Αποφεύγω να γράφω για metal στο "I Was A Teenage Music Geek". Εδώ πλασάρω ένα πιο σοφιστικέ και αυτοσαρκαστικό προφίλ για να εντυπωσιάσω ανθρώπους που δεν με ξέρουν, κι εξάλλου όταν με πιάνει να γράψω περί metal έχω πού να το κάνω. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση γιατί οι Slayer είναι θεοί, το "Seasons In The Abyss" είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών, και στο κάτω-κάτω δικό μου είναι το blog, ό,τι γουστάρω κάνω και σε όποιον αρέσει.
Λοιπόν που λέτε, ως μεταλλάς έφηβος στα 80's ήμουν σχετικά ενημερωμένος αλλά μάλλον συντηρητικός. Άκουγα AC/DC, Purple-Rainbow-Whitesnake, Dio, Maiden, Scorpions, Manowar, Accept, WASP, Queensryche, αλλά και αμερικανιές που σήμερα δεν θεωρούνται metal αλλά το 1982 έμπαιναν σε αυτή την κατηγορία: Billy Squier, Pat Benatar, Joan Jett... Δεν γούσταρα όμως thrash: To "Kill 'Em All" το είχα ακούσει στο σπίτι του κιθαρίστα της πρώτης μου "μπάντας" (αυτός στην απομίμηση Flying V, εγώ σε ένα αρμονιάκι Casio, ο Μήτσος στα τάπερ και τα κατσαρολικά) και δεν είχα εντυπωσιαστεί, οι Anthrax μου άρεσαν αλλά φοράγανε βερμούδες οπότε δεν πιάνονταν για metal, και Slayer απέφευγα να ακούσω γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μου αρέσουν. Ούτε καν σε μαγαζί δεν είχα ακούσει Slayer: Στην Όμπρε πηγαίναμε τις Παρασκευές που έπαιζε ποζεράδικα μπας και γνωρίσουμε καμιά γκόμενα και η Crazy στο Χαλάνδρι ήταν ούτως ή άλλως πιο παλαιοροκάδικη, Γκάλαχερ κι έτσι.
Και μετά ως φοιτητής, καινούργιες παρέες, διευρυμένοι ορίζοντες, νέα στέκια: Όχι πια μόνο Όμπρε, τέλη 80's αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στο Maze, ένα μπαρ στην Πανόρμου όπου έβαζε μουσική ο Γρηγόρης ο Βαϊος ("We Care A Lot"! Chili Peppers! The Creeps! "Σαβαρακατρανέμια"!) και για πιο μοδάτες καταστάσεις στο Booze που μόλις είχε ανοίξει στην Κολοκοτρώνη. Ε λοιπόν, μια Κυριακή βράδυ στο Booze, το πιο χιπστεράδικο μαγαζί της πόλης, άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου Slayer. Αυτό εδώ, και χέστηκα πάνω μου:
Αν θυμάμαι καλά μουσική εκείνο το βράδυ έβαζε ο Παντελής που δούλευε σε δισκογραφική, είχε το promo του "Seasons In The Abyss" πριν κυκλοφορήσει και είπε να δοκιμάσει αντιδράσεις (θυμίστε μου μια άλλη φορά να σας πω για το μεταφυσικό φαινόμενο να πέφτω πάνω στον Παντελή στα πιο κουφά μέρη κάθε φορά που ταξίδευα στο Λονδίνο. ΚΑΘΕ φορά όμως). Έχωσε λοιπόν o Παντελής το "Blood Red" σε ανύποπτη στιγμή κάπου ανάμεσα σε Inspiral Carpets και Happy Mondays, και τα είδα όλα. Ντρίμπλαρα καμιά εκατοστή χίπστερ που λικνίζονταν αδιάφορα κρατώντας ποτήρια με βότκα λεμόνι (τα μοχίτο δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα) για να φτάσω στο DJ και να ρωτήσω τι στο διάολο ήταν αυτό που έβαλε, αυτομουτζώθηκα για τα χρόνια που απέφευγα τους Slayer και την επόμενη μέρα το πρωί πήγα και αγόρασα δισκογραφία.
