Καυτές Πρωταγωνίστριες 1980-1986 (Οι Ερωτικές Λίστες Ενός Πρωτάρη)

To παρακάτω κείμενό μου είχε πρωτοδημοσιευθεί στο Movieworld.gr, ένα ωραιότατο website για τον κινηματογράφο το οποίο όμως είχε άδοξο τέλος. Προκειμένου λοιπόν να μη χαθεί για πάντα όταν το κουφάρι του Movieworld αποσυρθεί από το Διαδίκτυο, είπα να το κάνω ένα copy/paste και στο Blog. Ελπίζω να σας αρέσει, εγώ πάντως καταδιασκέδασα γράφοντάς το.

Μπήκα στην εφηβεία το 1980. Αποφοίτησα από το Λύκειο το 1986. Εκείνη την εξαετία κάθε έξοδος για σινεμά ήταν σπουδαίο γεγονός: Απελευθέρωση από το σχολικό πλαίσιο και τη στενή επιτήρηση των γονέων, χαβαλές με τα φιλαράκια, δειλές προσπάθειες μέσα στο σκοτάδι για να βάλεις το χέρι σου γύρω από τους ώμους της κοπέλας που καθόταν δίπλα σου (αν ήταν της παρέας εννοείται, όχι κάποιας άσχετης από τη διπλανή παρέα).

Τις ταινίες που είδα τότε τις θυμάμαι σαν χθες. Το ίδιο και τις πρωταγωνίστριές τους, οι οποίες έβαζαν μπουρλότο στον τρελαμένο από τις ορμόνες εφηβικό εγκέφαλό μου και ενέτειναν την προσπάθεια που έκανα για να προσγειώσω το χέρι πάνω στον ώμο της κοπέλας δίπλα μου, αντί να το έχω να αιωρείται στο αέρα ένα εκατοστό πάνω από την πλάτη του καθίσματος (στα οκτώμισι λεπτά πιάνεσαι φριχτά). Ως tribute λοιπόν στην εποχή εκείνη, τότε που πήγαινα σχολείο, είπα να φτιάξω το προσωπικό μου Top-10 με τις πιο σέξι πρωταγωνίστριες της εξαετίας 1980-1986 και να τo μοιραστώ μαζί σας.

Επειδή όμως εδώ είμαστε στο movieworld.gr, για να προλάβω τυχόν εξυπνάδες του τύπου "μεγάλη παράλειψη, ξέχασες την Grazyna Szapolowska από το "Δίχως Τέλος" του Krzysztof Kieslowski", οφείλω να σημειώσω τα εξής:

α) Αναφέρομαι αποκλειστικά σε ταινίες που είδα ως έφηβος, τότε που πρωτοβγήκαν. Αν έβλεπα Κιζλόφσκι από τα 15 μου, σήμερα μάλλον θα ήμουν έγκλειστος σε ίδρυμα. Και,
β) Ούτως η άλλως, ένας από τους απαράβατους κανόνες που έχω θέσει στη ζωή μου είναι να μην βλέπω ταινίες σκηνοθετών των οποίων τα σύμφωνα αποτελούν περισσότερο από το 88% του συνόλου των γραμμάτων του μικρού τους ονόματος.

Και μετά από αυτό το Disclaimer, πάμε στη λίστα των γυναικών που πρωταγωνιστούσαν στις φαντασιώσεις του Class of '86:

10. Brooke Shields στο Blue Lagoon (1980) Εντάξει, αντικειμενικά μιλώντας η Brooke Shields δεν είναι η πιο ερωτική γυναίκα του πλανήτη. Περισσότερο φέρνει προς το κρυόκωλο, και είναι και υπερβολικά ψηλή για τα γούστα μου. Όμως πρώτη φορά έβλεπα τόση σάρκα σε ταινία, και έτυχε αυτή να είναι η σάρκα της Brooke Shields: Της έρχεται η πρώτη περίοδος την ώρα που κάνει μπάνιο! Κολυμπάει γυμνή! Κάνει έρωτα! Θηλάζει! Ε, όσο να 'ναι, όταν είσαι 12 χρονών κάτι τέτοια σε σημαδεύουν.

9. Diana Franklin στο Better Off Dead (1985) Ως Monique Junot, συμμαθήτρια του John Cusack από τη Γαλλία (σε διεθνές πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών, κάτι σαν Erasmus αλλά χωρίς τους μπάφους), η Franklin κλέβει την παράσταση. Κοντούλα, με αγγελικές μπούκλες και γλυκό χαμόγελο, δεν ήταν η σούπερ-γυναικάρα που θα προκαλούσε κόμπλεξ και ανασφάλειες στον αναπτυσσόμενο ακόμα ανδρισμό μας, αλλά αποτελούσε το τέλειο girl next door. Θα μπορούσε να ήταν δική μας συμμαθήτρια, και όλοι θυμόμαστε τι σκέψεις κάναμε στα 17 για τις δικές μας συμμαθήτριές, έτσι δεν είναι;

8. Kelly LeBrock στο Woman In Red (1984) Η θρυλική "Γυναικάρα με τα Κόκκινα" δεν τρέλανε μόνο τον Gene Wilder στην ταινία αλλά και τα εκατομμύρια σπυριάρηδων εφήβων που έτρεξαν στους κινηματογράφους για να θαυμάσουν το πρώην top model, μαζί τους κι εμένα. Tην επόμενη χρονιά η LeBrock εμφανίστηκε σε εξίσου καυτό ρόλο σε έτερο αριστούργημα της έβδομης τέχνης με τίτλο "Weird Science", και μετά ψιλοαποσύρθηκε από την ενεργό δράση καθώς το 1987 παντρεύτηκε τον Steven Seagal (και όχι τον Chuck Norris, όπως θα περίμενε ίσως κανείς).

