Συμβαίνει κάθε χρόνο: Μόλις τελειώσεις τη λίστα σου με τα καλύτερα της χρονιάς κάποιος θα σου βάλει ένα άλμπουμ που δεν το είχες πάρει χαμπάρι και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα”, θα πειστείς να ακούσεις ένα συγκρότημα που είχες αποφασίσει να σνομπάρεις επειδή οι κριτικές που είχες διαβάσει δεν ταίριαζαν με τα κολλήματά σου και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα”, θα κυκλοφορήσει κάτι στις 15 Δεκεμβρίου και θα πεις “γαμώτο αυτό είναι για λίστα” ή, συνηθέστερα, all of the above ταυτόχρονα. Πολύ εκνευριστικό. Σε κάνει να αποφασίσεις να μην ξανακάνεις λίστα (ναι, καλά).
Έτσι λοιπόν και το 2013. Πίστευα ότι τα είχα ακούσει όλα πριν καταλήξω σε αυτά τα 20, κι έχω ήδη ανακαλύψει 6 δισκάρες που θα διεκδικούσαν με αξιώσεις μια θέση στα λίστα με τις αγαπημένες μουσικές της χρονιάς για το I Was A Teenage Music Geek.
Ας αποκαταστήσουμε λοιπόν την αδικία. Η σειρά είναι τυχαία. Ή μήπως όχι;
LYDIA LOVELESS – Boy CrazyO μόνος λόγος που το “Boy Crazy” θα έμενε εκτός λίστας αν είχε κυκλοφορήσει πριν από τη δημιουργία της λίστας, είναι το ότι δεν είναι ολοκληρωμένο album αλλά 20-λεπτο EP. Διότι κατά τα άλλα εδώ βρίσκονται 20 από τα απολαυστικότερα λεπτά των τελευταίων μηνών, από μια νεαρή πάνκισσα που πριν από 2-3 χρόνια ανακάλυψε την κάντρι και τώρα παντρεύει το country-punk της με τον Springsteen. Αυτό το κορίτσι kicks some serious ass, αλήθεια. Στις 18 Φεβρουαρίου βγαίνει κανονικό άλμπουμ, φυλαχτείτε.
IN SOLITUDE – Sister Ας βγω λοιπόν από τη μεταλλική ντουλάπα: Δεν μου αρέσουν οι Mercyful Fate, ποτέ δεν μου άρεσαν. Κυρίως λόγω King Diamond, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται σπουδαίος τραγουδιστής. Απέφευγα λοιπόν συστηματικά να ακούσω In Solitude, τους οποίους μέχρι το 2012 όλοι περιέγραφαν ως ένα καλό αντίγραφο Mercyful Fate. Όταν λοιπόν κυκλοφόρησαν το “Sister” σε διαφορετικό ύφος, και πάλι αποφάσισα να απέχω αφού όλοι πλέον περιέγραφαν τους In Solitude ως μια gothic εκδοχή των Mercyful Fate. Τελικά το άκουσα, μου αρέσει πολύ, είναι σίγουρα ένα από τα 3-4 καλύτερα χέβι μέταλ άλμπουμ της χρονιάς, και για να μην εκτεθώ ας το περιγράψω ως μια πιο eurometal εκδοχή των Danzig.
LINDI ORTEGA – Tin StarΑχ Lindi, με τον συνδυασμό καουμποϊκή μπότα/μίνι που σκοτώνει, με τις ματάρες σου και με αυτό το χαμόγελο, αν ήμουν έφηβος στο Nashville θα μπορούσα να σε ερωτευθώ... Όμως βγήκα από την εφηβεία πριν από 100 χρόνια, οι φαντασιώσεις μου πλέον είναι πολύ πιο πεζές (Αυτή: “για 50 ευρώ θα κάνω ό,τι θες”, Εγώ: ”να πάρε 50 ευρώ, βάψε μου το σπίτι”) και γι’ αυτό θα σταθώ στα υπέροχα τραγούδια σου, στους συγκινητικούς σου στίχους και κυρίως σε αυτή την κλασική ρομαντική κάντρι φωνή σου, που με κάνει να λιώνω κάθε φορά.
EMMYLOU HARRIS & RODNEY CROWELL – Old Yellow Moon Και μια που λέμε για κλασικές ρομαντικές κάντρι φωνές, η γιαγιάκα η Emmylou το έκανε και φέτος το θαύμα της. Είναι περίεργο πώς μου ξέφυγε αυτό το album που είχε βγει την άνοιξη δεδομένου του κολλήματος που έχω φάει με την κάντρι τον τελευταίο καιρό, έστω και με καθυστέρηση όμως ΠΡΕΠΕΙ να ακούσετε τουλάχιστον την κορωνίδα του άλμπουμ, το “Back When We Were Beautiful”, σίγουρα ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Όποιος δεν δακρύζει με αυτό το τραγούδι είναι αυτιστικός.
PATTY GRIFFIN – American Kid Η Patty ήταν στη λίστα του I Was A Teenage Music Geek με το “χαμένο” άλμπουμ της που είχε ηχογραφηθεί το 2000 και μόλις πρωτοκυκλοφόρησε, όμως και το “κανονικό” άλμπουμ που έβγαλε το 2013 είναι φανταστικό. Κι έχει και Robert Plant μέσα (ο κύριος είναι μέγας φαν της κυρίας). Έπρεπε να είχα κλέψει και να είχα βάλει και τα δύο μαζί σε μία θέση της λίστας.
BEYONCE – BeyonceΓια πολλούς και διάφορους λόγους πρόκειται για ένα σημαντικό άλμπουμ. Δεν θέλω τώρα να επεκταθώ, θα σταθώ απλά στο γεγονός ότι η Beyonce, μαζί με την Taylor Swift, δεν είναι ανεγκέφαλα pop idols αλλά δείχνουν το δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι μια ακόμα ποπ τσιχλόφουσκα. Είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο κι ένα “fuck you” προς το entertainment industry, απλώς το περιτύλιγμα είναι ροζ, και αυτό το κάνει ακόμα πιο αποτελεσματικό. Και οι μπαλάντες είναι πολύ ωραίες.
Αν σας αρέσει το κιθαριστικό southern, νεο-κάντρι τέλος πάντων, κι επειδή δεν έχω δει το όνομά τους ποτέ ούτε στην άλλη βρωμερή φυλλάδα που γράφετε, τσεκάρετε τους My morning jacket. Αν τους ξέρετε, καλύτερα. Δεν έβγαλαν δίσκο φέτος, αλλά το "it still moves" (2003) και το "Ζ" (2005, και τα δύο απ'την ΑΤΟ), είναι αρκετά για να τους απολαμβάνουμε ες αεί.
ReplyDeleteMMJ εξαιρετικοί!
ReplyDelete