BAMBARA – Birthmarks Is there such a thing as cinematic post-punk goth? (8)
HOLLY COLE – Dark Moon My favorite jazz singer is back with her beautiful husky voice and wonderful interpretations of some classics you might have heard before from Fred Astaire, Gil Evans, Audrey Hepburn, Dionne Warwick, Elvis Presley, Peggy Lee etc. plus some quirkier choices. (8)
LUCY DACUS – Forever Is A Feeling The first solo album by a member of boygenius after 2023’s triumph is a bit hit-and-miss, with arrangements leaning more towards pop than rock (even Taylor Swift springs to mind) and lyrics that sometimes read like a horny highschooler’s attempts at poetry. (7)
DEAFHEAVEN – Lonely People With Power They bring the metal back and it’s a triumph – you still have shoegaze-y guitars pop up here and there but this is their heaviest record in at least a decade, reminiscent in places of second-wave Norwegian black metal like Emperor and Enslaved, and they seem to be at the peak of their songwriting powers. (8)
KINKY FRIEDMAN – Poet Of Motel 6 I first got to know Friedman (R.I.P.) as a humorist from pieces in National Lampoon magazine, then I discovered his detective novels, and had no idea about his music career even though it preceded his writing career (probably because at the time I had no interest in country music whatsoever). His presumably final album is the most country-sounding album you’ve ever heard, but what sets him apart is of course the pen – scaling down the humor this time and replacing it with touching ruminations on life and death while avoiding (or subverting) the genre’s cliches. (7)
JIM GHEDI – Wasteland Rooted in the traditional folk sounds of the British isles but given an experimental twist, this one will certainly appeal to people who liked Lankum’s masterpiece from 2023. (8)
EIKO ISHIBASHI – Antigone Japanese avant-garde artist better known from her collaborations with people like Jim O’Rourke and Merzbow and from scoring films for Ryūsuke Hamaguchi goes back to her “pop” roots. Of course in this case “pop” means Scott Walker and Joni Mitchell, not Taylor Swift. (8)
ALISON KRAUSS & UNION STATION – Arcadia Krauss has a successful solo career and works with Robert Plant but The Union Station are a whole different ballgame, to a large extent thanks to Jerry Douglas’ dobro playing. New guitarist Russell Moore adds some great harmonies and the occasional lead vocal on what will probably prove to be the best Bluegrass album of 2025. (8)
MASTERS OF REALITY – The Archer I’ve always loved Chris Goss, the first new music in 16 years breaks away from the heavy riffing of the past but it’s just as fun. (8)
PERFUME GENIUS – Glory I admit I haven’t been paying much attention to this guy over the past 15 years and I really don’t know why, but “Glory” is a glorious album, toying with the tropes of indie rock, classic rock, and pop and coming up with something altogether original. (8)
JASON BOLAND & THE STRAGGLERS – The Last Kings Of Babylon This guy made The List with his previous album, a bonkers sci-fi concept album. He now returns to Earth with a shit-hot record full of country-rock barnburners. (8)
KEVIN DRUMM – Sheer Hellish Miasma II What the fuck did I just listen to? (-)
LONNIE HOLLEY – Tonky Post-blues that often moves into Massive Attack-style trip hop by cult artist who remains agile at 75. (8)
IMPERIAL TRIUMPHANT – Goldstar Masked technical death metal virtuosos on their most accomplished album to date, their avant-garde-leaning compositions finally resembling songs rather than just aiming to impress. (8)
JAPANESE BREAKFAST – For Melancholy Brunettes (& Sad Women) Nice, but I still don’t get the hype. (7)
MY MORNING JACKET – Is 21st century hippies bring in A-lister producer Brendan O’Brien who probably shouldn’t have gotten rid of that beloved MMJ reverb. (7)
