Desert Island Discs: The Reality Version

Όλοι ξέρουν το παιχνίδι: Αν ναυαγούσες σε ένα έρημο νησί και μπορούσες να έχεις μαζί σου έναν περιορισμένο, μικρό αριθμό από albums (κι ένα CD player ή iPod, και ηχεία ή ακουστικά, και μια γεννήτρια ή μια παλέτα μπαταρίες, κι έναν μάστορα service για παν ενδεχόμενο), ποια θα επέλεγες; Αν θα έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με μόλις 300 ή 1000 λεπτά μουσικής, τι θα κουβαλούσες και τι θα άφηνες πίσω; Στοιχηματίζω πως δεν υπάρχει μουσικόφιλος που να μην έχει παίξει "Desert Island Discs", με φίλους ή και μόνος.

Ε λοιπόν παιδιά, it's not a game anymore. Eπαγγελματικοί λόγοι με αναγκάζουν να ξενιτευτώ τον άλλο μήνα για άγνωστο χρονικό διάστημα, αφήνοντας πίσω οικογένεια, φίλους και δισκοθήκη. Εκεί που πάω δεν είναι νησί, είναι όμως σίγουρα έρημος κι εγώ βρίσκομαι στη θέση να πρέπει να επιλέξω κάποια λιγοστά albums που θα πάρω μαζί μου, αφήνοντας πίσω τα υπόλοιπα. Στ' αλήθεια. Και, πιστέψτε με, όταν διαλέγεις "Desert Island Discs" στ' αλήθεια είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί δεν μπορείς την επόμενη μέρα να αλλάξεις γνώμη.

Οι εμμονές είναι εμμονές και αν αυτό το blog έχει λόγο ύπαρξης αυτός είναι οι εμμονές μου, οπότε κατά καιρούς έχω ήδη αναφέρει, εκθειάσει, αγιοποιήσει κάποια από τα albums που τώρα επιλέγω να πάρω μαζί μου: Σίγουρα The Hold Steady, τουλάχιστον δύο άλμπουμ, το "Gypsy Punks" των Gogol Bordello, 70's David Bowie οπωσδήποτε, το "Martinis & Bikinis" της Sam Philips, ένα mixtape-αυτοσχέδιο "best of" με τα αγαπημένα μου τραγούδια των Angels για το αυτοκίνητο, Slayer για όταν έχω νεύρα, το "Glass Houses", πιθανότατα Ice-T, Terrell αν καταφέρω να μετατρέψω το βινύλιο σε ψηφιακή μορφή ή να βρω κάπου για download το εξαφανισμένο "On The Wings Of Dirty Angels" (help! anyone?), το "Don't Give Up on Me" του Solomon Burke για όταν πίνω μόνος...

Θα πάρω μαζί μου και κάποια στανταράκια για τα οποία δεν θα επεκταθώ τώρα, αφού δικαιούνται μελλοντικά ξεχωριστό blog post το καθένα: Το "Powerage" των AC/DC ας πούμε που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Rain Dogs" του Tom Waits που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Led Zeppelin III" που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών, το "Toxicity" των System Of A Down που είναι το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Το "10 Χρόνια Κομμάτια" του Σαββόπουλου γιατί θυμάμαι ότι ήταν αποκούμπι την πρώτη φορά που ξενιτεύτηκα, 9 χρονών, το άκουγα τότε κυριολεκτικά κάθε μέρα επί ένα χρόνο. Μάλλον δεν θα πάρω Queen, δε νιώθω την ανάγκη. Ίσως έχω ξεπεράσει τους Queen (καιρός ήταν, τους ακούω 33 χρόνια), το πιθανότερο όμως είναι επειδή έχω ακούσει τόσο πολύ Queen που ξέρω όλα τα τραγούδια απ' έξω και μπορώ να ανακαλέσω οποιοδήποτε τραγούδι τους ανά πάσα στιγμή από το jukebox του εγκεφάλου μου, είναι πλέον μέρος του DNA μου και τα άλμπουμ είναι περιττά. 

