Επίσης όπως κάθε χρόνο, πριν δούμε τη Λίστα ας ρίξουμε μια ματιά στην «άλλη» λίστα: Τα άλμπουμ που δεν θα βρείτε στη Λίστα, και γιατί όχι.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΛΙΣΤΕΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΔΩ:
- KAMASI WASHINGTON διότι καλός, εξαιρετικός, αλλά δεν είναι ανάγκη να βγάζουμε τριπλό άλμπουμ κάθε φορά έτσι; Ξεκίνησα να το ακούω τον Ιούνιο που κυκλοφόρησε και ολοκλήρωσα την πρώτη ακρόαση τον Οκτώβριο.
- JEFF ROSENSTOCK παρόλο που κυκλοφόρησε την 1/1/2018 και για περίπου 24 ώρες ήταν το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς
- LOW διότι μοιάζει με Radiohead από το “Kid A” και μετά, κι εμένα οι Radiohead μου αρέσουν από το “OK Computer” και πίσω.
- SPIRITUALIZED διότι ουσιαστικά είναι το “Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space” με άλλο τίτλο και μικρότερο budget.
- AARON LEE TASJAN – KYLE CRAFT – JOHN GRANT – JULIA HOLTER – TITUS ANDRONICUS διότι τα φετεινά τους άλμπουμ μάλλον διέψευσαν τις μεγάλες προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει με τα αμέσως προηγούμενα.
- BEYONCE & JAY-Z διότι πέρασε και δεν ακούμπησε.
- JACK WHITE διότι το παράκανε με τον πειραματισμό κι έχασε την ουσία.
- ARCTIC MONKEYS διότι είναι απαίσιο.
- KANYE WEST διότι ο τύπος έχει χάσει το δρόμο του.
- RYLEY WALKER αλλά έμεινε απ’ έξω παρά τρίχα. Αν δεν είχαμε τον φασισμό του δεκαδικού συστήματος και η λίστα αποτελείτο π.χ. από 23 δίσκους, θα ήταν μέσα.
- KACEY MUSGRAVES αλλά παρομοίως με τον παραπάνω κύριο.
- ASHLEY MONROE αλλά βάλαμε Pistol Annies και θα ήταν πλεονασμός.
- FUCKED UP – SUPERSUCKERS – ALKALINE TRIO – DWARVES – THRICE αλλά όσο κι αν αγαπώ το punk και τα παράγωγά του και λάτρεψα αυτά τα άλμπουμ, φέτος είχαμε και Laura Jane και Screaming Females και δεν γινόταν η μισή λίστα να είναι punk.
- Οι ταμπέλες έχουν πεθάνει οριστικά και όλα είναι ροκ: Στη παρακάτω λίστα θα βρείτε jazz συγκρότημα να παίζει ροκ, folk υπερήλικα να παίζει ροκ, cult country φιγούρα να παίζει ροκ, μπλακμεταλλάδες να παίζουν ροκ. Τελικά μόνο με τους Judas Priest ξέρεις πού πατάς και πού βαδίζεις.
- Οι γέροι παίζουν καλύτερη μουσική: Χονδρικά το 1/3 της Λίστας έχει περάσει το όριο συνταξιοδότησης.
- Η κυριαρχία του straight white male στο χώρο αμφισβητείται: Η λίστα των 20 κορυφαίων δημιουργών της χρονιάς περιλαμβάνει 8 γυναίκες ή συγκροτήματα των οποίων ηγούνται γυναίκες, 4 μη Καυκάσιους και 5 που είναι ανοικτά gay/bi/trans (οι κρυφοί μπορεί να ανεβάζουν το ποσοστό ακόμα περισσότερο).
