20+ ΑΛΜΠΟΥΜ ΓΙΑ ΤΟ 2024

Τέλος χρονιάς, ώρα για λίστα! Γενικά ήταν μια πολύ καλή χρονιά για άλμπουμ όπου, εκτός από το Top-20 μας που θα δείτε αναλυτικά παρακάτω, είχαμε εξαιρετικούς δίσκους από πολλούς ακόμα καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ο Music Geek θα ήθελε να αποδώσει εύσημα στους παρακάτω δίσκους, τους οποίους άκουσε ΠΟΛΥ μέσα στο 2024 αλλά δεν κατάφερε να τους χωρέσει στη Λίστα (η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παρακάτω θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν θέσεις μεταξύ #21-30):

AMERICAN AQUARIUM – The Fear Of Standing Still
MANU CHAO – Viva Tu
ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day
IHSAHN – Ihsahn
MANNEQUIN PUSSY – I Got Heaven
MC5 – Heavy Lifting
MDOU MOCTAR – Funeral For Justice
RED KROSS – Red Kross
UMBRA VITAE – Light Of Death
WAXAHATCHEE – Tigers Blood

Επίσης, επειδή ο Music Geek είναι συνειδητοποιημένος ότι είναι πολύ γέρος για να συμβαδίζουν τα γούστα του με αυτά του μέσου τριαντάχρονου μουσικοκριτικού, θα θέλαμε να εξηγήσουμε γιατί κάποιοι δίσκοι, τους οποίους πιθανότατα θα δείτε στη λίστα του Pitchfork, του Rolling Stone, του Uncut, του Mojo κλπ. δεν συμπεριλαμβάνονται στη δική μας:

• AROOJ AFTAB διότι εξαιρετικό, αλλά η διάθεση (και κατά προέκταση η Λίστα) ήταν φέτος πιο ροκ
• BEYONCE διότι πολύ ενδιαφέρον αλλά περισσότερο ως statement παρά ως μουσικό δημιούργημα
• CHARLIE XCX διότι έλα τώρα σε παρακαλώ, δεν με ξέρεις τόσα χρόνια;
• CINDY LEE διότι τελικά πιστεύω ότι το marketing gimmick μέτρησε πολύ περισσότερο για έναν συγκεκριμένο τύπο μουσικοκριτικού από την πραγματική αξίου του άλμπουμ
• THE CURΕ διότι δεν θα γίνω εγώ Κιουράς στα γεράματα
• FONTAINES D.C. διότι θέλουν απλά να γίνουν Arctic Monkeys
• JULIA HOLTER διότι μου έπεσε κάπως υπερβολικά κουλτουριάρικο
• CASSANDRA JENKINS διότι πόσες γυναίκες singer-songwriters να χωρέσουν σε μια λίστα;
• MJ LENDERMAΝ διότι ΟΚ, συμπαθητικό τυπάκι, αλλά όχι και να τον παρουσιάζετε σαν τη Δευτέρα Παρουσία του Neil Young ε, λίγο κράτει πια
• LAURA MARLING διότι αγαπώ την Marling και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “Once I Was An Eagle” και το “Semper Femina”
• JESSICA PRATT διότι αγαπώ την Pratt και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “On Your Own Love Again”
• THE SMILΕ διότι περιμένω να επαναδραστηριοποιηθούν οι Radiohead και να κυκλοφορήσουν το “The Bends Part 2”

Επίσης, να επαναλάβουμε ένα disclaimer – Οι παρακάτω επιλογές δεν είναι σε καμία περίπτωση "αντικειμενικές", και εκφράζουν μόνο το προσωπικό μου γούστο. Ο βασικός λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι τις μουσικές με τις οποίες παθιάζομαι με άλλους, γνωστούς και αγνώστους, ελπίζοντας να συστήσω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ σε λίγα άτομα που μπορεί να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο για αυτούς.

Ουφ, πάμε επιτέλους στην περιβόητη Λίστα. Love it, hate it, share it!

---

21. KENDRICK LAMAR – GMX
Αυτό ίσως έπρεπε να είναι πιο ψηλά στη Λίστα. Ίσως δεν έπρεπε να είναι καθόλου στη Λίστα. Δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι βγήκε απροειδοποίητα όταν πίστευα ότι έχω οριστικοποιήσει την εικοσάδα και είχα γράψει ήδη το μεγαλύτερο μέρος αυτού του post, οπότε μου χάλασε το φενγκ-σούι. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές πάντως, σίγουρα καλύτερο από το άλμπουμ του 2022 που είχε μείνει εκτος Λίστας (ενώ αυτά του ’15 και του ’17 ήταν μέσα). Ίσως στο #21 να έπρεπε να αναφερθεί και το άλμπουμ των White Denim που βγήκε ακόμα αργότερα;

---

20. HEAVY TEMPLE – Garden Of Heathens
Διαβάζεις ότι παίζουν psychedelic doom και ότι η frontwoman λέγεται High Priestess Nighthawk οπότε είσαι υποχρεωμένος να το ακούσεις, αλλά κρατάς καλού -κακού μικρό καλάθι. Όταν όμως το πρώτο τραγούδι ακούγεται σα να βγήκε από το “Louder Than Love” των Soundgarden τεντώνεις τα αυτιά σου, και μέχρι να τελειώσει ο δίσκος συνειδητοποιείς ότι κρατάς στα (μεταφορικά) χέρια σου ένα από τους πιο συναρπαστικούς heavy rock δίσκους της χρονιάς. Ή, για να είμαστε ακριβείς, των τελευταίων 2-3 ετών.

