BLACK SABBATH – The End EP only available for sale at venues on the band’s final (?) tour, includes 4 outtakes from the “13” sessions plus 4 songs recorded live on the previous tour. (7)
CONAN – Revengeance Barbaric, monolithic stoner doom by UK media darlings. It’s definitely the heaviest thing you’ll hear this month but the truth of it is, when it comes to substance this stuff is quite predictable and Americans like Yob do it better. (6)
DREAM THEATER – The Astonishing More pompous than Kansas on amphetamines, impossibly complex, ridiculously overorchestrated and spreading over two CDs and a stupefying 130 minutes, what’s astonishing is that this album still manages to include the first truly entertaining new music these guys have put out since 2002. (8)
ORANSSI PAZUZU – Varahtelija Cosmicspacerockthrashers from Finland create some seriously fucked-up evil sounds. (8)
STEVEN WILSON – 4 1/2 5 songs that didn’t make it onto his last two albums (mostly for good reason) plus a re-working of Porcupine Tree’s “Don’t Hate Me”. For hardcore Wilson fanboys only. (6)
ULVER – ATGCLVLSSCAP Sorry but listening to this is like sitting through a Theo Angelopoulos retrospective after first being force-fed seven double espressos and a line of speed. (5)
THE OTHER STUFF
BRUCE SPRINGSTEEN – Chicago, January 19 2016 Official bootleg, the full concert. It’s a Springsteen gig so it’s 3+ hours long and it rules. (9)
HANK WILLIAMS JR – It’s About Time God is great and guns are good: Rockin’ country and redneck barroom boogie from an old Master who’s still got the swagger and sounds like he’s having too much fun to retire. (8)
LUCINDA WILLIAMS – The Ghosts Of Highway 22 Her slurred delivery is an acquired taste but the songwriting powers of this Americana pioneer are undeniable. (7)
MASSIVE ATTACK – Ritual Spirit EP Four songs featuring guests like Tricky and Roots Manuva. Sounds fresh but unmistakably Massive Attackish as the same time, a welcome treat for the fans until a proper album drops. (7)
SAINKHO NAMTCHYLAK –Like A Bird Or Spirit, Not A Face Tuvan (it’s somewhere near Mongolia) throat signer jams with Tinariwen members, blends the eerie and weird sounds of the steppe with those of the Sahara. (7)
SAVAGES – Adore Life The controlled chaos of the Savages’ scorching post-punk attack on this second album is sexy as hell and Jehnny Beth does a great Siouxsie. (8)
THE I DON’T CARES – Wild Stab 80’s alternative icon Paul Westerberg and 90’s alternative icon Juliana Hatfield join forces for a highly enjoyable low-fi pop gem of an album. (8)
ANTHRAX – For All Kings Not exactly for ALL Kings, I’m pretty sure that Kerry King for one would scoff at this. (6)
COLIN LINDEN – Rich In Love Mentored by Howlin’ Wolf and a sideman for Bob Dylan, Gregg Allman and Diana Krall, Linden occasionally releases his own exciting, fun Americana albums like “Rich In Love”. Check it out if you like T-Bone Burnett and Tom Russell. (7)
DAVID BOWIE – Blackstar (10)
ELEANOR FRIEDBERGER – New View Is she this year’s Julia Holter? Or is she this year’s Sharon Van Etten? (8)
IRONING BOARD SAM – Super Spirit Swampy Mississippi soul ‘n’ blues from Sam Moore (who earned his nickname from years of using an ironing board as a keyboard stand), backed by a band including Jimbo Mathus (see #2 on last year’s Best Of list) and Screaming Tree Barrett Martin. (7)
IGNITE – A War Against You If Disturbed = metal, then Ignite = punk. Auto-Tuned but catchy. (7)
JOHN ZORN – Inferno Mind-blowing, eyeball-melting metal/jazz fusion from Zorn’s latest ensemble featuring John Medeski’s smokin’ hot Hammond organ, a metal shredder on guitar and an octopus on drums, makes Dream Theater sound like Venom. (8)
MAMAK KHADEM – The Road Discovered this with a 4-month delay, definitely a contender for 2015’s best world music album: Iranian singer with otherworldy voice accompanied by virtuoso musicians from all over the world blends musical influences from Persia, North Africa, the Balkans and Southeast Asia with stunning results. (8)