Το τρομερό “Emily’s D+Evolution” του 2016 ήταν ένα jazz-rock αριστούργημα. Με το φετεινό “12 Little Spells” η Spalding βαδίζει σε ελαφρώς διαφορετικά μονοπάτια, πάντα με βάση τη jazz πηγαίνει περισσότερο προς ένα prog ύφος ενώ οι αλλόκοτες συγχορδίες που επιλέγει προσωπικά μου θυμίζουν περισσότερο Kurt Weill παρά οποιονδήποτε σύγχρονο jazz, rock ή soul δημιουργό. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανείς δεν παίζει μπάσο, δεν τραγουδάει, δεν συνθέτει, και γενικώς δεν ακούγεται σαν αυτήν.
H μουσική της Monae πάντα είχε μια δυνατή pop φλέβα, με το φετεινό άλμπουμ της όμως οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες: Πρόκειται για έναν POP δίσκο, έτσι, με κεφαλαία, από αυτούς που με μαστοριά έφτιαχνε ο μέντοράς της ο Prince όταν ήταν ακόμα στα ντουζένια του, ο οποίος πραγματεύεται θέματα καθόλου σύνηθη στην pop: Ακόμα και όταν τραγουδάει για sex, η οπτική γωνία είναι πολύ πιο σύνθετη από το τυπικό “ooh baby” της pop.
Βάζουμε στην άκρη το γεγονός ότι ο Neil Fallon φυσιογνωμικά μοιάζει με ένα υβρίδιο Μπάμπη Στόκα/Πάνου Μουζουράκη κι επικεντρωνόμαστε στο εξής: Κανείς δεν παίζει ROCK σήμερα σαν τους Clutch. Κανείς. Υπάρχουν χιλιάδες μπάντες εκεί έξω που παίζουν fuzz-αριστό bluesy υλικό με βάσεις στα 70’s, καμία όμως δεν έχει ΑΥΤΟ το groove και ΑΥΤΗ τη βρώμικη funk-ιά, σε συνδυασμό με ΑΥΤΟΥΣ τους στίχους που παντρεύουν τη beat ποίηση με το σουρεαλιστικό χιούμορ, προϊόν προφανώς ενός ΠΟΛΥ διαβασμένου μυαλού. Κακό studio album οι Clutch δεν έχουν βγάλει ποτέ έτσι κι αλλιώς, αξίζει πάντως να σημειωθεί πως από τα 12 που έχουν κυκλοφορήσει στην καριέρα τους το “Book Of Bad Decisions” χτυπάει πεντάδα χαλάρα.
Εφόσον οι ίδιοι οι δημιουργοί του “Body” παρουσιάζουν το έργο ως μία ενιαία σύνθεση διάρκειας 57 λεπτών και επέλεξαν να μην το χωρίσουν σε κομμάτια, κινήσεις, ενότητες, ο,τιδήποτε, οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε κι εμείς ως μια ενιαία σύνθεση, οπότε δεν έχω κανένα δικαίωμα να κάνω αυτό που θα κάνω. Όμως: ΡΕ ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΕΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 24:45 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 39:42;;; Τότε που από το πουθενά το Αυστραλέζικο μινιμαλιστικό τζαζ τρίο ανακαλύπτει τα rock ‘n’ roll ενστικτά του, πιάνει ένα riff και το κοπανάει επί ένα τέταρτο λες και είναι οι Swans μέχρι να γίνει σκόνη, τόσο το riff όσο και η μούρη μας; Μην πέσετε στην παγίδα πάντως να ακούσετε μόνο τα εν λόγω 15 λεπτά – η αποτελεσματικότητά τους αυξάνεται λογαριθμικά από τη νηνεμία που προηγείται και από αυτήν που ακολουθεί.