---

19. NICK CAVE AND THE BAD SEEDS – Wild God
Από το “Push The Sky Away” του 2013 κι έπειτα ο Cave είχε μπει σε μια περίεργη, μινιμαλιστική, και καλλιτεχνικά συναρπαστική φάση της καριέρας του. Το “Wild God” σηματοδοτεί την επιστροφή του σε πιο βατούς, πιο “Bad Seeds” ήχους, επιβεβαιώνοντας το status του ως ο τελευταίος επιζών διάδοχος του “arena rock but weird” οικογενειακού δέντρου των Bowie/Reed/Cohen.

---

18. FANTASTIC NEGRITO – Son Of A Broken Man
Συχνός επισκέπτης της Λίστας του Music Geek ο Negrito αφού κάθε του άλμπουμ είτε είναι μέσα, είτε μένει απ’ έξω παρά τρίχα. Φέτος είναι μέσα με ένα (πάλι) αυτοβιογραφικό δημιούργημα που συνδυάζει τα σκληρά blues riffs των Led Zeppelin με την ψυχή του Otis Redding, την funk βρωμιά του Sly Stone, και τις φαβορίτες του Σταμάτη Κόκοτα.

---

17. JAKE BLOUNT & MALI OBOMSAWIN – symbiont
O Αφροφουτουρισμός συναντά τη Native American μουσική παράδοση σε ένα concept album γύρω από την κλιματική αλλαγή, που δυστυχώς θα μπει σε οριστικά μη αναστρέψιμη φάση τώρα που εξελέγη ο πορτοκαλί παλιάτσος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης – ας σταθούμε στο γεγονός ότι το “symbiont” είναι ένα ιδιαίτερα ευφορικό άκουσμα, το soundtrack για το τελευταίο μεγάλο πάρτι πριν τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα και πεθάνουμε όλοι.

---

16. JACK WHITE – No Name
Από τότε που διαλύθηκαν οι White Stripes ο Jack White έχει δοκιμάσει πολλά διαφορετικά πράγματα, όχι πάντα με επιτυχία. Αυτό το άλμπουμ όμως που ήρθε από το πουθενά αποτελεί όχι απλά μία επιστροφή στις blues punk ρίζες του, αλλά και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της καριέρας του και σίγουρα τη σκληρότερη ηχητικά δουλειά του. Αν ψάχνετε για riffs εκεί έξω και δεν βρίσκετε, είναι γιατί ο Jack τα ξόδεψε όλα εδώ πέρα.

 

---

15. OPETH – The Last Will And Testament
Μετά από 15 χρόνια περιπλάνησης εντός ενός καθαρόαιμου progressive rock πλαισίου, ο Akerfeldt επανεισάγει φέτος death metal στοιχεία στον ήχο των Opeth. Και πολύ καλά κάνει καθώς το τελικό αποτέλεσμα ειναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που δημιούργησε ποτέ το συγκρότημα, με την εξαιρετική μουσική να συνοδεύεται από ένα επιτυχημένο λογοτεχνικό concept με επιρροές από τον Edgar Allan Poe. Κερασάκι στην τούρτα και επιβεβαίωση των prog credentials της μπάντας η guest συμμετοχή του Θρύλου Ian Anderson.

---

14. AMYTHYST KIAH – Still + Bright
Άλλη μία φανταστική κυκλοφορία από τη Rounder Records, brand που αποτελεί εγγύηση – η Kiah, μαύρη λεσβία από την επαρχία (κάνει και ομοιοκαταληξία), λειτουργεί μεν μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε “Americana” αλλά φλερτάρει και με το ροκ χάρη στις μυώδεις κιθάρες και την ογκώδη παραγωγή. Την παράσταση ωστόσο κλέβει το songwriting της, πιασάρικο και συναισθηματικό ταυτόχρονα. Από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.

---

13. RICHARD THOMPSON – Ship To Shore
Τοτεμική μορφή για το folk rock, ιδρυτικό στέλεχος των Fairport Convention, δημιουργός του καλύτερου break-up άλμπουμ όλων των εποχών, και ίσως ο κορυφαίος ever Stratocaster παίκτης (αν τουλάχιστον εξαιρέσουμε όσους αγαπούσαν τα ξεκούμπωτα πουκάμισα), o Thompson επέστρεψε με ένα στιχουργικά σκοτεινό άλμπουμ για τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε. Στα 75 του πλέον, αν αποφασίσει να αποσυρθεί θα έχει αφήσει πίσω του τεράστια παρακαταθήκη με εξαιρετικό επίλογο.

