RICHARD DAWSON – End Of The Middle Often classified as a folk artist, Dawson is really in a league of his own sounding like a cross between Captain Beefheart and Tortoise and with an uncanny bard’s ability to tell stories that feel personal, universal, mundane, and extraterrestrial all at the same time. (8)
THE DELINES – Mr. Luck & Ms. Doom The low-key Muscle Shoals country soul sound and Amy Boone’s gorgeous voice are ideal for late-night listening, but it’s Willy Vlautin’s lyrics that are the real revelation – not only a good musician but an acclaimed author in the Raymond Carver vein, he puts his skills to good use here with stories about the down and out. (8)
DREAM THEATER – Parasomnia Portnoy’s return to the line-up coincides with a strong album that will thrill prog metal fans, but whether this sound can still be described as “progressive” after 35 years of it is debatable. (8)
CHRIS ECKMAN – The Land We Knew The Best His former band The Walkabouts were making Americana popular (especially in Europe) before the term even existed in this context, and Eckman still excels at it now that he’s actually living in Europe. (8)
SETH LAKEMAN – The Granite Way One of the best contemporary English folk artists, and probably the most rock ‘n’ roll one (no surprise that he’s served on Robert Plant’s and Van Morrison’s backing bands) on one of his strongest solo sets, inspired by the stories and myths of his native Devon. (8)
JAMES BRANDON LEWIS – Apple Cores One of the great contemporary jazz sax skronkers in top form. The rhythm section kills it too. (8)
PRESERVATION HALL JAZZ BAND – Preservation Brass: For Fat Man New Orleans traditionalists/revivalists dedicate a joyous album to their recently deceased drummer. (8)
NADIA REID – Enter New Brightness Folk-pop that somehow reminds me of a hybrid between Laura Marling and Chantal Kreviazuk even though it shouldn’t. Her voice is soothing to the soul. (8)
SQUID – Cowards With Black Midi breaking up and Black Country New Road in the process of transitioning, Squid are left alone to fly to flag for British talk-singing post-punk. But they also sound reluctant to do that, venturing more and more into art rock. (7)
SPIDERS – Sharp Objects Nordic rockers return and this time they pump up their Detroit/Australia-style garage punk rock with some late-70’s NYC vibes – I can hear traces of Blondie, The Ramones, even Richard Hell/Stiv Bators/Johnny Thunders in here. (8)
SHARON VAN ETTEN & THE ATTACHMENT THEORY – Sharon Van Etten & The Attachment Theory People will say that Van Etten has gone electronica but, really, this is post-punk and sounds more like Joy Division/Siouxsie than anything else. (8)
THE HELLACOPTERS – Overdriver A very welcome return for these guys and their brand of infectious, high-energy rock ‘n’ roll. Now, where’s Gluecifer so they can tour together? (8)
THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA – Give Us The Moon Another tasty platter of AOR cheese from and for Toto-loving metalheads. (8)
PENTAGRAM – Lightning In A Bottle How’s it possible that this guy's still around? In any case even with a new line-up backing him Liebling can still kick the ass of any young doomster, and this new album is groovier - not exactly Clutch, but think Trouble’s “Manic Frustration”. (8)
REVENGE – Violation.Strife.Abominate This is so fucking evil-sounding I can’t stop laughing. The combination of undecipherable strangled screaming, a guitar that scrapes meat off bones, and a drummer that sounds like he just threw his kit rolling down a staircase is not for everyone, but it’s refreshing to listen to some black metal that just spews hatred without any highbrow pretensions. (8)
THE OTHER STUFF
LILLY HIATT – Forever Americana stalwart decides to rock a little bit harder this time around with excellent results. Catchy and fun! (8)
LARKIN POE – Bloom Like an estrogen-fueled hybrid between AC/DC and the Allman Brothers, the Lovell sisters bring on the guitars and kick some serious ass. Again. (8)