Τελικά το κατά πόσο ακούς Josh Tillman εξαρτάται λιγότερο από το αν σου αρέσουν αυτά τα τραγούδια, που είναι αδύνατο να μην σου αρέσουν, και περισσότερο από το αν ανέχεσαι τη ναρκισσιστική του προσωπικότητα (ή έστω την περσόνα, αν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον Tillman από τον Father John Misty, που νομίζω ότι δεν). Προσωπικά, γνωρίζοντας δύο-τρία πράγματα για τις ναρκισσιστικές προσωπικότητες (αχέμ), είμαι ΟΚ με τον τρόπο και τον λόγο που την εξωτερικεύει μέσω της τέχνης του. Κατά τα άλλα το “God’s Favorite Customer” είναι soft rock παγκόσμιας κλάσης με συνθέσεις ενός επιπέδου που ο Elton John έχει να πιάσει εδώ και 35 χρόνια, και πολύ πιο άμεσο/πιασάρικο από το επίσης εξαιρετικό αλλά δύστροπο περσινό “Pure Comedy”.
Αν μου έλεγε κάποιος στην αρχή του 2018 ότι οι Judas Priest θα κυκλοφορούσαν ένα από τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (όχι τα 20 καλύτερα metal άλμπουμ της χρονιάς, τα 20 καλύτερα γενικώς), μάλλον θα γελούσα στα μούτρα του: Μιλάμε για μια παρέα από γερόντια που ξεκίνησε πριν από 49 χρόνια, που είχε να κυκλοφορήσει world-class δουλειά 28 χρόνια, και που έχει πλέον χάσει και τους δύο εμβληματικούς κιθαρίστες της. Και όμως, το “Firepower” είναι σπουδαίο, γεμάτο ΥΜΝΟΥΣ και ξεχειλίζει από χεβιμεταλλική ΚΑΒΛΑ. Who’s laughing now?
Καθώς η Laura Jane Grace αποτελεί το μοναδικό σταθερό μέλος των Against Me! και οι Devouring Mothers αποτελούνται από την ίδια, τον τωρινό ντράμερ των Against Me! και τον παραγωγό των Against Me! σε ρόλο μπασίστα, δυσκολεύομαι να βρω τους λόγους γιατί το “Bought To Rot” δεν είναι άλμπουμ των Against Me! Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως πως δεν πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο που συνδυάζει το punk με στοιχεία glam rock και power pop, με ρεφρέν που τα ακούς μία φορά και δεν τα ξεχνάς ΠΟΤΕ, με θυμό και πόνο αλλά και με μια γενναία δόση χιούμορ – το “I Hate Chicago”, ας πούμε, σίγουρα θα σας κάνει να γελάσετε, ώσπου να συνειδητοποιήσετε γιατί ακριβώς she hates Chicago και να σας διαλύσει.
Από το Bo Diddley beat του εναρκτήριου “The Storm Won’t Come” στο θορυβώδες “The Rattle Within” με το εμπρηστικό solo, από το post-punk του “Bones Of Gilead” στο σκοτάδι του “Trying”, o Thompson φέτος στα 69 του αποφάσισε να κάνει στην άκρη τις folk καταβολές του (από τους Fairport Convention ξεκίνησε το 1967, μην ξεχνιόμαστε) και να ροκάρει like a motherfucker, που λένε και στο χωριό μου. O σκληρότερος του δίσκος σε μισό αιώνα καριέρας, ίσως ο καλύτερός του εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια τουλάχιστον, και μακράν οι καλύτερες κιθάρες που θα ακούσετε φέτος.
...Car wash waiting room outside Pasadena…
…I grip the steering wheel and picture my angel…
…If we can make it across the state line then baby we're golden…
…Wrap half the money in your hospital garment / We’ll stash the rest inside the red Camaro's secret compartment…
…They'll never find us if we turn off our phones / We're off the grid, we're off our meds / We're finally out on our own…
…To them you know we'll always be freaks…
…And then we're back on the road before the sun's even up…
…Και είμαστε ακόμα στο πρώτο τραγούδι του άλμπουμ. Ένας gay Εβραίος Bruce Springsteen μόλις κυκλοφόρησε το δικό του “Born To Run”.
