RYAN ADAMS – Wednesdays I’m not going to talk about the sexual misconduct allegations even though I’m pretty sure they will make this guy’s comeback a mission impossible, especially since one of the accusers is the latest hip music media darling. I’ll just talk about the music and it’s decent, not great, mostly low-key and semi-acoustic. The rockers (e.g. “Birmingham”) are the best tracks here, but they’re few and far between. (7)
CALEXICO – Seasonal Shift Holiday album, but a rather cheesy one and most likely the weakest recording of their career. (6)
NICK CAVE & NICHOLAS LENS – Litanies Belgian composer Lens specializes in operas, and this Music Greek has a special relationship with him. During lockdown he called up his buddy Nick Cave and asked him to write a libretto, hired whichever classical musician also happened to be stuck in Brussels to record the work, and this is it. (8)
CCR HEADCLEANER – Street Riffs Noisy Neanderthal riffs is all you need, really. (8)
CLUTCH – The Weathermaker Vault Series, Vol. I A series of digital-only releases of covers and re-recordings of Clutch classics now compiled and collected for CD and vinyl. Fans will appreciate. (8)
CHRIS CORNELL – No One Sings Like You Anymore Posthumous covers album with Cornell not only singing, but also performing all the instruments. Some of the originals have been big hits, others you’ve never heard of, but Cornell transforms all of them into something uniquely his own. (8)
ERIC HILTON – The Impossible Silence Second solo album this year from 1/2 of Thievery Corporation, this sounds more like Thievery Corporation than the previous one and it’s a pretty decent smooth electronica/chillout record. (7)
MARK LANEGAN – Dark Mark Does Christmas 2020 Xmas album takes a few tracks off a 2012 tour-only EP and adds some new recordings. Mostly covers, a couple of originals, Alain Johannes and Greg Dulli are on it too, doesn’t sound very festive but it’s Lanegan, what did you expect. I’d never realized that Roky Erickson’s “Burn The Flames” is a Xmas song, thanks Mark. (7)
BRENDAN PERRY – Songs Of Disenchantment: Music From The Greek Underground Dead Can Dance guy records an album of Rebetika. I am not impressed. (6)
SCOUR – Black (EP) Fancy some Phil Anselmo-led black metal? (7)
STURGILL SIMPSON – Cuttin’ Grass Vol. 2 (Cowboy Arms Sessions) Yet another bonkers album where Simpson reinterprets his own catalog in a bluegrass style. (7)
TAYLOR SWIFT – Evermore “Folklore Vol. 2”. (8)
THE WHITE STRIPES – Greatest Hits It’s no exaggeration to say that this is probably the greatest rock band of the 00’s, and of course “Seven Nation Army” will forever be remembered as an Anthem For The Ages like “Smells Like Teen Spirit”, “Whole Lotta Love” and “(I Can’t Get No) Satisfaction”. This compilation is not chronologically sequenced but more like a live show would be, and this works fine. Time to rediscover! (10)
VARIOUS – Girls Go Power Pop! A superb follow-up to 2019’s compilation “Come On Let’s Go!”, this one focuses on the ladies. Runaways, Go-Go’s, Scandal, Juliana Hatfield, Muffs, Pretenders, Bangles, Pandoras, and a whole bunch of should’ve beens are included here and even if defining some of these groups as “power pop” is quite a stretch, this is very enjoyable listening. (9)
VARIOUS – Late Night Tales: Khruangbin We’ve discussed the “Late Night Tales” artist-curated compilation series here before, and the new instalment by Khruangbin is among the most eclectic ones featuring an obscure after-hours ethno-disco mix of artists from South Korea, Pakistan, Nigeria etc. (8)
Το καταραμένο 2020 φτάνει στο τέλος του και ο Music Geek, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, καταγράφει τους δίσκους που ξεχώρισε.
