AUTHOR & PUNISHER – Krüller Industrial metal made with instruments he created himself, sort of like a DYI Godflesh. Includes a Portishead cover and guest appearances by Tool’s rhythm section which make it a bit more accessible (ha!) than his previous albums. (7)
GUNS N’ ROSES – Hard Skool EP The two new tracks remind you they once were the most dangerous band in the world, in a good way. Axl’s voice on the two live recordings remind you they once were the most dangerous band in the world, in a bad way. (7)
KORN – Requiem I never got into nu metal but the older I (we) get the more I like Korn, and this is actually a great album. Some fantastic, bouncy riffs and the catchiest choruses they’ve come up with in the 21st century. (8)
NAPALM DEATH – Resentment Is Always Seismic: A Final Throw Of Throes I don’t know how they do it, but 35 years after their debut they remain as relevant and unpredictable as ever, and this EP proves (again) that Napalm Death are still the world’s best extreme metal band. (9)
SLASH FEAT. MYLES KENNEDY & THE CONSPIRATORS – 4 Not bad but a few songs are just excuses for flashy solos and this is Slash, not Vinnie Vincent, so we expect more. He also blatantly rips himself off, one song here is essentially “Sweet Child O’ Mine” played backwards. (7)
ZEAL & ARDOR – Zeal & Ardor Taking his black-metal-meets-gospel thing one step further and throwing more electronica and shoegaze elements into the mix this guy has crafted the most original piece of extreme art since, well, his previous album. This rules, seriously. (9)
THE OTHER STUFF
BIG THIEF – Dragon New Warm Mountain I Believe In You Missed opportunity to release what could have been the best album of the year by a wide margin as more than half of the 20 songs on this folk-rock behemoth are tremendous, but even as a double album with the occasional weaker moment you’ll see this topping many year-end lists come December. (8)
BLACK COUNTRY, NEW ROAD – Ants From Up There Strong sophomore album from one of the UK’s hottest NWOBEPP (New Wave Of British Experimental Post Punk) bands will probably end up being their swan song after the frontman’s departure. (8)
ABIODUN OYEWOLE – Gratitude Septuagenarian Last Poet on excellent solo album of spoken word over sweet soul beats. RIYL Gil Scott-Heron, who actually came after the Last Poets BTW. (8)
ERIN RAE – Lighten Up Reminiscent of Rosali’s “No Medium” from last year in the way it blends its country heart with a Neil Young influence – the main difference between the two being that Rosali prefers Crazy Horse distortion Young, whereas Rae goes for “Harvest”-era SoCal folk-pop Young. (7)
FRANK TURNER – FTHC It’s the most punk rock Turner album (the title stands for “Frank Turner Hardcore” after all), with songs like “The Gathering” and “The Resurrectionists” it’s also the best Hold Steady album since “Boys And Girls In America”, and overall it’s simply the best Turner album since 2013’s “Tape Deck Heart”, or better. I totally love this. (9)
URGE OVERKILL – Oui Look. I’m a fan, “Saturation” is a Desert Island Disc, but this new album doesn’t really cut it, not even the gimmicky power pop cover of George Michael’s “Freedom”. (6)
EDDIE VEDDER – Earthling Pearl Jam frontman invites several of his high-profile buddies (a couple of Chili Peppers, Ringo Starr, Elton John, Stevie Wonder etc.) and mostly steers clear of his day job’s trademark sound opting for polished, radio-friendly, well-written Dad Rock with occasional punk outbursts. A very pleasant surprise. (8)
ROB ALDRIDGE & THE PROPONENTS – Mind Over Manners A very good, soulful “southern rock” album by an exciting relatively new band loosely associated with the wider Drive-By Truckers/Jason Isbell universe. (8)