SANHEDRIN – Heat Lightning A lady you wouldn’t mess with on vocals and bass backed by a couple of hooligans on guitar and drums, this is traditional heavy metal in its purest form channeling early 80’s Riot and Maiden and all sorts of good stuff. (8)
CANDI STATON – Back To My Roots Octogenarian soul legend literally goes back to her roots with a solid gospel-influenced record. (7)
TOBACCO CITY – Horses Young band with two singers, male and female, seeks to recreate the old Gram Parsons/Emmylou Harris country rock magic and does a pretty decent job of it. (7)
STEVEN WILSON – The Overview After spending years on detours into everything from metal to synth-pop, Wilson goes back where he started and unabashedly embraces 70’s-style space-prog once again. (8)
CHRISTIAN MISTRESS – Children Of The Earth These guys have previously released a couple of albums I truly love, among the best heavy metal of the 2010’s. This time around they add some hippy-ish moments to their NWOBHM sound, like Diamond Head covering Jefferson Airplane. (8)
CRYPTOSIS – Celestial Death An interesting combination of prog, blackened death metal, and thrash, with keyboards. People will make comparisons to Vektor and Blood Incantation but I’m old enough to remember Nocturnus. (8)
THE MEN – Buyer Beware A great American punk rock album, if we are very specific about the definition of “American punk” so its history starts with The Sonics, morphs into the Dead Boys, evolves into The New Bomb Turks and The Bronx, and then stops before it becomes Against Me! or Turnstile. (8)
PAINKILLER – The Equinox A follow-up to “Samsara” which was released just a few months ago, by legendary grind/noise/jazz trio (John Zorn, Bill Laswell, Mick Harris). More electronic/drum ‘n’ bass than their early 90’s incarnation, just as extreme. (7)
VENAMORIS – To Cross Or To Burn Mrs. Lombardo releases strong goth/trip hop album featuring her husband and his friends (Alex Skolnick, Gary Holt) like you've never head them before. (8)
THE OTHER STUFF
PATTERSON HOOD – Exploding Trees & Airplane Screams Drive-By Trucker goes solo on an autobiographical album. Lots of guests from the wider Americana universe, great songwriting, and arrangements that are much quieter than DBT (with the exception of one track, “The Van Pelt Parties”, where he’s backed by Wednesday, the most DBT-influenced young band out there). (8)
JASON ISBELL – Foxes In The Snow On his first post-divorce album Isbell leaves the band out of it and goes solo acoustic, just him and his guitar. Some great songs here (“Eileen”, “Gravelweed”, “True Believer”…), but I like him even more with The 400 Unit doing the E-Street Band thing behind him. (8)
ANTHONY JOSEPH – Rowing Up River To Get Our Names Back If you like “Holy Terror”-era The Last Poets when their spoken word was backed by a world-class funk band featuring Bootsy Collins, Bernie Worrell, and Bill Laswell, then check out this London-born poet’s latest. (8)
BOB MOULD – Here We Go Crazy Mould often gets called the granddaddy of The Pixies and Nirvana and on this late-career gem he indeed finds the perfect balance between noisy guitars and bittersweet melody. Again. His most instantly gratifying since the Sugar days. (8)
THE TUBS – Cotton Crown Wow. Put Richard Thompson, Johnny Marr, and Bob Mould in a blender and you’ll get this. I dunno, the combination of jangly guitars and heavy lyrics does something to me. (8)
RICHARD DAWSON – End Of The Middle Often classified as a folk artist, Dawson is really in a league of his own sounding like a cross between Captain Beefheart and Tortoise and with an uncanny bard’s ability to tell stories that feel personal, universal, mundane, and extraterrestrial all at the same time. (8)
