Δεν θα αναφερθώ όμως στις δημοφιλείς εκπομπές του MTV όπως το "120 Minutes" και το "Headbanger's Ball", ούτε στα classic πράγματα που παίζονταν σε heavy rotation: Υπάρχουν φοβερά μουσικά βίντεο που πιθανότατα παίχθηκαν μόνο μία φορά, σε ανύποπτη στιγμή, και όποιον πάρει ο Χάρος. Υπήρχε ας πούμε μία εκπομπή που λεγόταν "Chill Out Zone", μόνο μουσική, χωρίς παρουσιαστή. Ξεκινούσε κάποια στιγμή μετά τα μεσάνυχτα κι έπαιζε μέχρι τα χαράματα. Και καθώς η ώρα που σήμερα σηκώνομαι να πάω στη δουλειά ήταν στα 90's η ώρα που συχνά πήγαινα στο κρεβάτι, οι επιλογές του καναλιού εκείνες τις ώρες με συντρόφευαν αρκετά συχνά.
Φανταστείτε λοιπόν σκηνή: Η ώρα είναι 4:30 το πρωί ή κάτι εξίσου παράλογο, μόλις έχεις επιστρέψει σπίτι κροκόδειλος από τρελή κραιπάλη, μέσα στο σκοτάδι του σαλονιού σου πατάς μηχανικά το κουμπί του τηλεκοντρόλ να ανοίξει η τηλεόραση και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ΑΥΤΟ:
Λιγότερα από 200 δευτερόλεπτα και πάει, έφυγε. Δεν θα ξαναπαιχθεί ποτέ. Δεν πρόλαβες καν να συγκρατήσεις το όνομα του καλλιτέχνη. Rewind η τηλεόραση δεν έχει, δεν μπορείς να το βάλεις να ξαναπαίξει για να σιγουρευτείς τι άκουσες και να το εμπεδώσεις, απλά έχεις μείνει αποσβολωμένος να χαζεύεις το κενό υποψιαζόμενος ότι μόλις άκουσες το καλύτερο πράγμα ever και δεν έχεις ιδέα τι είναι και πού μπορείς να το βρεις.
Μετά από (κυριολεκτικά) εβδομάδες επίπονης αναζήτησης σε ένα πρωτόγονο τότε Internet, ούτε καν στο Web αλλά σε Usenet newsgroups, καταφέρνεις και μαθαίνεις το όνομα του δημιουργού και τον τίτλο του άλμπουμ. Φυσικά δεν το έχουν καν ακουστά σε κανένα δισκοπωλείο στην Αθήνα. Δεν υπάρχει ούτε καν στο νεοϊδρυθέν Amazon.com. Εσύ ζεις μήνες με την ανάμνηση της μίας και μοναδικής ακρόασης.
Χρόνια αργότερα πας μια βδομάδα διακοπές στο Λονδίνο με ένα φίλο σου. Ε του πούστη δηλαδή, δεν θα το βρεις; Αμ δε. Γυρνάς όλα τα μεγάλα δισκάδικα καθημερινά σέρνοντας παρέα και τον κολλητό σου ο οποίος, καλά να 'ναι, άντεξε 4 μέρες πριν αρχίσει να σε βρίζει, το "Fire Requiem" πουθενά. Απελπίζεσαι αλλά επιμένεις. Τελευταία μέρα, τελευταία βόλτα λίγες ώρες πριν ξεκινήσετε για το αεροδρόμιο και το ταξίδι της επιστροφής, μικροσκοπικό καταχωνιασμένο σκονισμένο υπόγειο δισκάδικο, μπαίνεις μέσα για λόγους τιμής παρόλο που έχεις χάσει κάθε ελπίδα και παρά τις Χριστοπαναγίες του κολλητού, και ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΜΙΑ ΚΟΠΙΑ. Μεταχειρισμένη. Ευτυχία.
Fast-forward στο 2016: Μου πήρε μόλις μερικά δευτερόλεπτα να βρω το βίντεο με ένα απλό Google search και δεν πάει πουθενά, και αύριο εκεί θα 'ναι. Σίγουρα και το άλμπουμ υπάρχει κάπου για κατέβασμα, τα πράγματα μέσα σε 20 χρόνια έχουν αλλάξει πολύ. Έχει όμως την ίδια αξία κάτι που είναι τόσο εύκολα προσβάσιμο; Θα αγαπούσα με τόσο πάθος ένα κομμάτι μουσικής που ζει μόνο στο σκληρό μου δίσκο; Το 2036 θα γράφω στο blog μου για κάτι που κατέβασα από τον Τούρκο ή τον Ρώσο τρεις μέρες πριν κυκλοφορήσει;
Δεν είμαστε Homo Sapiens, είμαστε Homo Narrans: Επικοινωνούμε, ερμηνεύουμε και κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας, τους εαυτούς μας, μέσα από τις ιστορίες που διηγούμαστε. Και όταν πλέον υπάρχει app στο κινητό που σου λέει ποιο είναι το τραγούδι που ακούς αυτή τη στιγμή, η παραπάνω ιστορία δεν θα ξαναειπωθεί. Ναι, φυσικά υπάρχουν πλέον νέες ιστορίες να ειπωθούν, αυτή όμως με το κορίτσι που είδες μια φορά στο τραίνο και δεν ξέχασες ποτέ μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα.
Το είχα πάθει με το Guns of Revolution των Red Rockers...ίδια ιστορία. Το βρήκα μετά από 20 χρόνια, 2 κόπιες κιόλας.
ReplyDeleteΌντως, βρίσκουμε πολύ εύκολα τα πάντα. E.p και bootlegs που τα απομυθοποιούσαμε και τα βρίσκαμε μόνο μέσω κάποιου γνωστού που είχε άκρες στο εξωτερικό.
ReplyDeleteΘυμάμαι πόσους δίσκους/κασσέτες/σιντί, είχα πάρει επειδή είχα ακούσει ένα μόνο καλό κομμάτι, ή επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο, και μετά τα άκουγα με το ζόρι μέχρι να μου αρέσουν για να μην κλάψω τα λεφτά μου.
Πολυ ωραιο κειμενο
ReplyDelete