BEIRUT – Artifacts: The Collected EP’s, Early Works & B-Sides A double album of odds and sods, also serving as a career snapshot for a guy who started out playing exciting Balkan-influenced indie pop and ended up in somewhat generic electronica doodling. (7)
BRENT COBB –And Now, Let’s Turn To Page… Country singer goes Gospel, which is where country music’s rooted anyway. (7)
JAKE XERXES FUSSELL - Good And Green Again Folkie’s fourth album offers some magical acoustic moments. (8)
IMARHAN – Aboogi Twareg desert rockers take the baton from Tinariwen and run with it. (8)
ANAÏS MITCHELL – Anaïs Mitchell “Young Man In America” is a 21st century desert island disc and it’s hard to compete against that, but folk singer/songwriter’s new album comes close. (8)
SPITFIRE – Denial To Fall Greek metal veterans still at it and solid. (7)
RILEY WALKER – So Certain EP The guy’s unstoppable, this is like his 37th release in the past 12 months or something, and it’s a proggy EP in the style of last year’s excellent early Genesis rip-off “Course In Fable”. (8)
THE WHITMORE SISTERS – Ghost Stories Americana sibling duo offer some great tunes and even better vocal harmonies. Not to be confused with the Secret Sisters, although you’d be forgiven for falling into that trap. (8)
YARD ACT – The Overload Riding 2021’s wave of excellent British post-punk/talk-singing bands and throwing in a health dose of Sleaford Mods wit and Arctic Monkeys hooks, Yard Act have created a winner debut that you’ll see on many year-end lists come December. (9)
EVE ADAMS – Metal Bird I missed it the first time around when it came out a year ago, but now it’s out on vinyl again and it’s excellent – a dark and smoky folk/americana/dream-pop hybrid that’s been on repeat on my stereo for several days now. (8)
ALL HAIL THE YETI – Within The Hollow Earth Southern fried metal a-la Down, band name’s better than the songs. (7)
THOMAS ANDERSON – Ladies And Germs Idiosyncratic singer/songwriter sings weird and wonderful tales of meth dealers, oil rig workers, ancient volcano explosions, and Hitler’s sister. (8)
JERRY CANTRELL – Brighten It sounds like Alice In Chains gone classic rock. (7)
COLDCUT - @0 (Ahead Of Our Time) Electronica pioneers and Ninja Tune bosses do excellent ambient mixtape. (8)
PISTOL ANNIES – Hell Of A Holiday Country supergroup does originals and covers. One of few holiday records that’s actually listenable, you can get it now and play it next Christmas. (8)
EMILY SCOTT ROBINSON – American Siren Country-folk singer/songwriter and an interesting storyteller, on her third album she proves to be a good fit on the roster of the late John Prine’s record label. (7)
VARIOUS ARTISTS – Highway Butterfly: The Songs Of Neil Casal I never really paid attention to this guy while he was alive and I haven’t heard the originals, but apparently he has left his mark on Americana if it takes a 3-CD set filled with people like Aaron Lee Tasjan, Hiss Golden Messenger, Shooter Jennings, J Mascis, Warren Haynes, Steve Earle etc. to pay tribute. (8)
VARIOUS ARTISTS – Late Night Tales Presents Version Excursion: Selected by Don Letts I love the Late Night Tales mixtape series and this is an interesting addition – all dub cover versions and remixes of hits from different eras (White Rabbit, Love Will Take Us Apart, Ain’t No Sunshine…). Excellent late night listening that goes a long way towards shooting down the old adage that Hell’s radio station plays only reggae versions of all your favorite songs. (8)
VARIOUS ARTISTS – Sacred Soul Of North Carolina Great collection of unknown gospel artists, almost made me go to church. (8)
Άλλη μια γαμωχρονιά φτάνει λοιπόν στο τέλος της, και είναι η εποχή της Λίστας με τα άλμπουμ που άκουσα/ευχαριστήθηκα/αγάπησα περισσότερο φέτος. Δεν έχω κάποια βαθυστόχαστη παρατήρηση να προσθέσω πέρα από το γεγονός ότι και φέτος βγήκε πολλή καλή μουσική, οπότε θα πάμε (σχεδόν) κατευθείαν στο ψητό.
