It's A Satanic Drug Thing, You Wouldn't Understand

Όποιος τους πρωτοείδε επί σκηνής ως support στους Metallica, χωρίς δικό τους κοινό, δικό τους ήχο και δικό τους πρόγραμμα, ή τους πρωτοείδε επί σκηνής όταν ο Dave Wyndorf είχε ήδη μπει στην εμμηνόπαυση, είχε κόψει τα drugs και είχε κάνει μια κοιλάρα σαν του Πάγκαλου, δεν μπορεί να καταλάβει. Και όμως, πιστέψτε με, με την πιθανή εξαίρεση των Slayer, οι Monster Magnet των 90's υπήρξαν η καλύτερη live μπάντα του κόσμου.

Μιλάμε για τις εποχές πριν από την επιτυχία του "Powertrip", το οποίο έβαλε τους Monster Magnet στα σαλόνια (για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα, τους έβαλε στη σαλοτραπεζαρία ενός νεοκλασικού στα Εξάρχεια, Κωλέττη 32 & Θεμιστοκλέους αν θυμάμαι καλά), ένωσε όλες τις φυλές ροκάδων κι άρεσε και στα κορίτσια. Μιλάμε για τις εποχές του "Superjudge" και του "Dopes To Infinity", τότε που οι Magnet ήταν κουαρτέτο, ο Wyndorf ήταν ο απόλυτος ροκ frontman και την κιθάρα την έπαιζε full-time, δεν την είχε διακοσμητική, τότε που κάθε φορά που ανέβαιναν στη σκηνή του θρυλικού club Stone Pony στη γενέτειρά τους, το New Jersey, κάπου στο σύμπαν μια μαύρη τρύπα κατάπινε πλανήτες. Και όχι μόνο στο Stone Pony: Ακόμα και όταν έπαιζαν εκτός έδρας, στην απέναντι όχθη του ποταμού Ηudson, το κοινό ήξερε πως το περιμένει μια θρησκευτική εμπειρία.

Όπως εκείνο το Φθινοπωρινό βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου του 1995, στο Irving Plaza της Νέας Υόρκης. Μετά από αμέτρητες μπύρες και μερικά βαρβάτα γάρα, μια παρέα μπαίνει τρικλίζοντας στο club. Είναι η πρώτη μέρα του ετησίου CMJ Festival, το οποίο διαρκεί μια εβδομάδα με παράλληλες συναυλίες σε δεκάδες χώρους ανά την πόλη. Στο συγκεκριμένο μαγαζί παίζουν απόψε 4 μπάντες, μέχρι να πάρει τα πόδια της από την Astoria η παρέα έχει χάσει τις πρώτες δύο, το τελευταίο support, οι Paw, είναι εντυπωσιακοί, αλλά η παρέα έχει έρθει για τους Monster Magnet. Όπως όλοι άλλωστε, κανά χιλιάρι νοματαίοι, το 90% των οποίων έχουν κάνει ανάλογη προθέρμανση με ξύδια και γάρα και οι μισοί συνεχίζουν να πίνουν και να πίνουν και εντός του club. Και απ' έξω αν περνάς, από το απέναντι πεζοδρόμιο, το ντουμάνι το νιώθεις.

Κι έρχεται η ώρα των headliners, και σβήνουν τα φώτα, και ανάβουν κι άλλα γάρα, και μέσα στο σκοτάδι διακρίνεις 4 φιγούρες να ανεβαίνουν στη σκηνή, και πιάνουν τις κιθάρες, και με το "καλησπέρα" σου πετάνε στη μούρη ένα "Superjudge" και νιώθεις τον ηλεκτρισμό να σε διαπερνά, αρχίζεις να χορεύεις, να τραγουδάς, σπρώχνοντας ταυτόχρονα για να βρεθείς όσο πιο κοντά στη σκηνή γίνεται. "Twin Earth", "Dopes To Infinity", "Look To Your Orb For the Warning", "Nod Scene", "Negasonic Teenage Warhead", όλα παιγμένα στην τσίτα και με έναν Wyndorf να μοιάζει περισσότερο με ηγέτη αίρεσης παρά με bandleader: O Wyndorf διατάζει, το κοινό υπακούει. Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται καν να μιλήσει, ο απόλυτος έλεγχος που ασκεί στον κόσμο δημιουργεί την αίσθηση ότι με ένα νεύμα του θα ανοίξει η θάλασσα στα δυο, σε στυλ Μωυσή. Και λίγο αργότερα, αποδεικνύεται ότι είναι ακριβώς έτσι!

Κατά τη διάρκεια ενός μακροσκελούς space jam προς το τέλος το show κι ενώ η υπόλοιπη μπάντα τα χώνει, o Wyndorf πλησιάζει την άκρη της σκηνής, βγάζει την κιθάρα του από τη ζώνη της, σκύβει, και τη δίνει στο κοινό! Περίπου 10 fans της μπροστινής σειράς πέφτουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, αρπάζουν την κιθάρα και την τραβάνε ο καθένας προς το μέρος του. Όλοι προσπαθούν να την κρατήσουν για λάφυρο, η Stratocaster κινδυνεύει να γίνει κομμάτια. Μόλις τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται πραγματικά βίαια ο Wyndorf πλησιάζει πάλι στην άκρη της σκηνής και, χωρίς να πει λέξη, κάνει μια εντελώς Βιβλική χειρονομία, υψώνει τα χέρια, και σαν υπνωτισμένοι, δέκα μαντράχαλοι τίγκα στα τατού και με περισσότερη Δ9-τετραϋδροκανναβινόλη στο αίμα τους από όση περιέχει ολόκληρος ο νομός Ρεθύμνου, σταματάνε τα κλωτσομπουνίδια, πλησιάζουν όλοι μαζί τη σκηνή σα ντροπαλά κουτάβια και δίνουν την κιθάρα πίσω στο Wyndorf. Αυτός αμίλητος κουμπώνει τη ζώνη στην κιθάρα και αρχίζει πάλι να παίζει. Αυτό το μαγικό δεν το 'χω ξαναδεί, ούτε πιστεύω πως μπορεί να το ξαναδώ ποτέ.

Η παρέα πήγαινε συχνά σε συναυλίες στη Νέα Υόρκη, 2-3 φορές την εβδομάδα. Μπορούσαν να δουν τους πάντες, όλοι περνούσαν από την πόλη. Αλλά Monster Magnet δεν έχαναν ποτέ.