Θυμάμαι, όταν είχε πρωτοβγεί το album και πριν κάνει το "μπαμ", κάποιος με είχε ρωτήσει ποιο album θεωρούσα καλύτερο, αυτό ή το "Look What The Cat Dragged In" των Poison που είχε κυκλοφορήσει πάνω-κάτω την ίδια εποχή. Όσο παράλογη και αστεία ακούγεται η ερώτηση σήμερα που το πέρασμα του χρόνου έχει καταστήσει την απάντηση σαφή, η πραγματικότητα είναι ότι το 1987 τέτοιες συγκρίσεις ήταν θεμιτές, αφού δεν υπήρχαν και πολλά σημεία αναφοράς για αυτό που έκαναν οι Guns. Δεν ήταν σαν τους Motley Crue, ας πούμε, και δεν είχαν καμία ηχητική συνάφεια με τους Def Leppard, ούτε σοβαρές επιρροές από Led Zeppelin, AC/DC ή Kiss τους οποίους αντέγραφαν οι υπόλοιποι της γενιάς τους. Οι επιρροές των Guns ήταν ο ξεχασμένος Alice Cooper, οι πανάγνωστοι Hanoi Rocks, το καλιφορνέζικο πανκ και, κυρίως, οι Aerosmith. Σιδέρωνα και άκουγα τα ρυθμικά παιχνίδια και τη φρασεολογία στις κιθάρες ανάμεσα στον Slash και τον Izzy, μιλάμε είναι καρφί Perry/Whitford!
Την ώρα που έμπαινε το "You're Crazy", εγώ σκεφτόμουν πόσο μεγάλη απογοήτευση ήταν για μένα τα καλογυαλισμένα "Use Your Illusion", όπου όλη η βρωμιά και η πείνα του "Appetite" είχαν αντικατασταθεί από πιάνα και επικές power ballads. Βλακωδώς εκ μέρους μου βεβαίως, αφού εκατομμυριούχοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να δημιουργήσουν ένα "Appetite": Για να παίξεις έτσι πρέπει να μαζεύεις τα χαμένα ψιλά κάτω από τις μαξιλάρες του ξεχαρβαλωμένου καναπέ μπας και σε φτάσουν για ένα cheeseburger από τα McDonald's, όχι να διαχειρίζεται την περιουσία σου μια ομάδα από λογιστές και δικηγόρους. Μετά την επιτυχία του "Appetite", οι Guns δεν ήταν πια οι Guns. Δε θα μπορούσαν να είναι, και ήταν άδικο εκ μέρους μου να απαιτώ κάτι τέτοιο. Εξάλλου, τα "Use Your Illusion" μάλλον είναι καλύτερη ηχητική υπόκρουση για σιδέρωμα.