Με το προηγούμενο άλμπουμ του υπό το θρασύ όνομα Fantastic Negrito ο Σομαλικής καταγωγής Καλιφορνέζος Xavier Dphrepaulezz είχε κερδίσει το Grammy Καλύτερου Σύγχρονου Blues Δίσκου. Ε λοιπόν, το νέο του άλμπουμ είναι πολύ-πολύ καλύτερο. Για την ακρίβεια, αν αφήσουμε στην άκρη φορμαλισμούς και επικεντρωθούμε στο περιεχόμενο, αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα στην ψυχή του “Please Don’t Be Dead”, διαπιστώνουμε ότι είναι ο πιο blues δίσκος των τελευταίων (πολλών) ετών. Κι ας μην ακούγεται σαν καθαρόαιμο blues, αφού πολλά σημεία θα σας θυμίσουν από Zeppelin και Beatles μέχρι Parliament/Funkadelic. Φανταστικό.
Λέγεται ότι ο (εξαιρετικός, λατρεμένος) Jason Isbell είναι ο καλύτερος στιχουργός/storyteller που κυκλοφορεί στην ευρύτερη country/Americana πιάτσα αυτή τη στιγμή. Πιθανότατα όμως ο Isbell δεν είναι καν ο καλύτερος στιχουργός/storyteller στην ίδια του την οικογένεια αφού είναι παντρεμένος με την Amanda Shires, και η ίδια η Shires πιθανότατα θα παραδεχόταν πως ως στιχουργός/storyteller δεν είναι ικανή ούτε να πλύνει τα πόδια της Peters. Ακούστε το “Wichita” από αυτό το late-career αριστούργημα της 61χρονης Peters και θα καταλάβετε τι εννοώ – η δύναμη του συνδυασμού πένας-μελωδίας-φωνής της είναι τέτοια που, χωρίς υπερβολή, δακρύζω κάθε φορά που το ακούω. Και δεν είναι το μόνο highlight του δίσκου, η Peters εδώ υποδύεται διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες σε κάθε τραγούδι, διηγούμενη τις καθημερινές ιστορίες τους με τρόπο σκοτεινά ελεγειακό.
Τεξανός Μεξικανικής καταγωγής ο ίδιος, ο Escovedo καταπιάνεται με το επίκαιρο, καυτό θέμα της μετανάστευσης σε ένα πραγματικά εξαιρετικό concept άλμπουμ. Κατά καιρούς έχει παίξει alternative country με τους Rank & File και τους Whiskeytown του Ryan Adams, hard rock με τους Buick MacKane, ο αδελφός του ηγείτο του θρυλικού πανκ συγκροτήματος The Zeros, η Sheila E. είναι ανηψιά του κι εδώ ο Escovedo με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να παντρέψει αρμονικά όλες αυτές τις αποτυπωμένες στο DNA ετερόκλητες μουσικές που ρέουν στο αίμα του. Συμμετέχουν αρκετοί guests, μεταξύ των οποίων και ο Wayne Kramer των MC5 ο οποίος δένει την κιθάρα κόμπο στο “Sonica USA”.
Στο “Ordinary Corrupt Human Love” το συγκρότημα στέκει υπεράνω οποιασδήποτε κατηγοριοποίησης. Πέραν του ότι οι Deafheaven ανέκαθεν όφειλαν στους Slowdive και στον ήχο της Temporary Residence Limited (Explosions In The Sky, Sonna, Black Heart Procession κλπ.) όσα και στο black metal, στο τέταρτο (και καλύτερο) άλμπουμ τους θα ακούσει κανείς και περάσματα που θυμίζουν Queen, και solos που παραπέμπουν στο arena rock των Foo Fighters, κι ενώ όλα αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν σε μία άνοστη σαλάτα οι Deafheaven κατορθώνουν να τα συνδυάσουν σε ένα ενιαίο, ομοιογενές σύνολο που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Μια βαθιά, ανείπωτη θλίψη υποβόσκει σε κάθε γύρισμα του δίσκου, ακόμα και στις (πολλές) ματζόρε στιγμές του – παραδόξως, ιδιαίτερα σε αυτές. Α, επίσης, ο McCoy είναι ο καλύτερος κιθαρίστας της χρονιάς (κάτω των 69 ετών).
