Στο προηγούμενο blog post μου, εδώ, δοκίμασα να γράψω δισκοκριτικές σε μορφή ποιημάτων χαϊκού. Πιθανότατα δεν τα διάβασε κανείς καθώς όλοι ήταν διακοπές, παρόλα αυτά εγώ διασκέδασα και λέω να το επαναλάβω.
Πάμε λοιπόν, κριτικές σε κάποιες ακόμα πρόσφατες κυκλοφορίες, προσπαθώντας να μείνω πιστός στην "κλασική" δομή των χαϊκού: 17 συλλαβές, 3 στίχοι 5-7-5. Ναι, εξυπνάκια λάτρη της Ιαπωνικής κουλτούρας, μη γίνεσαι σπασαρχίδης, ξέρω ότι δεν είναι 17 συλλαβές αλλά 17 on, ξέρω και για το kiru και το kireji και ξέρω και για τους ρεβιζιονιστές σύγχρονους δημιουργούς χαϊκού (χαϊκούκα; χαϊκέκα;) που σνομπάρουν τον κανόνα των 17 on, έχω Wikipedia. Εγώ με 17 συλλαβές τα ξέρω, με 17 συλλαβές θα τα κάνω. ΟΚ;
DEAD CAN DANCE – Anastasis
Μυσταγωγία
βαθιά η απουσία
δεκάξι χρόνια
DR. JOHN – Locked Down
Από funk ΚΑΠΗ
oι Black Keys τον έστειλαν
πίσω στον βάλτο
GOJIRA – L' Enfant Sauvage
Death metal ρίζες
Άγρια παιδιά indeed
ψαγμένα όμως
NORAH JONES – Little Broken Hearts
Δίσκος χωρισμού
η Norah τρώει φρίκη
στάζει φαρμάκι
TOM JONES – Spirit In The Room
Άσπρα πια μαλλιά
Στροφή ρεπερτορίου
Σεβασμός. He rules.
KATATONIA – Dead End Kings
Η μελωδία
σε ξεγελά κρύβοντας
σάπια ψυχή. Μπρρ.
LINKIN PARK – Living Things
To "Α Thousand Suns"
ήταν καλό, έκπληξη
αυτό μπα, χάλια
ELENI MANDELL – I Can See The Future
Σα νανούρισμα
η Eleni τρυφερά
σου τραγουδάει
OLD MAN GLOOM – NO
Ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ
ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ ουουργκ
ουργκ ουργκ ουργκ ουργκ. Αργκ.
BRUCE SPRINGSTEEN – Wrecking Ball
Απυρόβλητο
όλοι εγέρθητι ρε
the Boss is back. Yeah.
Περιμένω τους αναγνώστες να απαντήσουν με δικά τους χαϊκού για άλμπουμ της επιλογής τους!
