Έχοντας διατελέσει στο παρελθόν και επί σειρά ετών ο μοναδικός, παγκοσμίως, συντάκτης περιοδικού μοτοσικλέτας που δεν έχει οδηγήσει ποτέ στη ζωή του μοτοσικλέτα (a true story), η πρόταση του φίλου Άκη Καπράνου να γράψω στο movieworld.gr παρόλο που πηγαίνω πλέον σπανίως σινεμά μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογική.
Καθώς μάλιστα εξασφάλισα από τον Άκη carte blanche να γράψω ό,τι θέλω, θεώρησα επίσης απόλυτα φυσιολογικό να επιλέξω να καταπιαστώ με ένα θέμα για το οποίο γνωρίζω ακόμα λιγότερα πράγματα από όσα γνωρίζω για τον κινηματογράφο: Τις γυναίκες.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συνέχεια στη συγκεκριμένη συνεργασία, μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως διασκέδασα γράφοντας το κομματάκι, με έκανε να θυμηθώ άλλες, πιο αθώες εποχές, κι ελπίζω να σας αρέσει. Θα το βρείτε κάνοντας κλικ εδώ:
I was born under a bad sign, left out in the cold I'm a lonely man who knows just what it means to lose control
Η ψυχανάλυση αναφέρει πως κάθε αγόρι που μεγαλώνει χρειάζεται ένα ισχυρό και υγιές ανδρικό πρότυπο ώστε να αναπτύξει ολοκληρωμένη ταύτιση με το φύλο του και να αποδεχθεί το σεξουαλικό του ρόλο. Νομίζω πως στην περίπτωσή μου το πρότυπο αυτό ήταν ο David Coverdale. Συγγνώμη μπαμπά.
Ο Coverdale, με τα μακριά του μαλλιά (που εγώ ως καλό παιδί δεν επιτρεπόταν να αφήσω πριν ενηλικιωθώ), με τη βραχνή bluesy φωνή του και με το σήμα κατατεθέν μικρόφωνο-φαλλικό σύμβολο, εκπροσωπούσε όλα όσα φαντασιωνόταν ένας μαθητής γυμνασίου στην Αθήνα των 80's. Κυρίως όμως αυτό που πάντα αγαπούσα ήταν οι στίχοι του:
I can never deny all the sweet things I have tasted Tho' I've been mistreated, I keep coming back for more
Μονίμως καψούρης, τη μία επιβήτορας και την άλλη θύμα κάποιου κακούργου θηλυκού, στα τραγούδια του πραγματευόταν σχεδόν αποκλειστικά αυτά που πραγματευόταν (σχεδόν αποκλειστικά) και το δικό μου, τρελλαμένο από τις ορμόνες, εφηβικό μυαλό. Όχι ότι είχα και καμιά τρομερή ερωτική ζωή τότε βέβαια (προσέξτε το "τότε" - αφήνει υπονοούμενα για την ερωτική μου ζωή σήμερα χωρίς να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει κάτι. Καλό, έτσι;), όπως και να 'χει όμως οι στίχοι του Coverdale αποτελούσαν ιδανική εξωτερίκευση των απωθημένων μου.
You never leave her alone, I can see you never learn When you're playing with fire you get your fingers burned
Και καθαρά μουσικά όμως, όταν μιλάμε για τους Whitesnake μιλάμε για μια πραγματικά σπουδαία μπάντα. Εννοείται ότι αναφερόμαστε πάντα στην περίοδο 1978-83, άντε μέχρι το 1985, πριν από την περμανάντ, τις ανταύγειες, την Tawny και τα U.S. charts, έτσι; Οι αληθινοί Whitesnake ήταν με τον Coverdale καστανό και με τουλάχιστον δύο μουστακαλήδες στη σύνθεσή τους. Αυτοί λοιπόν, οι αληθινοί Whitesnake, ήταν πιο blues από τους Led Zeppelin, πιο soul από τους Bad Company, και βασικά πιο νέγροι από οποιονδήποτε σύγχρονό τους λευκό ροκ μουσικό. Σε πολλά σημεία των πρώτων τους albums, o ήχος θυμίζει περισσότερο Ike & Tina Turner περιόδου "Come Together" (1969) παρά ο,τιδήποτε άλλο. Σημαντικό ρόλο σ' αυτό έπαιζε ο ίδιος ο Coverdale, που έβγαζε στο μικρόφωνο κάβλα αντίστοιχη μιας αρσενικής Tina Turner.
Roll me over, make be bleed, I'd dance with the devil τo get what I need.
Ποτέ δεν συγχώρησα τον Coverdale για την στροφή του 1987. Το μόνο που τον σώζει, μυθιστορηματικά, είναι το γεγονός ότι τα εκατομμύρια που έβγαλε χάρη σ' εκείνο το εμπορικό ξεπούλημα, του τα έφαγε μέχρι τελευταίας Αγγλικής λίρας (ποιος άλλος) μια γκόμενα. Κι έτσι τώρα στα γεράματα, here he goes again on his own, going down the only road he's ever known, like a drifter he was born to walk alone, έχοντας χάσει πια τη φωνή του αλλά εξακολουθώντας να κραδαίνει το μικρόφωνο-φαλλό, βγάζει μεροκάματο για να το ξοδέψει κι αυτό σε κρασί, γυναίκες και τραγούδι.
Έχοντας διατελέσει στο παρελθόν και επί σειρά ετών ο μοναδικός, παγκοσμίως, συντάκτης περιοδικού μοτοσικλέτας που δεν έχει οδηγήσει ποτέ στη ζωή του μοτοσικλέτα (a true story), η πρόταση του φίλου Άκη Καπράνου να γράψω στο movieworld.gr παρόλο που πηγαίνω πλέον σπανίως σινεμά μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογική.
