Lonely days are gone, I'm a-goin' home, My baby just-a wrote me a letter

Κάντο για εμάς τις σκληρές μα συνάμα ευαίσθητες ψυχές που δεν έχουν διαβρωθεί ανεπανόρθωτα σαν τη δική σου γέρικη και μαύρη...

Όσοι είναι στην ηλικία μου (34 συν ΦΠΑ) θυμούνται έναν κόσμο χωρίς Internet και κινητά, τότε που αν ήθελες να επικοινωνήσεις με κάποιο φίλο (ή, αχέμ, φίλη) έπρεπε να πάρεις χαρτί και μολύβι, να γράψεις γράμμα, να το βάλεις στο φάκελο και να περπατήσεις μέχρι το ταχυδρομείο για να το στείλεις, ελπίζοντας ότι θα λάμβανες απάντηση καμιά δεκαριά μέρες αργότερα. Τα γράμματα που λάμβανες τα κρατούσες, όχι σε κάποιο folder του Outlook αλλά σε ένα κουτί, συνήθως παπουτσιών, που είχες ειδικά για το σκοπό αυτό.

I went to a party a couple of weeks ago and drank myself silly. I woke up in a closet and from the ache in my side, I'd say I slept on a shoe most of the night.

Λοιπόν, το να ανοίγεις αυτό το κουτί μετά από δεκαετίες αποτελεί τρισμέγιστο σοκ. Κάθε γκόμενα που γούσταρες ως έφηβος, κάθε ρομαντική παπάρα που ξεστόμισες ποτέ, κάθε μαλακία που έχεις κάνει στη ζωή σου, όλα επιστρέφουν για να σε στοιχειώσουν. Σαν άλλο κουτί της Πανδώρας, ή καλύτερα σαν άλλο κουτί του Pinhead, θα σε κάνει να μετανιώσεις που το άνοιξες.

Ξέρεις πολλές φορές σκέφτομαι το Σαββατοκύριακο που περάσαμε μαζί στην Αθήνα. Συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα και απρόσμενα.

Πρώτα ανησυχητικά δείγματα Αλτσχάϊμερ: Ποια είναι η Nατάσα; Έχω στο κουτί 3 γράμματα από κάποια Nατάσα, περιόδου 1986. Ποια Νατάσα; Δεν θυμάμαι καμία Nατάσα. Δε γράφει και επώνυμο γαμώτο.

Ο αδερφός μου έπεσε από ένα μονόζυγο την ώρα της προπόνησης και στραμπούληξε το πόδι του. Έτσι το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να διαβάζει τσοντοπεριοδικά ώρες ολόκληρες.

Τι να έχουν απογίνει άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχεις να τους δεις 20 χρόνια; Αν τους έβλεπες στο δρόμο θα τους αναγνώριζες; Αυτοί, εσένα θα σε αναγνώριζαν; Παντρεύτηκαν; Παιδιά έκαναν; Χώρισαν; Τι δρόμο πήραν άραγε στη ζωή τους; Είναι ευτυχισμένοι; Στο δικό τους κουτί υπάρχουν ακόμα τα δικά σου γράμματα και θα τα διαβάσουν ποτέ για να ανθολογήσουν ατάκες;

Sorry about leaving my stuff in your apartment. Totally un-groovy but I thought (in what must have been one of many delusional states of being) that I had asked your permission.