Το θέμα πάντως είναι το εξής, όπως συνειδητοποιώ τώρα που κάνω τη λίστα στα αλήθεια: Δεν παίρνεις μαζί σου στο ερημονήσι τα "καλύτερα", ούτε μόνο στανταράκια. Δεν ξέρω αν θα πάρω το "Sgt. Pepper's" ή το "Exile On Main Street" και σίγουρα δεν θα πάρω το "Astral Weeks" ή το "Never Mind The Bollocks". Παίρνεις και τα αουτσάϊντερ, αυτά που αποτελούν το soundtrack της ζωής σου, που σου θυμίζουν πρόσωπα, στιγμές, τον εαυτό σου σε καλύτερες (ή χειρότερες) φάσεις, και τα πέντε αουτσάϊντερ άλμπουμ που ακολουθούν σίγουρα ανήκουν σε αυτά που θα έπαιρνα μαζί μου στο ερημονήσι. Το ξέρω γιατί μπαίνουν από τώρα στη βαλίτσα:

Captain Beyond - Captain Beyond

Το 1972 o όρος "heavy metal" υπήρχε μεν, αλλά χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει ο,τιδήποτε σκληρότερο των Santana, από τους Black Sabbath μέχρι τους Stooges. Δεν ξέρω αν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ κανείς τον όρο για να περιγράψει τους Captain Beyond, εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ως οτιδήποτε άλλο παρά ως heavy metal: To άλμπουμ αυτό περιέχει περισσότερα γαμηστερά πεντατονικά riffs απ' όσα ολόκληρο το 1994 (τότε το ανακάλυψες), τα τραγούδια μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο, η θεϊκή φωνή του Rod Evans απογειώνει τους σύνθετους ρυθμούς και το εκρηκτικό παίξιμο της υπόλοιπης μπάντας σκοτώνει. Στην ίδια κατηγορία με τις κορυφαίες στιγμές των Zeppelin, των Sabbath και των Purple. Θα μπορούσα να το ακούω μια φορά την εβδομάδα, κάθε βδομάδα, για την υπόλοιπη ζωή μου.
 

 

New Model Army - Thunder And Consolation

Είσαι 21 χρονών, ήδη βετεράνος μεταλλάς, αρχίζεις να ψάχνεσαι με άλλες μουσικές από το νησί αλλά δεν γουστάρεις Cure και Smiths και τέτοιες παπαριές, τη θέλεις την τσίτα σου, την ένταση, το πάθος, τα σλόγκαν, τη ροκιά ρε παιδί μου, πώς το λένε. Και τότε ανακαλύπτεις τους New Model Army, έχουν και μαλλιά, και ακούς πώς τα χώνουν, και δίνεις βάση στους στίχους, και ανακαλύπτεις και τις πιο λυρικές "κελτικές" στιγμές τους, τους βλέπεις και live στην Αθήνα και γαμάνε και ο ντράμερ (μα τι ντράμερ!) σου δίνει τη μπαγκέτα του για ενθύμιο. Τα τρία άλμπουμ που έβγαλαν την περίοδο 1986-1990 είναι όλα αριστουργήματα. Θα πάρω μαζί μου και τα τρία, αν έπρεπε όμως να διαλέξω μόνο ένα, μάλλον θα ήταν αυτό.
 

