10 Χρόνια Κομμάτια

Από εδώ ξεκίνησαν όλα.

Είμαστε οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί / Νέοι καιροί ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά, να η ζωή

1977. Είμαι 9 ετών, η οικογένεια ετοιμάζεται να μεταναστεύσει, από τη Λευκωσία στο West Lafayette της Indiana. Ο πατέρας μου ζητάει από το δισκοπώλη της γωνίας να του γράψει σε κασέτες κάποιους δίσκους για να πάρει μαζί του στις ΗΠΑ, εγώ αναλαμβάνω να μεταφέρω τις παραγγελιές στο δισκοπώλη και να παραλάβω τις αντιγραμμένες κασέτες.

Ο μπαμπάς Ελληνικά ακούει αλλά δεν είναι του λαϊκού, μέχρι Ξαρχάκο φτάνει. Θυμάμαι εκείνες τις κασέτες: Σπανός με Αλέκα Κανελλίδου. Χατζηνάσιος με Μπέσυ-Πασχάλη-Ουίλλιαμς-Μαριάννα Τόλη (LP χτισμένο γύρω από το Γιουροβιζιονικό σουξέ "Μάθημα Σολφέζ"). Και το "10 Χρόνια Κομμάτια" του Διονύση Σαββόπουλου.

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί

Δύσκολες μέρες στις ΗΠΑ. Μόλις έχω αρχίσει να μαθαίνω Αγγλικά αλλά είμαι αναγκασμένος να πάω Δ' Δημοτικού σε Αγγλόφωνο σχολείο, μοναδικός non-native speaker στην τάξη. Στο διάλειμμα τα παιδιά παίζουν softball και american football που δεν ξέρω ούτε καν τους κανόνες, όχι ποδόσφαιρο ή μακριά γαϊδούρα. Όλοι οι συμμαθητές μου έχουν έγχρωμη τηλεόραση εκτός από εμένα, εμείς μόνο μια μικρή ασπρόμαυρη μπορούσαμε να πάρουμε. Bullying. Όλα μου φαίνονται ξένα κι εχθρικά, κάθε μέρα γυρνάω από το σχολείο και αποσύρομαι μπροστά σε ένα φτηνό κασετόφωνο, δική μου μουσική δεν έχω ακόμα αλλά οι Ελληνικές κασέτες του μπαμπά είναι η διέξοδός μου, μια χωροχρονική σκουλικότρυπα που με γυρίζει μερικούς μήνες πίσω σε ένα μέρος πιο γνώριμο και ζεστό, πιο ασφαλές. Αγαπημένη μου από όλες, αυτή του Σαββόπουλου.

Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά, στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν / Και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά, και το κόμμα με τραβάει απ' το μανίκι.

Μεγαλώνοντας στην Κύπρο χούντα δεν έζησα, και ειδικά στην ηλικία των 9 είναι φυσικά αδύνατο να συλλάβω τα βαθύτερα πολιτικά νοήματα μέσα σε αυτά τα τραγούδια, ή να καταλάβω σε τι στο διάολο αναφέρεται ο Σαββόπουλος στα μικρά λογύδρια ανάμεσα στα τραγούδια όταν μιλάει για τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ ή για νεκροζώντανους στο Κύτταρο και σκηνές ροκ. Ξέρω όμως ότι αυτά τα τραγούδια είναι πολύ διαφορετικά από ο,τιδήποτε άλλο στη μικρή δισκοθήκη του πατέρα μου στο West Lafayette, αναγνωρίζω ότι έχουν βάθος και μιλούν για πράγματα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ (κι ας μην έχω ιδέα ποια είναι αυτά) και δεν μπορώ να σταματήσω να τα ακούω.

Επί δώδεκα μήνες το '77-'78 πρέπει να άκουσα το "10 Χρόνια Κομμάτια" γύρω στις 500 φορές, κάθε μέρα, κάποιες μέρες δυο και τρεις φορές. Ο Σαββόπουλος ήταν ο φάρος και το σωσίβιό μου το 1977, ο Σαββόπουλος με έκανε να αγαπήσω τη μουσική, ήταν η πρώτη μου επαφή με το ροκ όχι μόνο ως ήχο αλλά και ως φιλοσοφία. Ο Σαββόπουλος μου άλλαξε τη ζωή. Ίσως και να μου την έσωσε.