Δεν ξέρω αν 5 Φεβρουαρίου είναι αργά για λίστες με τα καλύτερα της προηγούμενης χρονιάς. Δεν ξέρω αν το 2011 είναι αργά για να ξεκινήσω blog. Ξέρω όμως ότι τη χρονιά που μας πέρασε κυκλοφόρησε περισσότερη καλή μουσική από τις προηγούμενες και, ως συνήθως, νιώθω έντονη την ανάγκη να τη μοιραστώ με όσους περισσότερους μπορώ.
Δέκα albums από το 2010, ανεξαρτήτως μουσικού είδους, όχι απαραίτητα τα καλύτερα της χρονιάς, αλλά πιθανότατα αυτά που θα θυμάμαι εντονότερα και θα ακούω συχνότερα και τα επόμενα χρόνια, ήταν τα εξής:
10. LINKIN PARK – A Thousand Suns
Εδώ έφαγα ήττα. Χρόνια τώρα τους χλευάζω, τους βρίζω, τους απαξιώνω. Φλώρους τους ανεβάζω, boy band με tattoos τους κατεβάζω. Και αυτοί, κυκλοφορώντας το πιο χαμηλότονο album τους, με τις σκληρές κιθάρες να έχουν εξαφανιστεί πλέον τελείως, με αποστομώνουν. Θα γράψω 100 φορές στο μαυροπίνακα "δεν θα αμφισβητήσω ποτέ ξανά το κριτήριο του Rick Rubin".
9. THE HOLD STEADY – Heaven Is Whenever
Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Και η απουσία του κιμπορντίστα Franz "Super Mario" Nicolai είναι αισθητή, αφού μαζί με το πιάνο του χάθηκε και το E-Street Band vibe, ο ένας από τους δύο λόγους που μ' έκαναν να τους αγαπήσω. Ο άλλος λόγος όμως, οι στίχοι του Craig Finn για απόκληρους, καταραμένους κι επαναστάτες, είναι εδώ, και είναι καλύτεροι από ποτέ.
8. AGAINST ME! – White Crosses
Υποτίθεται ότι είναι punk, αλλά αυτή η δισκάρα έχει έναν arena rock ήχο που υποψιάζομαι ότι χρωστάει στους Bon Jovi εξίσου με τους Dropkick Murphys. Με το "I Was A Teenage Anarchist" έγραψαν το τραγούδι της χρονιάς, και αφού μέσα στο 2010 προσέλαβαν ως session μουσικό για τα live τους τον προαναφερθέντα Franz Nicolai, έχουν κι εξαιρετικό γούστο.
7. ROBERT PLANT – Band Of Joy
Υπέροχος δίσκος. Άμα είναι να κυκλοφορεί τέτοιες συγκινητικές, τρυφερές, ώριμες μα συνάμα φρέσκιες δουλειές, καλά κάνει και αρνείται το reunion των Zeppelin και το τσίρκο της νοσταλγίας. Ένας Άγγλος δημιούργησε το καλύτερο Americana album της χρονιάς.
6. MY CHEMICAL ROMANCE – Danger Days: The True Lives Of The Fabulous Killjoys
Στους περισσότερους δεν άρεσε τόσο όσο το προηγούμενο. Ίσως γιατί το "Black Parade" είχε ένα ξεκάθαρο, αν και ακραίο, concept (καρκίνος), ενώ η sci-fi σαλάτα του "Danger Days" έκανε πολλούς να ξύνουν το κεφάλι τους με απορία. Από μουσική άποψη όμως οι glam/pop επιρροές τους ταιριάζουν γάντι, και το γεγονός ότι ενώ το προηγούμενο album ήταν η Queen στιγμή τους ενώ αυτό είναι η Sweet στιγμή τους προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου.
5. ROTTING CHRIST – Aealo
Προσπαθώ να θυμηθώ άλλο συγκρότημα που να κυκλοφόρησε τον καλύτερο δίσκο του διανύοντας το 24ο έτος της καριέρας του, και είναι αδύνατον: Αυτό που πέτυχαν οι Rotting Christ με το "Aealo" είναι μοναδικό, όσο μοναδικός είναι και ο ήχος που παντρεύει το heavy metal με την Diamanda Galas και την παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου.
4. TOM JONES – Praise And Blame
Εδώ κι αν έφαγα ήττα. Το ότι ο Jones έχει φωνάρα το ξέραμε, όμως ξέραμε επίσης ότι εδώ και 45 χρόνια τη χαραμίζει τραγουδώντας αηδίες και κάνοντας τον καραγκιόζη. Στο "Praise And Blame" όμως σοβαρεύεται, αποδέχεται ότι πάτησε τα 70, και το γυρίζει στα blues και τα gospels με μία ξερή παραγωγή που θυμίζει Black Keys ξεγυμνωνοντας την ενορχήστρωση και αναδεικνύοντας τη φωνάρα.
3. KANYE WEST – My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Δικαίως βρίσκεται στην κορυφή, ή κοντά σε αυτήν, στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς όλων των σοβαρών μουσικών εκδόσεων παγκοσμίως. Δεν είμαι ειδικός στο hip hop, ούτε στη ζωγραφική όμως είμαι ειδικός και αυτό δεν με γλυτώνει από το να με πιάνει δέος όταν βλέπω από κοντά έναν πίνακα του Picasso. Ε λοιπόν, τολμώ να πω ότι αυτό που νιώθω ακούγοντας αυτό το δίσκο μοιάζει με δέος.
2. VALIENT THORR – Stranger
Το ακριβώς αντίθετο του Kanye West: Το "Stranger" δεν το είδα σε καμία λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς παγκοσμίως. Εκτός από τη δική μου. Εγώ έχω δίκιο, όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Γιατί αυτό είναι το πιο βρώμικο, το πιο εκκωφαντικό, το πιο fun rock 'n' roll album της χρονιάς. Και όλα αυτά χωρίς να είναι "παικτικά" απλοϊκό, αφού οι Valient Thorr δεν είναι Kiss: Περισσότερο είναι Mastodon με αίσθηση του χιούμορ.
1. JANELLE MONAE – The ArchAndroid
Και πάνω που πίστευα ότι είχα ακούσει όλα τα "καλά" της χρονιάς, λέω να ρίξω μια αυτιά και σε τούτο δω. Και ρίχνω μια αυτιά. Και μου πέφτει το σαγόνι στο πάτωμα. Αυτή η μαύρη πιτσιρίκα σκάει από το πουθενά με ένα δίσκο-αριστούργημα που ξεκινάει με βάση τη soul και το funk αλλά σε πολλά τραγούδια φεύγει αλλού, άλλοτε προς το ψυχεδελικό rock, άλλοτε προς τη neo-folk, άλλοτε προς όποια κατεύθυνση της καπνίσει, πάντοτε όμως εύστοχα. "Soul" σημαίνει ψυχή, και η Janelle διαθέτει μπόλικη.