ROSE CITY BAND – Sol Y Sombra Twangy, slightly psychedelic country rock that sounds like it was recorded in 1969. RYIL The Flying Burrito Brothers, New Riders Of The Purple Sage, that sort of thing. (7)
ANNA B SAVAGE – You & I Are Earth A beautiful, largely acoustic record that sounds like a 32-minute-long love letter to a new lover as well as to her adopted home of Ireland. Lankum’s producer does a stellar job of bringing out the best in songs that were great to start with. (8)
TUNNG – Love You All Over Again Very English-sounding folktronica. (7)
THE WEATHER STATION – Humanhood As always everyone will bring out the Joni Mitchell references, but to the Geek’s ears it sounds more like Sarah McLachlan. This is also a compliment. (8)
ETHEL CAIN – Perverts Having received critical acclaim with a gothic Americana debut, Ethel Cain decides to alienate all the fans she won with an industrial/noise follow-up. (7)
EMEL – MRA One that I missed from earlier this year because Emel dropped the last name (Mathlouthi) just to mess with me. I love this NY-based Tunisian and this album turns out to be one of 2024’s best world music albums, merging Arabic sounds with EDM and hip-hop and featuring guest female MCs from Mali, Iraq, Ukraine and Nigeria. (8)
GOUGE AWAY – Deep Sage Another one I missed from earlier this year, which would have probably made The List! An impressive hardcore attack knowingly nodding towards 90’s indie rock and melodic flourishes. (8)
BRIDGET HAYDEN AND THE APPARITIONS – Cold Blows The Rain Noise/experimental artists ventures into folk, recording eight traditional English, Irish, and American songs dating from the early 20th century, with mostly acoustic drone-y accompaniment. She’s from Yorkshire, and sounds like it. (7)
KENDRICK LAMAR – GMX Better, and more fun, than his last one. Probably the best hip-hop album of the year. (8)
THE LAST POETS & TONY ALLEN ft. EGYPT 80 – Africanism Septuagenarian proto-rappers re-record tracks off their first couple of albums from the early 70’s with contributions from Fela Kuti’s legendary drummer and a bunch of jazz cats. They sound totally different but just as fresh and exciting. (8)
PAINKILLER – Samsara Wow, didn’t see this one coming – legendary grind/noise/jazz trio (John Zorn, Bill Laswell, Mick Harris) return to the studio after a 3-decade hiatus. They still sound as extreme as their grandchildren (e.g. Imperial Triumphant) and Zorn’s sax skronk is pure joy. (8)
SOUL COUGHING – Ruby Vroom [30th Anniversary Edition] One of the best debut albums of the 90’s gets a revamp with unreleased and rare tracks. A truly unique band. Doughty’s smartass hipster persona remains highly entertaining, the rhythm section of Sebastian Steinberg and Yuval Gabay grooves like a motherfucker, and the sampler guy’s work still sounds innovative 30 years later. (10)
WHITE DENIM – 12 Not a very smart idea to release a great album in December after all major print and online music publications have already compiled their year-end “best of” lists, but this is exactly what happened here – a fantastic “70’s-soft-rock-meets-90’s-indie” record will probably go unnoticed. (8)
VARIOUS ARTISTS – The Devil Rides In: Spellbinding Satanic Magick & The Rockult 1967–1974 A 3-CD compilation that manages to fit in everyone from Atomic Rooster, Coven and Comus to Genesis, Curved Air and the Easybeats under totally arbitrary but fun imaginary genres/labels like “Phantom Sabbaths”, “Popular Satanism”, “She Devils”, “Evil Jazz”, and “Beelzefunk”. Brace yourself for an overdose of Hammond organ and a few bongos. (11)
Τέλος χρονιάς, ώρα για λίστα! Γενικά ήταν μια πολύ καλή χρονιά για άλμπουμ όπου, εκτός από το Top-20 μας που θα δείτε αναλυτικά παρακάτω, είχαμε εξαιρετικούς δίσκους από πολλούς ακόμα καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ο Music Geek θα ήθελε να αποδώσει εύσημα στους παρακάτω δίσκους, τους οποίους άκουσε ΠΟΛΥ μέσα στο 2024 αλλά δεν κατάφερε να τους χωρέσει στη Λίστα (η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παρακάτω θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν θέσεις μεταξύ #21-30):