THE DELINES – Mr. Luck & Ms. Doom The low-key Muscle Shoals country soul sound and Amy Boone’s gorgeous voice are ideal for late-night listening, but it’s Willy Vlautin’s lyrics that are the real revelation – not only a good musician but an acclaimed author in the Raymond Carver vein, he puts his skills to good use here with stories about the down and out. (8)
DREAM THEATER – Parasomnia Portnoy’s return to the line-up coincides with a strong album that will thrill prog metal fans, but whether this sound can still be described as “progressive” after 35 years of it is debatable. (8)
CHRIS ECKMAN – The Land We Knew The Best His former band The Walkabouts were making Americana popular (especially in Europe) before the term even existed in this context, and Eckman still excels at it now that he’s actually living in Europe. (8)
SETH LAKEMAN – The Granite Way One of the best contemporary English folk artists, and probably the most rock ‘n’ roll one (no surprise that he’s served on Robert Plant’s and Van Morrison’s backing bands) on one of his strongest solo sets, inspired by the stories and myths of his native Devon. (8)
JAMES BRANDON LEWIS – Apple Cores One of the great contemporary jazz sax skronkers in top form. The rhythm section kills it too. (8)
PRESERVATION HALL JAZZ BAND – Preservation Brass: For Fat Man New Orleans traditionalists/revivalists dedicate a joyous album to their recently deceased drummer. (8)
NADIA REID – Enter New Brightness Folk-pop that somehow reminds me of a hybrid between Laura Marling and Chantal Kreviazuk even though it shouldn’t. Her voice is soothing to the soul. (8)
SQUID – Cowards With Black Midi breaking up and Black Country New Road in the process of transitioning, Squid are left alone to fly to flag for British talk-singing post-punk. But they also sound reluctant to do that, venturing more and more into art rock. (7)
SPIDERS – Sharp Objects Nordic rockers return and this time they pump up their Detroit/Australia-style garage punk rock with some late-70’s NYC vibes – I can hear traces of Blondie, The Ramones, even Richard Hell/Stiv Bators/Johnny Thunders in here. (8)
SHARON VAN ETTEN & THE ATTACHMENT THEORY – Sharon Van Etten & The Attachment Theory People will say that Van Etten has gone electronica but, really, this is post-punk and sounds more like Joy Division/Siouxsie than anything else. (8)
THE HELLACOPTERS – Overdriver A very welcome return for these guys and their brand of infectious, high-energy rock ‘n’ roll. Now, where’s Gluecifer so they can tour together? (8)
THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA – Give Us The Moon Another tasty platter of AOR cheese from and for Toto-loving metalheads. (8)
PENTAGRAM – Lightning In A Bottle How’s it possible that this guy's still around? In any case even with a new line-up backing him Liebling can still kick the ass of any young doomster, and this new album is groovier - not exactly Clutch, but think Trouble’s “Manic Frustration”. (8)
REVENGE – Violation.Strife.Abominate This is so fucking evil-sounding I can’t stop laughing. The combination of undecipherable strangled screaming, a guitar that scrapes meat off bones, and a drummer that sounds like he just threw his kit rolling down a staircase is not for everyone, but it’s refreshing to listen to some black metal that just spews hatred without any highbrow pretensions. (8)
THE OTHER STUFF
LILLY HIATT – Forever Americana stalwart decides to rock a little bit harder this time around with excellent results. Catchy and fun! (8)
LARKIN POE – Bloom Like an estrogen-fueled hybrid between AC/DC and the Allman Brothers, the Lovell sisters bring on the guitars and kick some serious ass. Again. (8)
ROSE CITY BAND – Sol Y Sombra Twangy, slightly psychedelic country rock that sounds like it was recorded in 1969. RYIL The Flying Burrito Brothers, New Riders Of The Purple Sage, that sort of thing. (7)
