Ποτέ δεν είχε τύχει να ασχοληθώ με το Neil Finn. Ναι, ήξερα ποιος είναι, ήξερα ότι θεωρείται εξαιρετικός pop τραγουδοποιός, αλλά στη δισκοθήκη μου δεν έχω ούτε ένα album στο οποίο να συμμετέχει. Αμφιβάλλω αν μέχρι χθες είχα ακούσει έστω κι ένα κομμάτι των Split Enz, από Crowded House ξέρω μόνο τα 3-4 hits που είχα έτσι κι αλλιώς να τα ακούσω 20 χρόνια και για τη solo καριέρα του ούτε λόγος, εννοείται.
Έπαιζε όμως χθες βράδυ εδώ και όταν η φίλη μου η Σελέστ έριξε την ιδέα να πάμε μετά τη δουλειά, είπα "γιατί όχι;". Κάπως έτσι λοιπόν τρία τζιν-τόνικ και 300 dirhams αργότερα βρέθηκα στο Dubai Tennis Court, όπως αποδείχθηκε ίσως ο μόνος άσχετος ανάμεσα σε 1.500 περίπου αφοσιωμένους fans.
Μη έχοντας κάποια συναισθηματική επένδυση στη μουσική του Finn παρακολούθησα τη συναυλία με ψύχραιμη ματιά. Απόλαυσα το live, για τους εξίσου άσχετους με εμένα μπορώ να επιβεβαιώσω ότι όντως πρόκειται περί εξαιρετικού τραγουδοποιού, τραγούδησα φωναχτά τα 3-4 ρεφρέν που ήξερα, χαμογέλασα με το χαλαρό Νεοζηλανδικό του χιούμορ, εντυπωσιάστηκα με τον πιτσιρικά κιθαρίστα, ψιλοσυγκινήθηκα με το γεγονός ότι είχε ως μπασίστρια στη μπάντα του την εδώ και 32 χρόνια σύζυγό του. Το καλύτερο όμως της βραδιάς, η αποκάλυψη, ήταν να παρατηρώ το κοινό.
Σχεδόν όλοι άνω των 40, όχι το τυπικό ποπ/ροκ κοινό. Αναλογία ανδρών/γυναικών 50/50, γεγονός απόλυτα ξένο για κάποιον που είναι πιο πιθανό να πάει να δει live τους Slayer παρά τον Finn (και όλοι ξέρουμε ότι στα live των Slayer η αναλογία είναι 95/5 και οι ελάχιστες γυναίκες δεν ξεχωρίζουν εύκολα από τους άνδρες). Πολλές οικογένειες, γονείς με τα παιδιά τους. Πολλοί άνθρωποι χωρίς παρέα, ακόμα και γυναίκες μόνες τους που ήρθαν μόνο για τη μουσική χωρίς να περιμένουν ότι θα συναντήσουν κάποιον φίλο (αν και αυτό το τελευταίο ίσως έχει περισσότερα να κάνει με το Ντουμπάϊ παρά με τον Finn). Πλειάδα εθνικοτήτων αλλά κυρίως Αγγλοσάξωνες. Και όλοι, μα όλοι, να ξέρουν και να τραγουδάνε όλους τους στίχους σε όλα τα τραγούδια.
Είδα μια γυναίκα μόνη, κοντά στην εμμηνόπαυση, να δακρύζει στο αγαπημένο της τραγούδι και να χτυπάει παλαμάκια σαν κοριτσάκι. Είδα σαραντάρη μαντράχαλο να χορεύει pogo στα uptempo τραγούδια. Η κυρία που ήταν πίσω μου με τον άνδρα της και την κόρη της ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Finn "Now sing the harmony!" πιάνοντας τόσο ΑΨΟΓΑ τη δεύτερη φωνή στο "History Never Repeats" που αυθόρμητα γύρισα, της έκανα thumbs up και αναφώνησα "that was great!" (αυτή είπε "thank you", o σύζυγος χαμογέλασε). Ένας πανύψηλος πενηντάρης αγκάλιασε τη σύντροφό του μόλις τελείωσε το "Don't Dream It's Over" και τη φίλησε τρυφερά. Είχα πολύ καιρό να δω τη Σελέστ τόσο χαρούμενη.
Πιάνεται ως rock 'n' roll ο Neil Finn; Πιθανότατα όχι. Έτρεξα σήμερα να αγοράσω τους δίσκους του; Μπα. Αυτό που κατάλαβα όμως χθες είναι ότι δεν χρειάζεται να είσαι καβλωμένος πιτσιρικάς (ή ανώριμος μεσήλικας σαν και του λόγου μου) για να βιώσεις στο πετσί σου τι σημαίνει live. To μόνο που χρειάζεται είναι γνήσια αγάπη για τη μουσική, καμία πόζα, καμία προσποίηση. Χάρη στο Finn, μα κυρίως χάρη στους οπαδούς του, επέστρεψα στο σπίτι χθες βράδυ νιώθοντας δέκα χρόνια νεώτερος.
No comments:
Post a Comment