Η επίσημη δικαιολογία για αυτή την αγάπη μου προς το παλιό AOR είναι ότι ανήκω σε μια γενιά που άρχισε να ακούει μουσική πριν από το thrash και το hair metal. Τότε δεν υπήρχαν ταμπέλες και υποκατηγορίες κι έτσι οτιδήποτε σκληρότερο από Steely Dan, είτε επρόκειτο για τους Boston είτε για τους Motorhead, χαρακτηριζόταν αυτομάτως ως «χέβι μέταλ». Για του λόγου το αληθές ανοίξτε ένα μουσικό περιοδικό της εποχής εκείνης, θα εκπλαγείτε από το τι σήμαινε «χέβι μέταλ» το 1981: Στην ίδια σελίδα με τους Iron Maiden θα βρείτε την Pat Benatar.
Off the record όμως, πραγματικά πιστεύω ότι οι καλύτερες από εκείνες τις παλιές AOR μπάντες, πιστές στο ορθόδοξο songwriting, δημιουργούσαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, όχι ασκήσεις ύφους. Ακούς τo ρεφρέν και θες να τo τραγουδήσεις. Μπαίνει το σόλο και θες να χτυπηθείς με air guitar. Παίζει η (υποχρεωτική) μπαλάντα και φαντασιώνεσαι μπαλαμούτια. Παίζει ο (επίσης υποχρεωτικός) ύμνος στην κραιπάλη του Σαββατόβραδου και θες να ανοίξεις μια μπύρα. Μισό λεπτό να ανοίξω μια μπύρα.
...
...
...
ΟΚ επέστρεψα, ξέχασα να αναφέρω ότι γράφω αυτές τις λέξεις με μουσική υπόκρουση το “Foreigner 4” στο shuffle/repeat και μόλις είχε μπει το “Night Life”. Έπρεπε να ανοίξω μια μπύρα.
“Foreigner 4” λοιπόν. Μεγάλη δισκάρα, αν πεις ότι δεν σου αρέσει είσαι κουφός. Πάμε ένα track by track για να σου το αποδείξω:
- “Night Life” – Ο ύμνος στην κραιπάλη που λέγαμε νωρίτερα. Εκρηκτικό ξεκίνημα 4/4 (μα τι λέω τώρα, όλα 4/4 είναι) με άπαιχτη ριφφάρα που τονίζεται πανέξυπνα από πλήκτρα στο κλείσιμο των μέτρων στο ρεφρέν και στη θεϊκή γέφυρα. Όσο για το σόλο του Mick Jones μόκο όλοι, ο τύπος ΓΑΜΗΣΕ. Και ο Lou Gramm; Wake up in time to see the sun goin’ down, reelin’ through the night like a wolf on the prowl, caught up in the action, hooked up on the neon, it’s time to separate the men from the boys και τέτοια. Ύμνος. Ύμνος; Ύμνος!
- “Juke Box Hero” – Ε μα είναι δυνατόν να ήσουν 13 όταν άκουσες αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά και να ΜΗ θέλησες να φτιάξεις ροκ συγκρότημα; Που να παίζει σαν Foreigner; Πού είναι η ψυχή σου ρε; Άλλη μια ΦΟΒΕΡΗ σολάρα από τον Jones.
- “Break It Up” – Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. Επική εισαγωγή. Τέλεια πλήκτρα. Τέλεια δεύτερα φωνητικά. Τέλεια rhythm section. Τέλεια ενορχήστρωση. Τέλειο ρεφρέν. Αν το “Separate Ways” των Journey είναι το «Αποκάλυψη Τώρα» του AOR, τότε το “Break It Up” είναι ο «Πολίτης Κέην» του.
- “Waiting For A Girl Like You” – Ώρα για μπαλαμούτι. Όπως οι μπαλάντες των Scorpions στο “Lovedrive” είναι κλάσεις ανώτερες από το δημοφιλέστερο “Wind Of Change”, έτσι και αυτό είναι κλάσεις ανώτερο από το “I Want To Know What Love Is”.
- “Luanne” – Χαρωπό, ευχάριστο filler για να κλείσει η Α’ πλευρά. Η κιθάρα του Jones εδώ θυμίζει Andy Summers στους πρώιμους Police (“Outlandos D’ Amour”: Άλλη τρελή δισκάρα, θυμίστε μου να σας μιλήσω γι’ αυτό). Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει «Α’ πλευρά»: Μιλάμε για άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν από την εφεύρεση του CD, πόσο μάλλον του MP3. Τότε ακούγαμε μουσική από κάτι πράγματα που λέγονταν δίσκοι και κασέτες και είχαν δύο πλευρές.
- “Urgent” – Μεγάλη χιτάρα, λατρεμένο early 80’s beat, φανταστικά πλήκτρα. Και τώρα που το σκέφτομαι είναι η ΤΡΙΤΗ φορά που το I Was A Teenage Music Geek αναφέρεται σε αυτό το τραγούδι: Η πρώτη ήταν όταν θυμήθηκα που μπέρδεψα τους στίχους, η δεύτερη ήταν για το εκπληκτικό σόλο σαξόφωνο. Τρεις αναφορές στο Blog για το “Urgent”, καμία για το “Smells Like Teen Spirit”. Αυτό τι σας λέει; Εμένα τι μου λέει;
- “I’m Gonna Win” – Όταν είσαι έφηβος γιος υγιούς μεσοαστικής οικογένειας, ας μην κρυβόμαστε, δεν έχεις σοβαρά προβλήματα. Όπως και να ΄χει όμως την επανάστασή σου πρέπει να την κάνεις και κάθε επανάσταση χρειάζεται τον ύμνο της. Θα ξεπεράσω τις αντιξοότητες! Θα φανώ δυνατός! Δεν θα αφήσω τη Φιλόλογο να με λυγίσει! Με ατσαλένια θέληση θα πείσω τους γονείς μου να μου επιτρέψουν να μείνω έξω ως τις 11 το Σάββατο βράδυ! Θα συνέλθω από τη χυλόπιτα που μου έριξε η Βάσω! I’m gonna win!
- “Woman In Black” – Εισαγωγή με κιθαριστικό σόλο, πόσο μα πόσο γαμάτο είναι αυτό; Γιατί δεν το κάνει κανείς σήμερα άραγε; Τρομερό mid-tempo σεξοτράγουδο, άλλη μια επίδειξη δύναμης από τον Mick Jones, άλλη μια τέλεια ενορχήστρωση στα πλήκτρα, άλλο ένα απίστευτο ρεφρέν.
- “Girl On The Moon” – Κάτι ανάμεσα σε μπαλάντα και mid-tempo, εξαιρετική σύνθεση. Και για να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στο “lowbrow” ροκ που γουστάρουν οι πληβείοι και το “highbrow” ροκ που γουστάρουν οι εστέτ μουσικοκριτικοί: Σοβαρά τώρα, φανταστείτε αυτό το τραγούδι με λίγο πιο «προχώ» στίχους, δεν θα ταίριαζε μια χαρά στους Roxy Music της ιδίας περιόδου; (“Avalon”: Άλλη τρελή δισκάρα, θυμίστε μου να σας μιλήσω γι’ αυτό).
- “Don’t Let Go” – Χαρωπό, ευχάριστο filler για να κλείσει η B’ πλευρά. Με την εξής διαφορά: Τα fillers του “Foreigner 4” είναι πολύ καλύτερα τραγούδια από τα χιτ σχεδόν οποιουδήποτε mainstream ροκ δίσκου κυκλοφόρησε μετά το 1981.
