Στο πρόσφατο παρελθόν του είχε ψαχτεί με τον americana ήχο και τώρα, στο τελευταίο album του, επιτυγχάνει ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ πάντρεμα trip hop, world music και ψυχεδελικού ροκ. Θεός, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων.
Κατά κανόνα γράφω για δίσκους την ώρα που παίζουν. Τώρα όμως είχα βάλει το “Are We There” για τριακοστή φορά φέτος και δεν μπορούσα να γράψω λέξη για αυτό μέχρι που τελείωσε: Όταν παίζουν τα τραγούδια της Van Etten είναι αδύνατο να κάνεις οτιδήποτε άλλο από το να ΑΚΟΥΣΕΙΣ, σε αντίθεση ας πούμε με τη Lana Del Rey που αποτελεί ένα αρκετά ευχάριστο soundtrack για την ώρα που κόβεις τα νύχια των ποδιών σου, ξεβουλώνεις το νεροχύτη της κουζίνας ή πίνεις ποτά με άλλους χίπστερ σχολιάζοντας πόσο 2012 είναι η Lana Del Rey. Η Van Etten είναι The Real Thing, ειδικά όταν σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου.
Μετά το εξαιρετικά επιτυχημένο πείραμα με το Σκανδιναβικό free jazz σχήμα των The Thing η Neneh επιστρέφει σε πιο pop φόρμες, με ένα άλμπουμ που είναι πολλές κλάσεις ανώτερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει ο οποιoσδήποτε εν ενεργεία pop megastar σήμερα. Σκεφτείτε το “Mezzanine” των Massive Attack ή το δικό της “Homebrew”, κάντε ένα κβαντικό άλμα δύο δεκαετιών μπροστά διαγράφοντας ό,τι μαλακία μεσολάβησε στη μουσική βιομηχανία ενδιάμεσα, και ιδού το “Blank Project”.
Έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων για τον Tom Gabel που μεταμορφώθηκε σε Laura Jane Grace και για το πώς το προσωπικό δράμα της σεξουαλικότητάς του/της οδήγησε τη μπάντα στα πρόθυρα της διάλυσης και από εκεί στη θεαματική αναγέννηση. Φυσικά, είναι πιασάρικη η ιστορία. Οπότε για να μη χάνουμε την ουσία δεν πάω εκεί και περιορίζομαι απλώς στο να αναφέρω ότι το “Transgender Dysphoria Blues” είναι το καλύτερο concept άλμπουμ από την εποχή του “The Black Parade”.
Έχω μόνο μια πολύ γενική ιδέα για το πού στο διάολο βρίσκεται η Μαυριτανία και δεν ξέρω τίποτα για τη μουσική παράδοση της χώρας, αν όμως διαθέτουν κι άλλους καλλιτέχνες σαν τη Seymali τότε σίγουρα θα το ψάξω περισσότερο το θέμα. Στα ανεκπαίδευτα δυτικά μου αυτιά το μοναδικό σημείο αναφοράς που έχω για το “Tzenni” είναι τα desert blues των Tinariwen (οι οποίοι επίσης κυκλοφόρησαν εξαιρετικό άλμπουμ φέτος), όμως η μπάντα της Seymali είναι πολύ πιο φάνκι και η φωνή της πραγματική αποκάλυψη. World Music δίσκος της χρονιάς, αν και το γιατί αυτοί οι ήχοι από τα βάθη της νοτιοδυτικής Σαχάρας «μιλάνε» τόσο έντονα στο Ελληνικό μου DNA παραμένει αντικείμενο προς ανθρωπολογική/κοινωνιολογική μελέτη.
Ψάρωμα πρώτο: O Simpson αναφέρεται συχνά στην ίδια πρόταση με τη Lydia Loveless (βλ. παρακάτω) και η πρόταση αυτή συνήθως περιέχει επίσης λέξεις όπως «σωτήρες», «ανάσα φρεσκάδας», «πωπωπω πόσο γαμάει» κλπ. Ψάρωμα δεύτερο: Κοιτάχτε φάτσα. Δεν θα του δανείζατε χρήματα, αλλά για βασανισμένος κάντρι τροβαδούρος είναι textbook case. Ψάρωμα τρίτο: Τίτλος τραγουδιού “Turtles All The Way Down”. Βλαχαδερό διαβασμένο περί μεταφυσικής και κοσμολογίας, γουάου. Ψάρωμα τέταρτο: Το “It Ain’t All Flowers” είναι ένα ψυχεδελικό country rock αριστούργημα, πιθανότατα το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να ξεπέσω σε ηλίθια λογοπαίγνια για τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του Nergal αφού ο καρκίνος είναι ίσως το μοναδικό ταμπού που αδυνατώ να υπερβώ όταν σκαρφίζομαι καλαμπούρια, αλλά πραγματικά η καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει κανείς το “The Satanist” είναι «αρρώστια»: Αυτό το άλμπουμ είναι άρρωστο. Ακούς τον καρκίνο στα riffs. Ακούς την αρρώστια στην ερμηνεία του Nergal. Ακραίο metal αριστούργημα, άξιο θαυμασμού, μεγαλειώδες.