Η επίδραση του κορωνοϊού στη μουσική βιομηχανία υπήρξε φέτος καταλυτική: Κυκλοφορίες άλμπουμ καθυστέρησαν ή αναβλήθηκαν. Περιοδείες, η βασικότερη πλέον πηγή βιοπορισμού για τους περισσότερους καλλιτέχνες, ακυρώθηκαν. Πολλοί μουσικοί αναγκάστηκαν να αλλάξουν modus operandi κυκλοφορώντας EPs, ακουστικά άλμπουμ, ή live ηχογραφήσεις είτε για να εξασφαλίσουν ένα στοιχειώδες εισόδημα, είτε απλά για να μην τρελαθούν κλεισμένοι στο σπίτι. Αυτή η χρονιά δεν ήταν σαν καμία άλλη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε καλή μουσική το 2020, το αντίθετο θα λέγαμε. Πριν δούμε όμως αναλυτικότερα 20 (περίπου) δίσκους που ξεχωρίσαμε, όχι απαραίτητα τους καλύτερους αλλά σίγουρα αυτούς που μας κράτησαν όρθιους φέτος, ας δούμε και μία «εναλλακτική» Λίστα όσων θα δείτε σε άλλες Λίστες Της Χρονιάς αλλά όχι στη δική μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποια από αυτά δεν μας άρεσαν πολύ, ειδικά τα 4-5 πρώτα:
TAYLOR SWIFT διότι το indie folk εγχείρημά της ήταν εξαιρετικό αλλά αφού θα πάρει Grammy, δεν χρειάζεται τη δική μας επιβράβευση.
PHOEBE BRIDGERS διότι το “Punisher” ήταν βασικά μια απόδειξη ότι έχει το ταλέντο να μας προσφέρει ένα αληθινό αριστούργημα με τον επόμενο δίσκο της.
HAIM διότι πολύ ωραίο δισκάκι αλλά οι επιρροές παραείναι προφανείς.
WAXAHATCHEE διότι δεν ξέρω γιατί όχι, απλά δεν χώρεσε.
LUCINDA WILLIAMS διότι εξαιρετική τραγουδοποιός, αλλά δεν θα φτάσει ποτέ ξανά στα επίπεδα του “Car Wheels On A Gravel Road”.
CARIBOU διότι συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί.
FLEET FOXES διότι συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί.
YVES TUMOR διότι ούτε καν συμπαθητικό.
BILL CALLAHAN διότι δεν ξέρω, μάλλον φταίω εγώ, αλλά ο τύπος ποτέ δεν μου κάθισε καλά στο αυτί.
PERFUME GENIUS διότι μου είναι αντιπαθής.
Επίσης εύφημο μνεία αξίζουν οι εξής τους οποίους ο Music Geek άκουσε πάααρα πολύ φέτος:
LEMON TWIGS power pop δίσκος της χρονιάς
LARKIN POE nu blues δίσκος της χρονιάς κερδίζοντας στο νήμα τον Fantastic Negrito
GILL LANDRY σκοτεινή, ποιητική Americana
SECRET SISTERS το “Water Witch” είναι εκπληκτικό τραγούδι
BEACH SLANG επειδή Beach Slang
ASHLEY McBRYDE κάντρι κυρία με cojones
THE HANGING STARS αναμνήσεις από Byrds, CSN&Y, Love, και δεν είναι καν Αμερικάνοι
HOT COUNTRY KNIGHTS κάντρι parody band, γέλασα πολύ
HUMAN IMPACT θυμήθηκα πόσο αγαπούσα τους Cop Shoot Cop
Οι μεταλλάδες NAPALM DEATH, PROTEST THE HERO, FATES WARNING, DEFTONES που αν έφτιαχνα αμιγώς μεταλλική Λίστα θα ήταν σίγουρα μέσα, αλλά η Λίστα του Music Geek προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα.