AMERICAN AQUARIUM – The Fear Of Standing Still MANU CHAO – Viva Tu ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day IHSAHN – Ihsahn MANNEQUIN PUSSY – I Got Heaven MC5 – Heavy Lifting MDOU MOCTAR – Funeral For Justice RED KROSS – Red Kross UMBRA VITAE – Light Of Death WAXAHATCHEE – Tigers Blood
Επίσης, επειδή ο Music Geek είναι συνειδητοποιημένος ότι είναι πολύ γέρος για να συμβαδίζουν τα γούστα του με αυτά του μέσου τριαντάχρονου μουσικοκριτικού, θα θέλαμε να εξηγήσουμε γιατί κάποιοι δίσκοι, τους οποίους πιθανότατα θα δείτε στη λίστα του Pitchfork, του Rolling Stone, του Uncut, του Mojo κλπ. δεν συμπεριλαμβάνονται στη δική μας:
AROOJ AFTAB διότι εξαιρετικό, αλλά η διάθεση (και κατά προέκταση η Λίστα) ήταν φέτος πιο ροκ
BEYONCE διότι πολύ ενδιαφέρον αλλά περισσότερο ως statement παρά ως μουσικό δημιούργημα
CHARLIE XCX διότι έλα τώρα σε παρακαλώ, δεν με ξέρεις τόσα χρόνια;
CINDY LEE διότι τελικά πιστεύω ότι το marketing gimmick μέτρησε πολύ περισσότερο για έναν συγκεκριμένο τύπο μουσικοκριτικού από την πραγματική αξίου του άλμπουμ
THE CURΕ διότι δεν θα γίνω εγώ Κιουράς στα γεράματα
FONTAINES D.C. διότι θέλουν απλά να γίνουν Arctic Monkeys
JULIA HOLTER διότι μου έπεσε κάπως υπερβολικά κουλτουριάρικο
CASSANDRA JENKINS διότι πόσες γυναίκες singer-songwriters να χωρέσουν σε μια λίστα;
MJ LENDERMAΝ διότι ΟΚ, συμπαθητικό τυπάκι, αλλά όχι και να τον παρουσιάζετε σαν τη Δευτέρα Παρουσία του Neil Young ε, λίγο κράτει πια
LAURA MARLING διότι αγαπώ την Marling και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “Once I Was An Eagle” και το “Semper Femina”
JESSICA PRATT διότι αγαπώ την Pratt και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “On Your Own Love Again”
THE SMILΕ διότι περιμένω να επαναδραστηριοποιηθούν οι Radiohead και να κυκλοφορήσουν το “The Bends Part 2”
Επίσης, να επαναλάβουμε ένα disclaimer – Οι παρακάτω επιλογές δεν είναι σε καμία περίπτωση "αντικειμενικές", και εκφράζουν μόνο το προσωπικό μου γούστο. Ο βασικός λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι τις μουσικές με τις οποίες παθιάζομαι με άλλους, γνωστούς και αγνώστους, ελπίζοντας να συστήσω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ σε λίγα άτομα που μπορεί να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο για αυτούς.
Ουφ, πάμε επιτέλους στην περιβόητη Λίστα. Love it, hate it, share it!
21. KENDRICK LAMAR – GMX Αυτό ίσως έπρεπε να είναι πιο ψηλά στη Λίστα. Ίσως δεν έπρεπε να είναι καθόλου στη Λίστα. Δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι βγήκε απροειδοποίητα όταν πίστευα ότι έχω οριστικοποιήσει την εικοσάδα και είχα γράψει ήδη το μεγαλύτερο μέρος αυτού του post, οπότε μου χάλασε το φενγκ-σούι. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές πάντως, σίγουρα καλύτερο από το άλμπουμ του 2022 που είχε μείνει εκτος Λίστας (ενώ αυτά του ’15 και του ’17 ήταν μέσα). Ίσως στο #21 να έπρεπε να αναφερθεί και το άλμπουμ των White Denim που βγήκε ακόμα αργότερα;
20. HEAVY TEMPLE – Garden Of Heathens Διαβάζεις ότι παίζουν psychedelic doom και ότι η frontwoman λέγεται High Priestess Nighthawk οπότε είσαι υποχρεωμένος να το ακούσεις, αλλά κρατάς καλού -κακού μικρό καλάθι. Όταν όμως το πρώτο τραγούδι ακούγεται σα να βγήκε από το “Louder Than Love” των Soundgarden τεντώνεις τα αυτιά σου, και μέχρι να τελειώσει ο δίσκος συνειδητοποιείς ότι κρατάς στα (μεταφορικά) χέρια σου ένα από τους πιο συναρπαστικούς heavy rock δίσκους της χρονιάς. Ή, για να είμαστε ακριβείς, των τελευταίων 2-3 ετών.
19. NICK CAVE AND THE BAD SEEDS – Wild God Από το “Push The Sky Away” του 2013 κι έπειτα ο Cave είχε μπει σε μια περίεργη, μινιμαλιστική, και καλλιτεχνικά συναρπαστική φάση της καριέρας του. Το “Wild God” σηματοδοτεί την επιστροφή του σε πιο βατούς, πιο “Bad Seeds” ήχους, επιβεβαιώνοντας το status του ως ο τελευταίος επιζών διάδοχος του “arena rock but weird” οικογενειακού δέντρου των Bowie/Reed/Cohen.
