Nea Smyrni Rock City

Σκηνή από τα 80's 1: Στο μπαλκόνι του πατρικού μου, μαθητής Γυμνασίου. Χαζεύω το δρόμο, ακριβώς απέναντι μένει ο κατά μερικά χρόνια μεγαλύτερός μου drummer των Spitfire. Η μπάντα βγαίνει από το σπίτι του. Έχουν μακριά μαλλιά, κρατάνε κιθάρες. Μαζί τους είναι και μια όμορφη κοπέλα. Γέλια, πειράγματα. Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι που στρίβουν τη γωνία και χάνονται.

Σκηνή από τα 80's 2: Άλσος Νέας Σμύρνης. Ροκ συναυλία που διοργανώνει ο Δήμος. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, εμφανώς λιώμα, ανεβαίνει στη σκηνή με καθυστέρηση, τρικλίζει, πέφτει, ξεχνάει τους στίχους, διακόπτει τη μπάντα του, αρχίζει να βρίζει το κοινό. "Φύγετε! Φύγετε όλοι!". Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνη τη στιγμή, την έκφραση απελπισίας και παραίτησης στα πρόσωπα του Κυριάκου Δαρίβα και του Αλέκου Αράπη, μελών των Απροσάρμοστων που συνόδευαν πιστά τον Παύλο στα καλά και στα κακά του.

Σκηνές από τα 80's, 3 ως 101: Πλατεία Νέας Σμύρνης. Γαλαξίας. "Γουστάρω πίσσα και νικοτίνη". Πρώτες προσπάθειες για μπάντα. Μπουγέλα. Δίσκοι. Χαβαλές. Μπύρες. Ακροβάτισσα. Little Wing. Φιλάω την Κ.

...

Η Νέα Σμύρνη στα 80's είχε υπερβολικά πολλά δισκάδικα για τυπική μεσοαστική Αθηναϊκή γειτονιά. Στην Ομήρου ήταν το Record House, το μοναδικό που επέζησε ως σήμερα, ενώ απέναντι ήταν το πιο mainstream La-Si-Do. Επί της πλατείας ήταν το καλό δισκάδικο που διατηρούσε η οικογένεια της Χίλντας Παπαδημητρίου. Στην Αγίας Φωτεινής εμφανίστηκε μια μέρα, ως δια μαγείας, το δισκοπωλείο ενός καραφλοχαίτουλα ψυχεδελιάρη παλαιοροκά, που κανά-δυο χρόνια αργότερα εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη το ίδιο ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί, αφού πρώτα μας άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά με διάφορα Nuggets, Pebbles, J. Geils Band και Αυστραλέζικο punk. Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω και κάποιο ακόμα.

Η Νέα Σμύρνη δεν είχε υπερβολικά πολλές ροκ μπάντες, η πλατεία όμως λειτουργούσε ως μαγνήτης και για τους rockers των γειτονικών συνοικιών: Καλλιθέα, Μπραχάμι, Νέος Κόσμος, Παλαιό Φάληρο, όλα τα hard rock και metal συγκροτήματα της ευρύτερης περιοχής μαζεύονταν κάθε Σάββατο μεσημέρι στο Γαλαξία για καφέ. Δεν χρειάζονταν τηλεφωνήματα και συνεννοήσεις: Ήθελες να βρεις το Λάκη, τον Τάκη ή τον Ήλια; Ήξερες ότι μετά την πρόβα θα ερχόταν Γαλαξία. Γύρω στο 1988, η Πλατεία Νέας Σμύρνης ήταν το Αθηναϊκό Sunset Strip και ο Γαλαξίας το δικό μας Rainbow Bar & Grill. Θλιβερή η σύγκριση, το ξέρω, όμως αυτό είχαμε και τηρουμένων των αναλογιών τη δουλειά του την έκανε.

Αχ, η Πλατεία και το Άλσος: Πολλοί απο εμάς εκεί παρακολουθήσαμε, αλλά και δώσαμε τις πρώτες μας συναυλίες. Θυμάμαι το συμμαθητή μας τον Α., τραγουδιστή σε ροκ μπάντα από το Γυμνάσιο κιόλας, και τις θρυλικές ιστορίες που κυκλοφορούσαν ψιθυριστά για το προβάδικό τους στο οποίο άναβαν περίεργα τσιγάρα και στο οποίο έρχονταν (γκασπ!) γυναίκες! Θυμάμαι τους Spitfire, πριν από το δίσκο, να παίζουν στην πλατεία με παιδάκια να τρέχουν γύρω-γύρω από τη σκηνή, το Σιδηρόπουλο σε φάσεις καλύτερες από την προαναφερθείσα, τους Χ Mandarina Duck, τους Αντί, θυμάμαι να στήνω τα δανεικά μου πλήκτρα στο Άλσος για να παίξω με την πρώτη μου μπάντα και μετά να με πλησιάζει ο μακαρίτης ο Β. και να με ρωτάει αν θέλω να τζαμάρω και με τη δική του καμιά μέρα - αυτή έγινε η δεύτερη μου μπάντα, ενώ ο Β. και οι φίλοι του που ήταν εκείνη τη μέρα εκεί η νέα μου παρέα.

Θυμάμαι τη Νέα Σμύρνη όχι ως ένα φιλήσυχο προάστιο της Αθήνας, αλλά ως ένα πάρκο αναψυχής για εκκολαπτόμενους ροκάδες. Προφανώς και δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, προφανώς και η οπτική μου έχει παραμορφωθεί από τα μεταλυκειακά βιώματά μου, είμαι σίγουρος ότι αν είχα μεγαλώσει στο Περιστέρι ή στο Χαλάνδρι θα είχα αντίστοιχες στιγμές να διηγηθώ, αυτό όμως δεν αλλάζει τη δική μου πραγματικότητα: Όταν ήμουν 19, ήθελα να είμαι ροκ και η Νέα Σμύρνη ήταν στο επίκεντρο της ροκιάς μου. Την αγαπώ ακόμα, κι ας την εγκατέλειψα το 1993.