Friday, 23 September 2016
Short Attention Span Record Reviews, Sep. 2016 Vol. 2
AGAINST ME! – Shape Shift With Me
Probably their catchiest album to date “Shape Shift With Me” completes the band’s transformation to pop-punk juggernaut but lacks its predecessor’s sense of urgency. (7)
BEACH SLANG – A Loud Bash 0f Teenage Feelings
Y'all know I’m an Against Me! fan but THIS is the superior punk record of the month. (8)
THE BELLRAYS – Covers
The best live band in the universe releases covers EP, probably a good idea since their own material has been a bit hit-and-miss after losing genius songwriter Tony Fate. Explosive versions of tunes by Cheap Trick, AC/DC, Led Zep, The Seeds, Black Sabbath and Stevie Wonder. (8)
BRUCE SPRINGSTEEN – Chapter And Verse
An audio companion to Springsteen’s autobiography chronicling his career from 1966 garage bands to 2012’s “Wrecking Ball”, it sounds more personal than a “greatest hits”-type thing and includes 5 unreleased early tracks. (8)
GIRAFFE TONGUE ORCHESTRA – Broken Lines
Supergroup including members of Mastodon, Dillinger Escape Plan, Alice In Chains and the Mars Volta. Don’t get too excited. (7)
GHOST – Popestar
Swedish saviors of heavy metal explore their inner (desmond) child on lead track, fill the rest of EP with predictably provocative covers of songs by Echo & The Bunnymen, Eurythmics etc. (8)
HANDSOME FAMILY – Unseen
Husband and wife duo best known for providing the theme song to True Detective’s Season 1 return with 10th album. Nice, not great. (7)
MOMUS – Public Intellectual: An Anthology, 1986-2016
At this point I could tell you a story about a certain strange week of my life that had Momus as its soundtrack, but the statute of limitations hasn’t expired yet. So instead I recommend you get this excellent 3-CD compilation of quirky songs by the smartest, most literate, most British pop artist you’ve never heard of. The liner notes by Momus himself are a delight too. (9)
MY CHEMICAL ROMANCE – The Black Parade: Living With Ghosts
10th anniversary edition including demos, rarities and outtakes. The extra stuff is not particularly impressive but if you don’t already have the proper album, what are you waiting for? (10)
NEUROSIS – Fires Within Fires
Theoretically a doom metal band but coming across much more like Swans than Black Sabbath, Neurosis unleash yet another apocalyptic tsunami of heaviness. (8)
THE SWORD – Low Country
Not too exciting acoustic version of their “High Country” album. (6)
TEEBEE – TeeBee Archives
Norwegian drum & bass producer compiles 13 of his hard-to-find tracks from 2000-2005. This is excellent, dark stuff and if you like this then you should check out his turn-of-the century masterpiece album “Black Science Labs”. (8)
TESSERACT – Errai
Unnecessary remake of 4 songs from “Polaris” re-imagined as Steven Wilson outtakes. (6)
VARIOUS – Rock Sound Presents: The Black Parade Tribute
The obvious choices for a My Chemical Romance tribute (Escape The Fate, Crown The Empire, Against The Current, Asking Alexandria etc.) cover you-know-which album in its entirety, slightly embarrass themselves. (5)
Saturday, 17 September 2016
Angry Young Men With Skinny Ties
Αν σου πω "70's - μουσική!", τι θα σκεφτείς; Αναλόγως του ποιος είσαι η ενστικτώδης απάντησή σου μάλλον θα είναι κάτι σχετικό με progressive rock, disco, punk ή hard rock, σίγουρα πάντως δεν θα είναι "nerds με σακάκια και στενές γραβάτες". Και όμως, φίλε αναγνώστη, εκεί γύρω στο 1978-79, άντε 1980, ένα μάτσο τύποι που έμοιαζαν στον φύτουλα που ήταν απουσιολόγος στη Β' Λυκείου και που μια φορά μετά από bullying έπαθε βίαιη υστερική κρίση κι έσπασε το κεφάλι του νταή της τάξης με μια καρέκλα στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο, έφτιαχναν μερικές από τις πιο συναρπαστικές μουσικές του 20ου αιώνα.
