Έφτασε λοιπόν πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που καθόμαστε και φτιάχνουμε τις λίστες μας με τις αγαπημένες μουσικές της χρονιάς που φεύγει... Παπάρια εποχή έφτασε δηλαδή, είμαστε τόσο βλαμμένοι που από τον περασμένο Ιανουάριο είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε τη λίστα του Δεκεμβρίου και να κρατάμε σημειώσεις, έτσι δεν είναι; Ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το, το κάνετε κι εσείς, σωστά; Παραδεχτείτε το είπα, αλλιώς αν υποψιαστώ ότι είμαι ο μόνος που το κάνει θα νιώσω πολύ μαλάκας. Παιδιά; Παιδιά;;; Μιλάτε ρε, δεν είναι αστείο!
ΟΚ. Πάμε. Το 2013 ήταν εξαιρετικά δημιουργική χρονιά από κάθε άποψη. Προσωπικά φέτος άκουσα πάρα πολλή country και δηλώνω εντυπωσιασμένος, τόσο από τις ευαίσθητες folky κορασίδες με τις ακουστικές κιθάρες, όσο και από τους macho μπουρτζόβλάχους με τα καπέλα, τα φορτηγάκια και τις Bon Jovi παραγωγές. Ωραία ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ πάνω απ’ όλα. Ashley Monroe, Brandy Clark, Pistol Annies, Brad Paisley, Kellie Pickler, αν υπολογίσουμε και τους «εναλλακτικούς» τύπου Neko Case και τους πιο ροκάδες όπως η Caitlin Rose άνετα βγαίνει σούπερ εικοσάδα μόνο με country και περιφερειακές κυκλοφορίες, τελικά όμως αποφάσισα να το παίξω αντικειμενικός και να βάλω απ’ όλα μέσα όποτε όλοι αυτοί έμειναν έξω, άδικα ίσως για μερικούς.
Άκουσα και πολύ metal φέτος. Αληθινό metal με σπαθιά και δράκους, με τσιρίδες, με ατελείωτα κιθαριστικά solos, με ονόματα συγκροτημάτων όπως Satan, Hell και Warlord. Καλά πέρασα. Αλλά δεν μπαίνουν σ’ αυτή τη λίστα, εδώ είμαστε ώριμοι. Ίσως στην άλλη λίστα.
Πάντως πριν δούμε ποιοι μπήκαν στην αλλοπρόσαλλη λίστα με τα άλμπουμ που κέρδισαν την καρδιά του I Was A Teenage Music Geek για το 2013, οφείλουμε να δώσουμε εξηγήσεις για κάποιες απουσίες, ξέρετε, αυτά που θα βρείτε σε άλλες αντίστοιχες λίστες. Έξω λοιπόν οι:
- Daft Punk, οι οποίοι θα έπρεπε να μετονομαστούν σε ΔΑΠ Funk αφού φτιάχνουν μουσική για άτομα που είναι, ή έχουν υπάρξει, εγγεγραμμένα μέλη δεξιάς κομματικής νεολαίας. Σόρι δηλαδή αλλά ακούγονται ακριβώς σαν χοροεσπερίδα του Deree στην Αυτοκίνηση επί Ευάγγελου Αβέρωφ, άντε Μιλτιάδη Έβερτ το πολύ.
- Arcade Fire, επειδή δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται σήμερα πρωτοποριακό κάτι που ακούγεται σαν αυτά που ψιλογούσταρα το 2002.
- Matana Roberts και Tim Hecker. Συγχώρεσέ με Θεέ μου, προσπάθησα. Αληθινά προσπάθησα.
- The Knife. Προς στιγμήν σκέφτηκα να προσποιηθώ ότι μου άρεσε το άλμπουμ για να διατηρήσω το cutting edge προχωρημένο προφίλ που με τόση προσοχή έχω καλλιεργήσει στα 25 σχεδόν χρόνια μου ως μουσικοκριτικός, αλλά μετά σκέφτηκα, μα ποιον κοροϊδεύω, αφού προτιμώ να ακούω Foreigner και Billy Squier παρά κάτι τέτοια.
- Death Grips. Είπαμε, εγώ ακούω Billy Squier.
- Eminem. Δεν έχω ιδιαίτερο λόγο που τον συμπεριλαμβάνω εδώ, εκτός από το ότι έψαχνα αφορμή για να αναφέρω ξανά τον Billy Squier τον οποίο σαμπλάρει ο Eminem.
- Wavves, Chvrches, Pyyramids, The Weeknd και λοιποί hipsters που γράφουν το όνομά τους ανορθόγραφα επίτηδες ώστε να βρίσκονται πιο εύκολα στο Google. Παιδιά, τζάμπα ο κόπος σας, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα σας αναζητήσει επειδή yyou svck.
- Queens Of The Stone Age. Πολύ καλός δίσκος. Τι να κάνουμε όμως, δεν χωράνε όλα.
- Omar Souleyman διότι πλάκα μου κάνετε, έτσι;
- David Bowie. Εξαιρετικό album, respect. Για κάποιο λόγο όμως το βάζω πλαϊ-πλαϊ με το Nine Inch Nails (μη με ρωτήσετε γιατί, δεν ξέρω) και το ΝΙΝ κερδίζει.
- Pearl Jam. Ωραίος δίσκος, πολύ καλύτερος απ’ όσο θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός των Pearl Jam 21 χρόνια μετά το “Ten”. Σε αντίθεση όμως με τους Νine Inch Nails (πάλι αυτοί!) που βρήκαν τον τρόπο να ανανεωθούν, τούτοι εδώ δεινοσαυρίζουν ελαφρώς.
- Black Sabbath. Πολύ απλά, δίσκος χωρίς λόγο ύπαρξης.