Πρώτα όμως, όπως κάθε χρόνο, ιδού η «εναλλακτική» Λίστα Αυτών Που Θα Δείτε Σε Άλλες Λίστες Αλλά Όχι Εδώ. Αντικαταστήστε τυχαία 5-6 από αυτά με hip-hop/R&B δίσκους που δεν το κατέχω το άθλημα, και πιθανότατα έχετε την εικοσάδα του Pitchfork. Σε τυχαία σειρά λοιπόν:
DRY CLEANING / SQUID διότι Black Country, New Road / Black Midi
JULIEN BAKER διότι Lucy Dacus
THE WEATHER STATION διότι υπερβολικά yacht rock για τα γούστα μου
RYLEY WALKER διότι τον γουστάρω πολύ τον τύπο, αλλά τελικά τον προτιμούσα όταν ήθελε να γίνει Nick Drake παρά τώρα που θέλει να γίνει Genesis
AROOJ AFTAB διότι απλά δεν χώρεσε στην εικοσάδα
DEAFHEAVEN διότι σε μία λίστα γενικού ενδιαφέροντος που ήδη αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από metal και metal-friendly κυκλοφορίες ειδικού ενδιαφέροντος, θα ήταν υπερβολή να στριμώξω και τούτους
LOW διότι αξιοθαύμαστο αλλά υπερβολικά δύσκολο
RICHARD DAWSON & CIRCLE διότι παραείναι παλαβό ακόμα και για μένα
MDOU MOCTAR διότι ΟΚ, φοβερός κιθαρίστας, ο Χέντριξ της Αφρικής και τα ρέστα, αλλά φέτος ήμουν πιο «δυτικός» στα ακούσματά μου
FLOATING POINTS & PHAROAH SANDERS διότι καταπληκτική δουλειά αλλά τελικά είμαι ροκάς
LANA DEL REY διότι έβαλε τόσο ψηλά τον πήχυ με το “Normal Fucking Rockwell” που ο,τιδήποτε λιγότερο πλέον μας κακοφαίνεται
ILLUMINATI HOTTIES διότι τι να πρωτοχωρέσει σε μια εικοσάδα ρε παιδιά;
THE WAR ON DRUGS διότι παρόλο που ο δίσκος είναι καλός, αν το μέλλον του rock είναι ο ήχος του Don Henley τότε έχουμε πρόβλημα
JAPANESE BREAKFAST διότι είναι Κορεάτισσα, όχι Γιαπωνέζα, και το όνομα μου χαλάει το φενγκ σούι.
RHIANNON GIDDENS & FRANCESCO TURRISI διότι είναι ουσιαστικά ένα sequel ελαφρώς κατώτερο του προηγούμενου άλμπουμ τους
ST VINCENT διότι έχει κάνει και καλύτερα πράγματα
ADELE διότι φωνάρα απίστευτη, και το “To Be Loved” τραγουδάρα απίστευτη, αλλά όχι και δίσκος της χρονιάς
FAYE WEBSTER διότι πολύ ωραίο αλλά όλες αυτές οι γυναίκες singer-songwriters έχουν αρχίσει να γίνονται μια συμπαγής μάζα στο μυαλό μου και δεν τις ξεχωρίζω πια
GROUPER διότι δεν το πιάνω, τι σας άρεσε τόσο πολύ δηλαδή;
BILLIE EILISH διότι δεν είναι της ηλικίας μου αυτά
Πάμε τώρα λοιπόν να δούμε και την κανονική εικοσάδα του Music Geek για το 2021. Αν έχω καταφέρει να σας βοηθήσω να ανακαλύψετε ένα ή δύο άλμπουμ που σας ξέφυγαν και που θα σας αρέσουν, έχω πετύχει τον στόχο μου. Spread the word, share the love:
20. KING WOMAN – Celestial Blue / LINGUA IGNOTA – Sinner Get Ready
Κλέβω λίγο τοποθετώντας δύο άλμπουμ σε μία θέση, αλλά οι παραλληλισμοί είναι ξεκάθαροι: Αμφότερες γυναίκες στο ανδροκρατούμενο ευρύτερο σύμπαν του σκληρού ήχου, στο μεταίχμιο μεταξύ heavy metal βαρύτητας και goth σκότους, με δίσκους που μιλούν για πνευματικότητα και αναζήτηση ταυτότητας. Λίγο πιο sludge η πρώτη, λίγο πιο Diamanda η δεύτερη, θα ήταν ψηλότερα στη λίστα αν δεν ερχόταν τελευταία στιγμή η φιλενάδα τους η Chelsea Wolfe παρέα με τους Converge για να τους κλέψει τη δόξα.
19. WILLIE NILE – The Day The Earth Stood Still Τελικά είμαι τελείως παραδοσιακός ροκάς. Αρκούν τρία καλοπαιγμένα ακόρντα, δυό πόζες με την κιθάρα, ένα πιασάρικο ελαφρώς επαναστατικό ρεφρέν, και είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν χρειάζομαι καν τον Dylan ή τον Springsteen, o Willie Nile που αποτελεί light υποκατάστατο και των δύο μου κάνει μια χαρά κάθε φορά που βγάζει δίσκο.