 

Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ

Όταν είσαι 14 κι έχεις φάει κόλλημα με τη μουσική, η δίψα σου να ανακαλύψεις όσο περισσότερα μπορείς όσο πιο γρήγορα γίνεται είναι ακόρεστη. Ψάχνεις παντού, διαβάζεις περιοδικά, ακούς ραδιόφωνο, και πάλι δε χορταίνεις οπότε αρχίζεις να ξύνεις τον πάτο του βαρελιού: Τη δισκοθήκη των γονιών σου. Κι εκεί, ανάμεσα στον Ξαρχάκο και το Μούτση, ανακαλύπτεις το "Σαμποτάζ" και σου φεύγει το κλαπέτο. Φρικάρεις με τη ΦΩΝΑΡΑ του Παλαμίδα στο "Ραντεβού Στην Όαση", ανατριχιάζεις με "Το Κοπερτί", οι "Χίλιες Και Μια Νύχτες Σινεμά" είναι ό,τι πιο avant garde έχεις ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή της σύντομης ζωής σου, το ομότιτλο τραγούδι σου προκαλεί εφιάλτες. Ίσως ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Ελληνική δισκογραφία μετά την ακμή του Νιόνιου.
 

 

Maximo Park - A Certain Trigger

Αν είχα διαβάσει στο μουσικό Τύπο τις πανταχού παρούσες συγκρίσεις των Maximo Park με τους Smiths, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα είχα μπει καν στον κόπο να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Μαλάκες μουσικογραφιάδες. Ευτυχώς όμως δεν είχα διαβάσει ούτε λέξη γι' αυτούς όταν μπήκα σ' ένα HMV στο Λονδίνο το 2005, κατά τη διάρκεια του τελευταίου μου επικού shopping spree σε παραδοσιακό δισκάδικο του εξωτερικού (από τότε, μόνο online shopping), κι ένας υπάλληλος του μαγαζιού είχε βάλει να παίζει αυτή η δισκάρα που μόλις είχε κυκλοφορήσει εκείνη την ημέρα. Τσίμπησα αμέσως γιατί μου θύμισαν όχι Smiths, αλλά παλιούς Roxy Music. Ωραία και τα hits τους, ακούστε όμως τη φανταστική τριάδα των tracks 9-11 (επί συνόλου 14, δηλαδή εκεί που παραδοσιακά μπαίνουν τα fillers) και θα αντιληφθείτε ότι εδώ έχουμε κάτι που ξεχωρίζει από τη britpop πλέμπα. Στη βαλίτσα, τώρα.

 

 

NoMeansNo - 0+2=1

Album of the month στο Αγγλικό Metal Hammer, τέλη 1991. Αλλά με 4/5, όχι 5/5 όπως σχεδόν όλα τα "Album of the month" τότε. Είπαμε, να κάνουμε την υπέρβαση, αλλά μην το χέσουμε κιόλας. Διαβάζοντας την κριτική του James Sherry περιμένεις 6/5, αλλά μάλλον έπεσε παντόφλα από τον τότε αρχισυντάκτη (Chris Welch;). Όπως και να 'χει, τσίμπησα. Πήρα το βινύλιο. Το έβαλα να παίζει. Το "Side A" έκανε μήνες να βγει από το πικάπ, το άκουγα συνέχεια, κάθε μέρα, όλη μέρα. Νομίζω είναι η καλύτερη Α' πλευρά δίσκου που έχω ακούσει στη ζωή μου. Κάποια στιγμή γύρω στα μέσα του '92 άκουσα και τη δεύτερη πλευρά, δεν είναι κακή.

Stuff Tom Waits Likes

I love Tom Waits more than I love pizza. And I seriously believe the man has an impeccable taste in music: His all-time favorite albums list includes standards like the Rolling Stones' "Exile On Main Street", Leonard Cohen's "I'm Your Man" and Bob Dylan's "Basement Tapes". You can't go wrong with that, or with Zappa, James Brown and Bill Hicks.

Waits is also a big fan of Sam Phillips' "Martinis & Bikinis", an album I myself passionately love so much I'm prepared to kill any idiot who doesn't get it just to remove him from the gene pool, but it's the weirder shit Waits likes that excites me the most. So, here is my tribute to the music Tom Waits loves, I love, and you might love too if your taste runs off the beaten track.