PETER CASE – Hwy 62 Another talented but underrated American singer/songwriter, I seem to discover at least a couple of these every month (thank you, Internet). If you’re into stuff from Tom Petty to Jason Isbell you’ll certainly enjoy this record. (7)
SKUNK ANANSIE – Anarchytecture A somewhat awkward attempt at revisiting 90’s glories. (6)
THE THING – Chase Epic sax skronk from Swedish free-jazz power trio, guaranteed to make your cat climb up the curtains. (8)
TINDERSTICKS – The Waiting Room Cinematic late night melodies, also featuring a duet with the late great Lhasa de Sela. (8)
VARIOUS ARTISTS – Truckers, Kickers, Cowboy Angels The Blissed-Out Birth of Country Rock, Volume 6 1973 If I haven’t convinced you to invest in this great compilation series when I raved about the first 5 volumes then it ain’t gonna happen now, is it? Doug Sahm, Willie Nelson, Gram Parsons, Townes Van Zandt, JJ Cale, New Riders Of The Purple Sage, The Band, Little Feat, Allman Brothers, Asleep At the Wheel, Commander Cody, Kinky Friedman, Sir Douglas Quintet, what else do you need? (9)
WITCHCRAFT – Nucleus A couple of 15-minute long tracks and lots of flutes, don’t say we didn’t warn you. (7)
Σε γενικές γραμμές προτιμώ το ροκ μου σκληρούτσικο, ειδικά όταν συνδυάζεται με μια στιβαρή αίσθηση της μελωδίας. Έχω μια αδυναμία στις μαγκιόρικες γυναικείες φωνές, εκτιμώ την συνθετική λιτότητα αλλά δε λέω όχι σε ένα καλό κιθαριστικό solo και δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στους στίχους που έχουν κάτι να πουν σε σχέση με τον πραγματικό κόσμο και όλα τα σκατά που παρατηρώ γύρω μου. Γι' αυτό και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν, κατά βάθος, οι Concrete Blonde είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών. Ακολουθεί απροκάλυπτη προπαγάνδα για να γίνει και το δικό σας. Παράξενη περίπτωση οι Concrete Blonde: Κολλητοί φίλοι και συνοδοιπόροι τους στο ξεκίνημα υπήρξαν νιουγουεηβάδες και εναλλακτικοί όπως οι REM (το φανταστικό όνομα του συγκροτήματος προήλθε από εισήγηση του Michael Stipe εξάλλου), οι Dream Syndicate και οι Wall Of Voodoo, οι ίδιοι όμως έπαιζαν πιο δυνατά απ' όλους κι εξέπεμπαν L.A.-street attitude χωρίς καν να προσπαθούν. Οι διασκευές που έχουν κάνει στην καριέρα τους, όλες εξαιρετικές, ξεκινούν από τους Thin Lizzy και τον Jimi Hendrix και φτάνουν μέχρι τον James Brown, περνώντας από το Nick Cave, τους Roxy Music και τον Leonard Cohen: Αν μη τι άλλο έχουν εξαιρετικό γούστο, αν όμως η πρώτη σου γνωριμία μαζί τους ήταν αυτή η εκρηκτική πανκιά από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς την ποικιλία που κρύβει η δισκογραφία τους:
Κι όμως: Ακόμα και σ' αυτό το άγουρο πρώτο άλμπουμ του 1986, πλάϊ σε σφηνάκια αδρεναλίνης όπως το "Still In Hollywood" και το "Over Your Shoulder" θα βρεις στιγμές σπάνιας ποπ ευαισθησίας σαν το "Dance Along The Edge" και το "Beware Of Darkness" - η χαμαιλεοντική φωνή της Johnette Napolitano ελίσσεται με χαρακτηριστική ευκολία ανάμεσα στα δύο άκρα και κλέβει την παράσταση. Για το δεύτερο άλμπουμ "Free" (1989) οι Concrete Blonde αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από το κλασικό power trio format τους προσλαμβάνοντας δεύτερο κιθαρίστα. Τζάμπα κόπος: Τώρα που έχεις πλέον ξεπεράσει τη φωνάρα της Johnette αρχίζεις να παρατηρείς πόσο ξεχωριστός κιθαρίστας είναι ο James Mankey και ότι ο ήχος και το στυλ του είναι τόσο πλούσια που η δεύτερη κιθάρα δεν προσθέτει απολύτως τίποτα. Αν δεν με πιστεύεις άκου τα γεμίσματά του στο "God Is A Bullet", πώς γκαβλώνει διασκευάζοντας το "It's Only Money" του Lynott, τους αρπισμούς του στο σπαρακτικό "Carry Me Away". A. Και το ιδιοφυές μέσα στην απλότητά του solo του "Happy Birthday" (κάθε φορά που κάποιος σε μπαρ έχει γενέθλια και ο D.J. επιλέγει να παίξει το "Happy Birthday" του Stevie Wonder αντί αυτό των Concrete Blonde, ένα χαριτώμένο κουτάβι πεθαίνει. D.J's, σταματήστε! Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τα κουτάβια!).
