Στο αχανές σύμπαν του ροκ ο καθένας μας έχει τα δικά του απωθημένα, μπάντες που θεωρεί αδικημένες γιατί ποτέ δεν γνώρισαν την εμπορική απήχηση που ο ίδιος (συχνά, μόνο αυτός) θεωρεί ότι τους άξιζε. Δεν θα μιλήσω όμως για αυτό: Το ότι εγώ π.χ. θεωρώ ότι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος αν εκατομμύρια άνθρωποι άκουγαν Valient Thorr αντί για Justin Bieber δεν σημαίνει ότι, ρεαλιστικά μιλώντας, πιστεύω ότι οι Valient Thorr είναι ένα συγκρότημα που θα μπορούσε ποτέ να απασχολήσει περισσότερους από μερικές χιλιάδες βλαμμένους παγκοσμίως. Ούτε μιλάω για "bandwagon jumpers", μπάντες δηλαδή που ξαφνικά βρίσκονται με δισκογραφικό συμβόλαιο επειδή αποτελούν (ή σχεδιάστηκαν ώστε να μοιάζουν με) μέρος μιας σκηνής που αποτελεί trend, όπως το 1992 που αρκούσε να φοράς καρώ πουκάμισο και να στείλεις στις εταιρείες demo από τον ταχυδρομικό κώδικα του Seattle για να αποκτήσεις συμβόλαιο. Ούτε μιλάω για διάττοντες αστέρες του ενός album που δεν έπιασε και πάπαλα. Ούτε μιλάω για τίποτα ηχητικούς εξτρεμιστές.
Θα μιλήσω για κάτι άλλο: Για μπάντες "εμπορικές", εντός των πλαισίων του mainstream ήχου αλλά με προσωπικότητα, ιστορία, σκληρά εργαζόμενες, τις οποίες ο οποιοσδήποτε σοβαρός A&R υπεύθυνος οποιασδήποτε πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρείας (όσο υπήρχαν ακόμα τέτοιες) θα υπέγραφε, σίγουρος ότι θα γίνουν megastars. Κάποιοι A&R μάλιστα το έκαναν, έφαγαν τα μούτρα τους όταν κόντρα σε κάθε προσδοκία, λογική, και εμπειρία από την αγορά οι μπάντες πάτωσαν, και πιθανότατα αυτοί οι A&R έχασαν τη δουλειά τους και σήμερα τηγανίζουν πατάτες σε κάποιο McDonald's στη Βόρειο Καρολίνα, ζώντας στο γκαράζ των συνταξιούχων γονιών τους.
Πάμε λοιπόν να δούμε 5 χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί δεν έγιναν superstars αυτές οι μπάντες; Δεν έχω απάντηση. Ευχαρίστως να ακούσω τη δική σας, αν έχετε εσείς.
1. King's XΚλασική περίπτωση "musician's musicians": Όλοι οι συνάδελφοί τους, μέχρι και ο Malmsteen που δεν λέει ποτέ καλή κουβέντα για άλλον μουσικό που ζει ακόμα, τους θεωρούν ως το καλύτερο συγκρότημα του πλανήτη, αλλά παρόλο που τα τραγούδια τους συνδυάζουν ιδανικά το heavy metal με τους Beatles, o Doug Pinnick διαθέτει μια φωνή ανεπανάληπτη και ο Ty Tabor είναι ένας από τους 100 καλύτερους rock κιθαρίστες όλων των εποχών (real talk), το κοινό τους αγνοεί επιδεικτικά εδώ και 25 χρόνια. Τα δύο πρώτα τους albums, "Out Of the Silent Planet" και "Gretchen Goes To Nebraska", είναι απλώς αριστουργήματα. Όμως ακόμα κι αν δεν είχαν γράψει τίποτα άλλο εκτός από το riff του "Over My Head", εγώ θα τους αγαπούσα.
2. Dan Reed Network
Αμ τούτοι; Με συμβόλαιο σε πολυεθνική εταιρεία, με έναν ήχο ακριβώς στη μέση της διαδρομής από τους Bon Jovi στον Prince την εποχή που οι Bon Jovi και ο Prince πουλούσαν απειροεκατομμύρια δίσκους, με ομορφόπαιδο τραγουδιάρη, αγαπημένοι του Kerrang!, με ρεφρέν πιο κολλητικά και από τη βλενόρροια, και παρόλα αυτά τζίφος: 4 ωραιότατα albums που δεν αγόρασε κανείς.
