Τα δικά μου 80's είχαν κυλήσει με τα αναμενόμενα ακούσματα, μια τυπική εφηβεία της περιόδου με κλασικό ροκ και χέβι μέταλ. Το "Nevermind" θα κυκλοφορούσε μερικούς μήνες αργότερα, οπότε η αυγή των 90's στην πραγματικότητα δεν είχε χαράξει ακόμα κι ας ήταν Ιούλιος του 1991. Mόλις είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Όχι πλέον "φοιτητής" αλλά πολύ μακριά ακόμα από το "νοικοκύρης", στη χαραμάδα ανάμεσα στο "ροκάς" και στο "χίπστερ", εκείνο το μεταιχμιακό καλοκαίρι είχα πάθει μία ψύχωση με τον Ice-T.
Είχα κατέβει στην Κρήτη για διακοπές, να κάνω παρέα στον κολλητό μου το Γιάννη. Συμφοιτητής ο Γιάννης, Κρητικός, από το Ηράκλειο, είχε πιάσει δουλειά για το καλοκαίρι σε εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων στη Χερσόνησο. Τα βράδια τα πίναμε κυνηγώντας Βορειοευρωπαίες, τα πρωινά αυτός δούλευε κι εγώ άραζα στην παραλία για να στοχαστώ για το μέλλον μου και να δρομολογήσω τα επόμενα βήματα στη ζωή μου. Παπάρια. Το μόνο που έκανα όλο το καλοκαίρι, εκείνες τις νωχελικές ημέρες αραχτός στην παραλία, ήταν να ακούω non-stop το "Original Gangster" του Ice-T στο walkman μου.
Όχι ότι δεν είχα άλλες κασέτες μαζί μου, καμιά εικοσαριά είχα κουβαλήσει και είχε και ο Γιάννης άλλες τόσες. Για κάποιο λόγο όμως είχα κολλήσει με το "O.G." και δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο. Κάθε πρωί (τότε το θεωρούσα πρωί, αλλά σήμερα είναι η ώρα που τρώω το μεσημεριανό μου) ξυπνούσα, έφτιαχνα φραπέ, φορούσα μαγιό, κατέβαινα παραλία, άπλωνα πετσέτα, έβαζα ακουστικά και πατούσα το Play, με την ίδια πάντα κασέτα του Ice-T να παίζει. Την είχα μάθει απ' έξω. Πορωνόμουν με το καταιγιστικό funk του "New Jack Hustler", έβλεπα να κυλάνε μπροστά μου σαν σε ταινία οι σκηνές που περιέγραφαν οι ρίμες του "Bitches 2", στο "Straight Up Nigga" κρατιόμουν με το ζόρι να μη σηκωθώ και να αρχίσω να χορεύω γύρω-γύρω στην παραλία ανάμεσα στις γυμνόστηθες Ολλανδέζες. Και μετά τα πράγματα αγρίευαν: Το "Midnight" είχε τα ντραμς του "When The Levee Breaks" των Led Zeppelin και το riff του "Black Sabbath", το "Body Count" ήταν μια κολασμένη old school χαρντκοριά με την οποία η Ice-T μας πρωτοσύστησε το ομώνυμο ροκ project του, το "The Tower" ήταν χτισμένο γύρω από το μουσικό θέμα της ταινίας "Halloween" του John Carpenter. Το ένα τραγούδι ήταν καλύτερο από το άλλο, και όλα μαζί έδεναν τόσο τέλεια μεταξύ τους, που μόλις τελείωνε η Β' πλευρά της κασέτας το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να γυρίσω πλευρά και να ακούσω το άλμπουμ ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Η κασέτα έλιωσε εκείνο το καλοκαίρι, κυριολεκτικά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα αγόρασα το CD.
Δεν το έπαιζα wigger, δε ντυνόμουν σαν ράπερ, το 1991 δεν είχα καν δεύτερο ραπ άλμπουμ στη δισκοθήκη μου (οι Beastie Boys δε μετράνε, ήταν λευκοί), για 10 μέρες όμως εκείνο τον Ιούλιο ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι το "Original Gangster" είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Kαι σήμερα, 4 ή 5 φορές το χρόνο που το ακούω, μερικές φορές το πιστεύω ακόμα.