Δεν είμαι καν σίγουρος αν μπορεί να τους γκρουπάρει κάποιος κάτω από την ίδια ταμπέλα όλους αυτούς παρά τα κοινά ηχητικά και στυλιστικά χαρακτηριστικά τους, θα κάνω όμως μια προσπάθεια κι ελπίζω να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Στη χειρότερη περίπτωση απλά αγνοείστε τις μπούρδες που γράφω και δείτε τα βιντεάκια, πιστεύω πως θα εκτιμήσετε τις τραγουδάρες.
Υποθέτω ότι οι ρίζες αυτού του ήχου που έχω στο μυαλό μου βρίσκονται στο Βρετανικό pub rock και σε μπάντες όπως οι Dr. Feelgood που προηγήθηκαν του punk και του έδωσαν τα φώτα. Οι Dr. Feelgood λοιπόν του μακαρίτη Lee Brilleaux και του σχεδόν μακαρίτη Wilko Johnson από το 1974 κιόλας ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα από τους μακρυμάλληδες μετα-hippies παίζοντας με πρωτοφανές νεύρο και μοιάζοντας με τύπους τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub. Πιθανότατα ΗΤΑΝ τύποι τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub.
To pub rock λοιπόν έδωσε στο punk την ενέργεια, την αμεσότητα, και... τον Joe Strummer; Ναι, ο Strummer πριν τους Clash έπαιζε στο pub rock σχήμα των 101ers και με τη συνολική του προσφορά αποτέλεσε πρότυπο για τους angry young men with skinny ties.
Όπως και ο Graham Parker άλλωστε, o αρχετυπικός post-punk angry young man with skinny tie. O ήχος του Parker ήταν βασικά ευθύ, χορευτικό, στακάτο rock 'n' roll μπολιασμένο με την ενέργεια που το punk είχε δανειστεί από το pub rock και τώρα την επέστρεφε ως αντιδάνειο σε μία νέα γενιά καλλιτεχνών.
Και αν οι παραπάνω βγήκαν μέσα από τα λαϊκά στρώματα και τις pubs, αρκετοί άλλοι από τους angry young men with skinny ties βγήκαν μέσα από τα ωδεία με σοβαρές σπουδές μουσικής θεωρίας. Η επίδραση των conservatoires έγινε εμφανής στις μεταγενέστερες, πιο ώριμες και φιλόδοξες δουλειές τους, τα πρώτα τους βήματα όμως είχαν ΑΥΤΟ τον ήχο. Και ΑΥΤΑ τα ρούχα. Δείτε ας πούμε τον Elvis Costello:
Ή τον Joe Jackson - ο άνθρωπος είχε σπουδάσει μουσική σύνθεση στο Royal Academy of Music του Λονδίνου με υποτροφία αλλά το 1978 φορούσε στενή μαύρη γραβάτα και προσπαθούσε να σώσει το rock 'n' roll. Σχεδόν τα κατάφερε.
Ακόμα και παλιές καραβάνες δεν είχαν ανοσία απέναντι στο σύνδρομο της στενής γραβάτας που σάρωνε τα πάντα στο περασμά του για τα περίπου 15 λεπτά ανάμεσα στον κυκλώνα του πανκ και τη μουσική έρημο των 80's. Η μεταμόρφωση του Billy Joel στο "Glass Houses" άλμπουμ ας πούμε ήταν απόλυτα αψυχολόγητη αλλά απολαυστικά μνημειώδης.