18. BLACK MIDI – Cavalcade Prog-jazz εξτρεμιστές που ελλείψει άλλων σημείων αναφοράς κατηγοροποιούνται παρέα με τους Dry Cleaning, Squid, και Black Country, New Road, παίζουν τόσο ακραία που δεν ξέρεις αν πρέπει να πορωθείς, να γελάσεις, ή να κλάψεις. Αυτό το άλμπουμ είναι τόσο γεμάτο από ιδέες που κοντεύει να σκάσει κι εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βήμα.
17. TURNSTILE – Glow On (Πρώην;) hardcore μπάντα, με το “Glow On” μεταξελίσσονται σε κάτι υπεράνω περιγραφής: Ενσωματώνουν στον ήχο τους επιρροές από όποιο μουσικό ιδίωμα μπορείτε να φανταστείτε και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο πιο παλαβός, με την καλύτερη δυνατή έννοια, heavy δίσκος εδώ και δύο δεκαετίες – για την ακρίβεια, από το “Toxicity” κι έπειτα. Πόρωση.
16. JASON BOLAND & THE STRAGGLERS – The Light Saw Me Ένα concept album για εξωγήινους που απαγάγουν έναν καουμπόϊ από το Τέξας το 1890 και τον επιστρέφουν στην ίδια τοποθεσία 100 χρόνια αργότερα για να ξεκινήσει να αναζητά μάταια την από δεκαετίες νεκρή γυναίκα του χωρίς να έχει συναίσθηση του χρόνου που έχει περάσει, το όλο εγχείρημα είναι μία αλληγορία γύρω από τις υπαρξιακές αγωνίες της ανθρωπότητας και πρόκειται την καλύτερη μεταφυσική country κυκλοφορία από το “Metamodern Sounds In Country Music” του Sturgill Simpson κι έπειτα. Το γεγονός ότι είναι πιθανότατα η ΜΟΝΗ μεταφυσική country κυκλοφορία από το “Metamodern Sounds In Country Music” του Sturgill Simpson κι έπειτα δεν έχει καμία σημασία.
15. JOHN MURRY – The Stars Are God's Bullet Holes Μεγάλωσε υιοθετημένος σε δυσλειτουργική οικογένεια, ως έφηβος έπεσε θύμα βιασμού, επέζησε από overdose ηρωίνης και κατάφερε να καθαρίσει, έπρεπε να φτάσει 32 ετών για να διαγνωστεί με αυτισμό. Με τέτοια ζωή φυσικά η θεματολογία του Murry είναι θεοσκότεινη, πίσσα-κατράμι, ακόμα και όταν η μουσική είναι uptempo – ο τύπος βασικά κάνει τον Nick Cave να μοιάζει με την Taylor Swift, και αν είστε από τους μαζόχες που λατρεύουν το “Berlin” του Lou Reed, τότε μόλις βρήκατε το νέο σας πάθος.
14. GREEN LUNG – Black Harvest Έχουν κάτι από Ghost, κυρίως την ικανότητα να ενσωματώνουν μια καρτουνίστικη σατανίλα μέσα σε πιασάρικες μελωδίες, και η παραγωγάρα βοηθάει σε αυτό. Έχουν κι έναν κιθαρίστα που έχει μελετήσει πολύ καλά τον Brian May, κι ένα Hammond βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα του Ken Hensley, και αυτά είναι τα στοιχεία που διαφοροποιούν το “Black Harvest” από τη μάζα των ανθυπο-Sabbath κυκλοφοριών.
13. LUCY DACUS – Home Video Πέρυσι είχαμε το breakthrough της Phoebe Bridgers. Φέτος αμφότερες οι φιλενάδες/συνεργάτες της στο συγκρότημα των Boygenius κυκλοφόρησαν εξαιρετικά άλμπουμ και από μουσική άποψη ο ήχος της Dacus δεν είναι χιλιόμετρα μακριά από την Julien Baker και την ίδια την Bridgers, αλλά η Dacus κερδίζει την Baker στο νήμα χάρη στους συγκινητικούς αυτοβιογραφικούς στίχους που εξερευνούν το πώς είναι να προσπαθήσεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στη θρησκευτική σου πίστη και τη σεξουαλικότητά σου. Η Baker πάντως παίρνει το βραβείο της παρηγοριάς για τη guest συμμετοχή της σε άλλο άλμπουμ που είναι ψηλότερα στη Λίστα.
12. THE BESNARD LAKES – The Besnard Lakes Are The Last Of The Great Thunderstorm Warnings Οι Flaming Lips υπό την ηγεσία του Syd Barrett; Οι Spiritualized ανακαλύπτουν τους Beach Boys; Όπως και να ‘χει αυτό είναι ένα φανταστικό άλμπουμ που μπολιάζει το καλύτερο “αλλού” ροκ των 90’s με στοιχεία 60’s για να γεννήσει την καλύτερη ψυχεδέλεια των 20’s.
