Όλοι ξέρουν το παιχνίδι: Αν ναυαγούσες σε ένα έρημο νησί και μπορούσες να έχεις μαζί σου έναν περιορισμένο, μικρό αριθμό από albums (κι ένα CD player ή iPod, και ηχεία ή ακουστικά, και μια γεννήτρια ή μια παλέτα μπαταρίες, κι έναν μάστορα service για παν ενδεχόμενο), ποια θα επέλεγες; Αν θα έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με μόλις 300 ή 1000 λεπτά μουσικής, τι θα κουβαλούσες και τι θα άφηνες πίσω; Στοιχηματίζω πως δεν υπάρχει μουσικόφιλος που να μην έχει παίξει "Desert Island Discs", με φίλους ή και μόνος.
Ε λοιπόν παιδιά, it's not a game anymore. Eπαγγελματικοί λόγοι με αναγκάζουν να ξενιτευτώ τον άλλο μήνα για άγνωστο χρονικό διάστημα, αφήνοντας πίσω οικογένεια, φίλους και δισκοθήκη. Εκεί που πάω δεν είναι νησί, είναι όμως σίγουρα έρημος κι εγώ βρίσκομαι στη θέση να πρέπει να επιλέξω κάποια λιγοστά albums που θα πάρω μαζί μου, αφήνοντας πίσω τα υπόλοιπα. Στ' αλήθεια. Και, πιστέψτε με, όταν διαλέγεις "Desert Island Discs" στ' αλήθεια είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί δεν μπορείς την επόμενη μέρα να αλλάξεις γνώμη.
Οι εμμονές είναι εμμονές και αν αυτό το blog έχει λόγο ύπαρξης αυτός είναι οι εμμονές μου, οπότε κατά καιρούς έχω ήδη αναφέρει, εκθειάσει, αγιοποιήσει κάποια από τα albums που τώρα επιλέγω να πάρω μαζί μου: Σίγουρα The Hold Steady, τουλάχιστον δύο άλμπουμ, το "Gypsy Punks" των Gogol Bordello, 70's David Bowie οπωσδήποτε, το "Martinis & Bikinis" της Sam Philips, ένα mixtape-αυτοσχέδιο "best of" με τα αγαπημένα μου τραγούδια των Angels για το αυτοκίνητο, Slayer για όταν έχω νεύρα, το "Glass Houses", πιθανότατα Ice-T, Terrell αν καταφέρω να μετατρέψω το βινύλιο σε ψηφιακή μορφή ή να βρω κάπου για download το εξαφανισμένο "On The Wings Of Dirty Angels" (help! anyone?), το "Don't Give Up on Me" του Solomon Burke για όταν πίνω μόνος...
Θα πάρω μαζί μου και κάποια στανταράκια για τα οποία δεν θα επεκταθώ τώρα, αφού δικαιούνται μελλοντικά ξεχωριστό blog post το καθένα: Το "Powerage" των AC/DC ας πούμε που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Rain Dogs" του Tom Waits που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Led Zeppelin III" που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Toxicity" των System Of A Down που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Το "10 Χρόνια Κομμάτια" του Σαββόπουλου γιατί θυμάμαι ότι ήταν αποκούμπι την πρώτη φορά που ξενιτεύτηκα, 9 χρονών, το άκουγα τότε κυριολεκτικά κάθε μέρα επί ένα χρόνο. Μάλλον δεν θα πάρω Queen, δε νιώθω την ανάγκη. Ίσως έχω ξεπεράσει τους Queen (καιρός ήταν, τους ακούω 33 χρόνια), το πιθανότερο όμως είναι επειδή έχω ακούσει τόσο πολύ Queen που ξέρω όλα τα τραγούδια απ' έξω και μπορώ να ανακαλέσω οποιοδήποτε τραγούδι τους ανά πάσα στιγμή από το jukebox του εγκεφάλου μου, είναι πλέον μέρος του DNA μου και τα άλμπουμ είναι περιττά.
Το θέμα πάντως είναι το εξής, όπως συνειδητοποιώ τώρα που κάνω τη λίστα στα αλήθεια: Δεν παίρνεις μαζί σου στο ερημονήσι τα "καλύτερα", ούτε μόνο στανταράκια. Δεν ξέρω αν θα πάρω το "Sgt. Pepper's" ή το "Exile On Main Street" και σίγουρα δεν θα πάρω το "Astral Weeks" ή το "Never Mind The Bollocks". Παίρνεις και τα αουτσάϊντερ, αυτά που αποτελούν το soundtrack της ζωής σου, που σου θυμίζουν πρόσωπα, στιγμές, τον εαυτό σου σε καλύτερες (ή χειρότερες) φάσεις, και τα πέντε αουτσάϊντερ άλμπουμ που ακολουθούν σίγουρα ανήκουν σε αυτά που θα έπαιρνα μαζί μου στο ερημονήσι. Το ξέρω γιατί μπαίνουν από τώρα στη βαλίτσα:
Το 1972 o όρος "heavy metal" υπήρχε μεν, αλλά χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει ο,τιδήποτε σκληρότερο των Santana, από τους Black Sabbath μέχρι τους Stooges. Δεν ξέρω αν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς τον όρο για να περιγράψει τους Captain Beyond, εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως οτιδήποτε άλλο παρά ως heavy metal: To άλμπουμ αυτό περιέχει περισσότερα γαμηστερά πεντατονικά riffs απ' όσα ολόκληρο το 1994 (τότε το ανακάλυψες), τα τραγούδια μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, η θεϊκή φωνή του Rod Evans απογειώνει τους σύνθετους ρυθμούς και το εκρηκτικό παίξιμο της υπόλοιπης μπάντας σκοτώνει. Στην ίδια κατηγορία με τις κορυφαίες στιγμές των Zeppelin, των Sabbath και των Purple. Θα μπορούσα να το ακούω μια φορά την εβδομάδα, κάθε βδομάδα, για την υπόλοιπη ζωή μου.