Πάμε λοιπόν και στο ψητό, ιδού η Λίστα του 2020. Κάποιες επιλογές ίσως ξενίσουν, κράξτε ελεύθερα. Love it, hate it, share it:
20. OUTLAWS OF RAVENHURST – Myths And Legends Προβοκατόρικη επιλογή, το ξέρω. Τι είναι οι Outlaws Of Ravenhurst; Μια παρέα ερασιτεχνών φίλων οι οποίοι λατρεύουν το χέβι μέταλ και τα κλισέ του αλλά δεν φοβούνται να αυτοσαρκαστούν, και βγάζουν δίσκους κυρίως για να διασκεδάσουν οι ίδιοι. Το “Myths And Legends” ξεχωρίζει από χιλιάδες άλλες φετινές μέταλ κυκλοφορίες (αν και κυκλοφόρησε στις 31/12/19) γιατί είναι απλώς ένα έργο αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Βοηθάει βέβαια το ότι έχουν και γαμώ τα riffs, αν αυτός ο δίσκος είχε βγει το 1980 θα μνημονευόταν σήμερα ως cult αριστούργημα και ο Lars Ulrich θα το είχε μυθοποιήσει αναφέροντάς το σε κάθε του συνέντευξη και βάζοντας τους Metallica να διασκευάσουν το “The Crystal Princess”. Εγώ πέρασα τέλεια με αυτό το άλμπουμ, εσείς αν προτιμάτε καθίστε να ακούσετε «σοβαρά» μέταλ συγκροτήματα που κάνουν «τέχνη» όπως οι Oceans Of Slumber και οι King Witch.
19. STEFANO BOLLANI – Piano Variations On Jesus Christ Superstar …Και αφού μιλάμε για έργα αγάπης – πόση αγάπη πρέπει να έχει κάποιος για τη μυθική ροκ όπερα των Webber/Rice (που φέτος έκλεισε τα 50) ώστε να επιχειρήσει να την ερμηνεύσει ολόκληρη με μόνο όπλο ένα πιάνο; Αυτός ο παράξενος Ιταλός τζαζίστας, που προφανέστατα είχε φάει κάποτε τεράστιο εφηβικό κόλλημα με το “Jesus Christ Superstar” (he was a teenage music geek!) το αποτόλμησε και το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικός θρίαμβος. Σ’ αγαπάω ρε φίλε.
18. CHRIS STAPLETON – Starting Over Παρόλο που ο Stapleton έχει κατηγοριοποιηθεί ως “country” τα τραγούδια του αποτελούν ένα ολοκληρωμένο αμάλγαμα κάθε Αμερικανικής μουσικής παράδοσης (εκτός ίσως από τη jazz): Το “Starting Over” ακουμπάει και στο rock, και στο blues, και στη soul/gospel. Αυτή τη φορά, εκτός από τον μόνιμο παραγωγό του Dave Cobb, o Stapleton έχει στο πλευρό του και δύο βασικά μέλη της μπάντας του Tom Petty και το αποτέλεσμα είναι το πιο μεστό άλμπουμ της καριέρας του – αν κάποιος θα έπρεπε να βαφτιστεί «νέος Tom Petty» σήμερα, δεν θα ήταν ιεροσυλία αν ο τίτλος πήγαινε σ’ αυτόν.
17. KATATONIA – City Burials Εδώ και χρόνια οι Katatonia χαράζουν τη δική τους πορεία με έναν ήχο που στην πραγματικότητα δεν μοιάζει με κανένα από τα συγκροτήματα με τα οποία συνήθως ομαδοποιούνται (Opeth, Anathema κλπ.). Δεν θέλω όμως να επικεντρωθώ στον ήχο, αλλά στο συναίσθημα και στη μοναδική ικανότητα των Katatonia να πατάνε συγκεκριμένα «κουμπιά» του ακροατή, κάτι το οποίο κάνει με ιδιαίτερη επιτυχία και το “City Burials” το οποίο πατάει τόσα κουμπιά μέσα μου ώστε παίζει τα συναισθήματά μου σαν μπαντονεόν.
