Το I Was A Teenage Μusic Geek είχε να ακούσει τόσο πολλή μουσική μαζεμένη από τα 90’s όταν πληρωνόταν για να ακούει μουσική: Έχουμε το παράδοξο της κατακρήμνισης της παραδοσιακής μουσικής βιομηχανίας η οποία κρέμεται απεγνωσμένα από το φουστάνι της Adele σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει το «σπλατ» στον πάτο του γκρεμού, και ταυτόχρονα εκεί έξω να κυκλοφορεί περισσότερη καινούργια μουσική από ποτέ. Το πώς φτάσαμε ως εδώ σηκώνει πολλή κουβέντα, το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι αυτοί που πεθαίνουν είναι οι δισκογραφικές εταιρείες και το απαρχαιωμένο business model τους, όχι οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες.
Εν πάση περιπτώσει φέτος κατάφερα να ακούσω σοβαρά περί τις 270-280 νέες κυκλοφορίες για τις οποίες έχω άποψη (επίσης έχω άποψη για αρκετές κυκλοφορίες που δεν έχω ακούσει, επειδή είμαι τέτοιος τύπος). Μετά από ώριμη σκέψη λοιπόν καταθέτω προς επιμόρφωση/ενημέρωση των πολυάριθμων fans μου την καθιερωμένη ετήσια λίστα με τα 20+1 αγαπημένα άλμπουμ της χρονιάς για το I Was A Teenage Music Geek, αλλά πρώτα μία γενική παρατηρήση:
Οι τακτικοί επισκέπτες του blog γνωρίζουν ότι τα τελευταία χρόνια ακούω πολλή country, η οποία όμως απουσιάζει από τη φετινή λίστα. Αυτό δεν ήταν συνειδητή απόφαση, απλά φτιάχνοντας τη λίστα συνειδητοποίησα ότι το 2015 δεν ήταν ιδιαίτερα καλή χρονιά για την country, σίγουρα κατώτερη από τις δύο-τρεις προηγούμενες χρονιές. Οπότε φέτος η λίστα μας βγήκε πιο ροκάδικη (εκτός από τα hip hop. Και τα soul. Και τα pop. Και τα folk. Και τα avant garde).
Τέλος, πριν περάσουμε στην εικοσάδα που έπαιξε πιο πολύ στο στερεοφωνικό μου φέτος και που προτείνω να τσεκάρετε ΤΩΡΑ, πάμε να δούμε μια εναλλακτική λίστα με 20 άλμπουμ που έμειναν εκτός λίστας και τους λόγους πίσω από την απουσία τους:
- BARONESS διότι μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει κυκλοφορήσει, διαρρεύσει ή stream-άρει. Ημερομηνία κυκλοφορίας 18/12, οι μέχρι στιγμής ενδείξεις είναι ότι θα χτυπούσε εικοσάδα με αξιώσεις, αλλά...
- BELLE AND SEBASTIAN διότι δεν είναι συνεργασία της Patty La Belle με τον Sebastian Bach.
- BJORK διότι σιχτίρ με το γαμω-ξωτικό σας πια.
- BLUR διότι 25 χρόνια αχώνευτοι.
- CHRIS STAPLETON διότι ο καλύτερος φετεινός country δίσκος είναι καλός αλλά όχι αρκετά καλός.
- DEAFHEAVEN διότι δεν σοκάρει όσο το Sunbather.
- DEATH GRIPS διότι έλα τώρα, υπερβολές.
- DR. DRE διότι έχει χαθεί το edge.
- FAITH NO MORE διότι οι προσδοκίες ήταν τόσο υψηλές που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ανταποκριθούν σε αυτές.
- FATHER JOHN MISTY διότι και μόνο που βλέπω τη χιπστεροφάτσα του αρκεί για να αποφασίσω να μην ακούσω ούτε νότα από δαύτον.
- FKA TWIGS διότι σόρι παιδιά αλλά δεν το ‘χω με αυτά τα μπλιμπλίκια, εγώ μέταλ και κάντρι ακούω.
- GRIMES διότι όταν πήγαινα σχολείο αυτούς που ακούγανε electropop τους δέρναμε.
- JOANNA NEWSOM διότι η φωνή της είναι για τα ηχοχρώματα ό,τι τα λαχανάκια Βρυξελλών για τα λαχανικά.
- KACEY MUSGRAVES διότι δεν πήρε κανένα απολύτως ρίσκο και απλώς ακολούθησε τη φόρμουλα του Same Trailer Different Park.
- LAURA MARLING διότι αυτή τη φορά την είδε PJ Harvey, αλλά Polly είναι μόνο μία.