11. BEARTOOTH – Below Κανονικά αυτό το άλμπουμ δεν θα έπρεπε να μου αρέσει αφού όλα τα τραγούδια ακολουθούν συγκεκριμένη συνταγή, μια τακτική που συνήθως βρίσκω βαρετή: Riff-άτο κουπλέ, πιασάρικο μελωδικό ρεφρέν, breakdown γέφυρα για ξύλο στο moshpit. Το θέμα όμως είναι ότι ο Caleb Shomo είναι πραγματικά υπερβατικός στο “Below”, αφήνοντας ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες metalcore μπάντες χιλιόμετρα πίσω του: Δεν είναι μόνο ότι τα κουπλέ χτυπούν με χειρουργική ακρίβεια, τα ρεφρέν είναι αξέχαστα, και τα breakdowns διαλύουν τα πάντα στο διάβα τους, είναι και το βάθος του ψυχικού σκότους που αναδύεται από τους στίχους του Shomo, αναβαθμίζοντας τη συνταγή σε σημείο αναφοράς για το μέλλον ολόκληρου του ιδιώματος.
10. THE HOLD STEADY – Open Door Policy Classic rockers που λόγω συγκυριών και χωροχρονικών συνισταμένων κατηγοριοποιήθηκαν σαν indie rockers, οι Hold Steady για μια πενταετία (2005-2009) πιθανότατα ήταν η καλύτερη μπάντα του πλανήτη. Ακόμα και στην περίοδο του ελαφρού ντεφορμαρίσματός που ακολούθησε ο Craig Finn παρέμενε ο καλύτερος στιχουργός της Αμερικής με μοναδική εξαίρεση τον νομπελίστα κοντοχωριανό του, Bob Dylan, αλλά με την επιστροφή του κιμπορντίστα Franz Nicolay έχουν πλέον ανακάμψει και συνθετικά.
9. CORY HANSON – Pale Horse Rider Αν οι Radiohead ήταν από το Λος Άντζελες και αποφάσιζαν να παίξουν cosmic Americana, το πιθανότερο είναι ότι το “OK Computer” τους θα ακουγόταν κάπως σαν το “Pale Horse Rider”. Τέλειος δίσκος για τις μικρές, μοναχικές ώρες ο οποίος πέρασε σχετικά απαρατήρητος, μην κάνετε το λάθος να τον αγνοήσετε.
8. MASTODON – Hushed And Grim Έλαχιστες μπάντες στην ιστορία του heavy metal μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τους Mastodon όσον αφορά τον συνδυασμό βαρβαρότητας και τεχνικής επιδεξιότητας, και αυτό είναι κάτι αδιαμφισβήτητο που γνωρίζουμε κοντά 20 χρόνια τώρα. Οπότε οι ενστάσεις των haters ανέκαθεν εστιάζαν σε δύο σημεία: α) Δεν έχουν τραγουδιστή, και/ή β) οι συνθέσεις τους δεν είναι αξιομνημόνευτες. Και σ’ αυτά έχω να πω το εξής: α) Έχουν τραγουδιστές, τρεις, που κάθε χρόνο γίνονται καλύτεροι, ειδικά ο Brann Dailor, και β) Το “Hushed And Grim” είναι ΤΙΓΚΑ στις χιτάρες:
7. NICK CAVE & WARREN ELLIS – Carnage Υπάρχουν πολλοί Nick Cave. Έχουμε τον αυθάδη punk Cave των Birthday Party. Έχουμε τον γότθο δανδή Cave της περιόδου 84-04 και τον ανέμελο straight rocker Cave των Grinderman και του “Dig, Lazarus, Dig!”. Έχουμε τον συγγραφέα Cave, τον ηθοποιό Cave, τον συνθέτη soundtracks Cave... Κι έχουμε και τον Cave από το “Push The Sky Away” κι έπειτα, να αφήνει σταδιακά τις κιθάρες στην άκρη και να στηρίζεται όλο και περισσότερο στον Warren Ellis (υπάρχουν πολλοί Ellis επίσης), με φυσική κατάληξη το “Carnage” που ενορχηστρώνεται σχεδόν αποκλειστικά με κλασικά έγχορδα, χωρωδίες και synthesizers και το οποίο θα σας διαλύσει ψυχικά. Ίσως αυτός τελικά να είναι ο αγαπημένος μου Cave απ’ όλους.