16. TIGRAN HAMASYAN – The Call Within Ένας jazz δίσκος που θυμίζει συνεργασία των Meshuggah με τους Cocteau Twins, το “The Call Within” μας συστήνει έναν Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο πιανίστα/συνθέτη και μία rhythm section που θα σας στραμπουλήξει τα αυτιά. Εκπληκτική αίσθηση της μελωδίας με πολλά στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική της Αρμενίας από όπου προφανώς κατάγεται ο Hamasyan, prog ρυθμοί, και μια ατμόσφαιρα αρχαία και ταυτόχρονα σημερινή, το “The Call Within” νιώθει εξίσου άνετα δίπλα στον Keith Jarrett (βασικό σημείο αναφοράς για όλη την πιανιστική jazz) και στους Animals As Leaders (των οποίων ο Tosin Abasi μάλιστα συμμετέχει σε ένα κομμάτι).
15. DRIVE-BY TRUCKERS – The Unraveling / The New OK
Τον Ιανουάριο οι DBT κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα και πιο
πολιτικοποιημένα άλμπουμ της καριέρας τους περιγράφοντας την άθλια
κατάσταση στη χώρα τους. Και μετά έγινε της πουτάνας… Χωρίς δυνατότητα
να περιοδεύσουν έγραψαν και ηχογράφησαν πατ-κιουτ μερικά νέα τραγούδια,
σουλούπωσαν και κάποια leftovers από το πρόσφατο παρελθόν και τον
Οκτώβριο κυκλοφόρησαν, εεε, ένα από τα καλύτερα και πιο πολιτικοποιημένα
άλμπουμ της καριέρας τους. Αν είχαμε άλλες δέκα μπάντες σαν και δαύτους
ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος.
14. KVELERTAK – Splid Έχω την αίσθηση ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ πέρασε μάλλον απαρατήρητο, πιθανότατα διότι η κυκλοφορία του συνέπεσε με την εκρηκτική εξάπλωση της πανδημίας. Πρόκειται όμως για μια εξαιρετική δουλειά, ίσως ο πιο ώριμος δίσκος των Νορβηγών μπουνταλάδων και με καινούργιο τραγουδιστή μάλιστα ο οποίος φέρνει μαζί του μια ευρύτερη ερμηνευτική γκάμα από τον προκάτοχό του, καθώς και τον περιστασιακό Αγγλικό στίχο. Μέταλ, σατανίλα, χαβαλές, και (φυσικά) κουκουβάγιες.
13. JASON ISBELL & THE 400 UNIT – Reunions Southeastern – Something More Than Free – The Nashville Sound: Τι στο διάολο κάνεις μετά από μια τέτοια τριάδα αλμπουμάρες; Αν βγάλεις κάτι στο ίδιο στυλ θα αρχίσουν οι γκρίνιες ότι επαναλαμβάνεσαι, ή ότι “καλό είναι αλλά όχι σαν το Southeastern”. Μπορείς να ακολουθήσεις το παράδειγμα του φίλου σου του Sturgill και να βγάλεις κάτι τελείως διαφορετικό με άγνοια κινδύνου, αλλά το να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει είναι δίκοπο μαχαίρι. Ή μπορείς να κάνεις αυτό που κάνει εδώ ο Isbell διαφοροποιώντας ελαφρώς το ύφος του, όχι σε βαθμό του να γίνει αγνώριστος, αλλά ενσωματώνοντας στον ήχο του μια μέχρι πρότινος αφανή αγάπη για τον Mark Knopfler, ας πούμε, και αφήνοντας το ώριμο songwriting/storytelling του να λάμψει.