---

12. THE BLACK KEYS – Ohio Players
Κάτι το ότι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την περιοδεία τους σε μικρότερα venues από τα αρχικά προγραμματισμένα λόγω χαμηλής προπώλησης, κάτι η απόφασή τους να παίξουν ένα private show που διοργάνωσε μία εταιρεία που κάνει lobbying για cryptocurrency, οι Black Keys φάγανε ένα ψιλο-cancel φέτος. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το “Ohio Players” είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, σίγουρα το καλύτερο από το “El Camino” του 2011 κι έπειτα.

---

11. LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran
Υποθέτω ότι έχετε διαβάσει αλλού για τις Ιρανικές ρίζες της τραγουδίστριας και πώς αυτές ενσωματώνονται/εκφράζονται μέσα από τη μουσική των Lowen οπότε, για να μη χάνουμε χρόνο, ας πούμε απλά ότι αυτό το prog/doom αριστούργημα είναι ένας από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς.

---

10. FATHER JOHN MISTY – Mahashmashana
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην εκτίμησή μου ο Josh Tillman. Παίρνει ρίσκα, γράφει όμορφα τραγούδια που φανερώνουν εγκυκλοπαιδική γνώση των 70’s από τους Carpenters μέχρι τους Roxy Music, και αποφεύγει τα πολλά-πολλά με τα media κρυβόμενος αριστοτεχνικά πίσω από την περσόνα του FJM χωρίς να φοβάται να αυτοσαρκαστεί. Και, καθώς το φετεινό άλμπουμ του είναι ίσως το καλύτερό του (σίγουρα είναι το πιο πιασάρικο), αν ο Father John Misty είναι η αρσενική Lana Del Rey, τότε το "Mahashmashana” είναι το δικό του “Norman Fucking Norwell!”.

---

9. ENGLISH TEACHER – This Could Be Texas
Με αφετηρία τους Radiohead πριν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να ακούγονται σαν Radiohead κι έχοντας πνευματική συγγένεια με προλαλήλαντες όπως οι Black Country, New Road, οι Wolf Alice, και οι αναβιωτές του post-punk, οι English Teacher κυκλοφόρησαν το καλύτερο φετεινό ντεμπούτο της Γηραιάς Αλβιόνας. Αναμένουμε το επόμενο βήμα με πολύ μεγάλο ενδαφέρον.

---

8. JAPANDROIDS – Fate & Alcohol
Από media darlings στην αρχές της περαμένης δεκαετίας (να θυμίσουμε ότι το “Celebration Rock” ήταν μέσα στα Top άλμπουμ της χρονιάς παντού το 2012;) σε απόκληρους το 2024, αφού αυτό το άλμπουμ θάφτηκε από κριτικούς που τους αποθέωναν πριν από μερικά χρόνια. Ίσως ένιωσαν προδομένοι από τους ήρωες της νιότης τους επειδή πριν καν βγει το άλμπουμ οι Japandroids ανακοίνωσαν ότι διαλύονται; Εμένα μου άρεσε, το θεωρώ ισάξιο με το “Near To The Wild Side Of Life”, και όποιος παντρεύει τους Husker Du με τον Springsteen θα είναι πάντα στην καρδιά μου.

---

7. ROSALI – Bite Down
Folk rock singer-songwriter που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες σύγχρονες εκπροσώπους του είδους (Adrianne Lenker των Big Thief, Tamara Lindeman των Weather Station, Kathryn Crutchfield των Waxahatchee κλπ.) χάρη στο συγκρότημά της, το οποίο ξεκάθαρα προτιμάει το rock από τη folk – βασικά, όταν παίρνουν φόρα στο “Bite Down” ακούγονται σαν οι Crazy Horse να αντικατέστησαν τους Mick Fleetwood-John McVie-Lindsay Buckingham πίσω από τη Christine McVie. Σούπερ!

---

6. ST. VINCENT – All Born Screaming
Αφήνοντας στην άκρη τις διάφορες περσόνες που έχει κατά καιρούς υιοθετήσει και οι οποίες κάποιες φορές αποπροσανατόλιζαν από τη μουσική, η Annie Clark κυκλοφόρησε φέτος το πιο «αληθινό» άλμπουμ της και δείχνει το «αληθινό» της πρόσωπο, ένα Venn Diagram μεταξύ PJ Harvey, Nine Inch Nails και Prince. Ή μεταξύ David Byrne και David Bowie.

---

5. BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere
Είχαν δείξει τα δόντια τους από την πρώτη στιγμή, αν και το ambient άλμπουμ “Timewave Zero” του 2022 είχε μπερδέψει κόσμο. Φέτος όμως επιτέλους τα κατάφεραν να παντρέψουν ιδανικά όλα τους τα ακούσματα μπολιάζοντας το metal τους με μια γερή δόση από Pink Floyd και Tangerine Dream (των οποίων τα synths συμμετέχουν εδώ, στην πιο απροσδόκητη συνεργασία της χρονιάς) για ένα αριστούργημα που σπρώχνει το death metal πολύ μπροστά, όπως μόνο οι Opeth είχαν πετύχει νωρίτερα με το “Blackwater Park”.