18. FANTASTIC NEGRITO – Son Of A Broken Man Συχνός επισκέπτης της Λίστας του Music Geek ο Negrito αφού κάθε του άλμπουμ είτε είναι μέσα, είτε μένει απ’ έξω παρά τρίχα. Φέτος είναι μέσα με ένα (πάλι) αυτοβιογραφικό δημιούργημα που συνδυάζει τα σκληρά blues riffs των Led Zeppelin με την ψυχή του Otis Redding, την funk βρωμιά του Sly Stone, και τις φαβορίτες του Σταμάτη Κόκοτα.
17. JAKE BLOUNT & MALI OBOMSAWIN – symbiont O Αφροφουτουρισμός συναντά τη Native American μουσική παράδοση σε ένα concept album γύρω από την κλιματική αλλαγή, που δυστυχώς θα μπει σε οριστικά μη αναστρέψιμη φάση τώρα που εξελέγη ο πορτοκαλί παλιάτσος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης – ας σταθούμε στο γεγονός ότι το “symbiont” είναι ένα ιδιαίτερα ευφορικό άκουσμα, το soundtrack για το τελευταίο μεγάλο πάρτι πριν τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα και πεθάνουμε όλοι.
16. JACK WHITE – No Name Από τότε που διαλύθηκαν οι White Stripes ο Jack White έχει δοκιμάσει πολλά διαφορετικά πράγματα, όχι πάντα με επιτυχία. Αυτό το άλμπουμ όμως που ήρθε από το πουθενά αποτελεί όχι απλά μία επιστροφή στις blues punk ρίζες του, αλλά και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της καριέρας του και σίγουρα τη σκληρότερη ηχητικά δουλειά του. Αν ψάχνετε για riffs εκεί έξω και δεν βρίσκετε, είναι γιατί ο Jack τα ξόδεψε όλα εδώ πέρα.
15. OPETH – The Last Will And Testament Μετά από 15 χρόνια περιπλάνησης εντός ενός καθαρόαιμου progressive rock πλαισίου, ο Akerfeldt επανεισάγει φέτος death metal στοιχεία στον ήχο των Opeth. Και πολύ καλά κάνει καθώς το τελικό αποτέλεσμα ειναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που δημιούργησε ποτέ το συγκρότημα, με την εξαιρετική μουσική να συνοδεύεται από ένα επιτυχημένο λογοτεχνικό concept με επιρροές από τον Edgar Allan Poe. Κερασάκι στην τούρτα και επιβεβαίωση των prog credentials της μπάντας η guest συμμετοχή του Θρύλου Ian Anderson.
14. AMYTHYST KIAH – Still + Bright Άλλη μία φανταστική κυκλοφορία από τη Rounder Records, brand που αποτελεί εγγύηση – η Kiah, μαύρη λεσβία από την επαρχία (κάνει και ομοιοκαταληξία), λειτουργεί μεν μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε “Americana” αλλά φλερτάρει και με το ροκ χάρη στις μυώδεις κιθάρες και την ογκώδη παραγωγή. Την παράσταση ωστόσο κλέβει το songwriting της, πιασάρικο και συναισθηματικό ταυτόχρονα. Από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
13. RICHARD THOMPSON – Ship To Shore Τοτεμική μορφή για το folk rock, ιδρυτικό στέλεχος των Fairport Convention, δημιουργός του καλύτερου break-up άλμπουμ όλων των εποχών, και ίσως ο κορυφαίος ever Stratocaster παίκτης (αν τουλάχιστον εξαιρέσουμε όσους αγαπούσαν τα ξεκούμπωτα πουκάμισα), o Thompson επέστρεψε με ένα στιχουργικά σκοτεινό άλμπουμ για τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε. Στα 75 του πλέον, αν αποφασίσει να αποσυρθεί θα έχει αφήσει πίσω του τεράστια παρακαταθήκη με εξαιρετικό επίλογο.
12. THE BLACK KEYS – Ohio Players Κάτι το ότι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την περιοδεία τους σε μικρότερα venues από τα αρχικά προγραμματισμένα λόγω χαμηλής προπώλησης, κάτι η απόφασή τους να παίξουν ένα private show που διοργάνωσε μία εταιρεία που κάνει lobbying για cryptocurrency, οι Black Keys φάγανε ένα ψιλο-cancel φέτος. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το “Ohio Players” είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, σίγουρα το καλύτερο από το “El Camino” του 2011 κι έπειτα.
11. LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran Υποθέτω ότι έχετε διαβάσει αλλού για τις Ιρανικές ρίζες της τραγουδίστριας και πώς αυτές ενσωματώνονται/εκφράζονται μέσα από τη μουσική των Lowen οπότε, για να μη χάνουμε χρόνο, ας πούμε απλά ότι αυτό το prog/doom αριστούργημα είναι ένας από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς.