12. MARIA SCHNEIDER ORCHESTRA – Data Lords Εμείς οι περί jazz αδαείς μάθαμε για την ύπαρξη της Maria Schneider χάρη στον David Bowie που δήλωνε θαυμαστής της και με τον οποίο συνεργάστηκε το 2014. Με το “Data Lords” λοιπόν εντυπωσιάστηκα: Big band jazz με πραγματικά επαναστατικό ήχο, σύγχρονο/φουτουριστικό αλλά πατώντας στην παράδοση με αναφορές στον Gil Evans και στην progressive jazz φάση του Stan Kenton (λέω τώρα εγώ, ο άσχετος). Ή για να το πούμε πιο απλά για όλους εσάς τους εξίσου άσχετους περί jazz: Τέτοιο πράμα δεν έχετε ξανακούσει από τότε που ανακαλύψατε τον Kamasi, αλλά η Schneider είναι καλύτερη. Μόνο μην ψάχνετε να ακούσετε από Spotify ή Youtube, η κυρία είναι κατά και με επιχειρήματα, μόνο αυτό θα βρείτε:
11. KILLER BE KILLED – Reluctant Hero
Οι Max Cavalera (Sepultura κλπ.), Troy Sanders (Mastodon) και Greg Puciato (Dillinger Escape Plan) ενώνουν για άλλη μία φορά τις δυνάμεις τους και μοιράζουν τα φωνητικά, έχοντας αυτή τη φορά μαζί τους στα ντραμς τον Ben Koller (Converge) σε αυτό το metal supergroup/side project. Το “Reluctant Hero” συνδυάζει αρμονικά στοιχεία από το παρελθόν όλων των μελών του συγκροτήματος χωρίς να θυμίζει κάποιο από αυτά συγκεκριμένα – ως σύνολο περισσότερο φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες στιγμές των High On Fire, ας πούμε, και όπως και να ’χει πρόκειται για μια από τις κορυφαίες metal κυκλοφορίες της χρονιάς: Ομολογώ πως το άκουσα περισσότερο από το τελευταίο Mastodon, ή από οτιδήποτε έχει κάνει ο Cavalera τα τελευταία 20 χρόνια και βάλε.
10. MARIA McKEE – La Vita Nuova Από υπερενεργητική πιτσιρίκα frontwoman-δυναμίτης στο 80’s cowpunk σχήμα Lone Justice σε power ballads για ταινίες του Tom Cruise, από εκεί σε μία σειρά από προσωπικά άλμπουμ χαμηλού προφίλ και στη συνέχεια σε 13 ολόκληρα έτη σιωπής, η πορεία της McKee έχει υπάρξει γεμάτη απότομες στροφές. Η πιο αναπάντεχη όμως από αυτές ήρθε το 2020 με το “La Vita Nuova”: Η McKee επιστρέφει με έναν δίσκο ατρόμητο, με πλούσιες ενορχηστρώσεις, πολύπλοκες μελωδίες κι έναν σχεδόν οπερατικό τρόπο ερμηνείας που στην pop ανθρωπογεωγραφία την τοποθετεί κάπου ανάμεσα στην Kate Bush και την Ute Lemper. Αυτά δεν είναι τραγούδια εύκολα να τα πει κανείς, οποιαδήποτε τραγουδίστρια με φωνητικές δυνατότητες κατώτερες της McKee θα το είχε κάνει σούπα, αυτή όμως το κάνει συγκλονιστικό.
9. JEFF ROSENSTOCK – No Dream Διασκεδαστικό, θυμωμένο, νευρωτικό, αστείο, πολιτικό, προσωπικό, το καλύτερο punk άλμπουμ της χρονιάς είναι προσιτό χωρίς να κάνει συμβιβασμούς σε αυθεντικότητα – εκεί δηλαδή που χάνει το παιχνίδι ο Machine Gun Kelly με το φετεινό Blink-182 karaoke του. Στις πιο pop στιγμές του το “No Dream” θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Weezer σε πιο βαβουριάρικη έκδοση αλλά δεν παραλείπει να hardcore-ίσει εκεί που πρέπει, filler ούτε για δείγμα, κάθε τραγούδι είναι τέλειο και το ένα κυλάει ιδανικά μέσα στο επόμενο. Θέλω να τον δω live να το παίζει ολόκληρο όταν τελειώσει όλη αυτή η ιστορία.