Είσαι 21 χρονών, ήδη βετεράνος μεταλλάς, αρχίζεις να ψάχνεσαι με άλλες μουσικές από το νησί αλλά δεν γουστάρεις Cure και Smiths και τέτοιες παπαριές, τη θέλεις την τσίτα σου, την ένταση, το πάθος, τα σλόγκαν, τη ροκιά ρε παιδί μου, πώς το λένε. Και τότε ανακαλύπτεις τους New Model Army, έχουν και μαλλιά, και ακούς πώς τα χώνουν, και δίνεις βάση στους στίχους, και ανακαλύπτεις και τις πιο λυρικές "κελτικές" στιγμές τους, τους βλέπεις και live στην Αθήνα και γαμάνε και ο ντράμερ (μα τι ντράμερ!) σου δίνει τη μπαγκέτα του για ενθύμιο. Τα τρία άλμπουμ που έβγαλαν την περίοδο 1986-1990 είναι όλα αριστουργήματα. Θα πάρω μαζί μου και τα τρία, αν έπρεπε όμως να διαλέξω μόνο ένα, μάλλον θα ήταν αυτό.
Όταν είσαι 14 κι έχεις φάει κόλλημα με τη μουσική, η δίψα σου να ανακαλύψεις όσο περισσότερα μπορείς όσο πιο γρήγορα γίνεται είναι ακόρεστη. Ψάχνεις παντού, διαβάζεις περιοδικά, ακούς ραδιόφωνο, και πάλι δε χορταίνεις οπότε αρχίζεις να ξύνεις τον πάτο του βαρελιού: Τη δισκοθήκη των γονιών σου. Κι εκεί, ανάμεσα στον Ξαρχάκο και το Μούτση, ανακαλύπτεις το "Σαμποτάζ" και σου φεύγει το κλαπέτο. Φρικάρεις με τη ΦΩΝΑΡΑ του Παλαμίδα στο "Ραντεβού Στην Όαση", ανατριχιάζεις με "Το Κοπερτί", οι "Χίλιες Και Μια Νύχτες Σινεμά" είναι ό,τι πιο avant garde έχεις ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή της σύντομης ζωής σου, το ομότιτλο τραγούδι σου προκαλεί εφιάλτες. Ίσως ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Ελληνική δισκογραφία μετά την ακμή του Νιόνιου.
Αν είχα διαβάσει στο μουσικό Τύπο τις πανταχού παρούσες συγκρίσεις των Maximo Park με τους Smiths, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα είχα μπει καν στον κόπο να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Μαλάκες μουσικογραφιάδες. Ευτυχώς όμως δεν είχα διαβάσει ούτε λέξη γι' αυτούς όταν μπήκα σ' ένα HMV στο Λονδίνο το 2005, κατά τη διάρκεια του τελευταίου μου επικού shopping spree σε παραδοσιακό δισκάδικο του εξωτερικού (από τότε, μόνο online shopping), κι ένας υπάλληλος του μαγαζιού είχε βάλει να παίζει αυτή η δισκάρα που μόλις είχε κυκλοφορήσει εκείνη την ημέρα. Τσίμπησα αμέσως γιατί μου θύμισαν όχι Smiths, αλλά παλιούς Roxy Music. Ωραία και τα hits τους, ακούστε όμως τη φανταστική τριάδα των tracks 9-11 (επί συνόλου 14, δηλαδή εκεί που παραδοσιακά μπαίνουν τα fillers) και θα αντιληφθείτε ότι εδώ έχουμε κάτι που ξεχωρίζει από τη britpop πλέμπα. Στη βαλίτσα, τώρα.
Album of the month στο Αγγλικό Metal Hammer, τέλη 1991. Αλλά με 4/5, όχι 5/5 όπως σχεδόν όλα τα "Album of the month" τότε. Είπαμε, να κάνουμε την υπέρβαση, αλλά μην το χέσουμε κιόλας. Διαβάζοντας την κριτική του James Sherry περιμένεις 6/5, αλλά μάλλον έπεσε παντόφλα από τον τότε αρχισυντάκτη (Chris Welch;). Όπως και να 'χει, τσίμπησα. Πήρα το βινύλιο. Το έβαλα να παίζει. Το "Side A" έκανε μήνες να βγει από το πικάπ, το άκουγα συνέχεια, κάθε μέρα, όλη μέρα. Νομίζω είναι η καλύτερη Α' πλευρά δίσκου που έχω ακούσει στη ζωή μου. Κάποια στιγμή γύρω στα μέσα του '92 άκουσα και τη δεύτερη πλευρά, δεν είναι κακή.
Το Terrell που λες το βρηκα στο soulseek σε flac
ReplyDeletethanks. Το έχω βρει εδώ και καιρό, από τον ίδιο τον καλλιτεχνη.
ReplyDelete