- Bill Callahan. Mojo, ενταύθα: ΟΚ, συμφωνώ, καλό δισκάκι. Αλλά Νο.1; Νο.1;;; Ρε παιδιά είστε σοβαροί;
20. JASON ISBELL – Southeastern Μέχρι την τελευταία στιγμή αντιστεκόμουν. Έλεγα όχι, δεν θα βάλω αυτό το άλμπουμ στην λίστα. Μου αρέσει πάρα πολύ αλλά δεν μπορεί, σίγουρα έχει βγει κάποιο καλύτερο που μου έχει ξεφύγει. Κι έψαχνα. Άκουγα. Μελετούσα λίστες άλλων. Άκουγα. Αγόραζα, κατέβαζα και άκουγα. Τελικά παραδόθηκα και το πήρα απόφαση: Μέσα στο 2013 δεν κυκλοφόρησαν παραπάνω από 19 δίσκοι που με άγγιξαν περισσότερο από το “Southeastern” του Jason Isbell.
18. MONSTER MAGNET – Last Patrol Δεν έχει «γιατί». Γιατί έτσι. Δικιά μου είναι η λίστα ό,τι θέλω κάνω. Βγάζει άλμπουμ ο Wyndorf, είναι στη λίστα. Καλό–κακό-μέτριο στα παπάρια μου, δεν πα’ να βγάλει δίσκο με bossa nova διασκευές στα σουαχίλι σε κομμάτια της Celine Dion, θα είναι στη λίστα. Είναι ο Wyndorf, είμαι εγώ, ο Wyndorf μπαίνει στη λίστα. Υ.Γ. Είναι καλό. Πολύ καλό. Για την ακρίβεια, γαμάει και δέρνει. Πιθανότατα θα έμπαινε στη λίστα μου ακόμα κι αν δεν ήμουν εγώ.
17. FRANK TURNER – Tape Deck Heart Ιδιάζουσα περίπτωση ο Frank Turner: Στο “Tape Deck Heart” από τη μία έχει τις born-to-run ενορχηστρώσεις και τους από ευφυείς μέχρι καταπληκτικούς στίχους για καθημερινούς ήρωες που τον τοποθετούν στην κατηγορία των σύγχρονων πνευματικών τέκνων του Springsteen παρέα με τύπους όπως οι Hold Steady και οι Against Me!, από την άλλη έχει μια προφανέστατη πανκ/κλασικοροκάδικη/ποπ Βρετανίλα που σε βάζει στον πειρασμό να τον χαρακτηρίσεις ως “nu model army”. Όπως και να ‘χει, τραγουδάρες όπως τα “The Way I Tend To Be”, “Plain Sailing Weather”, “Tell Tale Signs”, “Polaroid Picture” δεν γράφονται κάθε μέρα.
14. KANYE WEST – Yeezus 
9. PATTY GRIFFIN – Silver Bell Λόγοι Για Τους Οποίους Δεν Θρηνώ Το Θάνατο Των Δισκογραφικών Εταιρειών, #37: Το “Silver Bell” ηχογραφήθηκε το 2000 και δεν κυκλοφόρησε ποτέ, επειδή στη δισκογραφική εταιρεία της Griffin γίνονταν λέει αλλαγές τότε και είχαν άλλες προτεραιότητες. Πείτε με παράλογο ή παράφρονα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα πίστευα πως η προτεραιότητα μιας δισκογραφικής εταιρείας είναι να πουλάει δίσκους. Τρελό, έτσι; Μα πώς μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο; Eιδικά άμα οι εν λόγω δίσκοι είναι τόσο καλοί όσο το “Silver Bell”, μια υπέροχη δουλειά που συγγενεύει στον ήχο και το πνεύμα με το “Martinis & Bikinis” της Sam Phillips και που είχαμε επιτέλους την ευκαιρία να ακούσουμε φέτος, με 13 χρόνια καθυστέρηση.
2. CARCASS – Surgical Steel Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα σπουδαία πράγματα από την επανασύνδεση των Carcass, καθώς είμαι από εκείνους τους φλώρους που θεωρούν το “Heartwork” ως το αποκορύφωμα της καριέρας τους και πίστευα ότι τα κιθαριστικά leads του (απόντα εδώ) Michael Amott ήταν αυτά που έκαναν τη διαφορά και το μικρό αλλά ουσιαστικό «κλικ» στο επίπεδο. ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΑΜΟΤΤ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ, οι Steer/Walker ήταν, είναι, και θα είναι εσαεί η ψυχή, το μυαλό και τα ούμπαλα των Carcass, και οι τύποι δημιούργησαν τον καλύτερο heavy metal δίσκο του 2013. Ο Amott ας πάει να ανταλλάξει συμβουλές για σαμπουάν και conditioner με τη γυναίκα του.
Εξίσου ταλαντούχα με την Taylor Swift αλλά πιο σκοτεινή και ανατρέποντας κάθε κλισέ του ιδιώματος, η Musgraves είναι η τελευταία μεγάλη προσθήκη σε μια λίστα σημαντικών σύγχρονων γυναικών της country μουσικής. Πανέμορφο album, φανταστικοί στίχοι, έρωτας.
If you ain't got two kids by 21 You're probably gonna die alone
At least that's what tradition told you.
And it don't matter if you don't believe, Come Sunday morning you best be there
In the front row, like you're s'posed to.
Same hurt in every heart. Same trailer, different park.
Mama's hooked on Mary Kay Brother's hooked on Mary Jane
And Daddy's hooked on Mary two doors down.
Mary Mary quite contrary, We get bored so we get married
And just like dust we settle in this town.
On this broken merry go 'round and 'round and 'round we go,
Where it stops nobody knows...
And it ain't slowin' down, this merry go 'round...