ANNA B SAVAGE – You & I Are Earth A beautiful, largely acoustic record that sounds like a 32-minute-long love letter to a new lover as well as to her adopted home of Ireland. Lankum’s producer does a stellar job of bringing out the best in songs that were great to start with. (8)
TUNNG – Love You All Over Again Very English-sounding folktronica. (7)
THE WEATHER STATION – Humanhood As always everyone will bring out the Joni Mitchell references, but to the Geek’s ears it sounds more like Sarah McLachlan. This is also a compliment. (8)
ETHEL CAIN – Perverts Having received critical acclaim with a gothic Americana debut, Ethel Cain decides to alienate all the fans she won with an industrial/noise follow-up. (7)
EMEL – MRA One that I missed from earlier this year because Emel dropped the last name (Mathlouthi) just to mess with me. I love this NY-based Tunisian and this album turns out to be one of 2024’s best world music albums, merging Arabic sounds with EDM and hip-hop and featuring guest female MCs from Mali, Iraq, Ukraine and Nigeria. (8)
GOUGE AWAY – Deep Sage Another one I missed from earlier this year, which would have probably made The List! An impressive hardcore attack knowingly nodding towards 90’s indie rock and melodic flourishes. (8)
BRIDGET HAYDEN AND THE APPARITIONS – Cold Blows The Rain Noise/experimental artists ventures into folk, recording eight traditional English, Irish, and American songs dating from the early 20th century, with mostly acoustic drone-y accompaniment. She’s from Yorkshire, and sounds like it. (7)
KENDRICK LAMAR – GMX Better, and more fun, than his last one. Probably the best hip-hop album of the year. (8)
THE LAST POETS & TONY ALLEN ft. EGYPT 80 – Africanism Septuagenarian proto-rappers re-record tracks off their first couple of albums from the early 70’s with contributions from Fela Kuti’s legendary drummer and a bunch of jazz cats. They sound totally different but just as fresh and exciting. (8)
PAINKILLER – Samsara Wow, didn’t see this one coming – legendary grind/noise/jazz trio (John Zorn, Bill Laswell, Mick Harris) return to the studio after a 3-decade hiatus. They still sound as extreme as their grandchildren (e.g. Imperial Triumphant) and Zorn’s sax skronk is pure joy. (8)
SOUL COUGHING – Ruby Vroom [30th Anniversary Edition] One of the best debut albums of the 90’s gets a revamp with unreleased and rare tracks. A truly unique band. Doughty’s smartass hipster persona remains highly entertaining, the rhythm section of Sebastian Steinberg and Yuval Gabay grooves like a motherfucker, and the sampler guy’s work still sounds innovative 30 years later. (10)
WHITE DENIM – 12 Not a very smart idea to release a great album in December after all major print and online music publications have already compiled their year-end “best of” lists, but this is exactly what happened here – a fantastic “70’s-soft-rock-meets-90’s-indie” record will probably go unnoticed. (8)
VARIOUS ARTISTS – The Devil Rides In: Spellbinding Satanic Magick & The Rockult 1967–1974 A 3-CD compilation that manages to fit in everyone from Atomic Rooster, Coven and Comus to Genesis, Curved Air and the Easybeats under totally arbitrary but fun imaginary genres/labels like “Phantom Sabbaths”, “Popular Satanism”, “She Devils”, “Evil Jazz”, and “Beelzefunk”. Brace yourself for an overdose of Hammond organ and a few bongos. (11)
Τέλος χρονιάς, ώρα για λίστα! Γενικά ήταν μια πολύ καλή χρονιά για άλμπουμ όπου, εκτός από το Top-20 μας που θα δείτε αναλυτικά παρακάτω, είχαμε εξαιρετικούς δίσκους από πολλούς ακόμα καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ο Music Geek θα ήθελε να αποδώσει εύσημα στους παρακάτω δίσκους, τους οποίους άκουσε ΠΟΛΥ μέσα στο 2024 αλλά δεν κατάφερε να τους χωρέσει στη Λίστα (η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παρακάτω θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν θέσεις μεταξύ #21-30):
