Ώρες-ώρες τρώω τρελές 80's φλασιές. Σήμερα, ας πούμε, πιθανότατα λόγω των Αμερικανικών εκλογών, θυμήθηκα μια μπάντα που λεγόταν Dear Mr. President, και δεν μπορούσα να ησυχάσω μέχρι που βρήκα το σκονισμένο βινύλιο και το 'βαλα να παίζει. Ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν: Απολαυστικά παρακμιακό, αλλά με τρόπο απόλυτα ταιριαστό στις υπερβολές του Reagan-ικού καταναλωτισμού. Μεγάλα μαλλιά, μεγάλες κουβέντες.
Οι Dear Mr. President είχαν ένα μπάσταρδο background, πατώντας με το ένα πόδι στην pop και με το άλλο στο metal: Προηγούμενες μπάντες του τραγουδιστή ήταν οι Bang Bang (κάτι σαν τους Έλληνες Bang αλλά δύο φορές πιο φλώροι, όπως υποδήλωνε επακριβώς και το όνομά τους), και οι Movie Star (οι οποίοι μετεξελίχθηκαν στους Black N' Blue). Στην αρχική τους σύνθεση συμμετείχε ο πληκτράς των Dan Reed Network (αν υπήρξε ένα συγκρότημα-φάρος για το γάμο pop και metal στα late 80's, αυτό ήταν οι DRN), ενώ ο μπασίστας τους στη συνέχεια έπαιξε με τους πάντες από τον Stevie Salas μέχρι τον Glenn Tipton.
Το μοναδικό τους album, σε παραγωγή του Mick Jones των Foreigner, κυκλοφορήσε το 1988 αλλά αποσύρθηκε γρήγορα από τα δισκοπωλεία γιατί ο... Λευκός Οίκος είχε το copyright του ονόματος του συγκροτήματος! Mετονομάστηκαν σε Flesh & Blood κι επανακυκλοφόρησαν το album, αλλά το momentum είχε χαθεί. Διαλύθηκαν λίγο πριν τους διαλύσει έτσι κι αλλιώς ο οδοστρωτήρας του grunge.
Σήμερα τους θυμούνται μόνο κάτι βλαμμένοι που τρώνε φλασιές, αν βρεθεί μπροστά σας το album όμως, δώστε του μια ευκαιρία: Αυτός ο Πρόεδρος θα σας εκπλήξει ευχάριστα.
No comments:
Post a Comment