Gavin Bryars - "Jesus' Blood Never Failed Me Yet"

"I heard it on my wife’s birthday at about three o’clock in the morning coming out of the radio. And I didn’t know what it was and it went on and on and on. So it’s one of those . . . it almost sounds like a kid’s song." -Tom Waits

"In 1971, when I lived in London, I was working with a friend, Alan Power, on a film about people living rough in the area around Elephant and Castle and Waterloo Station. In the course of being filmed, some people broke into drunken song - sometimes bits of opera, sometimes sentimental ballads - and one, who in fact did not drink, sang a religious song "Jesus' Blood Never Failed Me Yet". This was not ultimately used in the film and I was given all the unused sections of tape, including this one. When I played it at home, I found that his singing was in tune with my piano, and I improvised a simple accompaniment. I noticed, too, that the first section of the song - 13 bars in length - formed an effective loop which repeated in a slightly unpredictable way. I took the tape loop to Leicester, where I was working in the Fine Art Department, and copied the loop onto a continuous reel of tape, thinking about perhaps adding an orchestrated accompaniment to this. The door of the recording room opened on to one of the large painting studios and I left the tape copying, with the door open, while I went to have a cup of coffee. When I came back I found the normally lively room unnaturally subdued. People were moving about much more slowly than usual and a few were sitting alone, quietly weeping. I was puzzled until I realised that the tape was still playing and that they had been overcome by the old man's singing. This convinced me of the emotional power of the music and of the possibilities offered by adding a simple, though gradually evolving, orchestral accompaniment that respected the tramp's nobility and simple faith. Although he died before he could hear what I had done with his singing, the piece remains as an eloquent, but understated testimony to his spirit and optimism." -Gavin Bryars

Bryars' original piece for vinyl release was 25 minutes long. He later re-wrote a 60-minute version for cassette and finally, in 1993, a 74-minute version for CD, inviting Tom Waits himself to sing a "duet" with the looped recording of the homeless man. A minimalist masterpiece, and I'm not going to ruin it by posting a sample here - you have to hear this thing in its entirety to feel its power.

Wingless Angels - Wingless Angels

"One of my favorite things that (Keith Richards) did is "Wingless Angels". That completely slayed me. Because the first thing you hear is the crickets, and you realize you’re outside. And his contribution to capturing the sounds on that record just feels a lot like Keith." -Tom Waits

Back in the mid-90's Keith Richards bought a house in Jamaica. He befriended some local rastafarian musicians (most likely while trying to score pot) and one evening he decided to record them playing live in his living room and on his porch. The result is pure magic.

Chuck E. Weiss - Extremely Cool

"Chuck E. Weiss is a mensch, a liar, a monkey, and a pathological Vaudevillian. He is a distant relative of Houdini's; he's a praying mantis riding an egret through a bad neighborhood. He's a reverend waving a pistol around. Basically, he's in the salvage business and you should do everything he tells you."  -Tom Waits

I've also mentioned Chuck E. Weiss in a previous blog post. Chuck would never have gotten off his ass to record his first official album if it wasn't for the encouragement, production, and guest starring of his pal Tom.

Harry Partch - Collection Vol. 1

"Partch was an American hobo and the instruments he made were all built from things that he essentially found on the side of the road, not literally but figuratively. He dismantled and rebuilt his own version of the whole concept of music and its purpose... He’d worked as a migrant worker and had been on the road for half his life, and he was one of those rogue academics who worked outside the matrix. So they feared him and pretended to admire him. Like most innovators, he becomes gravel on the road that most people drive on. So he was the first one through the door and the crowd tramples him. But nobody has done anything like that since. The idea of designing your own instruments, playing them and then designing your own scale, your own system of music. That's dramatic and particularly for the time that he was doing it. It was rather subversive. It’s always fascinating to hear something being played that doesn't sound polished or evolved as an instrument. It still sounds a little bit like you’re hitting tractor parts or a dumpster door. Or you’re still in the kitchen, to an extent. The music has that extra texture to it. And then of course he’s very sophisticated and well versed in mythology so it’s got that other side to it." -Tom Waits

So, if you've always wondered what the fuck happened to Waits after "Heartattack And Vine" that led to "Swordfishtrombones", the answer is, Harry Partch happened. Waits discovered the works of this American composer, a mad genius who not only built his own instruments but also created his own 43-tone music scale, and he never came back.