6. BUFFALO NICHOLS – Buffalo Nichols Το ντεμπούτο του Nichols κρύβει μέσα του πολλή οργή. Βλέπεις, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο στην Αμερική απο τότε που ο παππούς του θεωρείτο πολίτης β’ κατηγορίας, και ο Nichols δεν φοβάται να το πει. Επιλέγει την πιο κλασική μουσική φόρμα για να εκφραστεί αλλά με το εξαιρετικό κιθαριστικό του picking, την βαθιά, γρεζάτη φωνή του, και τους απογυμνωμένους από φιοριτούρες στίχους του μας προσφέρει το καλύτερο παραδοσιακό blues άλμπουμ εδώ και πολλά χρόνια.
5. FUCKED UP – Year of the Horse Πιθανολογώ ότι το “Year Of The Horse” δεν θα το δείτε σε καμία άλλη λίστα εκτός από αυτήν: Ένα δυσνόητο διπλό concept άλμπουμ prog-punk (για ένα άλογο...) που παραείναι heavy για τους hipsters (παρά τη συμμετοχή guests όπως ο Matt Berninger και η Julien Baker), παραείναι hipster-άδικο για τους κάφρους (παρόλο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Riley Gale των Power Trip και του Wade Allison των Iron Age), και που με τέσσερα κομμάτια διάρκειας από 19 ως 27 λεπτά το καθένα παραείναι δυσκολοχώνευτο για τα ευαίσθητα στομάχια και των δύο που προτιμούν εύκολες λύσεις και φόρμουλες. Δεν πειράζει παιδιά, πηγαίνετε να ακούσετε Idles και Perturbator, έχουν ρεφρενάκια.
4. BLACK COUNTRY, NEW ROAD – For The First Time Το 2021 ήταν η χρονιά του “talk singing” όπου κυριάρχησε μισή ντουζίνα Βρετανικές post-punk/post-Brexit μπάντες, που μεγάλωσαν με Slint και The Fall και βάζουν «μιλητά» φωνητικά πάνω από γωνιώδεις ρυθμούς και αιχμηρές κιθάρες. Όμως από όλους τους Dry Cleaning, Squid, Fontaines D.C., Black Midi, το βραβείο κερδίζουν οι Black Country, New Road χάρη στη μανιακή τους ενέργεια και την άγνοια κινδύνου που τους χαρακτηριζει – κάθε κομμάτι ακούγεται σα να είναι έτοιμο να εκτροχιαστεί ανά πάσα στιγμή, αλλά με κάποιον ανεξήγητο τρόπο πάντα φτάνει στον προορισμό του.
3. GOJIRA – Fortitude H metal μπάντα που είναι κάθε φορά στη λίστα, και μάλιστα ψηλά. Πιο άμεσο, πιο μελωδικό, θα έλεγα ότι τηρουμένων των αναλογιών το “Fortitude” είναι το “Black Album” τους και θα έπρεπε να τους καθιερώσει ως τους αδιαφιλονίκητους headliners οποιουδήποτε μεταλλικού φεστιβάλ αν δεν παίζουν οι ίδιοι οι Metallica ή οι Maiden. Και σ’ αυτό το φεστιβάλ όλοι θα χοροπηδάνε ακόμα και αν οι Gojira κάνουν απλά καραόκε από το “Roots” των Sepultura:
2. WOLF ALICE – Blue Weekend Οι σχιζοφρενικές επιρροές των Wolf Alice – shoegaze, folk, grunge, dream pop, punk – δεν προϊδεάζουν για κάτι φρέσκο ή πρωτοποριακό. Και όμως, ο τρόπος που η Ellie Rowsell και η παρέα της τα ανακατεύουν όλα αυτά στο “Blue Weekend” έχει κάτι το μαγικό. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς πώς είναι να είσαι εικοσάρης και να ανακαλύπτεις τους Wolf Alice, μπορώ όμως να φανταστώ ότι είναι ένα τελείως Αποκαλυπτικό συναίσθημα και ξέρω ότι αυτός ο δίσκος με κάνει να αισθάνομαι νέος.