- MUMFORD & SONS διότι αλήθεια; Σοβαρά τώρα; ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
- MUSE διότι το Kerrang! έπαψε να εκφράζει τα μουσικά μου γούστα πριν από 25 χρόνια.
- MYRKUR διότι έτσι λένε τη Μερκούρη στη Λάρισα.
- SUFJAN STEVENS διότι αυτό ακριβώς.
- TAME IMPALA διότι μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 250 Αυστραλέζικα συγκροτήματα καλύτερα από αυτούς.
20. D’ANGELO & THE VANGUARD – Black Messiah / KENDRICK LAMAR – To Pimp A ButterflyΤο πρώτο, γλυκό και πρόστυχο ταυτόχρονα με τα φωνητικά του D’Angelo σε αρκετά σημεία να αρκούνται σε δευτερεύοντα ρόλο ώστε να αναδειχθεί η θεϊκή neo-soul/R&B ενορχήστρωση, κανονικά ανήκει στη λίστα της περασμένης χρονιάς αφού κυκλοφόρησε 15/12/14. Κάνει όμως τέλειο set με το δεύτερο που κυκλοφόρησε μερικούς μήνες αργότερα και το οποίο, αν και περισσότερο hip-hop, είναι εξίσου πολιτικοποιημένο και βαθύ - ακόμα και τα εξώφυλλα δείχνουν ότι αύτα τα δύο albums πάνε σετάκι. O Sly Stone, o Prince και ο Gil-Scott Heron θα έχουν καλή παρέα στο Μαύρο Πάνθεον.
Supergroup με μέλη από Hammers Of Misfortune, Yob και Agalloch, καλύτεροι και από τα τρία βασικά groups των μελών του. Ακραίο prog-thrash με χαρντκοράδικα beats, υστερικά shredding solos και τίγκα metal φωνητικά. Σπέρνει.
Στο Miraculous η Von Hausswolff (χαραμίζεται στη μουσική η κοπέλα, με αυτό το όνομα θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα ως λυκάνθρωπος) χρησιμοποιεί ένα τερατώδους μεγέθους εκκλησιαστικό όργανο με 9.000 αυλούς – πιο gothic πεθαίνεις. Πέρα από το novelty της υπόθεσης όμως, η ουσία εδώ είναι ότι μιλάμε για ένα μεγαλειώδες folk/νεοκλασικό έργο ερμηνευμένο σε ένταση που κανονικά συναντάς μόνο στο heavy metal, ενώ η φωνή της είναι εξωπραγματική. Σκιάχτηκα.
Από το δεκάλεπτο “3 Years Older” που είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν έχουν γράψει ποτέ οι Rush στο ομώνυμο pop κομψοτέχνημα και από την υπνωτική electronica του “Perfect Life” στο σπαρακτικό “Routine” ο Wilson αυτή τη φορά μεγαλουργεί, και είμαστε μόλις στη μέση του άλμπουμ – δεν περιγράφω άλλο! Ένα μικρό αριστούργημα, ή και μεγάλο.
Μη σας ξεγελούν οι τέσσερις τίτλοι κομματιών στο tracklisting, το “Asunder” είναι ουσιαστικά μία ενιαία σύνθεση διάρκειας 41 λεπτών την οποία πριν ηχογραφήσουν οι GY!BE είχαν ήδη παίξει live καμιά εκατοστή φορές. Φανταστείτε το: Συγκρότημα με τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό του κάνει περιοδεία όπου σε πολλές από τις εμφανίσεις το setlist αποτελείται αποκλειστικά από ένα μόνο ακυκλοφόρητο instrumental κομμάτι! Για να τολμήσεις κάτι τέτοιο πρέπει α) η συγκεκριμένη σύνθεση να είναι ΕΠΟΣ και β) να έχεις τεράστια @@, και οι αναρχο-post rockers από το Μοντρεάλ τσεκάρουν και τα δύο κουτιά. Ακούστε το, είναι σοκαριστικά καλό.
Παίξτο δυνατά, τραγούδα μαζί με τον James Alex τα υμνικά ρεφρέν υψώνοντας τη γροθιά σου στον αέρα, άραξε με τους φίλους στην πλατεία ως τα χαράματα πίνοντας μπύρες από το περίπτερο. Ανεξαρτήτως του πόσων χρονών είσαι, δίσκοι σαν αυτόν σε κάνουν να χαίρεσαι που είσαι νέος.
