THE LOUDER STUFF BOUNCING SOULS – Simplicity Pop-punk veterans still love to pogo. (7) DESCENDENTS – Hypercaffium Spazzinate These
guys are not pop-punk veterans – they’d have to be 15 years younger to
be called veterans. But 34 years after their debut they still sound
fun, silly, and wild, you can’t help but feel like a teenager listening
to this. (8) DUNSMUIR – Dunsmuir Featuring
Clutch’s Neil Fallon and Black Sabbath’s Vinnie Appice this sounds just
like Fallon fronting Dio-era Sabbath and it’s so good that everytime I
play it it makes me alternate between laughing maniacally and crying. (8) HAMMERS OF MISFORTUNE – Dead Revolution Thin
Lizzy-influenced NWOBHM riffs, Deep Purplish keyboards, just a touch of
prog, a 19th century folk song, and a fantastic bunch of songs by
Cobbett & Co. Good stuff! (8) PERIPHERY – Periphery III: Select Difficulty Kicking
off the album with a couple of their heaviest tracks ever Periphery
display an affection for Slipknot this time around but as the album
progresses they settle into their usual djent style with more prominent
keyboards. The clean vocals are pretty weak and sort of ruin a good
thing. (7) VALIENT THORR – Old Salt If
you can’t dig these lunatics and their combination of Clutch
riff-o-rama, Rollins Band aggression and “Powerage”-era AC/DC-esque
attitude then you’re a lost cause for rock ‘n’ roll, give it up now. (8) THE OTHER STUFF AUGUSTINES – This Is Your Life Brooklynite indie-rockers go all U2 on your ass with bombastic production, huge drums, keyboard flourishes and arena-ready anthemic choruses. (7) ELOUISE – Deep Water Elouise Walker and her band call their music “blackgrass” – it’s supposed to be a dark, cinematic subgenre of bluegrass but to my ears this sounds like the Geraldine Fibbers unplugged. Nobody under 40 will get that last reference. Now that I think about it neither will anybody over 40. (7)
JONAH TOLCHIN – Thousand Mile Night Whether you call this folk blues or Americana, it all boils down to stripped-down roots music that makes for cool summer evening listening. (7)
NATIONAL PARK RADIO – The Great Divide Yet another good folk/nu-bluegrass band. Great songwriting, virtuoso playing on acoustic instruments, interesting vocal harmonies. If you’re into the Avett Brothers, Nickel Creek etc. you’ll certainly enjoy this. (7)
TEENAGE FANCLUB – Here Scotland’s favorite jangly indie rockers return with a new set of low-key, Big Star-inspired tunes. (7)
VARIOUS – Back In Blue: A Blues Tribute To AC/DC It’s fun the first time you play it. (6)
Γενικά δεν θεωρώ εαυτόν fan του Sting, Police δεν πολυακούω, και ακόμα περισσότεροτα προσωπικά άλμπουμ του συγκεκριμένου Νταλαροειδούς δεν τα παλεύω με τίποτα. Γιατί; Πολύ απλά διότι απολύτως τίποτα από όσα έκανε ο Sting καλλιτεχνικά από το 1979 κι έπειτα δεν πλησιάζει το μεγαλείο του "Outlandos D' Amour", του καλύτερου δίσκου που βγήκε το 1978.
"Ωχ", σας ακούω να σκέφτεστε, "τον έπιασε πάλι το βιωματικό του και θα αρχίσει να μας λέει για εκείνο το πάρτι στη δευτέρα γυμνασίου όταν πρωτοάκουσε το "Roxanne" κι έπιασε τον κώλο της Άννας." Ε λοιπόν είστε τελείως λάθος, για τόσο προβλέψιμο με έχετε; Χα! Ε λοιπόν όχι. Το πάρτι ήταν στην πρώτη γυμνασίου, το κομμάτι ήταν το "Can't Stand Losing You" και τον κώλο της Άννας δεν κατάφερα ποτέ να τον πιάσω. ΟΚ, το παραδέχομαι. Το έχω πει επανηλειμμένως ότι οι καλύτεροι δίσκοι όλων των εποχών είναι αυτοί που πρωτάκουσες στα 13-14 κι έτυχε το "Outlandos D' Amour" να είναι ένα από τα πρώτα άλμπουμ που απέκτησα. Έλιωσα την κασέτα (κυριολεκτικά), την αντικατέστησα με βινύλιο το οποίο επίσης έλιωσα (κυριολεκτικά) και αντικατέστησα με το CD που παίζει την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, για εκατομμυριοστή φορά. Το "Outlandos D' Amour" είναι άρρηκτα συνδεδεμένο στον ψυχισμό μου με άλλες, αθώες εποχές που δεν γυρνάνε πίσω, μου έχει γίνει βίωμα από τις πολλές ακροάσεις στο εφηβικό δωμάτιο γιατί δεν είχα τότε εκατοντάδες επιλογές τι να ακούσω ή εκατοντάδες άλλα πράγματα να κάνω, ξέρω κάθε νότα και κάθε λέξη απ' έξω, ακόμα και σήμερα τραγουδάω φωναχτά μαζί με το Sting όταν το ραδιόφωνο παίζει κάποιο κομμάτι του άλμπουμ. Είμαι βέβαιος όμως ότι δεν είναι μόνο οι προσωπικές μου περιστάσεις - το εννοώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος του 1978. Και εξηγώ γιατί:
1. Έχει περισσότερη πλάκα από το "Easter" της Patti Smith, χορεύεται πιο εύκολα από το ντεμπούτο των Van Halen, και τα τρία μέλη του συγκροτήματος είναι πιο ξανθά από τη Debbie Harry των Blondie. To "Powerage" των AC/DC από το 1978 δε μετράει γιατί μου γαμάει το επιχείρημα.