1. CONVERGE FT. CHELSEA WOLFE – Bloodmoon: I Ξεχάστε όσα ξέρετε, αυτό δεν είναι το κλασικό “Jane Doe”, δεν είναι το φοβερό πρόσφατο “The Dusk In Us”, δεν είναι καν το “Axe To Fall” που είχε έντονη παρουσία guests. Ενσωματώνοντας στη σύνθεσή τους την Chelsea Wolfe, τον συνεργάτη της Ben Chisholm, και τον παλιό τους φίλο Stephen Brodsky από τους Cave In, οι Converge στο “Bloodmoon: I” ακούγονται σαν τελείως άλλο συγκρότημα. Προφανώς και υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία του κλασικού μεταλλικού hardcore Converge ήχου αλλά η γοτθίλα της Wolfe προσδίδει μία μεγαλειώδη ατμόσφαιρα και τα hooks του Brodsky κάνουν το level-up. Χωρίς υπερβολή κύριοι, εδώ έχουμε ένα άλμπουμ-ορόσημο για τον σκληρό ήχο, και σίγουρα τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς ανεξαρτήτως ιδιώματος.
DEEP PURPLE – Turning to Crime It’s a covers album, but I haven’t had this much fun with a Deep Purple release since 1984. (8)
ELDER & KADAVAR – ELDOVAR: A Story of Darkness & Light Two bands from the stoner/heavy-psych world join forces and go full-on prog/classic rock. (7)
TOM MORELLO – The Atlas Underground Flood Tom, for fuck’s sake man, just put the band back together will you? (6)
THE TEA PARTY – Blood Moon Rising Not quite Greta Van Fleet-level, but a pretty accurate Led Zep karaoke. (7)
VOLBEAT – Servant Of The Mind Nothing here sounds remotely new or revolutionary, but their Metallica-meets-Misfits rip-off shtick is tons of fun. (8)
THE OTHER STUFF
JASON BOLAND & THE STRAGGLERS – The Light Saw Me It’s country, and it’s a concept album about a cowboy being abducted by aliens, and it’s great and funny and metaphysical so buckle up for a wild ride. (8)
THE BRANDY ALEXANDERS – The Brandy Alexanders Is psychedelic yacht rock a thing now? (8)
RICHARD DAWSON & CIRCLE – Henki This collaboration between Iron Maiden-loving folk singer Dawson and kraut/prog weirdos Circle is a concept album about plants and botany and it’s as bonkers as I hoped it would be. (8)
HOUEIDA HEDFI – Fleuves De L'Ame The debut album by this female Tunisian artist combines North African tradition with subtle electronica/ambient elements and is one of the best World Music records of the year. (8)
VARIOUS ARTISTS – Think I'm Going Weird: Original Artefacts from the British Psychedelic Scene 1966-1968 Compilation box sets are something of a lost art in the day of short attention spans and Spotify playlists, but this is a great one with 120 tracks spread over five discs. The title is self-explanatory. (10)
ABBA – Voyage There’s lots of people in their 70’s making music today and they don’t sound like their whole audience should be in their 70’s too like this new ABBA album does. (5)
ADELE – 30 She got a fantastic voice, she’s got class, and she’s good at doing pop music for adults addressing adult themes. She deserves the superstardom. (7)
CONVERGE FT. CHELSEA WOLFE – Bloodmoon: I Sounds unlike any previous Converge album, this was essentially created by an enhanced line-up featuring not only Chelsea Wolfe who goths things up, but also Cave In’s Stephen Brodsky who piles on the hooks. A masterpiece of heavy music. (10)
ENDLESS BOOGIE – Admonitions It’s boogie, and it’s endless. (7)
ENUFF Z’NUFF – Enuff Z'Νuff's Hardrock Nite There’s a strong Beatles influence on their sound anyway (after all, they’ve always been a power pop band masquerading as a hair metal band), but they’re taking this to its logical end with a full album of Beatles covers. And you’ll actually love it if you always wished that The Beatles would play these great songs just a little bit harder. (8)
CURTIS HARDING – If Words Were Flowers Atlanta-based soul man is mates with Mastodon and the Black Lips and it shows here, as he infuses his Curtis Mayfield/Parliament old-school funk with a rock ‘n’ roll edge. (8)
KHEMMIS – Deceiver Closer to traditional metal than to doom metal this time around. Cool riffs but the tunes could be a bit more memorable. (7)
SETH LAKEMAN – Make Your Mark His previous album “A Pilgirm’s Tale” was the biggest surprise of 2020, an ambitious outlier that came seemingly out of nowhere to land high on the Music Geek’s year-end List. His new album is more low-key, but another excellent take on English folk played with rock intensity. (8)