AMERICAN AQUARIUM – The Fear Of Standing Still MANU CHAO – Viva Tu ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day IHSAHN – Ihsahn MANNEQUIN PUSSY – I Got Heaven MC5 – Heavy Lifting MDOU MOCTAR – Funeral For Justice RED KROSS – Red Kross UMBRA VITAE – Light Of Death WAXAHATCHEE – Tigers Blood
Επίσης, επειδή ο Music Geek είναι συνειδητοποιημένος ότι είναι πολύ γέρος για να συμβαδίζουν τα γούστα του με αυτά του μέσου τριαντάχρονου μουσικοκριτικού, θα θέλαμε να εξηγήσουμε γιατί κάποιοι δίσκοι, τους οποίους πιθανότατα θα δείτε στη λίστα του Pitchfork, του Rolling Stone, του Uncut, του Mojo κλπ. δεν συμπεριλαμβάνονται στη δική μας:
AROOJ AFTAB διότι εξαιρετικό, αλλά η διάθεση (και κατά προέκταση η Λίστα) ήταν φέτος πιο ροκ
BEYONCE διότι πολύ ενδιαφέρον αλλά περισσότερο ως statement παρά ως μουσικό δημιούργημα
CHARLIE XCX διότι έλα τώρα σε παρακαλώ, δεν με ξέρεις τόσα χρόνια;
CINDY LEE διότι τελικά πιστεύω ότι το marketing gimmick μέτρησε πολύ περισσότερο για έναν συγκεκριμένο τύπο μουσικοκριτικού από την πραγματική αξίου του άλμπουμ
THE CURΕ διότι δεν θα γίνω εγώ Κιουράς στα γεράματα
FONTAINES D.C. διότι θέλουν απλά να γίνουν Arctic Monkeys
JULIA HOLTER διότι μου έπεσε κάπως υπερβολικά κουλτουριάρικο
CASSANDRA JENKINS διότι πόσες γυναίκες singer-songwriters να χωρέσουν σε μια λίστα;
MJ LENDERMAΝ διότι ΟΚ, συμπαθητικό τυπάκι, αλλά όχι και να τον παρουσιάζετε σαν τη Δευτέρα Παρουσία του Neil Young ε, λίγο κράτει πια
LAURA MARLING διότι αγαπώ την Marling και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “Once I Was An Eagle” και το “Semper Femina”
JESSICA PRATT διότι αγαπώ την Pratt και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “On Your Own Love Again”
THE SMILΕ διότι περιμένω να επαναδραστηριοποιηθούν οι Radiohead και να κυκλοφορήσουν το “The Bends Part 2”
Επίσης, να επαναλάβουμε ένα disclaimer – Οι παρακάτω επιλογές δεν είναι σε καμία περίπτωση "αντικειμενικές", και εκφράζουν μόνο το προσωπικό μου γούστο. Ο βασικός λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι τις μουσικές με τις οποίες παθιάζομαι με άλλους, γνωστούς και αγνώστους, ελπίζοντας να συστήσω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ σε λίγα άτομα που μπορεί να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο για αυτούς.
Ουφ, πάμε επιτέλους στην περιβόητη Λίστα. Love it, hate it, share it!
21. KENDRICK LAMAR – GMX Αυτό ίσως έπρεπε να είναι πιο ψηλά στη Λίστα. Ίσως δεν έπρεπε να είναι καθόλου στη Λίστα. Δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι βγήκε απροειδοποίητα όταν πίστευα ότι έχω οριστικοποιήσει την εικοσάδα και είχα γράψει ήδη το μεγαλύτερο μέρος αυτού του post, οπότε μου χάλασε το φενγκ-σούι. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές πάντως, σίγουρα καλύτερο από το άλμπουμ του 2022 που είχε μείνει εκτος Λίστας (ενώ αυτά του ’15 και του ’17 ήταν μέσα). Ίσως στο #21 να έπρεπε να αναφερθεί και το άλμπουμ των White Denim που βγήκε ακόμα αργότερα;
20. HEAVY TEMPLE – Garden Of Heathens Διαβάζεις ότι παίζουν psychedelic doom και ότι η frontwoman λέγεται High Priestess Nighthawk οπότε είσαι υποχρεωμένος να το ακούσεις, αλλά κρατάς καλού -κακού μικρό καλάθι. Όταν όμως το πρώτο τραγούδι ακούγεται σα να βγήκε από το “Louder Than Love” των Soundgarden τεντώνεις τα αυτιά σου, και μέχρι να τελειώσει ο δίσκος συνειδητοποιείς ότι κρατάς στα (μεταφορικά) χέρια σου ένα από τους πιο συναρπαστικούς heavy rock δίσκους της χρονιάς. Ή, για να είμαστε ακριβείς, των τελευταίων 2-3 ετών.
19. NICK CAVE AND THE BAD SEEDS – Wild God Από το “Push The Sky Away” του 2013 κι έπειτα ο Cave είχε μπει σε μια περίεργη, μινιμαλιστική, και καλλιτεχνικά συναρπαστική φάση της καριέρας του. Το “Wild God” σηματοδοτεί την επιστροφή του σε πιο βατούς, πιο “Bad Seeds” ήχους, επιβεβαιώνοντας το status του ως ο τελευταίος επιζών διάδοχος του “arena rock but weird” οικογενειακού δέντρου των Bowie/Reed/Cohen.
