Fumbling Towards Ecstasy

Από το 1993 μέχρι το 1997 αγόρασα περισσότερους δίσκους απ’ όσους ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος αγοράζει σε ολόκληρη τη ζωή του. Και όταν κάθησα να σκεφτώ, από όλους εκείνους τους δίσκους των mid-90’s ποιον έχω ακούσει περισσότερες φορές στη ζωή μου, με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι η απάντηση μπορεί κάλλιστα να είναι το “Fumbling Towards Ecstasy” της Sarah McLachlan.

Δεν είμαι μόνος μου σε αυτό. Ο Jim Matheos, παρόλο που ως καλλιτέχνης προέρχεται από εντελώς διαφορετικό χώρο από αυτήν, πίνει νερό στο όνομα της McLachlan κι έχει το “Fumbling Towards Ecstasy” ως “desert island disc” του. H αγγελική φωνή της Sarah, η ζεστή παραγωγή του Pierre Marchand, ο μαγικός τρόπος που χρωματίζει διακριτικά με το Hammond B-3 του ο David Kershaw, τα ηχοχρώματα αυτού του δίσκου έχουν κάτι το βαθιά ποιητικό. Αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές της McLachlan ούτως ή άλλως, αλλά σε αυτό το άλμπουμ οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο γαμημένο τρόπο ώστε και οι συνθέσεις να είναι όλες αριστουργηματικές χωρίς ούτε ένα filler, και οι στίχοι της Sarah να σου καρφώνονται στην ψυχή, και το artwork να είναι πανέμορφο. Βάζεις αυτό το άλμπουμ να παίζει και ερωτεύεσαι. Είναι αναπόφευκτο. 

Άκουγα το “Fumbling Towards Ecstasy” ως φοιτητής, χιλιάδες μίλια μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Ήταν πολύ καλή παρέα. 20 χρόνια αργότερα, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, βρίσκομαι πάλι χιλιάδες μίλια μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους, ευτυχώς όμως η Sarah είναι πάντοτε στο πλάϊ μου.