Shooby Taylor - The Human Horn

"The best thing I've heard all year" -Tom Waits

I saved the best for last. Shooby had remained a mystery for decades, with his only bootleg demo cassette (recorded under mysterious circumstances) circulating among connoisseurs like Waits until the Internet revealed him to the rest of the world. An idiosyncratic scat singer (and postal worker), totally uninhibited and probably a bit demented, he remains to this day a shining example that, in art, passion beats mastery every time. Check out this site for more, after this sample blows your mind:

Gypsy Punks: Underdog World Strike

Όταν ο γιος μου ήταν 4 χρονών, το αγαπημένο του συγκρότημα ήταν οι Gogol Bordello. Δεν είχε διστάσει μάλιστα να το ανακοινώσει στη Διευθύντρια του χάϊ ιδιωτικού σχολείου με την οποία είχαμε ραντεβού για να αποφασίσουμε αν θα τον εγγράψουμε στο νηπιαγωγείο εκεί: "Καλημέρα κύριε και κυρία Κ.", μας είχε υποδεχθεί η ευγενέστατη εκπαιδευτικός. "Κι εσένα νεαρέ, πώς σε λένε;".

"Με λένε Νικόλα και μου αρέσουν οι Γκόγκολ Μπορντέλο", ήταν η απάντηση του τετράχρονου. Τον γράψαμε σε άλλο σχολείο.

Έχω μια εξομολόγηση να κάνω. Παρά το ότι, υποτίθεται, έχω "αυτί" για νέες μπάντες, όταν πρωτάκουσα Gogol Bordello το 1999 δε μου είχαν κάνει την παραμικρή εντύπωση. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού τους "Start Wearing Purple", από το ντεμπούτο τους, συμπεριλαμβανόταν σε CD-συλλογή του Αμερικανικού περιοδικού CMJ New Music Monthly, του οποίου τότε ήμουν συνδρομητής, αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να φτάσουμε στην κυκλοφορία του δεύτερου album τους, "Multi Kontra Culti Vs. Irony", για να αντιληφθώ ότι εδώ έχουμε θέμα, κάτι εντελώς καινούργιο, ένα αυθεντικό πάντρεμα τσιγγάνικης παράδοσης και punk νοοτροπίας, και να αρχίσω την προπαγάνδα. "Βάλε αυτό", είπα στον Κ. αντί για καλησπέρα δίνοντάς του το "Multi Kontra..." όταν μπήκα στο αμάξι του ένα βράδυ του 2002 για να πάμε να δούμε την παράσταση των Τiger Lillies. "Αφού σου αρέσει το τσίρκο, θα ξετρελλαθείς μ' αυτούς". Ο Κ. απρόθυμα παραδέχθηκε ότι είναι καλοί, δεν είχε ξετρελλαθεί όμως, σε αντίθεση με τη φίλη του που είχε ενθουσιαστεί. Το είχαν αυτό οι Gogol από μικροί, άρεσαν στα κορίτσια.

