Πρώτη ανησυχητική παρατήρηση: Όταν σκέφτομαι δίσκους που αποτελούν το ιδανικό soundtrack για μια βραδιά με το αγαπημένο πρόσωπο μπροστά στο τζάκι, με κρασί, κεριά και λοιπά κλισέ, βγάζοντας τα μάτια μας πάνω στην παχιά φλοκάτη ή κάτι τέτοιο, το 80% των τίτλων που μου έρχονται στο μυαλό προέρχονται από τη δεκαετία του '90. Αυτό ίσως κάτι λέει για την ερωτική ζωή των παντρεμένων vs. το εργένικο παρελθόν τους.
Δεύτερη ανησυχητική παρατήρηση: Όταν σκέφτομαι δίσκους που αποτελούν το ιδανικό soundtrack για μια βραδιά κλπ. κλπ., δεν σκέφτομαι Sade, Simply Red ή Γιάννη Πάριο. Συνήθως μου έρχονται στο μυαλό καταραμένοι, ναρκομανείς ή, στην καλύτερη περίπτωση, απλά ελαφρώς διαταραγμένοι τύποι. Δεν θέλω να προσπαθήσω καν να μαντέψω αυτό τι λέει και για ποιο πράγμα.
Εν πάσει περιπτώσει, μια που η σύζυγος σήμερα εργάζεται και είμαι μόνος στο σπίτι με τον οκτάχρονο και δύο φίλους του, τους οποίους κάλεσε για να κάνουν το σπίτι πουτάνα (ακόμα βρίσκω κομματάκια πλεϊμομπίλ μέσα στο box set των The Who από την προηγούμενη φορά), και ενθυμούμενος άλλες εποχές όταν οι συνθήκες επέτρεπαν περισσότερες ευκαιρίες για βραδιές με το αγαπημένο πρόσωπο μπροστά στο τζάκι κλπ. κλπ., είπα να γράψω ένα κειμενάκι για μουσικές που θεωρώ ότι θα βελτιώσουν την ερωτική σας ζωή. Πάμε λοιπόν.
PJ Harvey – "To Bring You My Love"
Ο απόλυτα ερωτικός δίσκος, από την πιο σέξι άσχημη γυναίκα του κόσμου. Από τον ψίθυρο του "Working For The Man" στη full-on επιθετικότητα του "Long Snake Moan" και από εκεί στην τρυφερή μελαγχολία του "The Dancer", στο album αυτό η Harvey καλύπτει ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων της σεξουαλικής πράξης από το "να σε κεράσω ένα ποτό" μέχρι το τσιγάρο μετά.
Jeff Buckley – "Grace"
Στο ώρες-ώρες παρανοϊκό μυαλό μου, το ζευγάρι πατέρα-γιου Tim Buckley/Jeff Buckley έχει συνομωσιακά πολλά κοινά με το έτερο αντίστοιχο ζευγάρι Bruce Lee/Brandon Lee, αυτό όμως δεν είναι της παρούσης. Εδώ μας αφορά το γεγονός ότι κανένα θηλυκό δεν θα μείνει ασυγκίνητο από το falsetto του Buckley, αν την ώρα του foreplay πετάξεις στο στερεοφωνικό το "Grace" που περιέχει τραγούδια όπως το ομώνυμο, το "Corpus Christi Carol" ή την ανατριχιαστικά καλή διασκευή του στο "Hallelujah", η οποία αφήνει μίλια πίσω της ακόμα και το πρωτότυπο του Leonard Cohen.
Sam Phillips – "Martinis & Bikins"
Γιατί δεν είναι superstar; Τι έχει να ζηλέψει από τη Sheryl Crow; Έχει και υπερπαραγωγό σύζυγο (T-Bone Burnett), έχει και influential φιλαράκια (Elvis Costello), αλλά κυρίως έχει μία σειρά από πανέμορφα albums με κορυφαίο το "Martinis & Bikinis" και τις έντονες επιρροές του από Beatles της μεσαίας περιόδου. Πέρα όμως από τα "χιτάκια" τύπου "I Need Love" ή "Baby I Can't Please You", βάλτε στο αγαπημένο πρόσωπο να ακούσει τα κρυμμένα διαμαντάκια του δίσκου όπως το "Circle Of Fire", το "Black Sky" ή το "Wheel Of The Broken Voice": Αν δεν τα εκτιμήσει πετάξτε τη μαλακισμένη έξω αμέσως, δεν αξίζει να χαραμίζετε τη ζωή σας μαζί της.
Chet Baker – "Sings"
Κλασική επιλογή: Τι καλύτερο για μια βραδιά μπροστά στο τζάκι κλπ. κλπ. από κοντραμπάσο, πιάνο, "σκούπες" στα ντραμς, και τη βελούδινη τζαζ φωνή ενός πρεζονιού που τερμάτισε τη ζωή του βουτώντας από το παράθυρο ενός ξενοδοχείου;
Holly Cole – "Temptation"
Κανονικά, σε μία λίστα με "δίσκους για μπαλαμούτι" θα έπρεπε να συμπεριλάβω κάποιο δίσκο του Tom Waits. Επειδή όμως έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μεθυσμένος ψάρεψα μια πόρνη με χρυσή καρδιά σε κάποιο μπαρ του Σαν Φρανσίσκο λίγο πριν ξημερώσει και ο μπάρμαν μας πετάξει στο δρόμο, για να καταλήξουμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο του οποίου η neon επιγραφή τρεμόπαιζε έξω από το παράθυρό μας μισοφωτίζοντας τη στραπατσαρισμένη Chevrolet της, προτιμώ να συμπεριλάβω τον καλύτερο (ίσως) και πιο ερωτικό (σίγουρα) δίσκο με διασκευές σε τραγούδια του Tom Waits που ηχογραφήθηκε ποτέ.