7. Diane Lane στο Rumble Fish (1983) Εντάξει, δεν βλέπαμε Κιζλόφσκι στα 15, αλλά μέχρι Κόππολα τουλάχιστον μας έκοβε. Για ένα (πολύ σύντομο) φεγγάρι το 1983 όλα τα αγόρια ήθελαν να μοιάσουν στο Matt Dillon και να ηγούνται συμμορίας (όχι ότι κυκλοφορούσαν και πολλές συμμορίες στη γειτονιά, η Νέα Σμύρνη δεν ήταν ακριβώς Μπρονξ), με αποκλειστικό σκοπό να αποκτήσουν μια φιλενάδα τόσο τέλεια όσο η Diane Lane.

6. Leslie Easterbrook στο Police Academy (1984) Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι αναγνωρίζουν το όνομα της Leslie Easterbrook, αφού η καριέρα της χτίστηκε κυρίως πάνω σε μικρούς τηλεοπτικούς ρόλους. Όλοι όμως θυμούνται την (αχέμ) περήφανη κορμοστασιά της Sgt. Callahan από τη "Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή". Η αυστηρή εκπαιδεύτρια με τη στενή αστυνομική στολή και το απόλυτα dominatrix ύφος έκανε διάφορα πράγματα μέσα μας να σκιρτούν και ανομολόγητες σκέψεις να συννεφιάζουν το μυαλό μας. Kinky.

5. Isabella Rossellini στο Blue Velvet (1986) Σοκ και δέος. Βγαίνοντας από την αίθουσα δε μπορούσα να μιλήσω και μου πήρε μήνες να καταλάβω ακριβώς τι είδα, αφού το μόνο προφανές σ' αυτή την ταινία είναι το πόσο εξωπραγματική ήταν η ομορφιά της Isabella Rossellini. Ειδικά η σκηνή του nightclub όπου τραγουδάει φορώντας εκείνο το μαύρο ξώπλατο φόρεμα (αρφ! αρφ!), με στοίχειωνε για μέρες μετά. Αλλά τι να λέμε τώρα, ακόμα και σήμερα που σε λίγους μήνες κλείνει τα 60, η Rossellini παραμένει μια κούκλα.

4. Mia Sara στο Ferris Bueller's Day Off (1986) Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι για καμιά εικοσαριά χρόνια μπέρδευα μονίμως τον Matthew Broderick με τον John Cusack (and who didn't), οφείλω να τονίσω ότι το cult status που απέκτησε με το πέρασμα του χρόνου η συγκεκριμένη ταινία είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Και καθώς ο Ferris Bueller ήταν το Απόλυτο Ίνδαλμα κάθε μαθητή Λυκείου, εννοείται πως η φιλενάδα του Ferris Bueller αποτελούσε το Ιδανικό στο οποίο όλοι οφείλαμε να στοχεύουμε: Ήταν όμορφη, ήταν έξυπνη, είχε πλάκα. Ως Sloane Peterson, η Mia Sara κέρδισε με το σπαθί της μια θέση για πάντα στην καρδιά μας.

3. Isabelle Adjani στο Subway (1985) Η ταινία που εκτόξευσε την καριέρα του Luc Besson και καθιέρωσε ως star τον αλλήθωρο Highlander Christopher Lambert, είχε ένα πολύ δυνατό χάρτι: Την γερμανοαλγερινής καταγωγής κουκλάρα Isabelle Adjani. Μη με ρωτήσετε ποια είναι η υπόθεση του έργου, μη με ρωτήσετε αν είναι καλή ταινία ή όχι, δεν θυμάμαι τίποτα γιατί επί 104 λεπτά το μόνο που έκανα ήταν να χαζεύω σαν χάνος αυτή τη θεϊκή γυναίκα, αναρωτώμενος αν άραγε είναι αληθινή.

2. Rebecca De Mornay στο Risky Business (1983) Θυμάμαι ότι είδα την ταινία (Ελληνικός τίτλος: "Ερωτικές Μπίζνες Ενός Πρωτάρη", εξ ου και ο τίτλος του παρόντος άρθρου) σε avant premiere που είχε διοργανώσει μια Κυριακή μεσημέρι το περιοδικό ποπ & ροκ. Ο Tom Cruise μοιάζει με το παιδάκι που ερμηνεύει (αν ήμουν κακεντρεχής θα άλλαζα τη σειρά των λέξεων και θα έλεγα "ο Tom Cruise ερμηνεύει σαν το παιδάκι που μοιάζει"), και η Rebecca De Mornay είναι η Lana, το εκθαμβωτικό call girl που αναλαμβάνει να μεταμορφώσει τον ανώριμο βουτυρομπεμπέ σε άνδρα κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε με τον Tom, εμένα πάντως η De Mornay έκανε τρίχες να φυτρώσουν στο στήθος μου.