Έπρεπε να φτάσουν στo έβδομο full-length για να πιάσουν επιτέλους το 100% των δυνατοτήτων τους και να παίξουν στο Champions League του σύγχρονου punk rock. Στην εποχή του attention deficit disorder και της απόλυτης κυριαρχίας του single, το trio από το New Jersey μας προσφέρει ένα ολοκληρωμένο ΑΛΜΠΟΥΜ που θα σας κάνει να θυμηθείτε τους Fugazi (των οποίων ο Brendan Canty συμμετέχει εδώ ως guest) και τους Sleater-Kinney (όχι μόνο διότι η Marissa Paternoster που κρατάει το πηδάλιο των Screaming Females είναι out of the closet), ενώ η παραγωγή του Matt Bayles (Isis, Botch, Mastodon, είπατε τίποτα;) δίνει στο “All At Once” ήχο ΤΕΡΑΣΤΙΟ.
Οι τρεις καλύτεροι άνδρες singer-songwriters σήμερα θεωρούνται country χωρίς να είναι – o Stapleton είναι soul τραγουδιστής, ο Isbell είναι βασικά rocker, και ο Simpson είναι αλλού – και δεν δισκογραφούν παρέα. Από την άλλη, οι τρεις καλύτερες γυναίκες singer-songwriters σήμερα ηχητικά έχουν ξεκάθαρο country προσανατολισμό και επιλέγουν από καιρού εις καιρόν να ενώνουν τις δυνάμεις τους στις Pistol Annies. Αυτό, το τρίτο τους συλλογικό album είναι όχι απλά το καλύτερό τους, αλλά και καλύτερο από όλα τα solo albums της Lambert, της Monroe και της Presley (και μιλάμε για κάποια από τα καλύτερα country albums του 21ου αιώνα, έτσι;). με υπέροχα τραγούδια, φοβερές γυναικείες ιστορίες, σκοτεινό χιούμορ κι έναν καλώς εννοούμενο φεμινισμό. Αν νομίζετε ότι δεν σας αρέσει η country, είναι επειδή δεν έχετε ακούσει το “Interstate Gospel”.
Είμαι σίγουρος πως οι αδελφές Lovell έχουν φοβερή δισκοθήκη. Ναι μεν οι ρίζες τους είναι στα αρχαία blues αλλά βάζω στοίχημα πως δίπλα στον Son House και τον Robert Johnson θα βρεις εκεί και Allman Brothers, και τους συμπολίτες τους Black Crowes, και τον άλλο συμπολίτη τους τον Childish Gambino, αλλά και Black Sabbath και AC/DC. Βασικά, όπως και ο προαναφερθείς Fantastic Negrito, οι Larkin Poe δίνουν μια γερή κλωτσιά στον κώλο των blues και τα τραβάνε σέρνοντας από τα μαλλιά στον 21ο αιώνα. Παικταρούδες, φωνάρες, συνθετάρες κι επειδή ξέρω ότι σας αρέσουν τα trivia, αν αναρωτιέστε το όνομα του συγκροτήματος το πήραν από τον προ-προ-προπάππου τους ο οποίος ήταν πρωτοξάδερφος του Edgar Allan Poe.
Ως βλαμμένος μουσικόφιλος έχω ξοδέψει τη μισή μου ζωή σε ηλίθιες συζητήσεις γύρω από το Χ ή το Ψ συγκρότημα, αν ο Α δίσκος είναι καλύτερος από τον Β, ποια η διαφορά ανάμεσα σε rock και rock ‘n’ roll (και αν υπάρχει καν1), ποιος θα κερδίσει σε έναν υποθετικό αγώνα πυγμαχίας ανάμεσα στον Elton John και τον Billy Joel2 κλπ., όμως στη φετινή συζήτηση γύρω από τους Ghost δεν μπήκα στον κόπο να συμμετάσχω, ούτε καν για να τρολάρω – η κουβέντα παραήταν ηλίθια ακόμα και για το δικό μου χαμηλό πήχυ: Όλοι εσείς που σκοτωθήκατε για το αν οι Ghost είναι metal ή όχι3, αν το hype είναι καλό ή κακό πράγμα4 και αν η αμφίεση του Cardinal Copia είναι καλύτερη ή χειρότερη αυτής του «προκατόχου» του5, ακούσατε τα σπουδαία ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ; Δώσατε καμία βάση στους ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ο-ύ-ς στίχους και στο τι αλληγορίες μπορεί να κρύβονται πίσω από το Μεσαιωνικό concept; Όχι ε; Εσείς χάνετε. Metal ή όχι, με hype ή χωρίς, ο δίσκος γαμάει στεγνά.