Μερικά χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να δω τους Slayer live στο Webster Hall της Νέας Υόρκης. Είχαν για support τους Biohazard και τους Machine Head. Τα support πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Την ώρα που έπαιζαν οι Slayer ΟΛΟΚΛΗΡΟ το club είχε μετατραπεί σε mosh pit. Κάποιος έκανε βουτιά από τον εξώστη. Στο κοινό ήταν 1.980 άνδρες και 20 γυναίκες, όλες τους πιο άσχημες από τους άνδρες. Ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής μου. Και το "Seasons In the Abyss", 22 χρόνια αργότερα, παραμένει το πιο πορωτικό, καταιγιστικό, απειλητικό album που μπορεί να παιχτεί σε χιπστεράδικο μαγαζί.
Το ροκ είναι εξ ορισμού το κατ' εξοχήν κιθαριστικό μουσικό ιδίωμα: Ροκ συγκροτήματα χωρίς κιθάρα στην ιστορία της μουσικής έχουν υπάρξει ελάχιστα και είναι είτε απλώς οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είτε έχουν ως βασική τους αξία και λειτουργία το καινοτομικό του πράγματος.
Μοναδική ίσως ουσιαστική πραξικοπηματική απόπειρα κατά της κιθαριστικής κυριαρχίας ήταν η ομαδική επίθεση από πληκτράδες στο πρώτο μισό των 70's, τότε που την ώρα του σόλο ο Jon Lord μοιραζόταν ισότιμα τον προβολέα με τον Blackmore και ο Keith Emerson διέλυε το Hammond του επί σκηνής σε μια (θλιβερή) απομίμηση Hendrix/Townshend: Keith, άστο αγόρι μου, καλώς ή κακώς το όργανο που διάλεξες μοιάζει περισσότερο με μπουφέ σαλοτραπεζαρίας παρά με φαλλό, ποτέ δεν θα γίνει cool. Γι' αυτό άλλωστε τα πλήκτρα γρήγορα υποχώρησαν ξανά στον υποστηρικτικό ρόλο που τους ταιριάζει καλύτερα, τουλάχιστον μέχρι την άνοδο της ηλεκτρονικής μουσικής που δημιουργήθηκε και κυριαρχήθηκε από διανοούμενους nerds και στην οποία το "coolness factor" ποτέ δεν έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο.
Παρόλα αυτά, στο ροκ έχουν υπάρξει εκατοντάδες εξαιρετικοί παικταράδες πληκτροφόρων, πνευστών ή κρουστών οργάνων, καθώς και εγχόρδων με λιγότερες από 6 χορδές, που κατά καιρούς έβγαιναν μπροστά για να σολάρουν και να κλέψουν τη δόξα από τους κιθαρίστες. Παρακάτω καταγράφουμε μερικούς από τους καλύτερους στις κορυφαίες στιγμές τους, βάσει του κλασικού και απόλυτα αντικειμενικού κριτηρίου του ποιος θα μου πρωτοέρθει στο μυαλό. Πάμε λοιπόν.
10. Vincent Crane (Atomic Rooster) - Breakthrough
Οι πληκτράδες με τα Hammond που λέγαμε; Ε, ο Crane ήταν ένας από τους καλύτερους. Ίσως ο πιο παραγνωρισμένος. Σίγουρα ο πιο άσχημος. Εν πάσει περιπτώσει, επέλεξα το "Breakthrough" για τον ιδανικό τρόπο που ο Crane παντρεύει το Hammond με το πιάνo, όχι ακριβώς σε solo αλλά παραμένοντας σε πρώτο πλάνο σε όλο το κομμάτι με συνεχόμενα μικρά γυρίσματα και μίνι φράσεις-σολίδια. Στο youtube υπάρχουν 3-4 διαφορετικές εκρηκτικές live εκτελέσεις του κομματιού, εγώ πάντως προτιμώ την πιο υποχθόνια studio εκτέλεση.