8. SETH LAKEMAN – A Pilgrim’s Tale Μέλος της μπάντας του Robert Plant, ο πολυοργανίστας Lakeman κυκλοφόρησε ένα ολοκληρωμένο και πολύ Αγγλικό concept album βασισμένο στο προ 400 ετών επικό ταξίδι του Mayflower από το Plymouth στη Μασαχουσέτη. Με αυτή τη θεματολογία και με φιλοδοξίες στα όρια της μεγαλομανίας (γνωστός ηθοποιός σε ρόλο αφηγητή κλπ.), το “A Pilgrim’s Tale” θα μπορούσε να είναι prog (φανταστείτε ένα supergroup ονόματι Lakeman που θα αποτελείτο από τον Greg Lake και τον Rick Wakeman, τέλειο;;;), αλλά δεν είναι prog: Είναι folk. Πολύ folk, αν μου έλεγε κάποιος ότι τα τραγούδια είναι γραμμένα την εποχή του συγκεκριμένου ταξιδιού θα το έχαφτα. Μεγάλο ρίσκο που θα μπορούσε να έχει σκάσει στα μούτρα του δημιουργού του, αλλά he pulled it off: Απροσδόκητα, το άλμπουμ που προσωπικά άκουσα φέτος περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, μαζί με της McKee.
\
7. MR. BUNGLE – The Raging Wrath of the Easter Bunny Demo Ο καλύτερος metal δίσκος που δεν κυκλοφόρησε το 1986 – εκείνη τη χρονιά οι, κουλοί έφηβοι ακόμα, Mr. Bungle ηχογράφησαν ένα demo με τίτλο “The Raging Wrath Of The Easter Bunny”, που το μόνο που κατάφερε ήταν να τραβήξει την προσοχή των Faith No More που έψαχναν για τραγουδιστή. Αυτό το crossover thrash demo δεν είχε και πολύ μεγάλη σχέση με τα όσα έκανε το συγκρότημα αργότερα, ούτε μπορούσε κανείς να καταλάβει πολλά πράγματα λόγω του χάλια παιξίματος και της πιο χάλια παραγωγής. Πολλά-πολλά χρόνια αργότερα όμως η βασική τριάδα των Bungle Patton/Spruance/Dunn στρατολογεί δύο φιλαράκια (αχέμ, Scott Ian και Dave Lombardo) και το επανηχογραφούν όπως θα έπρεπε να είναι. Το βάζεις να παίζει και δεν ξέρεις αν θες να κάνεις slam dancing μόνος σου ρίχνοντας κλωτσομπουνίδια στον εαυτό σου, ή να σκάσεις από τα γέλια, ή και τα δύο.
6. LAURA MARLING – Song For Our Daughter Πανέμορφο άλμπουμ που απευθύνεται σε μία υποθετική κόρη της, το “Song For Our Daughter” παίρνει τις Βορειομερικανικές επιρροές της Marling -Bob Dylan, Leonard Cohen, Joni Mitchell- και τις φιλτράρει μέσα από ένα Αγγλικό πρίσμα. Απλές αλλά μεστές συνθέσεις, ενορχηστρώσεις εξαιρετικές μέσα στη λιτότητά τους, και μία αγγελική φωνή είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του καλύτερου «θηλυκού» δίσκου της χρονιάς για όσους βρήκαν τη φετεινή Fiona Apple υπερβολικά στριφνή και Waits-ιανή.
5. BOB DYLAN – Rough And Rowdy Ways Αν είσαι μουσικοκριτικός είναι υποχρεωτικό να βάλεις αυτό τον δίσκο του Dylan στην εικοσάδα – το γράφει στο job description: Μετά και το Νόμπελ το τοτεμικό του στάτους στην κορυφή της πυραμίδας παρέα με τους Beatles και τους Rolling Stones, ένα σκαλοπάτι πάνω από τους Neil Young και Leonard Cohen με τους οποίους γίνονται και οι συχνότερες συγκρίσεις, δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί από κοινούς θνητούς. Και το επιβεβαιώνει με το 39ο (!) άλμπουμ του σε 60 (!) χρόνια καριέρας, ένα μνημειώδες δημιούργημα που αποτελεί την κορυφαία του κυκλοφορία σίγουρα από το “Time Out Of Mind” του 1997, ίσως ακόμα και από το “Blood On The Tracks” του 1975.