10. FATHER JOHN MISTY – Mahashmashana Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην εκτίμησή μου ο Josh Tillman. Παίρνει ρίσκα, γράφει όμορφα τραγούδια που φανερώνουν εγκυκλοπαιδική γνώση των 70’s από τους Carpenters μέχρι τους Roxy Music, και αποφεύγει τα πολλά-πολλά με τα media κρυβόμενος αριστοτεχνικά πίσω από την περσόνα του FJM χωρίς να φοβάται να αυτοσαρκαστεί. Και, καθώς το φετεινό άλμπουμ του είναι ίσως το καλύτερό του (σίγουρα είναι το πιο πιασάρικο), αν ο Father John Misty είναι η αρσενική Lana Del Rey, τότε το "Mahashmashana” είναι το δικό του “Norman Fucking Norwell!”.
9. ENGLISH TEACHER – This Could Be Texas Με αφετηρία τους Radiohead πριν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να ακούγονται σαν Radiohead κι έχοντας πνευματική συγγένεια με προλαλήλαντες όπως οι Black Country, New Road, οι Wolf Alice, και οι αναβιωτές του post-punk, οι English Teacher κυκλοφόρησαν το καλύτερο φετεινό ντεμπούτο της Γηραιάς Αλβιόνας. Αναμένουμε το επόμενο βήμα με πολύ μεγάλο ενδαφέρον.
8. JAPANDROIDS – Fate & Alcohol Από media darlings στην αρχές της περαμένης δεκαετίας (να θυμίσουμε ότι το “Celebration Rock” ήταν μέσα στα Top άλμπουμ της χρονιάς παντού το 2012;) σε απόκληρους το 2024, αφού αυτό το άλμπουμ θάφτηκε από κριτικούς που τους αποθέωναν πριν από μερικά χρόνια. Ίσως ένιωσαν προδομένοι από τους ήρωες της νιότης τους επειδή πριν καν βγει το άλμπουμ οι Japandroids ανακοίνωσαν ότι διαλύονται; Εμένα μου άρεσε, το θεωρώ ισάξιο με το “Near To The Wild Side Of Life”, και όποιος παντρεύει τους Husker Du με τον Springsteen θα είναι πάντα στην καρδιά μου.
7. ROSALI – Bite Down Folk rock singer-songwriter που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες σύγχρονες εκπροσώπους του είδους (Adrianne Lenker των Big Thief, Tamara Lindeman των Weather Station, Kathryn Crutchfield των Waxahatchee κλπ.) χάρη στο συγκρότημά της, το οποίο ξεκάθαρα προτιμάει το rock από τη folk – βασικά, όταν παίρνουν φόρα στο “Bite Down” ακούγονται σαν οι Crazy Horse να αντικατέστησαν τους Mick Fleetwood-John McVie-Lindsay Buckingham πίσω από τη Christine McVie. Σούπερ!
6. ST. VINCENT – All Born Screaming Αφήνοντας στην άκρη τις διάφορες περσόνες που έχει κατά καιρούς υιοθετήσει και οι οποίες κάποιες φορές αποπροσανατόλιζαν από τη μουσική, η Annie Clark κυκλοφόρησε φέτος το πιο «αληθινό» άλμπουμ της και δείχνει το «αληθινό» της πρόσωπο, ένα Venn Diagram μεταξύ PJ Harvey, Nine Inch Nails και Prince. Ή μεταξύ David Byrne και David Bowie.
5. BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere Είχαν δείξει τα δόντια τους από την πρώτη στιγμή, αν και το ambient άλμπουμ “Timewave Zero” του 2022 είχε μπερδέψει κόσμο. Φέτος όμως επιτέλους τα κατάφεραν να παντρέψουν ιδανικά όλα τους τα ακούσματα μπολιάζοντας το metal τους με μια γερή δόση από Pink Floyd και Tangerine Dream (των οποίων τα synths συμμετέχουν εδώ, στην πιο απροσδόκητη συνεργασία της χρονιάς) για ένα αριστούργημα που σπρώχνει το death metal πολύ μπροστά, όπως μόνο οι Opeth είχαν πετύχει νωρίτερα με το “Blackwater Park”.