Χάρη σε μπάντες όπως οι The Hold Steady, το MP3 δεν θα σκοτώσει ποτέ ολοκληρωτικά τα δισκάδικα: Διότι θέλεις να τους δώσεις τα χρήματά σου και τους στίχους του Craig Finn δεν σου αρκεί να τους ακούς, αλλά επιβάλλεται ταυτόχρονα να τους διαβάζεις στο booklet του CD (ή στο φάκελο του βινυλίου αν είσαι φετιχιστής/έχεις πρεσβυωπία), να τους μελετάς, να τους ρουφάς αχόρταγα μέχρι να τους μάθεις απ’ έξω ώστε να μπορείς να τους τραγουδάς φωναχτά μαζί με τον Finn την ώρα που παίζεις air guitar στο δωμάτιό σου – ειδικά τώρα που οι Hold Steady το πήρανε απόφαση ότι δεν υπάρχει άξιος αντικαταστάτης για τον Franz Nikolai και κάλυψαν το κενό των πλήκτρων του με υπεργαμάτη “twin guitar attack”, με αποτέλεσμα οι ΥΜΝΟΙ τους να γίνουν ακόμα πιο κλασικοροκάδικοι. Ο Chuck Klosterman παλιά είχε γράψει κάπου ότι «θα σου αρέσουν οι The Hold Steady αν κάποτε γούσταρες AC/DC αλλά τώρα απλώς διαβάζεις πολλά βιβλία» ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε ποιοι είστε.
Αν δεν υπολογίσουμε τις φώκιες και τους ταράνδους ο πληθυσμός της Ισλανδίας είναι περίπου όσος και του νομού Αχαΐας, οπότε στατιστικά μιλώντας ο αριθμός των παγκοσμίου κλάσης game-changing καλλιτεχνών που έχει βγάλει το νησί είναι εξωπραγματικός. Και όπως το post-rock χρωστάει περισσότερα στους Sigur Ros παρά σε οποιονδήποτε άλλον, όπως όλη η σημερινή electronica και κάθε χειραφετημένη γυναίκα-δημιουργός προσκυνάει εικονίσματα της Bjork και ο εμιγκρές Ben Frost ηγείται της διεθνούς avant-garde σκηνής, έτσι θα έπρεπε και οι Solstafir να καθιερωθούν στη συλλογική συνείδηση των απανταχού music nerds ως το-καλύτερο-ever-πρώην-ακραίο-metal-συγκρότημα-που-το-γύρισε-σε-ατμοσφαιρικοεπικομελωδικό-ροκ-και-θριάμβευσε.
Το νέο διπλό άλμπουμ των Swans είναι θρησκευτική εμπειρία. Όχι «αγναντεύοντας-την-ομορφιά-της-φύσης-και-του-απέραντου-σύμπαντος-ξαφνικά-ένιωσα-την-παρουσία-μιας-ανώτερης-δύναμης-που-με-οδήγησε-σε-ψυχική-ανάταση» θρησκευτική εμπειρία, αλλά «αυτομαστιγώνομαι-και-με-σταυρώνουν-με-αληθινές-ταβανόπροκες-σαν-εκείνους-τους-μαλάκες-στις-Φιλιππίνες-ή-περπατάω-ξυπόλυτος-αναστενάρης-σε-αναμμένα-κάρβουνα-και-παθαίνω-εγκαύματα-τρίτου-βαθμού-στην-αριστερή-πατούσα» θρησκευτική εμπειρία. Πονάει, η κάθαρση έρχεται μέσα από τον πόνο. Είναι όμως βαθιά και ολοκληρωτική.
Οι rap βετεράνοι El-P και Killer Mike ενώνουν τις δυνάμεις τους, φωνάζουν και μερικούς guests τύπου Zach De La Rocha και φτιάχνουν ένα rap δίσκο που, απλά, ροκάρει σκληρότερα από οτιδήποτε άλλο άκουσες φέτος. Σοβαρά, ακόμα κι εσύ που δεν γουστάρεις hip hop, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πορωθείς με το RTJ2. Κι εσύ, ο άλλος, που νομίζεις ότι είσαι rapper; Οι Run The Jewels χέζουν στους τάφους των προγόνων σου.
Δεν είναι απλά μαύρο, θα έπρεπε να είναι αρκετά πιο ανοικτόχρωμο για χαρακτηριστεί ως μαύρο. Κλειστοφοβικό, όχι σα να έχεις κλειστεί στο ασανσέρ αλλά σα να σε έχουν θάψει ζωντανό δύο μέτρα στο χώμα μέσα σε καρφωμένο φέρετρο, να ξέρεις ότι σε λίγα λεπτά σου τελειώνει το οξυγόνο, να ουρλιάζεις και να ξύνεις με τα νύχια σου μάταια το καπάκι. Και αν κατά τύχη δεις φως στην άκρη του τούνελ, είναι φλογοβόλο. Καλύτερο από το “Eparistera Daimones”, ισάξιο του “Monotheist”, μόνο για μυημένους, συμβουλεύω τους τουρίστες να μείνουν μακριά.
Κάποιος με ρώτησε γιατί τόσοι μουσικοκριτικοί χαρακτηρίζουν τη Loveless «επικίνδυνη», απορία την οποία νομίζω πως έχει εκφράσει και η ίδια η Loveless. Η αλήθεια είναι ότι η Loveless ναι μεν εκπέμπει μια αδιόρατη αύρα που προειδοποιεί ότι αν της κάνεις στραβή θα σου σπάσει το κεφάλι ή θα σε ταϊσει τηγανόψωμο με ποντικοφάρμακο, αλλά ο χαρακτηρισμός «επικίνδυνη» προέρχεται κυρίως από τη σύγκρισή της με τις απόλυτα ευνουχισμένες, αποστειρωμένες «ροκ» μπάντες του σήμερα που έχουν αντικαταστήσει το swagger του Hank Williams, των Rolling Stones ή των Ramones με emo αυτολύπηση. Η Loveless όμως έχει αυτό το swagger. Με άλλα λόγια: Σε έναν κόσμο όπου οι The War On Drugs είναι ο νέος Bryan Adams και κάθε βλαμμένο ποστάρει την πίκρα του στα social media, η Loveless είναι o νέος Izzy Stradlin και πνίγει την πίκρα της στα πιο κακόφημα μπαρ.
No comments:
Post a Comment