18. FANTASTIC NEGRITO – Son Of A Broken Man Συχνός επισκέπτης της Λίστας του Music Geek ο Negrito αφού κάθε του άλμπουμ είτε είναι μέσα, είτε μένει απ’ έξω παρά τρίχα. Φέτος είναι μέσα με ένα (πάλι) αυτοβιογραφικό δημιούργημα που συνδυάζει τα σκληρά blues riffs των Led Zeppelin με την ψυχή του Otis Redding, την funk βρωμιά του Sly Stone, και τις φαβορίτες του Σταμάτη Κόκοτα.
17. JAKE BLOUNT & MALI OBOMSAWIN – symbiont O Αφροφουτουρισμός συναντά τη Native American μουσική παράδοση σε ένα concept album γύρω από την κλιματική αλλαγή, που δυστυχώς θα μπει σε οριστικά μη αναστρέψιμη φάση τώρα που εξελέγη ο πορτοκαλί παλιάτσος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης – ας σταθούμε στο γεγονός ότι το “symbiont” είναι ένα ιδιαίτερα ευφορικό άκουσμα, το soundtrack για το τελευταίο μεγάλο πάρτι πριν τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα και πεθάνουμε όλοι.
16. JACK WHITE – No Name Από τότε που διαλύθηκαν οι White Stripes ο Jack White έχει δοκιμάσει πολλά διαφορετικά πράγματα, όχι πάντα με επιτυχία. Αυτό το άλμπουμ όμως που ήρθε από το πουθενά αποτελεί όχι απλά μία επιστροφή στις blues punk ρίζες του, αλλά και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της καριέρας του και σίγουρα τη σκληρότερη ηχητικά δουλειά του. Αν ψάχνετε για riffs εκεί έξω και δεν βρίσκετε, είναι γιατί ο Jack τα ξόδεψε όλα εδώ πέρα.
15. OPETH – The Last Will And Testament Μετά από 15 χρόνια περιπλάνησης εντός ενός καθαρόαιμου progressive rock πλαισίου, ο Akerfeldt επανεισάγει φέτος death metal στοιχεία στον ήχο των Opeth. Και πολύ καλά κάνει καθώς το τελικό αποτέλεσμα ειναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που δημιούργησε ποτέ το συγκρότημα, με την εξαιρετική μουσική να συνοδεύεται από ένα επιτυχημένο λογοτεχνικό concept με επιρροές από τον Edgar Allan Poe. Κερασάκι στην τούρτα και επιβεβαίωση των prog credentials της μπάντας η guest συμμετοχή του Θρύλου Ian Anderson.
14. AMYTHYST KIAH – Still + Bright Άλλη μία φανταστική κυκλοφορία από τη Rounder Records, brand που αποτελεί εγγύηση – η Kiah, μαύρη λεσβία από την επαρχία (κάνει και ομοιοκαταληξία), λειτουργεί μεν μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε “Americana” αλλά φλερτάρει και με το ροκ χάρη στις μυώδεις κιθάρες και την ογκώδη παραγωγή. Την παράσταση ωστόσο κλέβει το songwriting της, πιασάρικο και συναισθηματικό ταυτόχρονα. Από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
13. RICHARD THOMPSON – Ship To Shore Τοτεμική μορφή για το folk rock, ιδρυτικό στέλεχος των Fairport Convention, δημιουργός του καλύτερου break-up άλμπουμ όλων των εποχών, και ίσως ο κορυφαίος ever Stratocaster παίκτης (αν τουλάχιστον εξαιρέσουμε όσους αγαπούσαν τα ξεκούμπωτα πουκάμισα), o Thompson επέστρεψε με ένα στιχουργικά σκοτεινό άλμπουμ για τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε. Στα 75 του πλέον, αν αποφασίσει να αποσυρθεί θα έχει αφήσει πίσω του τεράστια παρακαταθήκη με εξαιρετικό επίλογο.