9. ? (Gary Moore) - Empty Rooms
Τα καθήκοντα του μπασίστα στην ΤΡΕΛΗ ΔΙΣΚΑΡΑ που λέγεται "Victims Of the Future" τα μοιράζονται ο Neil Murray, ο Bob Daisley και κανά-δυο ακόμα, οπότε δεν είμαι σίγουρος ποιος παίζει το άταστο solo που ξεκινάει στο 3:13, αλλά είναι ΘΕΟΣ. Δεν κάνει τίποτα το πρωτοποριακό, απλώς επαναλαμβάνει το κιθαριστικό σόλο του ίδιου του Moore που προηγήθηκε, αλλά και μόνο η ιδέα του να κάνει κάτι τέτοιο και μάλιστα με άταστο μπάσο, σε αυτό το σημείο αυτού του τραγουδιού, είναι ιδιοφυής. A, επιμένω, μιλάμε για την εκτέλεση από το "Victims Of the Future" έτσι; Όχι την κατά 2 λεπτά συντομότερη και πιο γυαλισμένη επανεκτέλεση που ακολούθησε στο "Run For Cover"!
8. Junior Walker (Foreigner) - Urgent
Ε λοιπόν το παραδέχομαι, είμαι φλώρος και AOR-ας, αλλά το "4" των Foreigner το γουστάρω πολύ. Ένα album από τη χρυσή εποχή του βινυλίου, όταν οι δίσκοι διαρκούσαν 40 λεπτά το πολύ και περιείχαν 10 τραγούδια που ήταν ένα κι ένα, χωρίς fillers. Από τις κορυφαίες στιγμές ενός έτσι κι αλλιώς κορυφαίου δίσκου είναι το solo που εμπνεύστηκε ο καλεσμένος session-ας Junior Walker, ένας θρύλος της Motown και της soul, για το "Urgent": Ακούστε πώς το σαξόφωνο του Walker απογειώνεται στο 2:56 και πώς δίνει τέλεια ασίστ στο Lou Gramm για το ρεφρέν:
7. Billy Joel - Don't Ask Me Why
Για το "Glass Houses" τα λέγαμε στο προηγούμενο blog post. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μια από τις πιο ήρεμες, τρυφερές στιγμές ενός κατά τα άλλα ειρωνικού και μάλλον θυμωμένου δίσκου, και παρόλο που πιανιστικά δεν είναι η πιο εντυπωσιακή στιγμή της καριέρας του Joel, αποτελεί ιδανικό δείγμα της μουσικής του ιδιοφυίας. Προσέξτε πώς, εκεί που το τραγούδι πάει να εκτροχιαστεί προς το γλυκανάλατο, ο Joel δίνει μια χιουμοριστική νότα με το απόλυτα μετρημένο, απέριττο σόλο του.