Άλλα τρία χρόνια αργότερα όμως, ακόμα και ο Κ. δήλωνε πλέον οπαδός των Gogol Bordello. Χάρη στο "Gypsy Punks", το album τους του 2005 το οποίο έφερε την Ανατολικοευρωπαϊκή gypsy punk επανάσταση στην Υφήλιο, μεταμόρφωσε τον Eugene Hutz με τη τσιγκελωτή μουστάκα του στον πιο απροσδόκητο pop star όλων των εποχών και άρεσε σε όλους. ΟΛΟΥΣ, όμως: Για ένα φεγγάρι άκουγες Gogol Bordello παντού, στο ραδιόφωνο των playlists, στα σπιτικά πάρτι, στα μπαρ στο Γκάζι, σε ροκάδικα, σε χιπστεράδικα, σε καφετέριες, παντού λέμε.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχθούμε πως ολόκληρη η μετέπειτα καριέρα των Gogol Bordello χτίστηκε πάνω στο "Gypsy Punks". Παρόλο που από τότε έβγαλαν άλλα 3 albums στα Αγγλικά κι ένα στα Ρωσικά, ακόμα και σήμερα το συναυλιακό τους set έχει για ραχοκοκκαλιά τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Και δικαίως. Ακολουθούν 10 ακλόνητα επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι το "Gypsy Punks" είναι το καλύτερο album όλων των εποχών:

1. "Ι Would Never Want To Be Young Again": Τραγούδι που πάντα με κάνει να θέλω να σπάσω κάτι. Ή να δείρω κάποιον.

2. Στο "60 Revolutions" έχουν μια γέφυρα όπου δανείζονται το riff του "Angel Of Death" των Slayer. Άρα έχουν εξαιρετικό γούστο.

3. Το "Dogs Were Barking" είναι σαν καλή ταινία του Κουστουρίτσα, αλλά με ακόμα πιο πολλή πλάκα.

4. Προσέξτε του στίχους στο "Oh No". Με τα σπαστά, άνευ άρθρων Αγγλικά του Ουκρανού Hutz, και με το background του ως μετανάστης πάνκης στις φτωχογειτονειές μιας μεγαλούπολης του Δυτικού κόσμου, κι ενώ διανύουμε τη χειρότερη οικονομική κρίση μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, το τραγούδι αποκτά ιδιαίτερο νόημα:

Sometimes when facing common trouble
When whole town is screwed
We become actually human
Act like Prometheus would
Suddenly there is more humor
And a party tabor style
People ringing one another
"Yo man, how was your blackout?"
Suddenly there is more music
Made with buckets in the park
Girls are dancing with the flashlights
I got only one guitar
And you see brothers and sisters
All engaged in sport of help
Making merry out of nothing
Like in refugee camp

Oh yeah, oh no, it doesn't have to be so
It is possible anytime, anywhere
Even without any dough
Oh yeah, oh no, it doesn't have to be so
Forces of the creative mind are unstoppable!

5. Η επανεκτέλεση του "Start Wearing Purple" εδώ είναι καλύτερη από την πρώτη εκτέλεση, πράγμα σπανιότατο.

6. "Think Locally, Fuck Globally": Η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσε να δώσει κάποιος.

7. Η εισαγωγή του "Underdog World Strike" είναι ό,τι πιο επικό έχει ηχογραφηθεί ποτέ από την εποχή των Εmerson Lake & Palmer.

8. "Illumination": Απλώς αριστούργημα.

9. Η παραγωγή του Steve Albini είναι η καλύτερη, πιο ισορροπημένη που είχαν ποτέ οι Gogol Bordello, δεν χαντακώνει το punk στοιχείο του χαρακτήρα τους προκειμένου να αναδειχθεί ο multi-culti χαβαλές.

10. Η επιτυχία αυτού του album άνοιξε το δρόμο για δεκάδες άλλα φανταστικά συγκροτήματα, από τους Kultur Shock μέχρι τους Golem, ώστε να ακουστούν από ένα ευρύτερο κοινό.

Το νέο album των Gogol Bordello, "Pura Vida Conspiracy", κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Κι ενώ κατά βάθος ξέρω ότι ποτέ δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το "Gypsy Punks", εννοείται πως θα συνεχίσω να αγοράζω τους δίσκους τους. Το χρωστάω στον Eugene, το ίδιο και ο πάλαι ποτέ τετράχρονος.