12. THE BLACK KEYS – Ohio Players Κάτι το ότι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την περιοδεία τους σε μικρότερα venues από τα αρχικά προγραμματισμένα λόγω χαμηλής προπώλησης, κάτι η απόφασή τους να παίξουν ένα private show που διοργάνωσε μία εταιρεία που κάνει lobbying για cryptocurrency, οι Black Keys φάγανε ένα ψιλο-cancel φέτος. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το “Ohio Players” είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, σίγουρα το καλύτερο από το “El Camino” του 2011 κι έπειτα.
11. LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran Υποθέτω ότι έχετε διαβάσει αλλού για τις Ιρανικές ρίζες της τραγουδίστριας και πώς αυτές ενσωματώνονται/εκφράζονται μέσα από τη μουσική των Lowen οπότε, για να μη χάνουμε χρόνο, ας πούμε απλά ότι αυτό το prog/doom αριστούργημα είναι ένας από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς.
10. FATHER JOHN MISTY – Mahashmashana Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην εκτίμησή μου ο Josh Tillman. Παίρνει ρίσκα, γράφει όμορφα τραγούδια που φανερώνουν εγκυκλοπαιδική γνώση των 70’s από τους Carpenters μέχρι τους Roxy Music, και αποφεύγει τα πολλά-πολλά με τα media κρυβόμενος αριστοτεχνικά πίσω από την περσόνα του FJM χωρίς να φοβάται να αυτοσαρκαστεί. Και, καθώς το φετεινό άλμπουμ του είναι ίσως το καλύτερό του (σίγουρα είναι το πιο πιασάρικο), αν ο Father John Misty είναι η αρσενική Lana Del Rey, τότε το "Mahashmashana” είναι το δικό του “Norman Fucking Norwell!”.
9. ENGLISH TEACHER – This Could Be Texas Με αφετηρία τους Radiohead πριν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να ακούγονται σαν Radiohead κι έχοντας πνευματική συγγένεια με προλαλήλαντες όπως οι Black Country, New Road, οι Wolf Alice, και οι αναβιωτές του post-punk, οι English Teacher κυκλοφόρησαν το καλύτερο φετεινό ντεμπούτο της Γηραιάς Αλβιόνας. Αναμένουμε το επόμενο βήμα με πολύ μεγάλο ενδαφέρον.
8. JAPANDROIDS – Fate & Alcohol Από media darlings στην αρχές της περαμένης δεκαετίας (να θυμίσουμε ότι το “Celebration Rock” ήταν μέσα στα Top άλμπουμ της χρονιάς παντού το 2012;) σε απόκληρους το 2024, αφού αυτό το άλμπουμ θάφτηκε από κριτικούς που τους αποθέωναν πριν από μερικά χρόνια. Ίσως ένιωσαν προδομένοι από τους ήρωες της νιότης τους επειδή πριν καν βγει το άλμπουμ οι Japandroids ανακοίνωσαν ότι διαλύονται; Εμένα μου άρεσε, το θεωρώ ισάξιο με το “Near To The Wild Side Of Life”, και όποιος παντρεύει τους Husker Du με τον Springsteen θα είναι πάντα στην καρδιά μου.
7. ROSALI – Bite Down Folk rock singer-songwriter που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες σύγχρονες εκπροσώπους του είδους (Adrianne Lenker των Big Thief, Tamara Lindeman των Weather Station, Kathryn Crutchfield των Waxahatchee κλπ.) χάρη στο συγκρότημά της, το οποίο ξεκάθαρα προτιμάει το rock από τη folk – βασικά, όταν παίρνουν φόρα στο “Bite Down” ακούγονται σαν οι Crazy Horse να αντικατέστησαν τους Mick Fleetwood-John McVie-Lindsay Buckingham πίσω από τη Christine McVie. Σούπερ!
6. ST. VINCENT – All Born Screaming Αφήνοντας στην άκρη τις διάφορες περσόνες που έχει κατά καιρούς υιοθετήσει και οι οποίες κάποιες φορές αποπροσανατόλιζαν από τη μουσική, η Annie Clark κυκλοφόρησε φέτος το πιο «αληθινό» άλμπουμ της και δείχνει το «αληθινό» της πρόσωπο, ένα Venn Diagram μεταξύ PJ Harvey, Nine Inch Nails και Prince. Ή μεταξύ David Byrne και David Bowie.
5. BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere Είχαν δείξει τα δόντια τους από την πρώτη στιγμή, αν και το ambient άλμπουμ “Timewave Zero” του 2022 είχε μπερδέψει κόσμο. Φέτος όμως επιτέλους τα κατάφεραν να παντρέψουν ιδανικά όλα τους τα ακούσματα μπολιάζοντας το metal τους με μια γερή δόση από Pink Floyd και Tangerine Dream (των οποίων τα synths συμμετέχουν εδώ, στην πιο απροσδόκητη συνεργασία της χρονιάς) για ένα αριστούργημα που σπρώχνει το death metal πολύ μπροστά, όπως μόνο οι Opeth είχαν πετύχει νωρίτερα με το “Blackwater Park”.
4. HURRAY FOR THE RIFF RAFF – The Past Is Still Alive Έπρεπε να φτάσουν στο ένατο άλμπουμ για να κάνουν την υπέρβαση, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ: Το “The Past Is Still Alive” είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς στο ευρύ αυτό ιδίωμα που αποκαλούμε “Americana”, ένα αμάγλαμα δηλαδή από rock, country, soul, blues και folk που έχει ίσως τις ρίζες του στους The Band. Επιφανειακά οι ομοιότητες με Big Thief/Waxahatchee κλπ. είναι έντονες, όμως οι Hurray For the Riff Raff είναι πιο κοφτεροί και με περισσότερη βρωμιά κάτω από τα νύχια.
3. NADINE SHAH – Filthy Underneath Το πέμπτο άλμπουμ της Βρετανίδας τραγουδοποιού είναι αυτό που την ανεβάζει στην Premier League, πλάϊ σε αυτούς που πιθανολογώ ότι την επηρέασαν: PJ Harvey, Mark Lanegan, Bad Seeds. Οι συνθέσεις είναι σκοτεινές και συναισθηματικά φορτισμένες, οι “stadium goth” ενορχηστρώσεις δεν θα ακούγονταν εκτός κλίματος σε ένα album σαν το “Violator” των Depeche Mode, και η φωνή της είναι από άλλο πλανήτη.
2. ZEAL & ARDOR – Greif Όταν πρωτοέσκασε ο Gagneux το 2016 οι πιουρίστες του μέταλ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους κραυγάζοντας «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!». Μετά τους πέρασε και το αποδέχθηκαν σε κάποιο βαθμό, απλά μουρμουρίζοντας «εμένα δεν μου αρέσουν» αντί να κραδαίνουν πυρσούς και τσουγκράνες. Το 2024 λοιπόν άρχισαν πάλι να ουρλιάζουν «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!», το οποίο απλά σημαίνει ότι με το “Greif” ο τύπος εξελίσσεται και αποτελεί πλέον, μαζί με τους Ghost, τους Gojira και κανά-δυο άλλους, την εμπροσθοφυλακή του Ευρωπαϊκού σκληρού ήχου.
1. BETH GIBBONS – Lives Outgrown Η πρώτη φορά που άκουσες το “Sour Times” ήταν μία από εκείνες τις life-defining στιγμές, όπως όταν άκουσες Led Zeppelin πρώτη φορά στα 12 σου και είπες «ώπα!», όταν άκουσες το “Rain Dogs” για πρώτη φορά στα 17 σου και είπες «ώπα!»… Το ίδιο σοκ αισθάνθηκες και με τους Portishead στα 26 σου, ότι εδώ υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό όχι μόνο από αυτά που ξέρεις, αλλά και από αυτά που φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, και το οποίο σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Και το μυαλό. Αν κι έχει κάνει σποραδικά projects εκτός Portishead από τότε, το πρώτο πραγματικά προσωπικό άλμπουμ της Gibbons ήρθε φέτος για να μας ξαναθυμίσει ΑΥΤΟ το συναίσθημα. Ώπα!