6. Daniel Sadownick (Screaming Headless Torsos) - Smile In A Wave
Ας μην κρυβόμαστε, τo πειραματικό jazz/funk rock των Screaming Headless Torsos δεν είναι παρά το όχημα για τις εκτυφλωτικές κιθαριστικές επιδείξεις του David Fiuczynski. Παρόλα αυτά, έχοντας δει τη μπάντα live, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αν δεν είχε από πίσω του τον περκασιονίστα Daniel Sadownick, η μπάντα του "Fuze" θα ήταν μισή. Κοιτάξτε πώς ο Daniel τιμωρεί τα κρουστά του:
5. Charlie Daniels (Charlie Daniels Band) - The Devil Went Down To Georgia
Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που δεν έχει ακούσει αυτό το τραγούδι, έτσι δεν είναι; Διηγείται την ιστορία του Johnny, o οποίος παίζει βιολί και ο οποίος προκαλεί τον Οξαποδώ σε μια μουσική μονομαχία με έπαθλο είτε το χρυσό βιολί του Διαβόλου αν κερδίσει ο Johnny, είτε την ψυχή του Johnny σε αντίθετο αποτέλεσμα. Φυσικά κερδίζει ο Johnny. Τα solos και των δύο τα παίζει ο Charlie. Αλλά ρε παιδιά για πείτε μου, είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι το σόλο του Διαβόλου είναι καλύτερο και το αποτέλεσμα είναι άδικο;
4. King Curtis? (Coasters) - Baby That Is Rock 'n' Roll
Παιδιά, εδώ έχουμε τη Μητέρα Όλων των Sax Solos. Δεν είμαι σίγουρος ποιος παίζει το σαξόφωνο αφού πίσω από τους τραγουδιστές στα 50's έπαιζαν απρόσωποι studio μουσικοί, το στυλ πάντως μου θυμίζει King Curtis και πιθανότατα είναι αυτός, αφού σίγουρα έχει παίξει σε αρκετές άλλες ηχογραφήσεις των Coasters. Ακούστε τον, το σόλο του είναι Τ Ε Λ Ε Ι Ο: 30 δευτερόλεπτα που ως σήμερα, 53 χρόνια μετά, αποτελούν το μέτρο σύγκρισης για οποιονδήποτε επιχειρεί να παίξει σόλο σαξόφωνο σε ροκ κομμάτι. Μέχρι τώρα κανείς δεν το έχει ξεπεράσει.
3. Jon Lord (Deep Purple) - Burn
Στη θέση αυτή θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοδήποτε από τουλάχιστον 30 άλλα τραγούδια των Deep Purple ή των παλιών Whitesnake, αφού ο Lord είχε πάντα σημαντικό ρόλο με το Hammond του και ποτέ δεν έκανε κάτι λιγότερο από άψογη δουλειά. Επέλεξα όμως το "Burn" και μάλιστα στην εκτέλεση του "California Jam" επειδή, εεεε, είναι το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών και όποιος διαφωνεί είναι βλάκας. Αυτά.
2. Brian Eno (Roxy Music) - Editions Of You
Το συγκεκριμένο κομμάτι θα άξιζε μια θέση στη λίστα, σε οποιαδήποτε λίστα, για το κοστούμι του Brian Eno και μόνο. Πέρα όμως από τη glam υπερβολή, ακούστε πώς ο Eno βιάζει το Moog synthesizer του από το 1:40 μέχρι το 2:13 (το 1971) και μετά ελάτε να μου μιλήστε για punk, noise, avant garde ή ο,τιδήποτε άλλο. Και προσπαθήστε να μη γελάσετε με τα ρούχα.
1. Magic Dick (J. Geils Band) - Whammer Jammer
Με όνομα όπως "Magic Dick" του αξίζει η πρώτη θέση στη λίστα και με το παραπάνω. Όμως το Magnum Οpus του φυσαρμονικίστα αυτής της σπουδαίας blues μπάντας θα σας τινάξει τα μυαλά, με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο που ο ίδιος ο Magic τινάζει στον αέρα τα πνευμόνια του. Ακούστει τι κάνει! Ακούστε πώς χώνει! Από την αρχή ως το τέλος, ένα ατελείωτο solo! Φυσαρμόνικας! Και πώς τον στηρίζει η υπόλοιπη μπάντα! Οι J. Geils Band είναι μια μπάντα για την οποία τρέφω απεριόριστη εκτίμηση και όποιος δεν τους ξέρει θα καταλάβει αμέσως γιατί:
Bonus track: David Rosenthal (Rainbow) - Spotlight Kid
Δεν έχω λόγια. Τον γνώρισα κάποτε, όταν έπαιξε στην Αμερικανική πόλη που σπούδαζα με τη μπάντα του προαναφερθέντα Billy Joel, και του το είπα. Χαμογέλασε.