Δεύτερη ανησυχητική παρατήρηση: Όταν σκέφτομαι δίσκους που αποτελούν το ιδανικό soundtrack για μια βραδιά κλπ. κλπ., δεν σκέφτομαι Sade, Simply Red ή Γιάννη Πάριο. Συνήθως μου έρχονται στο μυαλό καταραμένοι, ναρκομανείς ή, στην καλύτερη περίπτωση, απλά ελαφρώς διαταραγμένοι τύποι. Δεν θέλω να προσπαθήσω καν να μαντέψω αυτό τι λέει και για ποιο πράγμα.
Εν πάσει περιπτώσει, μια που η σύζυγος σήμερα εργάζεται και είμαι μόνος στο σπίτι με τον οκτάχρονο και δύο φίλους του, τους οποίους κάλεσε για να κάνουν το σπίτι πουτάνα (ακόμα βρίσκω κομματάκια πλεϊμομπίλ μέσα στο box set των The Who από την προηγούμενη φορά), και ενθυμούμενος άλλες εποχές όταν οι συνθήκες επέτρεπαν περισσότερες ευκαιρίες για βραδιές με το αγαπημένο πρόσωπο μπροστά στο τζάκι κλπ. κλπ., είπα να γράψω ένα κειμενάκι για μουσικές που θεωρώ ότι θα βελτιώσουν την ερωτική σας ζωή. Πάμε λοιπόν.
PJ Harvey – "To Bring You My Love"
Ο απόλυτα ερωτικός δίσκος, από την πιο σέξι άσχημη γυναίκα του κόσμου. Από τον ψίθυρο του "Working For The Man" στη full-on επιθετικότητα του "Long Snake Moan" και από εκεί στην τρυφερή μελαγχολία του "The Dancer", στο album αυτό η Harvey καλύπτει ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων της σεξουαλικής πράξης από το "να σε κεράσω ένα ποτό" μέχρι το τσιγάρο μετά.
Jeff Buckley – "Grace"
Στο ώρες-ώρες παρανοϊκό μυαλό μου, το ζευγάρι πατέρα-γιου Tim Buckley/Jeff Buckley έχει συνομωσιακά πολλά κοινά με το έτερο αντίστοιχο ζευγάρι Bruce Lee/Brandon Lee, αυτό όμως δεν είναι της παρούσης. Εδώ μας αφορά το γεγονός ότι κανένα θηλυκό δεν θα μείνει ασυγκίνητο από το falsetto του Buckley, αν την ώρα του foreplay πετάξεις στο στερεοφωνικό το "Grace" που περιέχει τραγούδια όπως το ομώνυμο, το "Corpus Christi Carol" ή την ανατριχιαστικά καλή διασκευή του στο "Hallelujah", η οποία αφήνει μίλια πίσω της ακόμα και το πρωτότυπο του Leonard Cohen.
Sam Phillips – "Martinis & Bikins"
Γιατί δεν είναι superstar; Τι έχει να ζηλέψει από τη Sheryl Crow; Έχει και υπερπαραγωγό σύζυγο (T-Bone Burnett), έχει και influential φιλαράκια (Elvis Costello), αλλά κυρίως έχει μία σειρά από πανέμορφα albums με κορυφαίο το "Martinis & Bikinis" και τις έντονες επιρροές του από Beatles της μεσαίας περιόδου. Πέρα όμως από τα "χιτάκια" τύπου "I Need Love" ή "Baby I Can't Please You", βάλτε στο αγαπημένο πρόσωπο να ακούσει τα κρυμμένα διαμαντάκια του δίσκου όπως το "Circle Of Fire", το "Black Sky" ή το "Wheel Of The Broken Voice": Αν δεν τα εκτιμήσει πετάξτε τη μαλακισμένη έξω αμέσως, δεν αξίζει να χαραμίζετε τη ζωή σας μαζί της.
Chet Baker – "Sings"
Κλασική επιλογή: Τι καλύτερο για μια βραδιά μπροστά στο τζάκι κλπ. κλπ. από κοντραμπάσο, πιάνο, "σκούπες" στα ντραμς, και τη βελούδινη τζαζ φωνή ενός πρεζονιού που τερμάτισε τη ζωή του βουτώντας από το παράθυρο ενός ξενοδοχείου;
Holly Cole – "Temptation"
Κανονικά, σε μία λίστα με "δίσκους για μπαλαμούτι" θα έπρεπε να συμπεριλάβω κάποιο δίσκο του Tom Waits. Επειδή όμως έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μεθυσμένος ψάρεψα μια πόρνη με χρυσή καρδιά σε κάποιο μπαρ του Σαν Φρανσίσκο λίγο πριν ξημερώσει και ο μπάρμαν μας πετάξει στο δρόμο, για να καταλήξουμε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο του οποίου η neon επιγραφή τρεμόπαιζε έξω από το παράθυρό μας μισοφωτίζοντας τη στραπατσαρισμένη Chevrolet της, προτιμώ να συμπεριλάβω τον καλύτερο (ίσως) και πιο ερωτικό (σίγουρα) δίσκο με διασκευές σε τραγούδια του Tom Waits που ηχογραφήθηκε ποτέ.
