Θυμάμαι, παιδί, μια φορά το χρόνο, να κάθομαι με τους γονείς μου μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, η λέξη "ροκ" δεν είχε μπει ακόμα στο λεξιλόγιό μου. Ο πατέρας μου κι εγώ κρατούσαμε χαρτί και μολύβι και βαθμολογούσαμε, ξεχωριστός βαθμός για το τραγούδι, ξεχωριστός για τη σκηνική παρουσία και άθροισμα. Συχνά συμφωνούσαμε στο ποιο τραγούδι μας άρεσε, σπάνια αυτό που άρεσε σε εμάς νικούσε.
Θυμάμαι φυσικά τις Ελληνικές συμμετοχές. "Μάθημα Σολφέζ" με Πασχάλη, Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, Μπέσσυ Αργυράκη και Μαριάννα Τόλη, 5η θέση, μεγάλη επιτυχία. "Σωκράτη Εσύ Σουπερστάρ" με την Ελπίδα. Θυμάμαι τη ζωντανή ορχήστρα, που μέχρι πριν από κάποια χρόνια που αντικαταστάθηκε από playback συνόδευε κάθε συμμετοχή. Θυμάμαι και τους νικητές, ή τουλάχιστον τους περισσότερους από αυτούς. Τις πιο έντονες αναμνήσεις όμως τις έχω από τις πιο trash συμμετοχές, ηθελημένες ή όχι.
Όπως αυτό το τραγούδι που εκπροσώπησε την Ελβετία το 1979 (η χρονιά της νίκης του "Τζέγκις Χαν", by the way) δίνοντας στον όρο "trash" την πραγματική του διάσταση, αφού το συγκρότημα χρησιμοποιούσε μουσικά όργανα φτιαγμένα από σκουπίδια:
No comments:
Post a Comment