---

4. HURRAY FOR THE RIFF RAFF – The Past Is Still Alive
Έπρεπε να φτάσουν στο ένατο άλμπουμ για να κάνουν την υπέρβαση, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ: Το “The Past Is Still Alive” είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς στο ευρύ αυτό ιδίωμα που αποκαλούμε “Americana”, ένα αμάγλαμα δηλαδή από rock, country, soul, blues και folk που έχει ίσως τις ρίζες του στους The Band. Επιφανειακά οι ομοιότητες με Big Thief/Waxahatchee κλπ. είναι έντονες, όμως οι Hurray For the Riff Raff είναι πιο κοφτεροί και με περισσότερη βρωμιά κάτω από τα νύχια.

---

3. NADINE SHAH – Filthy Underneath
Το πέμπτο άλμπουμ της Βρετανίδας τραγουδοποιού είναι αυτό που την ανεβάζει στην Premier League, πλάϊ σε αυτούς που πιθανολογώ ότι την επηρέασαν: PJ Harvey, Mark Lanegan, Bad Seeds. Οι συνθέσεις είναι σκοτεινές και συναισθηματικά φορτισμένες, οι “stadium goth” ενορχηστρώσεις δεν θα ακούγονταν εκτός κλίματος σε ένα album σαν το “Violator” των Depeche Mode, και η φωνή της είναι από άλλο πλανήτη.

---

2. ZEAL & ARDOR – Greif
Όταν πρωτοέσκασε ο Gagneux το 2016 οι πιουρίστες του μέταλ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους κραυγάζοντας «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!». Μετά τους πέρασε και το αποδέχθηκαν σε κάποιο βαθμό, απλά μουρμουρίζοντας «εμένα δεν μου αρέσουν» αντί να κραδαίνουν πυρσούς και τσουγκράνες. Το 2024 λοιπόν άρχισαν πάλι να ουρλιάζουν «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!», το οποίο απλά σημαίνει ότι με το “Greif” ο τύπος εξελίσσεται και αποτελεί πλέον, μαζί με τους Ghost, τους Gojira και κανά-δυο άλλους, την εμπροσθοφυλακή του Ευρωπαϊκού σκληρού ήχου.

---

1. BETH GIBBONS – Lives Outgrown
Η πρώτη φορά που άκουσες το “Sour Times” ήταν μία από εκείνες τις life-defining στιγμές, όπως όταν άκουσες Led Zeppelin πρώτη φορά στα 12 σου και είπες «ώπα!», όταν άκουσες το “Rain Dogs” για πρώτη φορά στα 17 σου και είπες «ώπα!»… Το ίδιο σοκ αισθάνθηκες και με τους Portishead στα 26 σου, ότι εδώ υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό όχι μόνο από αυτά που ξέρεις, αλλά και από αυτά που φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, και το οποίο σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Και το μυαλό. Αν κι έχει κάνει σποραδικά projects εκτός Portishead από τότε, το πρώτο πραγματικά προσωπικό άλμπουμ της Gibbons ήρθε φέτος για να μας ξαναθυμίσει ΑΥΤΟ το συναίσθημα. Ώπα!

2024: The Metal List

While the Music Geek is putting the final touches on his annual genre-agnostic and quite Epic "Best Albums Of the Year" List, here's a quick one: 2024's 20 favorite metal and metal-friendly releases. The order is alphabetical, to keep the suspense going on which ones will end up on the other List as well.

Feel free to share suggestions in the "Comments" area on what I might have missed out on. Hail Satan.

BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere
They have finally created their masterpiece, seamlessly blending Morbid Angel-esque death metal with Pink Floyd, Tangerine Dream, and even ambient dub influences on the most exciting album of its kind since, like, forever.
BODY COUNT – Merciless
Probably their heaviest album to date, with Slayer-like carpet-bombings (“The Purge”) alternating with Biohazard grooves. Lots of guests, from Cannibal Corpse’s Corpsegrinder to David fucking Gilmour.
COFFIN STORM – Arcana Rising
A bunch of Norwegian underground metal lifers including Apollyon and Fenriz play some riff-tastic epic doom, like Candlemass with Hellhammer’s attitude.
ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day
This is eccentric and quirky in a very English sort of way. It also rocks like a motherfucker and kicks serious ass.
ESCUELA GRIND - Dreams On Algorithms
Kurt Ballou’s production elevates the grindcore quartet to tier-A status. Katerina Economou on vocals is a beast and every song is a blast (pun intended), even the album closer that features clean vocals.
HAIL DARKNESS – Death Divine
It’s been a while since we got a really good new occult rock band but Hail Darkness are finally here and they’re fantastic – their thing being adding a Jefferson Airplane twist to the Sabbathian riff-fest.
HEAVY TEMPLE – Garden Of Heathens
This fucking rocks (or, rather, RAWKS) in a High On Fire/Yob sort of way, plus I’d listen to a band with a frontwoman named High Priestess Nighthawk any day.
HIGH ON FIRE – Cometh The Storm
Prepare to have your eardrums melted by awesome riff after riff at an unbearably loud volume, like Mastodon trying to be heard over Motorhead playing right next to them.
HIGH PARASITE – Forever We Burn
Aaron from My Dying Bride forms side project and releases a better album than My Dying Bride's. More uptempo, sort of like a Cult/Sisters of Mercy combination with death growls, and it’s fun as hell.
IHSAHN – Ihsahn
This is simply fantastic, the closest he’s ever come to the Emperor vibe but more mature. Godhead status re-confirmed.
JUDAS PRIEST – Invincible Shield
A follow-up to 2018’s excellent “Firepower”, “Invincible Shield” is another fantastic Priest album with Halford in top form, killer guitars, and songwriting that quite honestly is up there with all their classics.
LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran
Plenty of other bands have previously infused heavy metal with a Middle Eastern influence, but few have done it as beautifully as Lowen.
LUCIFER – Lucifer V
It’s been a slow, steady development from nice but slightly generic vintage heavy rock to something packing a real punch, but Johanna Sadonis has finally arrived there.
NILE – The Underworld Awaits Us All
A strong brutal technical death metal record, this is probably the 6th best Nile album, and probably the 6th best Morbid Angel album as well.
OPETH – The Last Will And Testament
Akerfeldt’s heaviest album in a long time, this will take you back to the days of “Wateshed” since the death growls make a welcome reappearance.
PALLBEARER – Mind Burns Alive
I like the new Pallbearer, it’s less about crushing doom riffs and more about the vibe and the atmosphere, in an almost post-rock way.
ROTTING CHRIST – Pro Xristou
All the songs have the same mid-tempo beat and the same riff, but it’s a great beat and a fuckin’ awesome riff.
UMBRA VITAE – Light Of Death
Converge’s Jacob Bannon goes full-on death metal, along with members of The Red Chord and Job For A Cowboy. Kurt Ballou produces, of course. Absolutely brutal.
CHELSEA WOLFE – She Reaches Out To She Reaches Out To She
So good it might turn me into a full-time goth in my old age.
ZEAL & ARDOR – Greif
People who screamed “THIS ISN’T METAL!!!” in 2016 and hated them grew to accept them, but they’re back to screaming “THIS ISN’T METAL!!!” in 2024.

Short Attention Span Record Reviews, Nov 24 Vol. II

THE LOUDER STUFF

BODY COUNT – Merciless
Probably their heaviest album to date, with Slayer-like carpet-bombings (“The Purge”) alternating with Biohazard grooves. Lots of guests, from Cannibal Corpse’s Corpsegrinder to David Fucking Gilmour. (8)

DOEDSMAGHIRD – Omniverse Consciousness
You can probably guess by the band’s name that this is a Vicotnik project and it’s as close to Dodheimsgard as it can possibly get, probably a little bit closer to “666 International” than to “Black Medium Current”. Of course you can’t really do something really close to “666 International” without Aldrahn, but it’s a good try. (7)

HUMAN IMPACT – Gone Dark
A supergroup of sorts consisting of 90’s noise rock heroes once again remind us how fucking good Cop Shoot Cop and Unsane used to be. (8)

MARILYN MANSON – One Assassination Under God, Chapter 1
He might have turned out to be an asshole but he still has great tunes. (8)

OPETH – The Last Will And Testament
Akerfeldt’s heaviest album in a long time, this will take you back to the days of “Wateshed” since the death growls make a welcome reappearance. It’s also technically perfect and has plenty of hooks, what more would you want from an Opeth album? (8)

SOLSTAFIR – Hin Helga Kvöl
Veteran Icelanders hold on to the post-rock/prog tendencies of their previous couple of albums, combining them with a couple of detours into Kvelertak black ‘n’ roll territory, and to a large extent they succeed. The guy’s voice is still an acquired taste. (8)


THE OTHER STUFF

FATHER JOHN MISTY – Mahashmashana
Another excursion into 70’s soft rock (abundant Harry Nilsson, Elton John, and George Harrison reference points) with wry lyrics full of existential dread by one of the best songwriters working today. (8)

MEROPE – Vėjula
The selling point for this is that Bjork likes them, which is the kind of endorsement that would normally get me running for the hills. But I decided to listen to this album anyway and it’s not that bad, at least not if you’re into new age, healing crystals, yoga, alternative medicine etc. (7)

ONE TRUE PAIRING – Endless Rain
Members of Lankum and Percolator help out on Tom Murphy’s (ex-Wild Beasts) sophomore album which is a dark but hopeful left turn into folk-ish psychedelia. It’s also great. (8)

SILKROAD ENSEMBLE WITH RHIANNON GIDDENS – American Railroad
Non-profit organization promoting cross-cultural collaboration, founded by cellist Yo-Yo Ma and now led by Giddens as Artistic Director, puts together ensemble celebrating the immigrant communities that built the Transcontinental Railroad, with musical influences from each. Interesting and wonderful. (8)