2. Χωρίς πλάκα τώρα, το 1978 ήταν μια παράξενη, μεταβατική χρονιά: Το punk είχε ήδη ξεφουσκώσει έχοντας προλάβει πρώτα να σκοτώσει το progressive rock ενώ το new wave δεν είχε γεννήσει ακόμα τα αριστουργήματά του, οι metal πρωτοπόροι τύπου Black Sabbath διένυαν περίοδο παρακμής ενώ οι διάδοχοι τύπου Iron Maiden δεν είχαν σκάσει ακόμα μύτη, η μαύρη μουσική είχε προ πολλού εκφυλιστεί στη disco που κι αυτή ήταν στα τελειώματά της, οπότε τι μας μένει; Μια υγιής, τίμια αλλά λίγη pub rock σκηνή, κάτι middle of the road hits όπως το "Baker Street" και το "Copacabana" και δευτεράντζες τύπου Jefferson Starship, April Wine και Foghat. H ποιότητα των Police ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο το 1978 λόγω χαμηλού ανταγωνισμού.
3. Το άλμπουμ, παρά τα εμφανή reggae και pop στοιχεία που σε μεταγενέστερες δουλειές τους θα κυριαρχούσαν στον ήχο των Police, είναι κατά βάση punk. Και όχι μόνο επειδή ξεκινάει με μια εκρηκτική ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ όπως το "Next To You" (το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχουν διασκευάσει και οι Anthrax και οι Foo Fighters και οι Offspring κι ένα κάρο άλλοι): Το punk ήθος είναι διάχυτο παντού, ξεκινώντας από το "Peanuts" όπου ο Sting τα χώνει σε ξεπουλημένους δεινόσαυρους τύπου Rod Stewart (άσχετα αν ζήτησε συγνώμη πολλά χρόνια μετά, όντας δεινόσαυρος πλέον ο ίδιος) και καταλήγοντας στο γεγονός ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε με μηδαμινό budget - βασικά με 1,500 λίρες Αγγλίας δανεικές από το αδελφό του ντράμερ.
4. Και μια που αναφέραμε το ντράμερ, σε περίπτωση που δεν το ξέρατε ο Stewart Copeland είναι ίσως ένας από τους 10 καλύτερους ροκ ντράμερ όλων των εποχών, σίγουρα ένας από τους πιο επιδραστικούς, μάλλον ο κορυφαίος στα syncopated beats, και με ταμπούρο που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. To παίξιμο του Copeland είναι πραγματικά η ραχοκοκκαλιά του "Outlandos D' Amour" - ακούστε το "Roxanne" ξανά κι ας το 'χετε ακούσει χιλιάδες φορές. Προσέξτε κάθε χτύπημα του Copeland. Κανείς άλλος δεν θα το έπαιζε έτσι.
5. Αμ ο Andy Summers; 10 χρόνια μεγαλύτερος από τους Sting και Copeland, ήδη 38 ετών όταν κυκλοφόρησε το "Outlandos D' Amour" κι έχοντας στο βιογραφικό του συνεργασίες με Soft Machine, Animals και Jon Lord, φέρνει σε αυτό το άλμπουμ έναν άλλο αέρα, μια ποιότητα που οι υπόλοιπες μπάντες εκείνης της σκηνής δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε στα όνειρά τους κι έναν ήχο ξεχωριστό. Άκου πως χρωματίζει ένα απλό reggae κομμάτι όπως το "So Lonely", βασικά ένα rip-off του "No Woman No Cry" του Marley, δίνοντάς του προσωπικότητα μοναδική:
6. To "Born In The 50s" είναι ο απόλυτος teen ύμνος. OK, όχι της δικής μου γενιάς, πάμε δυο γενιές πίσω, αλλά όπως και να 'χει ήταν ενδιαφέρον παιχνίδι να προσπαθώ να σκαρφιστώ νέους στίχους που να διατηρούν το πνεύμα του original και μετονομάζοντάς το σε "Born In The 60s" για διασκευή με το συγκρότημα που σκόπευα να φτιάξω μια μέρα. Όχι, δεν ξέρω πού είναι εκείνοι οι στίχοι και όχι, η διασκευή δεν έγινε ποτέ - οι υπόλοιποι στο συγκρότημα που έφτιαξα αργότερα θα με κοιτάγανε σαν λεπρό αν τους πρότεινα να διασκευάσουμε Police. 7. Tι είναι ακριβώς αυτό το "Be My Girl - Sally"; Μπορείτε να φανταστείτε την επίδραση ενός ποιήματος για μια φουσκωτή κούκλα του σεξ στο μυαλό και την αίσθηση του χιούμορ ενός δεκατριάχρονου; Νομίζω ότι το "Outlandos D' Amour" μου έχει καταστρέψει τη ζωή. 8. Είπαμε για τον Copeland και τον Summers αλλά κακά τα ψέμματα, το "Outlandos D' Amour" είναι αυτό που είναι χάρη στον αχώνευτο: Ο Sting εδώ είναι αναμφισβήτητα χαρισματικός, σπουδαίος συνθέτης, οι ερμηνείες του παθιασμένες, και μην ξεχνάς ότι ήταν και μπασισταράς - το groove του σχεδόν instrumental "Masoko Tanga" που κλείνει το δίσκο το αποδεικνύει. 9. Και, φυσικά, πάντα θα υπάρχει το "Can't Stand Losing You" να μου θυμίζει τον κώλο της Άννας όταν ήμασταν 14.
