Σκηνή από τα 80's 1: Στο μπαλκόνι του πατρικού μου, μαθητής Γυμνασίου. Χαζεύω το δρόμο, ακριβώς απέναντι μένει ο κατά μερικά χρόνια μεγαλύτερός μου drummer των Spitfire. Η μπάντα βγαίνει από το σπίτι του. Έχουν μακριά μαλλιά, κρατάνε κιθάρες. Μαζί τους είναι και μια όμορφη κοπέλα. Γέλια, πειράγματα. Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι που στρίβουν τη γωνία και χάνονται.Σκηνή από τα 80's 2: Άλσος Νέας Σμύρνης. Ροκ συναυλία που διοργανώνει ο Δήμος. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, εμφανώς λιώμα, ανεβαίνει στη σκηνή με καθυστέρηση, τρικλίζει, πέφτει, ξεχνάει τους στίχους, διακόπτει τη μπάντα του, αρχίζει να βρίζει το κοινό. "Φύγετε! Φύγετε όλοι!". Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνη τη στιγμή, την έκφραση απελπισίας και παραίτησης στα πρόσωπα του Κυριάκου Δαρίβα και του Αλέκου Αράπη, μελών των Απροσάρμοστων που συνόδευαν πιστά τον Παύλο στα καλά και στα κακά του. Σκηνές από τα 80's, 3 ως 101: Πλατεία Νέας Σμύρνης. Γαλαξίας. "Γουστάρω πίσσα και νικοτίνη". Πρώτες προσπάθειες για μπάντα. Μπουγέλα. Δίσκοι. Χαβαλές. Μπύρες. Ακροβάτισσα. Little Wing. Φιλάω την Κ....Η Νέα Σμύρνη στα 80's είχε υπερβολικά πολλά δισκάδικα για τυπική μεσοαστική Αθηναϊκή γειτονιά. Στην Ομήρου ήταν το Record House, το μοναδικό που επέζησε ως σήμερα, ενώ απέναντι ήταν το πιο mainstream La-Si-Do. Επί της πλατείας ήταν το καλό δισκάδικο που διατηρούσε η οικογένεια της Χίλντας Παπαδημητρίου. Στην Αγίας Φωτεινής εμφανίστηκε μια μέρα, ως δια μαγείας, το δισκοπωλείο ενός καραφλοχαίτουλα ψυχεδελιάρη παλαιοροκά, που κανά-δυο χρόνια αργότερα εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη το ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί, αφού πρώτα μας άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά με διάφορα Nuggets, Pebbles, J. Geils Band και Αυστραλέζικο punk. Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω και κάποιο ακόμα.Η Νέα Σμύρνη δεν είχε υπερβολικά πολλές ροκ μπάντες, η πλατεία όμως λειτουργούσε ως μαγνήτης και για τους rockers των γειτονικών συνοικιών: Καλλιθέα, Μπραχάμι, Νέος Κόσμος, Παλαιό Φάληρο, όλα τα hard rock και metal συγκροτήματα της ευρύτερης περιοχής μαζεύονταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στο Γαλαξία για καφέ. Δεν χρειάζονταν τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις: Ήθελες να βρεις το Λάκη, τον Τάκη ή τον Ήλια; Ήξερες ότι μετά την πρόβα θα ερχόταν Γαλαξία. Γύρω στο 1988, η Πλατεία Νέας Σμύρνης ήταν το Αθηναϊκό Sunset Strip και ο Γαλαξίας το δικό μας Rainbow Bar & Grill. Θλιβερή η σύγκριση, το ξέρω, όμως αυτό είχαμε και τηρουμένων των αναλογιών τη δουλειά του την έκανε.Αχ, η Πλατεία και το Άλσος: Πολλοί απο εμάς εκεί παρακολουθήσαμε, αλλά και δώσαμε τις πρώτες μας συναυλίες. Θυμάμαι το συμμαθητή μας τον Α., τραγουδιστή σε ροκ μπάντα από το Γυμνάσιο κιόλας, και τις θρυλικές ιστορίες που κυκλοφορούσαν ψιθυριστά για το προβάδικό τους στο οποίο άναβαν περίεργα τσιγάρα και στο οποίο έρχονταν (γκασπ!) γυναίκες! Θυμάμαι τους Spitfire, πριν από το δίσκο, να παίζουν στην πλατεία με παιδάκια να τρέχουν γύρω-γύρω από τη σκηνή, το Σιδηρόπουλο σε φάσεις καλύτερες από την προαναφερθείσα, τους Χ Mandarina Duck, τους Αντί, θυμάμαι να στήνω τα δανεικά μου πλήκτρα στο Άλσος για να παίξω με την πρώτη μου μπάντα και μετά να με πλησιάζει ο μακαρίτης ο Β. και να με ρωτάει αν θέλω να τζαμάρω και με τη δική του καμιά μέρα - αυτή έγινε η δεύτερη μου μπάντα, ενώ ο Β. και οι φίλοι του που ήταν εκείνη τη μέρα εκεί η νέα μου παρέα. Θυμάμαι τη Νέα Σμύρνη όχι ως ένα φιλήσυχο προάστιο της Αθήνας, αλλά ως ένα πάρκο αναψυχής για εκκολαπτόμενους ροκάδες. Προφανώς και δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, προφανώς και η οπτική μου έχει παραμορφωθεί από τα μεταλυκειακά βιώματά μου, είμαι σίγουρος ότι αν είχα μεγαλώσει στο Περιστέρι ή στο Χαλάνδρι θα είχα αντίστοιχες στιγμές να διηγηθώ, αυτό όμως δεν αλλάζει τη δική μου πραγματικότητα: Όταν ήμουν 19, ήθελα να είμαι ροκ και η Νέα Σμύρνη ήταν στο επίκεντρο της ροκιάς μου. Την αγαπώ ακόμα, κι ας την εγκατέλειψα το 1993.