SILVERLITES – Silverlites
Supergroup featuring REM’s Peter Buck, Black Crowe Rich Robinson, Barrett Martin (Screaming Trees/Mad Season), and a guy called Joseph Arthur. It’s obvious this is Martin’s brainchild because you can just hear Lanegan or Staley singing these. Looks good on paper and it’s satisfyingly jangly, but somewhat lacks in hooks. (7)

Short Attention Span Record Reviews, Nov 24

THE LOUDER STUFF

BETTER LOVERS – Highly Irresponsible
Metal supergroup featuring members of Every Time I Die, Dillinger Escape Plan and Fit For An Autopsy and if you’re wondering what this sounds like, the fact that everyone comes from a band whose name is 3 words or longer is a dead giveaway of what this sounds like. (8)

ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day
This is eccentric and quirky in a very English sort of way. It also rocks like a motherfucker and kicks serious ass. (8)

HARVESTMAN – Triptych Part 3
If you listen to this three times in a row you’ll fail a drug test. (8)

KINGS OF MERCIA – Battle Scars
Jim Matheos indulges his love for AOR and comes across as a more muscular/metalized “4”-era Foreigner. (8)

SCHAMMASCH – The Maldoror Chants: Old Ocean
No longer a black metal band, Schammasch go full-on prog on this one, so I’d say it’s much more Ihsahn than Emperor. (8)

SLOWER – Rage And Ruin
The “world’s slowest Slayer tribute band”, led by Fu Manchu guitarist, wisely branches out into original material before the novelty wears out. It’s doomy, it’s sludgy, it kicks booty, and it still includes a couple of slowed-down Slayer covers. (8)


THE OTHER STUFF

ANNA BUTTERSS – Mighty Vertebrate
Session bass player extraordinaire (Jason Isbell, Phoebe Bridgers, Bright Eyes, Aimee Mann…) returns to first love, jazz, on instrumental solo album, but with a post-rock flavor. (8)

JENNIFER CASTLE – Camelot
Really good Canadian singer-songwriter with pop sensibilities, just found out about her, I should check out her back catalogue. (8)

THE CURE – Songs Of A Lost World
I was never a big fan of The Cure. No wait, let me rephrase that, I used to fucking hate The fucking Cure. But I’ve grown older and so did Robert Smith, and he’s aging gracefully, and I’m getting more depressive, so I actually sort of like this. Maybe it’s the massive keyboards and snare drum and Revees Gabrels’ guitar that make this sound more like a Peter Gabriel album than “Seventeen Seconds”, I dunno. (8)

THE FALLEN LEAVES – Simple Songs For Complex People
A couple of old punks from Subway Sect have some fun playing catchy garage rock as a hobby. If you’re ever in London UK, try to catch ‘em playing live in a pub. (8)

PAUL KELLY – Fever Longing Still
The “Australian Springsteen” moniker feels just about right. (8)

AMYTHYST KIAH – Still + Bright
You’ve probably heard Kiah before if you’ve been paying attention to the Geek’s recommendations and listened to Our Native Daughters a few years back. But this album is just fantastic, still playing within the wider “Americana” scope but with a rock intensity. (8)

LONE JUSTICE – Viva Lone Justice
Great could-have-beens and one of the most exciting live bands of the mid-80’s, who featured the best female singer of their generation. Not really a proper reunion album, it’s more a collection of old abandoned recordings with some fresh overdubs, and it’s oscillating wildly between rock and country like they always did. Includes some great and eclectic covers (Undertones, MC5, Dolly Parton…). (8)

LAURA MARLING – Patterns In Repeat
Marling uses her motherhood experience as a springboard for a beautiful album, more serene than “Once I Was An Eagle”, “Semper Femina”, or “Song For Our Daughter”, all of which have made The List before, and she might make it this year too. (8)

THE NECKS – Bleed
Ambient jazz gods return with a good, but not transcendental album. They won’t be making The List this year. (7)

WILLIE NELSON – Last Leaf On The Tree
He’s 91 and has nothing left to prove but he still manages to remind us that he’s one of the greatest interpreters of other people’s songs ever. This time around he tackles Tom Waits, Warren Zevon, even Beck and the Flaming Lips, and makes every track his own. His son Micah’s (who also serves as producer here) “Wheels” and Buffalo Springfield’s “Broken Arrow” sound like nothing he has ever done before, and that’s quite a feat for someone who’s released 76 solo albums in his life. (8)

CHUCK RAGAN – Love And Lore
Punk legend and Hot Water Music frontman focuses more on his folkier side on this solo album, songwriting still great and hook-filled. (8)

Short Attention Span Record Reviews, Oct 24 Vol. II

THE LOUDER STUFF

JERRY CANTRELL – I Want Blood
Backed by top-shelf guys like Robert Trujillo, Duff McKagan, Mike Bordin, and Greg Puciato, Cantrell delivers a solo album that’s not that different from post-reunion Alice In Chains albums. (7)

ESCUELA GRIND - Dreams On Algorithms
Kurt Ballou’s production elevates the grindcore quartet to tier-A status. Katerina Economou on vocals is a beast and every song is a blast (pun intended), even the album closer that features clean vocals. (8)

