Still In Hollywood

 Σε γενικές γραμμές προτιμώ το ροκ μου σκληρούτσικο, ειδικά όταν συνδυάζεται με μια στιβαρή αίσθηση της μελωδίας. Έχω μια αδυναμία στις μαγκιόρικες γυναικείες φωνές, εκτιμώ την συνθετική λιτότητα αλλά δε λέω όχι σε ένα καλό κιθαριστικό solo και δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα στους στίχους που έχουν κάτι να πουν σε σχέση με τον πραγματικό κόσμο και όλα τα σκατά που παρατηρώ γύρω μου. Γι' αυτό και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν, κατά βάθος, οι Concrete Blonde είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών. Ακολουθεί απροκάλυπτη προπαγάνδα για να γίνει και το δικό σας.

Παράξενη περίπτωση οι Concrete Blonde: Κολλητοί φίλοι και συνοδοιπόροι τους στο ξεκίνημα υπήρξαν νιουγουεηβάδες και εναλλακτικοί όπως οι REM (το φανταστικό όνομα του συγκροτήματος προήλθε από εισήγηση του Michael Stipe εξάλλου), οι Dream Syndicate και οι Wall Of Voodoo, οι ίδιοι όμως έπαιζαν πιο δυνατά απ' όλους κι εξέπεμπαν L.A.-street attitude χωρίς καν να προσπαθούν. Οι διασκευές που έχουν κάνει στην καριέρα τους, όλες εξαιρετικές, ξεκινούν από τους Thin Lizzy και τον Jimi Hendrix και φτάνουν μέχρι τον James Brown, περνώντας από το Nick Cave, τους Roxy Music και τον Leonard Cohen: Αν μη τι άλλο έχουν εξαιρετικό γούστο, αν όμως η πρώτη σου γνωριμία μαζί τους ήταν αυτή η εκρηκτική πανκιά από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς την ποικιλία που κρύβει η δισκογραφία τους:

Κι όμως: Ακόμα και σ' αυτό το άγουρο πρώτο άλμπουμ του 1986, πλάϊ σε σφηνάκια αδρεναλίνης όπως το "Still In Hollywood" και το "Over Your Shoulder" θα βρεις στιγμές σπάνιας ποπ ευαισθησίας σαν το "Dance Along The Edge" και το "Beware Of Darkness" - η χαμαιλεοντική φωνή της Johnette Napolitano ελίσσεται με χαρακτηριστική ευκολία ανάμεσα στα δύο άκρα και κλέβει την παράσταση.

Για το δεύτερο άλμπουμ "Free" (1989) οι Concrete Blonde αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από το κλασικό power trio format τους προσλαμβάνοντας δεύτερο κιθαρίστα. Τζάμπα κόπος: Τώρα που έχεις πλέον ξεπεράσει τη φωνάρα της Johnette αρχίζεις να παρατηρείς πόσο ξεχωριστός κιθαρίστας είναι ο James Mankey και ότι ο ήχος και το στυλ του είναι τόσο πλούσια που η δεύτερη κιθάρα δεν προσθέτει απολύτως τίποτα. Αν δεν με πιστεύεις άκου τα γεμίσματά του στο "God Is A Bullet", πώς γκαβλώνει διασκευάζοντας το "It's Only Money" του Lynott, τους αρπισμούς του στο σπαρακτικό "Carry Me Away". A. Και το ιδιοφυές μέσα στην απλότητά του solo του "Happy Birthday" (κάθε φορά που κάποιος σε μπαρ έχει γενέθλια και ο D.J. επιλέγει να παίξει το "Happy Birthday" του Stevie Wonder αντί αυτό των Concrete Blonde, ένα χαριτώμένο κουτάβι πεθαίνει. D.J's, σταματήστε! Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τα κουτάβια!). 

Στο τρίτο άλμπουμ "Bloodletting" (1990) επέστρεψαν στο trio format, αλλάζοντας και ντράμερ καθώς ο αρχικός ντράμερ, Harry Rushakoff, ένα θεματάκι με τα ναρκωτικά το είχε το παιδί. Στη θέση του εδώ βρίσκουμε rock royalty, τον Paul Thompson των Roxy Music, και οι Concrete Blonde αγγίζουν για πρώτη (και τελευταία) φορά την εμπορική επιτυχία: Το άλμπουμ γίνεται χρύσο στις ΗΠΑ κυρίως χάρη στο single "Joey", ένα συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό τραγούδι που αναφέρεται στη σχέση της Napolitano με έναν αλκοολικό, τον Marc Moreland (κιθαρίστα των Wall Of Voodoo). 