4. HURRAY FOR THE RIFF RAFF – The Past Is Still Alive Έπρεπε να φτάσουν στο ένατο άλμπουμ για να κάνουν την υπέρβαση, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ: Το “The Past Is Still Alive” είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς στο ευρύ αυτό ιδίωμα που αποκαλούμε “Americana”, ένα αμάγλαμα δηλαδή από rock, country, soul, blues και folk που έχει ίσως τις ρίζες του στους The Band. Επιφανειακά οι ομοιότητες με Big Thief/Waxahatchee κλπ. είναι έντονες, όμως οι Hurray For the Riff Raff είναι πιο κοφτεροί και με περισσότερη βρωμιά κάτω από τα νύχια.
3. NADINE SHAH – Filthy Underneath Το πέμπτο άλμπουμ της Βρετανίδας τραγουδοποιού είναι αυτό που την ανεβάζει στην Premier League, πλάϊ σε αυτούς που πιθανολογώ ότι την επηρέασαν: PJ Harvey, Mark Lanegan, Bad Seeds. Οι συνθέσεις είναι σκοτεινές και συναισθηματικά φορτισμένες, οι “stadium goth” ενορχηστρώσεις δεν θα ακούγονταν εκτός κλίματος σε ένα album σαν το “Violator” των Depeche Mode, και η φωνή της είναι από άλλο πλανήτη.
2. ZEAL & ARDOR – Greif Όταν πρωτοέσκασε ο Gagneux το 2016 οι πιουρίστες του μέταλ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους κραυγάζοντας «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!». Μετά τους πέρασε και το αποδέχθηκαν σε κάποιο βαθμό, απλά μουρμουρίζοντας «εμένα δεν μου αρέσουν» αντί να κραδαίνουν πυρσούς και τσουγκράνες. Το 2024 λοιπόν άρχισαν πάλι να ουρλιάζουν «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!», το οποίο απλά σημαίνει ότι με το “Greif” ο τύπος εξελίσσεται και αποτελεί πλέον, μαζί με τους Ghost, τους Gojira και κανά-δυο άλλους, την εμπροσθοφυλακή του Ευρωπαϊκού σκληρού ήχου.
1. BETH GIBBONS – Lives Outgrown Η πρώτη φορά που άκουσες το “Sour Times” ήταν μία από εκείνες τις life-defining στιγμές, όπως όταν άκουσες Led Zeppelin πρώτη φορά στα 12 σου και είπες «ώπα!», όταν άκουσες το “Rain Dogs” για πρώτη φορά στα 17 σου και είπες «ώπα!»… Το ίδιο σοκ αισθάνθηκες και με τους Portishead στα 26 σου, ότι εδώ υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό όχι μόνο από αυτά που ξέρεις, αλλά και από αυτά που φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, και το οποίο σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Και το μυαλό. Αν κι έχει κάνει σποραδικά projects εκτός Portishead από τότε, το πρώτο πραγματικά προσωπικό άλμπουμ της Gibbons ήρθε φέτος για να μας ξαναθυμίσει ΑΥΤΟ το συναίσθημα. Ώπα!
While the Music Geek is putting the final touches on his annual genre-agnostic and quite Epic "Best Albums Of the Year" List, here's a quick one: 2024's 20 favorite metal and metal-friendly releases. The order is alphabetical, to keep the suspense going on which ones will end up on the other List as well.
Feel free to share suggestions in the "Comments" area on what I might have missed out on. Hail Satan.