3. The BellRays
Αυτοί εδώ έχασαν το τελευταίο τρένο: Ανήκουν στην τελευταία γενιά συγκροτημάτων πριν από τη λαίλαπα του downloading που άλλαξε ολοκληρωτικά το επιχειρησιακό μοντέλο της μουσικής βιομηχανίας, είδαν όμως τους συνοδοιπόρους τους να παίρνουν τους τελευταίους πλατινένιους δίσκους ενώ οι ίδιοι περιόδευαν ασταμάτητα σε μικροσκοπικά clubs, παίζοντας μπροστά σε λίγες εκατοντάδες μυημένους. Συνεχίζουν και σήμερα να παντρεύουν το πανκοειδές hard rock τους με τη soul, δυστυχώς χωρίς τον πάλαι ποτέ βασικό συνθέτη και κιθαρίστα Tony Fate με τον τοξικό ήχο και τα απίστευτα riffs που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι είναι δικά του και όχι των MC5 ή του Steve Cropper της Stax Records. Μεγάλη μπάντα, και άπιαστοι στο σανίδι.
Αυτό δηλαδή πώς εξηγείται; Είσαι περιζήτητος παραγωγός, οι πάντες σε παρακαλάνε να δουλέψεις μαζί τους, οι Queens Of The Stone Age είναι οι σκύλες σου, οι δίσκοι σου είναι όλοι οχτάρια και πάνω, και όμως δεν μπορείς καλά-καλά να βρεις δισκογραφικό συμβόλαιο. Δεν πειράζει Chris, εμείς οι λίγοι εκλεκτοί θα σε παρακολουθούμε πάντα με ευλάβεια και αφοσίωση. Προσωπική αδυναμία το δεύτερο album τους "Sunrise On The Sufferbus", με κοτζάμ Ginger Baker στα τύμπανα. Α, κι ένα ενδιαφέρον trivia: H χορεύτρια στα πρώτα δευτερόλεπτα του παρακάτω βίντεοκλιπ είναι η τότε άγνωστη Jennifer Lopez!
5. Οποιοδήποτε συγκρότημα στο οποίο τραγουδούσε ο Joe Lynn Turner
Αποτελεί ένα από τα μεγάλα μυστήρια του σύμπαντος: Ακόμα και σήμερα, όποιος θέλει να φλωρέψει τον ήχο του παίρνει για τραγουδιστή τον Joe Lynn Turner, παρόλο που εδώ και τριαντατόσα χρόνια όποιος παίρνει για τραγουδιστή τον Joe Lynn Turner πατώνει. Ας μην είμαστε άδικοι όμως, δεν φταίει ο καημένος ο Joe, απλώς δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να φλωρεύεις τον ήχο σου.
Dear Haris, ανέφερες μπάντες οι οποίες κόντρα στις προσδοκίες των Α&R δεν πέτυχαν τα αναμενόμενα και μάλιστα απορείς για αυτό.
ReplyDeleteΚατά κάποιο τρόπο, σαν δημοσιογράφος, αποτελείς και εσύ ένα είδος Α&R μιας και κάποιες από αυτές τις μπάντες τις παρουσίασες σε παλιά τεύχη ΗΜ/ΜΗ.
Υπάρχουν κάποιες γκρίζες ζώνες στα γούστα των οπαδών στις οποίες το έδαφος είναι πραγματικά άγονο. Τι εννοώ?
Πολλές μπάντες στην προσπάθεια τους να παρουσιάσουν κάτι καινοτόμο χρησιμοποιούν λάθος, κατ'εμέ, αναλογίες και το "μαγειρικό" αποτέλεσμα κρίνεται ως "ανάλατο"(οι γκρίζες ζώνες που λέγαμε).
Οι πλειοψηφία των ροκ/μεταλ οπαδών βρίσκεται μέσα σε ένα ηλικιακό όριο που δεν φημίζεται για την ανοχή του σε ήπια/"έξυπνα" ακούσματα, πόσο μάλλον στην Ελλάδα που το να φανατίζεσαι με τα πάντα είναι ένα είδος χόμπυ.
Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου για το άρθρο.
Καταλαβαίνω τι λες. Όμως γιατί έπιασε π.χ. η καινοτομία των Faith No More και όχι των King's X; Και άσε την Ελλάδα, αυτά που αναφέρω δεν έπιασαν ούτε στις ΗΠΑ...
ReplyDeleteΚαι δεν θα συμφωνήσω μαζί σου πως όσοι γράφουν σε μουσικά περιοδικά είναι κάτι σαν Α&R. Αυτός που γράφει, γράφει για αυτά που γουστάρει ο ίδιος. Ο A&R υπογράφει αυτά που πιστεύει ότι θα γουστάρουν οι άλλοι.