People were talking about the band's live shows for years afterwards. That is, the lucky few who got to witness them. A couple of band members went on to greater things, the others are still active underground, but even though you get about 4,440 results when you google the least known band member's name, not a single musical note by Laito Lychee is available all over the Internet, or in record stores for that matter. Hey, remember record stores?
The few words on the band you'll find by googling are either brief references of the "before that, she used to be in a short-lived band called Laito Lychee" variety, or enthusiastic dithyrambs by an American music journalist, Douglas Wolk. Well, Mr. Wolk is right: Laito Lychee was probably the best band that you have never heard of.
Laito Lychee was only around for a few months. Hell, this was a band so obscure that not even the people in the band knew the band's name: On her personal website the drummer spells it "Laito Lychee" the same way it appeared on concert flyers and in 90's magazines (including SPIN, once), while a couple of other band members spell it "Leitoh Lychee" the same way it appeared on the track listing of their only official release.
They played in public maybe 5, no more than 10 times. They recorded a total of two songs (combined running time, 1 minute 40 seconds) that were included in a compilation CD titled "Pop Goes the Weasel 1", which was released in 1994 by Japanese label K.O.G.A. Records and is impossible to find. You could catch a glimpse of them on the 1997 VHS video documentary "Riot Grrrl New York City" if you could find one of the few existing copies, all of them archived at remote public libraries in North America. So, when I say they were the best band ever, I guess you'll just have to take my word for it.
It was on January 5, 1994, that I fell in love with Laito Lychee, on my first ever visit to New York City while on new year's break from Syracuse U. I had a free pass for that night's four-band showcase at the Knitting Factory on East Houston Street:
Spanish Fly
The Figgs
Laito Lychee
Fat Jesus Ensemble featuring John Zorn
If memory serves me right I had bluffed my way to a free pass, penniless grad student that I was, via the Figgs' publicist or something, even though as an aspiring future NYC hipster my real motivation to attend the show was, of course, John Zorn. It goes without saying that I had no clue who or what Laito Lychee was.
So. I remember the feeling of awe upon entering the Knitting Factory, that temple of NYC avant garde, for the first time. On the other hand I don't remember a single thing about Spanish Fly, I hazily remember the Figgs, and my most vivid memory of John Zorn is that he had a didgeridoo player on stage with him. Really. But the moment Laito Lychee hit the stage, I will never in my life forget.
First of all, it was what they looked like: It's not just that four of the five band members were girls, I'd seen plenty of shows by girl bands before. But they had two singers, one intellectual-looking and the other a babyfaced Japanese chick who also played violin, and another skinny Japanese girl on guitar. The fourth girl, on drums, was really scary but in a sexy sort of way. The only guy in the band played bass and before the band even plugged in I had already started fantasizing about taking his place.
And then they started playing their songs. And it was glorious. It was noisy and chaotic and beautiful and great fun, the intellectual-looking girl doing a lot of spoken word stuff over monstrous hardcore punk riffs and it was sort of like a teenage Patti Smith fronting the Boredoms or the Stooges or something, and then the babyfaced Japanese violin player opened her mouth, this small, cuddly, cute as a button girl opened her mouth and started SCREAMING LIKE A DEMON FROM THE DARKEST PITS OF HELL. I didn't know if I wanted to dance, mosh, laugh, jump on stage and hug a Japanese girl or all of the above, but it was the most fun I've ever had with my clothes on. After that show I was convinced that Laito Lychee would release the album of the decade, but then they broke up. Who knows why, perhaps they couldn't agree on whether the band should be called Laito Lychee or Leitoh Lychee.
Miho Hatori and Yuka Honda, the two Japanese girls, formed Cibo Matto and started hanging out with Yoko Ono and Sean Lennon and that drummer dude from the Jon Spencer Blues Explosion and other famous people, Miho even sang on the first Gorillaz album. Shayla Hason, the intellectual, is still doing interesting intellectual artsy stuff and is a professional photographer in Portland. Laura Cromwell, the sexy scary drummer, has played with about 100 of the coolest bands in New York, my favorite one being Golem. Rick Lee, the guy, went on to play in another great cult NY band, Skeleton Key, as well as in the Miho/Yuka side project Butter 08. I love all that stuff, but none of it ever came close to Laito Lychee at the Knitting Factory. None.