GRAND MAGUS – Sunraven
They’ve basically based their whole existence on Sabbath’s Dio period and Manowar’s “Battle Hymn”, and that’s just one of the things I love about these guys. (8)

MC5 – Heavy Lifting
The last surviving members of the legendary band died earlier this year but this album, two years in the making, is a fitting farewell, nobody makes muscular hard rock like this anymore. Famous guests include Slash, Tom Morello, William DuVall, Vernon Reid etc. (11)

SEVEN HOURS AFTER VIOLET – Seven Hours After Violet
SOAD bassist’s new band is not 100% different from SOAD, but it does have in places a more deathcore-ish approach. (7)

SOUTHMOUNTAIN’S HARD BARGAIN – Southmountain’s Hard Bargain
Horisont leader steps away from hard rock and reveals his love for AOR, power pop, and the sound of 70’s California from Jackson Browne to Eddie Money. (7)


THE OTHER STUFF

JAKE BLOUNT & MALI OBOMSAWIN – symbiont
Building up on 2022’s The New Faith which made The List, Blount (& co.) releases another remarkable retro-futuristic/Afro-futuristic album with a strong message. I don’t know if I should call it Americana, but you must hear this. (8)

ETRAN DE L’AÏR – 100% Sahara Guitar
They’re from Agadez, Niger, and have been playing their desert blues live since the mid-90’s, but this only the first time they’ve ever entered a proper studio and the results are impressive and highly recommended if you’re into the whole Tuareg sound pioneered by Tinariwen. (8)

FANTASTIC NEGRITO – Son Of A Broken Man
Consistently releasing great albums, reinventing the Blues for the 21st century and making The List before, Fantastic Negrito comes up with his most personal and hardest rocking set of songs yet. (8)

GOAT – Goat
Probably the second-best masked rock band from Sweden, still doing their protometal-meets-afrobeat shtick, and it’s a good shtick. (7)

JAPANDROIDS – Fate & Alcohol
These guys along with The Hold Steady, Titus Andronicus and a couple of others might have actually saved rock ‘n’ roll in the early 21st century, but that’s for historians to confirm. For now let’s just say that their fourth (and final album) will get you punching the air, drunkenly singing along, and bear-hugging total strangers standing next to you at open air festivals next summer, in the unlikely scenario they tour this. (8)

Short Attention Span Record Reviews, Oct 24

THE LOUDER STUFF

BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere
Blood Incantation have finally created their masterpiece, seamlessly blending Morbid Angel-esque death metal with Pink Floyd, Tangerine Dream, and even ambient dub influences in the most exciting album of its kind since Opeth’s “Blackwater Park”. (9)  

HIGH PARASITE – Forever We Burn
Aaron from My Dying Bride forms side project and releases a better album than My Dying Bride did this year. It’s much more uptempo, sort of like a Cult/Sisters of Mercy combination with death growls, and it’s fun as hell. (8)

THE JESUS LIZARD – Rack
If you’re too young to know them from their early 90’s heyday, boy oh boy are you in for a shock, these noise rock animals have lost none of their bite in middle age, from Denison’s angular riffs to Yow’s yowls to the pulverizing rhythm section – it’s all here. A great comeback. (8)

LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran
Plenty of other bands have previously infused heavy metal with a Middle Eastern influence, but few have done it as beautifully as Lowen. (9)

SERJ TANKIAN – Foundations
The closest he’s come to recreating the SOAD magic on his solo releases, maybe because the tracks on this EP are based on old ideas for SOAD songs. (8)


THE OTHER STUFF

MANU CHAO – Viva Tu
A welcome return after a 17-year absence, Chao’s new album sounds exactly like the catchy reggae- and Latin-flavored global pop you expected and will delight casual fans and Antifa sympathisers alike. (8)

FAT DOG – WOOF.
A fun and very British dance-punk hybrid. (9)

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR – No Title As of 13 February 2024 28,340 Dead
You can probably tell by the album title that this is a politically-minded album from the post-rock giants, despite it being instrumental as always. Like all GYBE albums it’s emotionally charged, a bit uncomfortable, but it engulfs you and cleanses your soul. (8)

GEORDIE GREEP – The New Sound
Black Midi frontman goes solo and merges his band’s extreme prog tendencies with Brazilian and Steely Dan influences for an entertaining but chaotic mess. (7)

MIRANDA LAMBERT – Postcards From Texas
Country superstar turns her back on the Nashville industry status-quo and goes back home, metaphorically and sonically. (8)

JD McPHERSON – Nite Owls
Rockabilly/garage rock dude takes it to the next level. In his own words: “My elevator pitch to anyone who would listen was that it’s ‘surf noir’, as if The Ventures were the session band on the first New Order record.” (8)

MAXIMO PARK – Stream Of Life
I’ve loved these guys ever since I first heard their debut album blasting out of the speakers of a record store in London back in 2005 (hey, remember record stores?) and their eighth album is probably amongst their top-three –you’ll get addicted to their distinctly Northern English post-punky pop if you give it a chance. (8)