Μερικες προχειρες απαντησεις στην ρητορικη ερωτηση του συγγραφεα. Πανε με σειρα συγκροτηματων.
ReplyDelete1. Οταν παντρευεις μεταλ με Beetles, μονο σαν Beatalica κανεις καριερα.
2. Πιο ηλιθιο ονομα πεθαινεις. Μετα γιατι να αγορασεις μια κοπια, αντι για τον οριτζιναλ ηχο?
3. A: Ποιο συγκροτημα με παρεμφερη ηχο, πουλησε πλατινα?
Β: Η τραγουδιστρια τους εχει φωνη, αλλα προφανως καμια διαθεση να δωσει κωλο για να κανει τσαμπα διαφημιση (Nashville, γκουχ, γκουχ, Pussy.)
4. Δυστυχως δεν ειναι ομορφοπαιδο. Αλλιως δεν μπορω να βρω αλλο λογο που να μην ετρωγε κομματι απο την stoner πιτα, ειδικα στο χρυσο ξεκινημα του 2000.
5. Χαλαρα εσενα και τον Περβανιδη θα βρεθηκε κανας ντιντης και σας εφαγε καμια γκομενα υπο τους ηχους JLT, γι' αυτο βγαζεις τοσο αχτι. Καλος ο τυπας, αλλα πηγε σε μπαντες με βαρια λαρυγγια. Παντως τσιμπησε και τα χρυσα του δισκακια, εκανε και τις επιτυχιουλες του, δεν τον λες και εντελως στον πατο. Επισης διακρινω μια απεχθεια προς AOR/poser/melodic καταστασεις η ιδεα μου ειναι?
The Killing_Joker
λοιποοοον,ο κυριος πινικ εκανε το λαθος να ειναι ''εγχρωμος'' και ξερουμε οτι ο βαρυς ο χωρος δεν τα σηκωνει ευκολα κατι τετοια,η καινοτομια των FNM ειχε φροντμαν με ατιτιουντ κωλοπαιδου/ειρωνα/φωνακλα,πιο ευκολα ταυτιζεται το πιτσιρικι/αγοραστης με τον Πατονα παρα με τον πιο ''σοβαρο'' Πινικ, ο Νταν Ριντ ουτε σαν Πρινς ακουγοταν ουτε σαν Μπον Τζοβι,ηταν ενας σικουενστ φανκ ποπ αχταρμας με λιγο οβερντραιβ για να γουσταριζουμε ολοι,ουτε την ταλενταρα του πρωτου ειχε (ουτε λογος για τραγουδαρες σαν του Συμβολου) ουτε το αγαπουλικο /μαναρακι appeal του Τζοβι (αν και ηταν και αυτος παιδαρας οπως λες),οι Μαστερς ηταν οντως μιντια νταρλινγκς αλλα ο στονερ χωρος δε σηκωνε και πολυ εκλεκτισμο τοτε,ηταν φαση ψαξιμο-μπαφος 0-1, Bellrays καλο γκρουπ με ωραια τραγουδακια αλλα μεχρι εκει,το χοντραινεις οταν βαζεις την Σταξ στο παιχνιδι,ουδεμια σχεση,αυτα τα μουσικογραφιαδικα τσιτατα ρε παιδι μου! οσο για τον Τερνερ συμφωνω με τον κιλλινγκ τζοκερ ,μαλλον μονο στο δικο σου κοσμο ειναι αποτυχημενος και μαλλον σας ετρωγε τις γκομενες ντιντης ,σωσιας του Τερνερα,αυτα τα ολιγα ,καλο καλοκαιρι
ReplyDeleteΠιτσιρικος
Τα πρωτα 3 Bellrays ειναι η καλυτερη μουσικη που υπαρχει. Δες τους Bone Rave απο Θεσσαλονικη, 2 απιστευτα EP και οπου ναναι βγαινει δισκος που σπερνει. Σαν Cramps, Dead Moon, αλλα πιο περιπετειωδεις και καλυτεροι κ απ τους 2. Και τους Million Hollers, παλι απο Θεσσαλονικη, η μοναδικη rnr τραγουδοποιος, slide, κομματαρες, κ μια δισκαρα που δεν μπορεσαν να βρουν μαγαζι στην Αθηνα να παρουσιασουν. Διελυσαν μετα απο ενα λαιβ στην Πτολεμαιδα, 4 βδομαδες πριν. Μπανταρες.
ReplyDeleteθα τσεκάρω!
ReplyDelete