1. Υπάρχει.
2. Ο Billy Joel φυσικά.
3. Είναι.
4. Εξαρτάται.
5. Στα παπάρια μας.
Pop star στα 17. Σύμβολο του σεξ, σύντροφος του Mick Jagger και πέτρα σκανδάλου στα 20. Ανορεκτική junkie και παρ’ ολίγον αυτόχειρας στα 24. Τουλάχιστον τρεις φορές, αν όχι περισσότερες, θεωρήθηκε «καμένο χαρτί» από τη μουσική βιομηχανία αλλά πέτυχε comebacks. 72 ετών σήμερα κυκλοφορεί το 21o της άλμπουμ, ποζάρει στο εξώφυλλο ως grande dame κρατώντας μπαστούνι (ελέω αρθρίτιδας), συν-συνθέτει με τους Nick Cave, Mark Lanegan και Ed Harcourt, διασκευάζει Dylan, Pretty Things αλλά και τον εαυτό της, και τραγουδάει για τον θάνατο με τρόπο μοναδικό. Αν ήμουν ο Χάρος πάντως θα έμενα μακριά από τη Faithfull, με τέτοιες γυναίκες δεν παίζεις.
75 λεπτά που περνάνε σαν μάθημα της ιστορίας του rock ‘n’ roll: Ο Segall εδώ είναι πραγματικά ασυγκράτητος περνώντας σα σίφουνας από το garage rock στη soul, από το punk στο hard rock, από το funk στην pop και από το space rock στο glam, γι’ αυτόν η απόσταση από τους Crazy Horse στον Prince και από κει στους Who και μετά στον Marc Bolan εκμηδενίζεται. H φοβερή fuzz-αριστή κιθάρα του σε πρώτο πλάνο και από πίσω σαξόφωνα, εξωτικά κρουστά-drum machines-cowbells, Fender Rhodes, Moog, γυναικεία φωνητικά, της Παναγιάς τα μάτια, κανένα όριο, όλα χύμα, όλα μέσα και κυρίως όλα στην υπηρεσία του fun – ναι, αυτός είναι ο πιο fun δίσκος του 2018.
Πιθανότατα η μοναδική λίστα παγκοσμίως που έχει το συγκεκριμένο άλμπουμ στο #1 αλλά κάτι μου έκανε κλικ και σίγουρα είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερες φορές φέτος, με διαφορά. Ένας εβδομηντάχρονος Νεοϋορκέζος cult ήρωας διδάσκει σε όλους τους πιτσιρικάδες πώς πρέπει να παίζεται το ροκ το σωστό, το πρόστυχο: Uptempo ύμνοι για υψωμένες στον αέρα γροθιές (“Seeds Of A Revolution”). Ποίηση του δρόμου στα πρότυπα των Reed/Springsteen (“All Dressed Up And Nowhere To Go”). Απλοϊκά σλόγκαν που, τοποθετημένα πάνω σε οργισμένα punk-rocking riffs, φαντάζουν τη στιγμή της ροκάδικης γκάβλας σου από Μαρκούζε και πάνω (“Don’t”). Κι όσο για τον στίχο “I love you more than anything, even more than rock ‘n’ roll”: η ζωή μου όλη σε δώδεκα λέξεις.