MIDLAND – Barely Blue
Soft rock-y country, like a twangier Eagles. (6)

THE SMILE – Cutouts
Second album this year by the Radiohead side-project after January’s “Wall Of Eyes”, recorded at the same time, and just like that one it sounds like a Radiohead album. (8)

TINDERSTICKS – Soft Tissue
Lush strings and a 70’s-soul feel make this a wonderful late-night listen. Not many bands still make great albums 30 years into their career. (8)

WILLIE WATSON – Willie Watson
Old Crow Medicine Show co-founder on a solo path goes beyond traditional folk covers and sings his own songs, staying within the acoustic Americana realm. (7)

YASMIN WILLIAMS – Acadia
Listen to this. No, really listen to this, carefully, the way this lady plays guitar is something else. And she can write a mean tune too. (8)

VARIOUS – Silver Patron Saints: The Songs Of Jesse Malin
NYC rocker faces serious health problems, all his heavy-hitting buddies get together for a benefit album covering his songs and proving he’s one of the all-time greats. Everyone from Jack Antonoff, Bruce Springsteen and Elvis Costello to The Hold Steady, Gogol Bordello and Agnostic Front chip in. (9)

Short Attention Span Record Reviews, Sep 24

Look, I got a shitload more September releases to go through and can't find the time, but I don't want to disappoint my millions of readers who expect regular updates so here's a bunch of them, there's more coming hopefully when I catch my breath, OK?

THE BELLRAYS – Heavy Steady Go!
I’ve always been a fan and their mix of hard rock, punk, and soul is always a blast live but the truth of it is, they haven’t been world-class since Tony Fate left the band. (7)

DOROTHY CARTER – Troubadour (reissue)
Originally released in 1976, this album offers you the opportunity to get to know an outsider artist who successfully blended folk and the avant-garde into some sort of New Age, pre-New Age. (8)

NICK CAVE AND THE BAD SEEDS – Wild God
In terms of song structure this is a more “traditional” Cave album than the three albums released since 2013, and it’s tremendous. (8)

ENUMCLAW – Home In Another Life
90’s-style grungy and melodic alternative rock (think Dinosaur Jr.?) by these young guns from the Northwest USA. (7)

FONTAINES D.C. – Romance
Bye-bye post-punk, hello arenas, Fontaines D.C now sound like the Arctic Monkeys but they pull it off brilliantly. (8)

FLOATING POINTS – Cascade
I’m not a big EDM fan and you won’t catch me dead on a club dancefloor, but this is good. (8)

NELLY FURTADO – 7
Her debut album is one of the 21st century’s best pure pop albums but she’s been shape-shifting ever since and her latest dancefloor-friendly transformation is decent but not really wow. (7)

TIGRAN HAMASYAN – The Bird of a Thousand Voices
A jazz pianist who has previously made The List rocks out and goes full-on prog, with a 90+ minute double concept album that owes more to Yes and Meshuggah than to Keith Jarrett or whatever. Impressive, albeit a bit overwhelming. (8)

MJ LENDERMAN – Manning Fireworks
Wednesday guitarist and acclaimed solo artist plays rugged country-informed indie rock with smart/funny lyrics. You’ll see this on many year-end lists in 3 months’ time. (8)

NICK LOWE & LOS STRAIGHTJACKETS – Indoor Safari
Rockabilly, surf, British invasion and tons of fun! (8)

MERCURY REV – Born Horses
Heavy on the atmosphere and vibe it’s more jazzy/cinematic than psychedelic indie rock-y, but it’s disappointingly light on the hooks. (6)

OCEANS OF SLUMBER – Where Gods Fear To Speak
Heavier than the last one but at the same time more gothic-y (the Moonspell guy as special guest is a dead giveaway), I think that this is as close as they will ever get to nailing that death/prog sound they have in their heads. Another cool cover, this time Chris Issacs’ “Wicked Game”. (8)

AMY RIGBY – Hang In There With Me
A delightful album about growing older from Rigby, who comes from the NYC punk scene but incorporates influences as diverse as Bob Dylan and Warren Zevon into her sound. Hubby Wreckless Eric produces. (8)

COLIN STETSON – The Love It Took To Leave You
The incredible sounds this guy manages to squeeze out of his sax never cease to amaze me. (8)

MOLLY TUTTLE & GOLDEN HIGHWAY – Into The Wild
Bluegrass star’s new EP features the usual stellar playing plus fun Jefferson Airplane and Olivia Rodrigo covers. (8)

GILLIAN WELCH & DAVID RAWLINGS – Woodland Studios
Americana royalty duo in life and art, they invite some friends to their own titular studio and record some gorgeous songs. Great acoustic guitar work, beautiful vocals, and an atmosphere at point reminiscent of Neil Youngs folkier/countrier moments. Fun fact for metalheads reading this: Jim Matheos is a huge fan. (8)

NILÜFER YANYA – My Method Actor
A really cool indie rock record from London that sounds like it was made 30 years ago, sort of Garbage meets Nirvana. (8)