Soundtrack για το τέλος του κόσμου. Οι Killing Joke 35 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους εξακολουθούν να ακούγονται αρχαίοι, επίκαιροι και φουτουριστικοί ταυτόχρονα, μετα-Αποκαλυπτικοί θα έλεγα, προκαλώντας στον ακροατή μια αδιόρατη επιθυμία να σπάσει κάτι και να χορέψει γυμνός γύρω από τα συντρίμμια. Το “Pylon” είναι από τις κορυφαίες στιγμές μιας σπουδαίας καριέρας, σίγουρα το καλύτερο άλμπουμ τους από το ομώνυμο του 2003 κι έπειτα.
“Strychnine”, “Psycho”, “The Witch”: Εκεί στις αρχές των 60’s στις ΗΠΑ όταν το πρώτο κύμα του rock ‘n’ roll είχε ατονήσει και αντικατασταθεί από διάφορους crooners ονόματι Bobby και λίγο πριν οι Stones εισβάλουν από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, οι Sonics ήταν άρχοντες παίζοντας το πιο εξωφρενικά άγριο, εκκωφαντικό garage punk που ακούστηκε ποτέ. Μισό αιώνα μετά επέστρεψαν, εβδομηντάρηδες (!), και τα σπάνε με αυτή τη ΔΙΣΚΑΡΑ παίζοντας live σε ιδρωμένα κλαμπ με άτομα στην ηλικία των εγγονιών τους να ξεσαλώνουν στο χορό.
Rock ‘n’ roll αναβιωτής που παίρνει το αρχέγονο ροκαμπίλι των 50’s και του δίνει ένα φρέσκο twist ώστε να αποφύγει τις παγίδες της ρετρολαγνείας, αν και η όποια κουβέντα περί αυθεντικότητας είναι ούτως ή άλλως απόλυτα περιττή όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο μυώδες party άλμπουμ όσο το “Let The Good Times Roll”: Αν δεν κουνηθείς ακούγοντάς το, είσαι κλινικά νεκρός.
Οι Titus Andronicus είναι πανκ μπάντα αλλά πανκ δεν είναι μόνο οι Exploited, είναι και οι Husker Du και η μπάντα σαφώς ανήκει στο στρατόπεδο των τελευταίων. Φέτος κυκλοφόρησαν το δεύτερο πιο γελοιωδώς φιλόδοξο άλμπουμ της χρονιάς μετά το “The Rose Of Roscrae” με τίτλο “The Most Lamentable Tragedy” – μια εξαιρετική ροκ όπερα σε 5 μέρη που, αν κατάλαβα καλά, έχει ως κεντρικό θέμα τη μανιοκατάθλιψη. Αν το είχαν «μαζέψει» από τα 93 του λεπτά σε περίπου 65, θα μιλούσαμε για τον δίσκο της χρονιάς.
Βιογραφικό: Ο 68-χρονος Russell έχει μεταπτυχιακό στην εγκληματολογία, έχει εργαστεί ως δάσκαλος στη Νιγηρία κατά τη διάρκεια του πολέμου της Μπιάφρα το 1969, σε τσίρκο στο Πόρτο Ρίκο και ταξιτζής στη Νέα Υόρκη, έχει ζήσει στην Ισπανία και τη Νορβηγία, τα πρώτα του gigs ως επαγγελματίας μουσικός ήταν παίζοντας live σε στριπτιζάδικα στο Βανκούβερ, έχει εκδώσει τρία βιβλία (το ένα εκ των οποίων είναι η αλληλογραφία του με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι), και εκθέτει τους πίνακες που ζωγραφίζει σε γκαλερί ανά τον κόσμο. Μέσα σε όλα αυτά έχει προλάβει να ηχογραφήσει και 32 άλμπουμ, το τελευταίο εκ των οποίων είναι διπλό και επικά επικό έπος, μία φολκ όπερα (!) διάρκειας διόμισι ωρών σε 52 κομμάτια που μας πάει πίσω στην Άγρια Δύση του 1880. Συμμετέχουν guests όπως η Gretchen Peters, ο Joe Ely και (μέσω αρχειακών ηχογραφήσεων) οι Walt Whitman, Leadbelly, Johnny Cash κλπ.
9. REFUSED – FreedomΊσως το άλμπουμ που δίχασε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο φέτος. Όμως παρά τα αμφιλεγόμενα σχόλια κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως από τον thrash καταιγισμό του “Dawkins Christ” στο “Franqafrique” με την παιδική χωρωδία να φωνάζει “exterminate the brutes!” και από τα πνευστά του “War On The Palaces” (το “Bitch” των Rolling Stones ανάποδα;) στο παρανοϊκό “Destroy The Man” οι Refused βαδίζουν στο δικό τους, μοναχικό δρόμο που κανείς άλλος δεν τόλμησε να ακολουθήσει τα τελευταία 17 χρόνια. Ταπεινή προσωπική άποψη: Οι Refused ξαναγράφουν (και πάλι) τους κανόνες του hardcore, όπως είχαν κάνει με το “The Shape Of Punk To Come”.