 

Το "Bloodletting" όμως δεν είναι μόνο το "Joey": Είναι και το "Bloodletting (The Vampire Song)" (ρε μπας και είναι μέταλ μπάντα;;;), είναι και το "The Sky Is A Poisonous Garden" (ε ναι, μέταλ μπάντα είναι), είναι και το "Darkening Of The Light" (α, είπα κι εγώ, προς στιγμήν νόμισα ότι είναι μέταλ μπάντα), είναι και το ονειρικό "Caroline", είναι και το Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α "Tomorrow, Wendy"... Δεκάρι, ακατέβατο.

Στο "Walking In London" (1992) o Rushakoff επιστρέφει από την αποτοξίνωση καθώς ο (Βρετανός) Thompson είχε πρόβλημα με την άδεια παραμονής του στις ΗΠΑ. Τέταρτο σερί εξαιρετικό άλμπουμ, περιέχει μερικές από τις καλύτερες, τις πιο άγριες και πιο ερωτικές ερμηνείες της Napolitano ever, αλλά οι πωλήσεις του "Joey" δεν επαναλαμβάνονται. Μην πτοείσαι όμως, εδώ έχει το gothic spaghetti western "Ghost Of A Texas Ladies' Man", το επικό "Walking In London", το τέλειο ρεφρέν του "Woman To Woman" και το υπέροχο "Someday?". Δισκάρα, το είπαμε;

Το "Mexican Moon" (1993) είναι κάπως σκληρότερο και αρκετά πιο φιλόδοξο. Mε Thompson πάλι στα ντραμς, πολύ μεγαλύτερη διάρκεια αλλά χωρίς fillers, έντονα πολιτικοποιημένο, με τραγουδάρες όπως το ομώνυμο, το "Heal It Up", το "Jesus Forgive Me (For The Things I'm About To Say)", "When You Smile", "One Of My Kind", όλα βασικά, είναι το πέμπτο και τελευταίο πραγματικά απαραίτητο άλμπουμ των Concrete Blonde για κάθε δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ή τουλάχιστον για κάθε δισκοθήκη που σέβομαι τον εαυτό της. Λίγο μετά την κυκλοφορία του, η Napolitano διαλύει το συγκρότημα απογοητευμένη από την έλλειψη εμπορικής απήχησης. Ντροπή σας.

(Παρένθεση: Λίγο πριν τη διάλυσή τους είχα την ευκαιρία να δω τους Concrete Blonde live στη Νέα Υόρκη. Βγαίνουν στη σκηνή, αρχίζουν να παίζουν, στη μέση του πρώτου κομματιού σβήνουν όλα τα φώτα και τα πρόσωπα των τριών μελών του συγκροτήματος ξαφνικά μεταμορφώνονται σε νεκροκεφαλές που φωσφορίζουν - προφανώς ήταν βαμμένοι με αόρατο make-up που φαίνεται μόνο κάτω από black light. Πόσους extra points for coolness να δώσω; Πόσους;;; Κλείνει η παρένθεση)

Ακουλουθεί μια ενδιαφέρουσα συλλογή με B-sides, σπάνια, ακυκλοφόρητα κλπ. με τίτλο "Still In Hollywood" (1994) την οποία αξίζει να τσεκάρετε κυρίως για την σπουδαία διασκευή τους στο "Everybody Knows" του Leonard Cohen η οποία είχε πρωτοακουστεί στο sountrack της ταινίας "Pump Up The Volume", μία συνεργασία των Napolitano-Mankey με τους Μεξικανικής καταγωγής punk rockers Los Illegals το 1997, επίσημη επανασύνδεση το 2002 για το άλμπουμ "Group Therapy", τρίτη απόλυση για ναρκωτικά του Rushakoff, ένα τελευταίο άλμπουμ με τίτλο "Mojave" το 2004 (του οποίου την ύπαρξη οφείλω να ομολογήσω πως αγνοούσα μέχρι πρόσφατα), εκ νέου διάλυση το 2006, και εκ νέου επανασύνδεση το 2010 κυρίως για κάποιες συναυλίες, αφού από τότε έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα single με τίτλο "Rosalie" το 2012. Όλα αυτά όμως είναι για τους βλαμμένους: Εσύ, ως casual ακροατής, οφείλεις να ακούσεις ΤΩΡΑ το υλικό τους της περιόδου 1986-1993: Θα με ευχαριστήσεις.