4. AC/DC – Power Up Το “Power Up” δεν είναι “Powerage”, δεν θα μπορούσε άλλωστε. Αν όμως το “Back In Black” ήταν ένας ιδανικός αποχαιρετισμός στον Bon Scott τότε το “Power Up” είναι ένας ιδανικός αποχαιρετισμός στον Malcolm Young: Η πεντάδα εδώ δείχνει να το καταφχαριστιέται, τα riffs καθιστούν κάθε προσπάθεια αντίστασης στο headbanging μάταιη, τα ρεφρέν είναι γηπεδικά και πιασάρικα. Ψυχρά αντικειμενικά είναι (στην καλύτερη περίπτωση) το ένατο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, αλλά για όποιον έχει ζωγραφίσει έστω και μια φορά το λογότυπό τους πάνω σε θρανίο ή έχει φορέσει ραφτό/κονκάρδα AC/DC, εδώ δεν χωράνε αντικειμενικότητες: Αν αυτή ήταν η τελευταία φορά που μπήκαν σε στούντιο, δεν θα μπορούσαν να μας είχαν αποχαιρετήσει με καλύτερο τρόπο. We salute you.
3. FIONA APPLE – Fetch The Bolt Cutters Οι γονείς της ήταν καλλιτέχνες οπότε φυσικά το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά (συγνώμη). Οι καρποί της θέλουν χρόνο να ωριμάσουν (συγνώμη) αφού αυτό είναι το 5ο μόλις άλμπουμ της σε 25 έτη καριέρας, κάθε φορά όμως που έχει νέα κυκλοφορία χτυπάει εικοσάδα χαλαρά και οι κριτικοί παθαίνουν ντελίριο λες και είναι ο Bob Dylan, στο φετινό άλμπουμ του οποίου παρεμπιπτόντως επίσης συμμετέχει. Τα περί εικοσάδας και ντελίριου προφανώς ισχύουν και για το “Fetch The Bolt Cutters” το οποίο θα χαρακτήριζα ποικιλιακά ως Delicious (συγνώμη), ένα κόκκινο γυαλιστερό γλυκόξινο αριστούργημα.
2. RUN THE JEWELS – RTJ4 Υπάρχει ένα κομμάτι εδώ μέσα που περιέχει τους εξής στίχους: “You so numb you watch the cops choke out a man like me/Until my voice goes from a shriek to whisper—‘I can’t breathe’/And you sit there in the house on couch and watch it on TV”. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε πριν από τη δολοφονία του George Floyd άρα το τραγούδι προφανώς δεν γράφτηκε γι’ αυτόν, και αυτό ακριβώς είναι το τραγικό της υπόθεσης: Έχουν υπάρξει πολλοί George Floyd, και σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλοι όσο ο ρατσισμός παραμένει βαθιά χαραγμένος στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Το RTJ4 έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει γύρω από το θέμα, εσύ τι θα κάνεις;
1. BRUCE SPRINGSTEEN – Letter To You Είσαι 71. Δεν έχεις τίποτα να αποδείξεις. Μαζεύεις τα μέλη της E-Street Band μετά από χρόνια από τις 4 γωνιές του πλανήτη, τους χώνεις σε ένα στούντιο, ηχογραφείτε live 12 τραγούδια μέσα σε 5 μέρες και, τόσο απλά, φτιάχνεις τον δίσκο της χρονιάς. Γι’ αυτό σε αποκαλούν “The Boss” άλλωστε, επειδή το κάνεις να μοιάζει εύκολο. Όσο για το “Ghosts” που εσύ υποστηρίζεις ότι αναφέρεται στoυς πεσόντες συντρόφους από τη μπάντα σου, τον Clarence Clemons και τον Danny Federici, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό ότι στην πραγματικότητα σκεφτόσουν και τον Tom Petty, έτσι δεν είναι; Έλα τώρα, παραδέξου το, αλλιώς γιατί να στήσεις όλο το τραγούδι πάνω σε μια παραλλαγή του riff του “Free Fallin’”; Όχι ότι έχει καμία σημασία πάντως, ειδικά αφού μας χάρισες τα έξι πιο υμνικά, ευφορικά λεπτά αυτής της σκατοχρονιάς. Σε ευχαριστούμε.
