Η πρώτη συναυλία ξένου rock συγκροτήματος που παρακολούθησα ποτέ ήταν των Uriah Ηeep το 1983, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κομπλέ με επεισόδια, ντου τζαμπατζήδων και τσαμπουκάδες με τους μπάτσους/γουρούνια/δολοφόνους. Αααχ, οι παλιές, καλές ημέρες… Ήμουν 15 χρονών τότε, όχι φανατικός των Heep (για την ακρίβεια ήξερα μόνο δύο τραγούδια τους, το "Easy Livin" και το "Sunrise", που κάποιος μου τα είχε γράψει σε κασέτα), και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με την παρέα μου στη συναυλία αποκαλούσαμε τους Uriah Heep "γέρους". Το 1983. 28 χρόνια μετά, οι "γέροι"συνεχίζουν να παίζουν και σε λίγες μέρες μάλιστα θα βρίσκονται ξανά στη χώρα μας για συναυλίες.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πάω στο Gagarin για τους Uriah Heep αυτή τη φορά, αυτό όμως δε σημαίνει πως το συγκεκριμένο live δεν θα αξίζει τα λεφτά του: Τους είδα τους Heep πριν από κανά-δυο χρόνια και πέρασα μια χαρά. Επίσης δεν έχω κανένα απολύτως κόμπλεξ να παραδεχθώ ότι, κατά κανόνα, περνάω πολύ καλύτερα σε συναυλίες γέρων όπως οι Accept, ο Iggy Pop ή οι Blind Boys of Alabama, παρά σε live των Darkest Hour ή των Of Montreal. Και βεβαίως, καθώς το δικαίωμα στην εργασία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στους συγκεκριμένους γέρους να δουλέψουν κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: Να ψυχαγωγούν τον κόσμο παίζοντας μουσική. Το πρόβλημά μου όμως είναι άλλο.
Αυτοί οι γέροι το 'χτισαν το μαγαζί που αποκαλούμε rock 'n' roll και τους οφείλουμε σεβασμό. Μόνο όμως στην περίπτωση που και οι ίδιοι εξακολουθούν να σέβονται τον εαυτό τους. Βλέπω ας πούμε τον Yngwie Malmsteen στα 50 του, εμφανίζεται ακόμα με το μαύρο λαμέ ξεκούμπωτο πουκάμισο που φορούσε και το 1983. Η διαφορά όμως τώρα είναι πως η μπάκα του είναι πλέον τόσο μεγάλη ώστε να μη βλέπει το πουλί του όταν κατουράει και κατά συνέπεια το θέαμα είναι μάλλον θλιβερό. Ή θυμάμαι εκείνη την ιστορία με τον Keith Richards προ μερικών ετών: Το 'χαψε κανείς στα αλήθεια ότι ο Richards πήγε στο νοσοκομείο επειδή έπαθε διάσειση πέφτοντας από ένα φοινικόδενδρο; Πείτε με παρανοϊκό συνωμοσιολόγο, αλλά δεν σας φαίνεται πιο πιθανό σενάριο ο (τότε 62 ετών) Richards να επάθε κάποιο μίνι εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι της ηλικίας του, το οποίο το management των Stones απέκρυψε πίσω από αυτή τη γελοία ιστορία (ως γνωστόν, όσο πιο κραυγαλέο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό) για να μη χαλάσει το image του κακού παιδιού;
Υπάρχουν και rockers που γερνάνε με αξιοπρέπεια. O Robert Plant. Ο Tom Jones με τον φοβερό blues/gospel δίσκο που έβγαλε το 2010. Ο Lemmy. Ο Neil Young. Ο David Byrne, για να μην ξεχνάμε και τα indie icons. Αυτούς πρέπει να έχουμε ως πρότυπο εμείς οι νέοι (αχέμ).