LEGENDARY SHACK SHAKERS – Cockadoodledeux Starting the album with a faithful version of “Rawhide” and including a song titled “Punk Rock Retirement Plan” (“Well it’s Johnny Cash for Johnny Rotten / Johnny Horton for Johnny Ramone / He’s swapping out his records / For something more down home”) is a clear statement of intent, they’ve gone full country. They’re still funny as hell. (7)
WILLIE NELSON – The Willie Nelson Family Country music’s legendary stoner is 88 and just won’t stop releasing new music. This one’s together with his sons, daughters, and sister, and it’s a solid combination of reinterpretations of Nelson classics and covers (George Harrison, Hank Williams, Kris Kristofferson etc.). (7)
ROBERT PLANT & ALISON KRAUSS – Raise The Roof A sequel to 2007’s “Raising Sand”, which actually paved the way for everything Plant has done since, this collaboration with Bluegrass superstar Krauss focuses on innovative covers of folk, blues, and country deep cuts and is, of course, excellent. (8)
BRUCE SPRINGSTEEN & THE E-STREET BAND – The Legendary 1979 No Nukes Concerts The E-Street Band in all its glory, the energy on this live album is just insane. (10)
VARIOUS ARTISTS – Cuba: Music and Revolution: Culture Clash in Havana Cuba: Experiments in Latin Music 1973-85 Vol. 2 Going beyond the Buena Vista Social Club, another great collection of mostly unknown Cuban artists from the next generation. (8)
KAYO DOT – Moss Grew On The Swords And Plowshares Alike Post-metal pioneer Toby Driver reunites the original line-up of his previous band, Maudlin Of The Well, for something darker and heavier than Kayo Dot’s recent output, sort of like Emperor meets The Cure. (7)
LIMP BIZKIT – Still Sucks Well, if you thought they did back in the day, this album won’t change your mind. But really. they were never THAT bad: At worst, they’re inoffensive in their sophomoric offensiveness. (7)
LUCIFER – IV Lots of help from hubby, but within the occult rock genre the Green Lung album is too recent to avoid comparisons and this one doesn’t even come close. (7)
MASTODON – Hushed And Grim Let the haters hate, this is a great metal album. (9)
SKATENIGS – What Could Go Wrong? Mordred’s back, The Skatenigs are back. Happy 1992 everyone, Sub Pop never happened and THIS is the alternative to traditional heavy metal, who’s next? Monster Voodoo Machine? Stabbing Westward? Psychefunkapus? (6)
EDDIE SPAGHETTI & FRANK MEYER – Motherfuckin’ Rock ‘n’ Roll Supersuckers & Streetwalkin’ Cheetahs frontmen get together to play some motherfuckin’ rock ‘n’ roll. Of course. (8)
THE OTHER STUFF
HAYES CARLL – You Get It All Steve Earle has dissed Carll calling him a less talented version of himself, but take that statement with a grain of salt since Earle’s ex-wife Allison Moorer had left him for Carll right before this quote was taken. Gossip aside, the truth is that Carll is probably the best student of Earle’s Texas Country Singer/Songwriter style. (8)
HAYSEED DIXIE – Shattered Grass I became a Hayseed Dixie fan before I became a bluegrass fan, and despite their “joke band” status they probably played a major role in my current appreciation of some great contemporary music I’d have otherwise missed out on, so I must thank them. That being said I’ve heard better albums by these guys, and funnier jokes too. Or maybe this just isn’t the right time for their brand of faux-redneck humor. (6)
JACKSON+SELLERS – Breaking Point Jade Jackson (who made The List in 2019) and Aubrie Sellers join forces and rock harder than two country ladies should be expected to rock. (8)
PEPE DELUXE – Phantom Cabinet Vol. 1 Their previous record “Queen Of the Wave” might as well be the best album of all time, but this one comes pretty close, and it’s just as bonkers. (8)
DEAN WAREHAM – I Have Nothing to Say to the Mayor of L.A. Luna/Galaxie 500 frontman’s solo album is the type of indie rock record I never really got into (not enough guitar distortion, slightly off-key vocals, plenty of irony) despite trying very hard over the past 30+ years, but there’s at least one truly great song here (“As Much As It Was Worth”). (7)
THE WAR ON DRUGS – I Don't Live Here Anymore A good album, probably Granduciel’s best. But really, it’s funny how he is God to 20-something music critics who’ve never heard of the Dire Straits and dismiss Don Henley as boomer hippie shit. (8)