BLOOD INCANTATION – Absolute Elsewhere They have finally created their masterpiece, seamlessly blending Morbid Angel-esque death metal with Pink Floyd, Tangerine Dream, and even ambient dub influences on the most exciting album of its kind since, like, forever. BODY COUNT – Merciless Probably their heaviest album to date, with Slayer-like carpet-bombings (“The Purge”) alternating with Biohazard grooves. Lots of guests, from Cannibal Corpse’s Corpsegrinder to David fucking Gilmour. COFFIN STORM – Arcana Rising A bunch of Norwegian underground metal lifers including Apollyon and Fenriz play some riff-tastic epic doom, like Candlemass with Hellhammer’s attitude. ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day This is eccentric and quirky in a very English sort of way. It also rocks like a motherfucker and kicks serious ass. ESCUELA GRIND - Dreams On Algorithms Kurt Ballou’s production elevates the grindcore quartet to tier-A status. Katerina Economou on vocals is a beast and every song is a blast (pun intended), even the album closer that features clean vocals. HAIL DARKNESS – Death Divine It’s been a while since we got a really good new occult rock band but Hail Darkness are finally here and they’re fantastic – their thing being adding a Jefferson Airplane twist to the Sabbathian riff-fest. HEAVY TEMPLE – Garden Of Heathens This fucking rocks (or, rather, RAWKS) in a High On Fire/Yob sort of way, plus I’d listen to a band with a frontwoman named High Priestess Nighthawk any day. HIGH ON FIRE – Cometh The Storm Prepare to have your eardrums melted by awesome riff after riff at an unbearably loud volume, like Mastodon trying to be heard over Motorhead playing right next to them. HIGH PARASITE – Forever We Burn Aaron from My Dying Bride forms side project and releases a better album than My Dying Bride's. More uptempo, sort of like a Cult/Sisters of Mercy combination with death growls, and it’s fun as hell. IHSAHN – Ihsahn This is simply fantastic, the closest he’s ever come to the Emperor vibe but more mature. Godhead status re-confirmed. JUDAS PRIEST – Invincible Shield A follow-up to 2018’s excellent “Firepower”, “Invincible Shield” is another fantastic Priest album with Halford in top form, killer guitars, and songwriting that quite honestly is up there with all their classics. LOWEN – Do Not Go to War With the Demons of Mazandaran Plenty of other bands have previously infused heavy metal with a Middle Eastern influence, but few have done it as beautifully as Lowen. LUCIFER – Lucifer V It’s been a slow, steady development from nice but slightly generic vintage heavy rock to something packing a real punch, but Johanna Sadonis has finally arrived there. NILE – The Underworld Awaits Us All A strong brutal technical death metal record, this is probably the 6th best Nile album, and probably the 6th best Morbid Angel album as well. OPETH – The Last Will And Testament Akerfeldt’s heaviest album in a long time, this will take you back to the days of “Wateshed” since the death growls make a welcome reappearance. PALLBEARER – Mind Burns Alive I like the new Pallbearer, it’s less about crushing doom riffs and more about the vibe and the atmosphere, in an almost post-rock way. ROTTING CHRIST – Pro Xristou All the songs have the same mid-tempo beat and the same riff, but it’s a great beat and a fuckin’ awesome riff. UMBRA VITAE – Light Of Death Converge’s Jacob Bannon goes full-on death metal, along with members of The Red Chord and Job For A Cowboy. Kurt Ballou produces, of course. Absolutely brutal. CHELSEA WOLFE – She Reaches Out To She Reaches Out To She So good it might turn me into a full-time goth in my old age. ZEAL & ARDOR – Greif People who screamed “THIS ISN’T METAL!!!” in 2016 and hated them grew to accept them, but they’re back to screaming “THIS ISN’T METAL!!!” in 2024.
BODY COUNT – Merciless Probably their heaviest album to date, with Slayer-like carpet-bombings (“The Purge”) alternating with Biohazard grooves. Lots of guests, from Cannibal Corpse’s Corpsegrinder to David Fucking Gilmour. (8)
DOEDSMAGHIRD – Omniverse Consciousness You can probably guess by the band’s name that this is a Vicotnik project and it’s as close to Dodheimsgard as it can possibly get, probably a little bit closer to “666 International” than to “Black Medium Current”. Of course you can’t really do something really close to “666 International” without Aldrahn, but it’s a good try. (7)
HUMAN IMPACT – Gone Dark A supergroup of sorts consisting of 90’s noise rock heroes once again remind us how fucking good Cop Shoot Cop and Unsane used to be. (8)
MARILYN MANSON – One Assassination Under God, Chapter 1 He might have turned out to be an asshole but he still has great tunes. (8)
OPETH – The Last Will And Testament Akerfeldt’s heaviest album in a long time, this will take you back to the days of “Wateshed” since the death growls make a welcome reappearance. It’s also technically perfect and has plenty of hooks, what more would you want from an Opeth album? (8)
SOLSTAFIR – Hin Helga Kvöl Veteran Icelanders hold on to the post-rock/prog tendencies of their previous couple of albums, combining them with a couple of detours into Kvelertak black ‘n’ roll territory, and to a large extent they succeed. The guy’s voice is still an acquired taste. (8)