Στο τρίτο άλμπουμ "Bloodletting" (1990) επέστρεψαν στο trio format, αλλάζοντας και ντράμερ καθώς ο αρχικός ντράμερ, Harry Rushakoff, ένα θεματάκι με τα ναρκωτικά το είχε το παιδί. Στη θέση του εδώ βρίσκουμε rock royalty, τον Paul Thompson των Roxy Music, και οι Concrete Blonde αγγίζουν για πρώτη (και τελευταία) φορά την εμπορική επιτυχία: Το άλμπουμ γίνεται χρύσο στις ΗΠΑ κυρίως χάρη στο single "Joey", ένα συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό τραγούδι που αναφέρεται στη σχέση της Napolitano με έναν αλκοολικό, τον Marc Moreland (κιθαρίστα των Wall Of Voodoo).
Το "Bloodletting" όμως δεν είναι μόνο το "Joey": Είναι και το "Bloodletting (The Vampire Song)" (ρε μπας και είναι μέταλ μπάντα;;;), είναι και το "The Sky Is A Poisonous Garden" (ε ναι, μέταλ μπάντα είναι), είναι και το "Darkening Of The Light" (α, είπα κι εγώ, προς στιγμήν νόμισα ότι είναι μέταλ μπάντα), είναι και το ονειρικό "Caroline", είναι και το Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α "Tomorrow, Wendy"... Δεκάρι, ακατέβατο.
Στο "Walking In London" (1992) o Rushakoff επιστρέφει από την αποτοξίνωση καθώς ο (Βρετανός) Thompson είχε πρόβλημα με την άδεια παραμονής του στις ΗΠΑ. Τέταρτο σερί εξαιρετικό άλμπουμ, περιέχει μερικές από τις καλύτερες, τις πιο άγριες και πιο ερωτικές ερμηνείες της Napolitano ever, αλλά οι πωλήσεις του "Joey" δεν επαναλαμβάνονται. Μην πτοείσαι όμως, εδώ έχει το gothic spaghetti western "Ghost Of A Texas Ladies' Man", το επικό "Walking In London", το τέλειο ρεφρέν του "Woman To Woman" και το υπέροχο "Someday?". Δισκάρα, το είπαμε;
Το "Mexican Moon" (1993) είναι κάπως σκληρότερο και αρκετά πιο φιλόδοξο. Mε Thompson πάλι στα ντραμς, πολύ μεγαλύτερη διάρκεια αλλά χωρίς fillers, έντονα πολιτικοποιημένο, με τραγουδάρες όπως το ομώνυμο, το "Heal It Up", το "Jesus Forgive Me (For The Things I'm About To Say)", "When You Smile", "One Of My Kind", όλα βασικά, είναι το πέμπτο και τελευταίο πραγματικά απαραίτητο άλμπουμ των Concrete Blonde για κάθε δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ή τουλάχιστον για κάθε δισκοθήκη που σέβομαι τον εαυτό της. Λίγο μετά την κυκλοφορία του, η Napolitano διαλύει το συγκρότημα απογοητευμένη από την έλλειψη εμπορικής απήχησης. Ντροπή σας.
(Παρένθεση: Λίγο πριν τη διάλυσή τους είχα την ευκαιρία να δω τους Concrete Blonde live στη Νέα Υόρκη. Βγαίνουν στη σκηνή, αρχίζουν να παίζουν, στη μέση του πρώτου κομματιού σβήνουν όλα τα φώτα και τα πρόσωπα των τριών μελών του συγκροτήματος ξαφνικά μεταμορφώνονται σε νεκροκεφαλές που φωσφορίζουν - προφανώς ήταν βαμμένοι με αόρατο make-up που φαίνεται μόνο κάτω από black light. Πόσους extra points for coolness να δώσω; Πόσους;;; Κλείνει η παρένθεση) Ακουλουθεί μια ενδιαφέρουσα συλλογή με B-sides, σπάνια, ακυκλοφόρητα κλπ. με τίτλο "Still In Hollywood" (1994) την οποία αξίζει να τσεκάρετε κυρίως για την σπουδαία διασκευή τους στο "Everybody Knows" του Leonard Cohen η οποία είχε πρωτοακουστεί στο sountrack της ταινίας "Pump Up The Volume", μία συνεργασία των Napolitano-Mankey με τους Μεξικανικής καταγωγής punk rockers Los Illegals το 1997, επίσημη επανασύνδεση το 2002 για το άλμπουμ "Group Therapy", τρίτη απόλυση για ναρκωτικά του Rushakoff, ένα τελευταίο άλμπουμ με τίτλο "Mojave" το 2004 (του οποίου την ύπαρξη οφείλω να ομολογήσω πως αγνοούσα μέχρι πρόσφατα), εκ νέου διάλυση το 2006, και εκ νέου επανασύνδεση το 2010 κυρίως για κάποιες συναυλίες, αφού από τότε έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα single με τίτλο "Rosalie" το 2012. Όλα αυτά όμως είναι για τους βλαμμένους: Εσύ, ως casual ακροατής, οφείλεις να ακούσεις ΤΩΡΑ το υλικό τους της περιόδου 1986-1993: Θα με ευχαριστήσεις.
