METAL!!! ΗΜΙΧΡΟΝΟ!

Kαθώς φτάσαμε στο μέσο της χρονιάς κι επειδή μπορείς να βγάλεις τον Geek από το μέταλ αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το μέταλ από τον Geek, είπα να φτιάξω μια ενδιάμεση λιστούλα με τους 10 καλύτερους metal και metal-friendly δίσκους του 2022 μέχρι τώρα. Η παρακάτω σειρά είναι αλφαβητική (ναι, το άκουσα το Meshuggah):

CAVE IN – Heavy Pendulum
Μπάντα μοναδική, συνδυάζει τη hardcore βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει το ευρύτερο παρεάκι τους (Converge κλπ.) με μία γνήσια αγάπη για πιο «κουλτουριάρικα» ακούσματα (Rush, Radiohead) σε ένα άλμπουμ που κανείς δεν περίμενε μετά το θάνατο του Caleb Scofield, ίσως το καλύτερό τους από την εποχή του μνημειώδους “Jupiter”.

DEATHSPELL OMEGA – The Long Defeat
Παρόλο που είμαι πλέον πολύ μακριά από τη «σκηνή» για να παρακολουθώ εξελίξεις, συζητήσεις, κόντρες, θεωρίες κλπ., γνωρίζω ότι οι απόψεις διίστανται γύρω από τις πολιτικές πεποιθήσεις των Deathspell Omega και ότι το νέο τους άλμπουμ δίχασε μουσικά. Προσωπικά πάντως είμαι πεπεισμένος ότι το συγκρότημα δεν αποτελεί όχημα έκφρασης ακραίων πολιτικών θέσεων, και ότι το νέο τους άλμπουμ είναι με διαφορά ο καλύτερος black metal δίσκος του πρώτου εξαμήνου του ‘22.

DREAM WIDOW – Dream Widow
Το νέο metal project του Dave Grohl έχει περισσότερη πλάκα από τους Probot αλλά είναι εξίσου πορωτικό, και σε καμία περίπτωση δεν είναι παρωδία – αν δεν έχεις ψυχή και αυτιά αληθινού μεταλλά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να παίξεις έτσι. Και καθώς ο Grohl είναι καλύτερος συνθέτης και πιο ευφυής άνθρωπος από το 99% των «true» μέταλ μουσικών, το άλμπουμ χτυπάει λίστα.

GHOST – Impera
Και τώρα θα απαντήσουμε επιτέλους οριστικά στο αιώνιο ερώτημα: Είναι ή δεν είναι μέταλ οι Ghost;
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
Στα παπάρια μας, ο δίσκος γαμάει.

HELLACOPTERS – Eyes Of Oblivion
Οι Hellacopters είναι η «διανοούμενη» μπάντα του Nicke: Οι επιρροές τους είναι το Detroit hard rock των MC5 και του Alice Cooper, η αλήτικη ποίηση του Phil Lynott, οι Damned, οι Radio Birdman, πράγματα δηλαδή που συνήθως αποτελούν τα σκληρότερα ακούσματα όσων δεν ακούνε μέταλ. Επειδή όμως ο ίδιος και οι φίλοι του προέρχοναι από τη πιο βρωμερή γωνία των σπλάχνων του metal, κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει τα μεταλλικά τους διαπιστευτήρια – σε αντίθεση με τις περισσότερες μπάντες αυτής της λίστας, τώρα που το σκέφτομαι.

KORN – Requiem
Μου πήρε σχεδόν 30 χρόνια αλλά είμαι πλέον αρκετά ακομπλεξάριστος ώστε να παραδεχθώ ότι οι Korn είναι καλή, και κυρίως σημαντική, μπάντα. Βασικά πήραν 3 δίσκους του 1992 (“Angel Dust”, “Meantime”, “A Vulgar Display Of Power”) και σα νέοι Δρ. Φρανκενστάιν έκοψαν/έραψαν ένα τέρας απόλυτα δικό τους δημιουργώντας ολόκληρη σχολή. Το “Requiem” μένει πιστό στην παραπάνω φόρμουλα και εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο τρεις δεκαετίες αργότερα – πόσοι άλλοι μπορούν να παινευτούν για κάτι αντίστοιχο;

RAMMSTEIN – Zeit
Οι Γερμανοί προβοκάτορες επέστρεψαν με ένα άλμπουμ επικά γκροτέσκο, γκροτέσκα επικό, και τόσο τούμπανο από χιτ-άρες όσο οι κυρίες στο βίντεο του “Dicke Titten”. Ίσως είναι καλύτερα πάντως που το 99% των οπαδών τους δεν καταλαβαίνει γρι από τους στίχους τους, οι οποίοι έχουν συνήθως πολύ περισσότερο βάθος από όσο θα περίμενε κανείς βασιζόμενος στους βλαμμένους και τρομερά πιασάρικους ινταστριαλοντισκομέταλ ρυθμούς τους.

SOUL GLO – Diaspora Problems
Είμαι αναγκασμένος να τους συγκρίνω με τους Bad Brains, όχι όμως επειδή είναι (κατά κύριο λόγο) μαύροι και πολιτικοποιημένοι αλλά επειδή παίρνουν το hardcore punk και του αλλάζουν τα φώτα με επιρροές από άλλα μουσικά ιδιώματα, πετώντας ταυτόχρονα τη σοβαροφάνεια του ιδιώματος στα σκουπίδια με το σουρεαλιστικό τους χιούμορ. Όσο για τις φωνητικές ερμηνείες του Pierce Jordan, ο τύπος απλά δεν παίζεται. 

VEIN.FM – This World Is Going To Ruin You
Αν οι Slipknot είχαν ξεπηδήσει από τη hardcore σκηνή και όχι από death metal ρίζες, πιθανότατα θα ακούγονταν σαν τους Vein.fm σε αυτό, το δεύτερο άλμπουμ τους. Έχει την ίδια ένταση, όλα στο κόκκινο, και είναι εξίσου τρομακτικό με το “Iowa”, δίνοντας σου την εντύπωση πως έχυσαν (κυριολεκτικό, όχι μεταφορικό) αίμα στην ηχογράφησή του. Κάποιοι παίζουν πιο γρήγορα, κάποιοι πιο χαμηλοκουρδισμένα, κάποιοι με πιο δύσκολες αλλαγές τέμπο ή με πιο πολλές τσιρίδες, αλλά όσον αφορά την ψυχή ΑΥΤΟ είναι το πιο ακραίο άλμπουμ της χρονιάς μέχρι στιγμής.

ZEAL & ARDOR – Zeal & Ardor
Κι ενώ στις ΗΠΑ διαφαίνεται πλέον η ολοκληρωτική Trump-ική επικράτηση των δυνάμεων του SCOTUS επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Αμερικανοελβετός Manuel Gagneux συνεχίζει να χτίζει τη μυθολογία των Zeal & Ardor γύρω από μία εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι σκλάβοι στην Αμερική του 19ου αιώνα αγκαλιάζουν τον Σατανά αντί για τον Ιησού, παντρεύοντας το black metal με την Αφροαμερικανική μουσική παράδοση – ένα gimmick που αρκούσε για να μας τραβήξει την προσοχή πίσω στο 2016, αλλά θα είχε ξεφτίσει στον τρίτο δίσκο αν τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ δεν ήταν τόσο γαμηστερά.