THE OTHER STUFF
FATHER JOHN MISTY – Mahashmashana Another excursion into 70’s soft rock (abundant Harry Nilsson, Elton John, and George Harrison reference points) with wry lyrics full of existential dread by one of the best songwriters working today. (8)
MEROPE – Vėjula The selling point for this is that Bjork likes them, which is the kind of endorsement that would normally get me running for the hills. But I decided to listen to this album anyway and it’s not that bad, at least not if you’re into new age, healing crystals, yoga, alternative medicine etc. (7)
ONE TRUE PAIRING – Endless Rain Members of Lankum and Percolator help out on Tom Murphy’s (ex-Wild Beasts) sophomore album which is a dark but hopeful left turn into folk-ish psychedelia. It’s also great. (8)
SILKROAD ENSEMBLE WITH RHIANNON GIDDENS – American Railroad Non-profit organization promoting cross-cultural collaboration, founded by cellist Yo-Yo Ma and now led by Giddens as Artistic Director, puts together ensemble celebrating the immigrant communities that built the Transcontinental Railroad, with musical influences from each. Interesting and wonderful. (8)
SILVERLITES – Silverlites Supergroup featuring REM’s Peter Buck, Black Crowe Rich Robinson, Barrett Martin (Screaming Trees/Mad Season), and a guy called Joseph Arthur. It’s obvious this is Martin’s brainchild because you can just hear Lanegan or Staley singing these. Looks good on paper and it’s satisfyingly jangly, but somewhat lacks in hooks. (7)
BETTER LOVERS – Highly Irresponsible Metal supergroup featuring members of Every Time I Die, Dillinger Escape Plan and Fit For An Autopsy and if you’re wondering what this sounds like, the fact that everyone comes from a band whose name is 3 words or longer is a dead giveaway of what this sounds like. (8)
ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day This is eccentric and quirky in a very English sort of way. It also rocks like a motherfucker and kicks serious ass. (8)
HARVESTMAN – Triptych Part 3 If you listen to this three times in a row you’ll fail a drug test. (8)
KINGS OF MERCIA – Battle Scars Jim Matheos indulges his love for AOR and comes across as a more muscular/metalized “4”-era Foreigner. (8)
SCHAMMASCH – The Maldoror Chants: Old Ocean No longer a black metal band, Schammasch go full-on prog on this one, so I’d say it’s much more Ihsahn than Emperor. (8)
SLOWER – Rage And Ruin The “world’s slowest Slayer tribute band”, led by Fu Manchu guitarist, wisely branches out into original material before the novelty wears out. It’s doomy, it’s sludgy, it kicks booty, and it still includes a couple of slowed-down Slayer covers. (8)
THE OTHER STUFF
ANNA BUTTERSS – Mighty Vertebrate Session bass player extraordinaire (Jason Isbell, Phoebe Bridgers, Bright Eyes, Aimee Mann…) returns to first love, jazz, on instrumental solo album, but with a post-rock flavor. (8)
JENNIFER CASTLE – Camelot Really good Canadian singer-songwriter with pop sensibilities, just found out about her, I should check out her back catalogue. (8)
THE CURE – Songs Of A Lost World I was never a big fan of The Cure. No wait, let me rephrase that, I used to fucking hate The fucking Cure. But I’ve grown older and so did Robert Smith, and he’s aging gracefully, and I’m getting more depressive, so I actually sort of like this. Maybe it’s the massive keyboards and snare drum and Revees Gabrels’ guitar that make this sound more like a Peter Gabriel album than “Seventeen Seconds”, I dunno. (8)
THE FALLEN LEAVES – Simple Songs For Complex People A couple of old punks from Subway Sect have some fun playing catchy garage rock as a hobby. If you’re ever in London UK, try to catch ‘em playing live in a pub. (8)
PAUL KELLY – Fever Longing Still The “Australian Springsteen” moniker feels just about right. (8)
LONE JUSTICE – Viva Lone Justice Great could-have-beens and one of the most exciting live bands of the mid-80’s, who featured the best female singer of their generation. Not really a proper reunion album, it’s more a collection of old abandoned recordings with some fresh overdubs, and it’s oscillating wildly between rock and country like they always did. Includes some great and eclectic covers (Undertones, MC5, Dolly Parton…). (8)
LAURA MARLING – Patterns In Repeat Marling uses her motherhood experience as a springboard for a beautiful album, more serene than “Once I Was An Eagle”, “Semper Femina”, or “Song For Our Daughter”, all of which have made The List before, and she might make it this year too. (8)
WILLIE NELSON – Last Leaf On The Tree He’s 91 and has nothing left to prove but he still manages to remind us that he’s one of the greatest interpreters of other people’s songs ever. This time around he tackles Tom Waits, Warren Zevon, even Beck and the Flaming Lips, and makes every track his own. His son Micah’s (who also serves as producer here) “Wheels” and Buffalo Springfield’s “Broken Arrow” sound like nothing he has ever done before, and that’s quite a feat for someone who’s released 76 solo albums in his life. (8)
CHUCK RAGAN – Love And Lore Punk legend and Hot Water Music frontman focuses more on his folkier side on this solo album, songwriting still great and hook-filled. (8)