1. Molly Ringwald στο Breakfast Club (1985) Κούκλες όλες οι παραπάνω, δίχως αμφιβολία. Αν όμως θα έπρεπε να διαλέξουμε μια μόνο γυναίκα που να εκπροσωπεί τον κινηματογράφο των 80's στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων περνούσαν εκείνη την εποχή την εφηβεία τους, αυτή δεν θα ήταν άλλη από την Molly Ringwald. Μούσα του John Hughes, του πιο επιτυχημένου σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού teen movies όλων των εποχών, η κοκκινομάλλα με τα σαρκώδη χείλη έκανε εκατομμύρια αγόρια να την ερωτευθούν με ταινίες όπως το "Sixteen Candles" και το "Pretty in Pink". Η πιο σέξι στιγμή της ωστόσο ήταν στο "Breakfast Club" όπου ως Claire Standish, πλουσιοκόριτσο και "πριγκίπισσα" της τάξης, αναγκάζεται λόγω τιμωρίας από το Λυκειάρχη να περάσει ένα Σάββατο κλεισμένη σε μια σχολική αίθουσα παρέα με τους υπόλοιπους τιμωρημένους μαθητές: τον "αλήτη", τον "φύτουλα", τον "σφίχτη" και το "φρικιό". Δεν θα πω περισσότερα για την ταινία σε περίπτωση που δεν την έχετε δει και σας κίνησα το ενδιαφέρον (είναι πραγματικά καλή), θα πω όμως το εξής: Όποιος είδε αυτή την ταινία όταν ήταν 17 χρονών και υποστηρίζει πως δεν ήθελε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να γίνει πατέρας των παιδιών της Molly Ringwald είναι είτε ψεύτης, είτε gay. Bonus, η επίσης ερωτεύσιμη Ally Sheedy στο ρόλο του φρικιού.

The Man Who Sold The World

So. David Bowie's got a new album out. Haven't listened to "The Next Day" yet, it's leaked but you've got to show Bowie some goddamn respect, you don't illegally download Bowie, you buy Bowie. So that has to wait.

But I'll bet you this: There's no way I will like "The Next Day" as much as I love "The Man Who Sold The World". It's my favorite Bowie record. Hey, it's probably my favorite record, period. Definitely a Desert island item. And let me tell you why.

I grew up as a metal fan. My teenage musical explorations were almost exclusively limited within the realm of heavy metal and I rarely dared to invest my pocket money in other genres. Well, when I was 14 someone told me that Bowie was way cooler than metal and I decided to risk it, went to my neighborhood record store and bought the first Bowie album I came across. The guy who talked me into trying Bowie probably had something like "Low" or "Aladdin Sane" in mind. Well too bad, buddy: The album I picked up back then was 1970's "The Man Who Sold The World", and it's metal as fuck. Sort of. But smarter.

The album opener, "The Width Of A Circle", is an 8-minute epic about Bowie having sexual intercourse with God (a narcissist's wet dream if there ever was one) and featuring a badass Mick Ronson guitar solo. "All The Madmen" is simply a masterpiece, and it's also a tribute to Friedrich Nietzsche (this particular album has been credited with giving birth to glam, but somehow I have difficulties conjuring the image of Slade or Motley Crue coming up with a tribute song to Friedrich Nietzsche). "Black Country Rock" is a straightforward rocker a-la T-Rex and kicks twelve different kinds of ass. "After All" is just fantastic, a scary gothic nightmare-ish homage to Aleister Crowley (Crowley! How can this NOT be metal?). And then you turn the record over to Side B, and you get to the really good stuff.

"Running Gun Blues": Is this the greatest song ever or what? ISN'T IT? The genius arrangement by bassist/producer Tony Visconti never fails to give me the chills every time, 30 years after hearing this for the first time, and Mick Woodmansey's performance on the drum set is just mythical. "Saviour Machine": Another killer epic, the band just slays, hear the interaction between Ronson's guitar and the Moog over the A M A Z I N G rhythm section. Forget what I said earlier about "Running Gun Blues" being the greatest song ever, "Saviour Machine" is even better. "She Shook Me Cold": And you thought Black Sabbath was heavy? Ha! Play this motherfucker and remember, it was written in 1970. "The Man Who Sold The World": The whole world knows the album's title track thanks to Nirvana. A lot of people think it's actually a Nirvana song. Fuck them. "The Supermen": Another magnificent tribute to Nietzsche. That tympani will haunt you forever. 

"The Man Who Sold The World" is one of those albums I have bought more than once: First on cassette tape that I wore out, then on vinyl that I wore out, then on CD. Most likely I'll wear that out too. So yeah, go out and get "The Next Day", I guess you have to, but while you're at it do yourself a favor and get this one too.