Ω, Τζέσικα! Οι αρπισμοί της ακουστικής σου κιθάρας κάνουν τις χορδές της καρδιάς μου να πάλλονται, η ερωτική μα συνάμα αθώα φωνή σου χαράσσει ανεξίτηλα στο μυαλό μου τους μυστηριώδεις στίχους σου, τα παράξενα ακόρντα σου γαργαλούν τα αυτιά μου με πρωτόγνωρους τρόπους, η λέξη “Love” δε θα μπορούσε να λείπει από τον τίτλο αυτού του άλμπουμ.
Το 16ο studio album τους παίζει να είναι και το καλύτερό τους, και αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα: Αν μη τι άλλο το να μην επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και σε αναμενόμενες μανιέρες αλλά να ρισκάρεις και να ανανεώνεσαι διαρκώς, ακόμα και μετά από 30 χρόνια καριέρας, ακόμα και στα πλαίσια ενός τόσο ακραίου μουσικού ιδιώματος όπως το grindcore, είναι το σημάδι του πραγματικά σπουδαίου καλλιτέχνη.
Ολοκληρώνοντας μια απίστευτη μετάβαση από avant garde weirdo σε pop star η Holter κυκλοφόρησε φέτος την καλύτερη δουλειά της, ένα πλούσιο άλμπουμ γεμάτο ευφυείς μελωδίες και ονειρικές ενορχηστρώσεις, διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο άκουσες φέτος.
Ένας ντράμερ με, πιθανολογώ, πέντε χέρια και τρία πόδια που τραγουδάει κιόλας, κι ένας μπασίστας που παίζει σαν lead κιθαρίστας, οι δυο τους καταφέρνουν να ακούγονται σαν τέσσερις παράγοντας τον πιο ανίερο θόρυβο που θα ακούσεις φέτος. Όταν παίζει το “Fantasy Empire” δεν ξέρεις αν πρέπει να ξεκινήσεις circle pit του ενός ατόμου τρέχοντας γύρω από την ουρά σου στο σαλόνι σου ή να σκάσεις στα γέλια, ή και τα δύο.
Θα προσπαθήσω να το θέσω επιστημονικά και αντικειμενικά: Αυτός ο συνδυασμός doom metal και βαλτώδους southern rock είναι σκέτη κάβλα. Με βάση ισοπεδωτικά riffs που παραπέμπουν στους cult ήρωες Saint Vitus, οι Goatsnake εμπλουτίζουν τον ήχο τους με φυσαρμόνικα και γυναικεία gospel φωνητικά και αφήνουν χώρο στον τραγουδιστή Pete Stahl να «κάνει παιχνίδι» προσφέροντας τις ερμηνείες της ζωής του.
Gay Τεξανός εμιγκρές στην Ισλανδία ξορκίζει δαίμονες με Pop Ύμνους Στη Μιζέρια που κρύβουν μια πλούσια φλέβα μαύρου χιούμορ. Πραγματικά δεν ξέρω πώς τα κατάφερε ο Grant να φτιάξει ένα album που ακούγεται τόσο ευχάριστα ενώ πονάει τόσο πολύ, το γαμημένο.
Ωμό, χωρίς φτιασίδια. Αληθινό, οργανικό, συναισθηματικό, αστείο. Από το παράνομο αποστακτήριο του Mathus, κρυμμένο κάπου στους βάλτους του Μισσισιπή, περνά μισός αιώνας Αμερικανικής μουσικής παράδοσης, το southern rock, τα blues, η folk, η ψυχεδέλεια, η country, και το αποτέλεσμα βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του Tom Petty και του Steve Earle. Απαραίτητο.
Οι περισσότερες κριτικές για το album μοιάζουν σα να γράφτηκαν πριν από 5 χρόνια εξακολουθώντας να έχουν τους Blue Oyster Cult ως βασικό σημείο αναφοράς. Στην πραγματικότητα όμως οι Ghost έχουν αφήσει πολύ πίσω τις B.O.C. ρίζες τους, η προ διετίας διασκευή στο “I’m A Marionette” ήταν απλώς η αρχή της μεταμόρφωσής τους σε μια heavy rock εκδοχή των Abba, και η πεμπτοφαλαγγίτικη λογική της χρήσης θεϊκών pop μελωδιών για να περάσει το παιχνιδιάρικα σαρδόνιο μήνυμά τους στις μάζες είχε ως αποτέλεσμα το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς.
THANKS!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ReplyDeleteΓια ποιό πράγμα; :-)
Delete