Emotions In Motion - Revisited

Η παρακάτω εξομολόγηση είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό Metal Hammer τον Απρίλιο του 2008. Σήμερα ξαφνικά κατάλαβα ότι το συγκεκριμένο κομματάκι μάλλον αποτέλεσε υποσυνείδητα την ιδέα πάνω στην οποία στηρίχθηκε αυτό το blog, οπότε τιμής ένεκεν το ανεβάζω κι εδώ.

Κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία σοβαρής λίστας με τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών είναι μάταιη. Τέτοια ταξινόμηση απαιτεί αντικειμενικά κριτήρια σύγκρισης και, όταν μιλάμε για δίσκους, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα: Οι καλύτεροι δίσκοι όλων των εποχών είναι αυτοί που άκουσες για πρώτη φορά όταν ήσουν 14 χρονών.

Κάποια από τα albums που πρωτακούει κανείς στα 14 του τον συντροφεύουν παντοτινά και κερδίζουν περίοπτη θέση στο όχι και τόσο αντικειμενικό top του καθενός μας. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα, τα οποία μεγαλώνοντας και "ωριμάζοντας" είτε τα ξεχνάς, είτε τα σνόμπαρεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Emotions In Motion" του Billy Squier, ενός Αμερικανού rocker των αρχών των 80's. Είχα πάνω από 20 χρόνια να ακούσω αυτό το album. Το είχα αγόρασει σε κασέτα το 1982 και το άκουσα για τελευταία φορά, πότε; Το '87; Το '88; 

Καμιά δεκαριά χρόνια μετά την τελευταία εκείνη ακρόαση, σε κάποιο παζάρι μεταχειρισμένων βινυλίων το μάτι μου έπεσε στο χαρακτηριστικό, σχεδιασμένο από τον Andy Warhol εξώφυλλο, και παρορμητικά αγόρασα το "Emotions In Motion" για δεύτερη φορά. Φτάνοντας σπίτι το έβαλα κατευθείαν στο ράφι της δισκοθήκης χωρίς να το ακούσω: Για ένα μέλος της εκλεκτής και πεφωτισμένης κάστας των hipsterati, η ακρόαση Billy Squier στα 90's ήταν αδιανόητη!

Πέρασαν λοιπόν άλλα δέκα χρόνια μέχρι να φτάσει στα χέρια μου μία ακόμα κόπια του "Emotions In Motion", αυτή τη φορά σε μορφή CD και, σε μία κρίση νοσταλγίας, αποφάσισα να το ακούσω. Το αποτέλεσμα εξέπληξε κι εμένα τον ίδιο: Θυμόμουν κάθε riff, κάθε στίχο, ακόμα και κάθε ανάσα από τα δεύτερα φωνητικά του guest Freddie Mercury στο ρεφρέν του ομώνυμου τραγουδιού. Καθόμουν στον καναπέ, απέναντι από το στερεοφωνικό, κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι μου, έπαιζα air drums και τραγουδούσα δυνατά μαζί με τον Billy, μέχρι που μπήκε στο σαλόνι η γυναίκα μου για να με ρωτήσει αν έχω τρελλαθεί. Για 42 λεπτά, το Δεκέμβριο του 2008, ήμουν και πάλι 14 χρονών.

Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν την επόμενη φορά που το περιοδικό κάνει αφιέρωμα στα καλύτερα albums όλων των εποχών, δείτε στη λίστα μου να φιγουράρει και κάποιος σαν τον Billy Squier. Όταν γίνεσαι 40, μπορεί και να τρελλαίνεσαι.