Θα μπορούσα να ακούω τέτοια κομμάτια όλο το βράδυ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω τώρα. Πάω να σκάψω στη ντουλάπα, κάπου θα βρω ελπίζω τη στενή μαύρη δερμάτινη γραβάτα που είχα αγοράσει (με 4-5 χρόνια καθυστέρηση) στην Τρίτη Γυμνασίου.
Bonus track:
Δεν είμαι καν σίγουρος αν μπορεί να τους γκρουπάρει κάποιος κάτω από την ίδια ταμπέλα όλους αυτούς παρά τα κοινά ηχητικά και στυλιστικά χαρακτηριστικά τους, θα κάνω όμως μια προσπάθεια κι ελπίζω να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Στη χειρότερη περίπτωση απλά αγνοείστε τις μπούρδες που γράφω και δείτε τα βιντεάκια, πιστεύω πως θα εκτιμήσετε τις τραγουδάρες.
Υποθέτω ότι οι ρίζες αυτού του ήχου που έχω στο μυαλό μου βρίσκονται στο Βρετανικό pub rock και σε μπάντες όπως οι Dr. Feelgood που προηγήθηκαν του punk και του έδωσαν τα φώτα. Οι Dr. Feelgood λοιπόν του μακαρίτη Lee Brilleaux και του σχεδόν μακαρίτη Wilko Johnson από το 1974 κιόλας ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα από τους μακρυμάλληδες μετα-hippies παίζοντας με πρωτοφανές νεύρο και μοιάζοντας με τύπους τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub. Πιθανότατα ΗΤΑΝ τύποι τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub.
To pub rock λοιπόν έδωσε στο punk την ενέργεια, την αμεσότητα, και... τον Joe Strummer; Ναι, ο Strummer πριν τους Clash έπαιζε στο pub rock σχήμα των 101ers και με τη συνολική του προσφορά αποτέλεσε πρότυπο για τους angry young men with skinny ties.
Όπως και ο Graham Parker άλλωστε, o αρχετυπικός post-punk angry young man with skinny tie. O ήχος του Parker ήταν βασικά ευθύ, χορευτικό, στακάτο rock 'n' roll μπολιασμένο με την ενέργεια που το punk είχε δανειστεί από το pub rock και τώρα την επέστρεφε ως αντιδάνειο σε μία νέα γενιά καλλιτεχνών.
Και αν οι παραπάνω βγήκαν μέσα από τα λαϊκά στρώματα και τις pubs, αρκετοί άλλοι από τους angry young men with skinny ties βγήκαν μέσα από τα ωδεία με σοβαρές σπουδές μουσικής θεωρίας. Η επίδραση των conservatoires έγινε εμφανής στις μεταγενέστερες, πιο ώριμες και φιλόδοξες δουλειές τους, τα πρώτα τους βήματα όμως είχαν ΑΥΤΟ τον ήχο. Και ΑΥΤΑ τα ρούχα. Δείτε ας πούμε τον Elvis Costello:
Ή τον Joe Jackson - ο άνθρωπος είχε σπουδάσει μουσική σύνθεση στο Royal Academy of Music του Λονδίνου με υποτροφία αλλά το 1978 φορούσε στενή μαύρη γραβάτα και προσπαθούσε να σώσει το rock 'n' roll. Σχεδόν τα κατάφερε.
Ακόμα και παλιές καραβάνες δεν είχαν ανοσία απέναντι στο σύνδρομο της στενής γραβάτας που σάρωνε τα πάντα στο περασμά του για τα περίπου 15 λεπτά ανάμεσα στον κυκλώνα του πανκ και τη μουσική έρημο των 80's. Η μεταμόρφωση του Billy Joel στο "Glass Houses" άλμπουμ ας πούμε ήταν απόλυτα αψυχολόγητη αλλά απολαυστικά μνημειώδης.
Θα μπορούσα να ακούω τέτοια κομμάτια όλο το βράδυ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω τώρα. Πάω να σκάψω στη ντουλάπα, κάπου θα βρω ελπίζω τη στενή μαύρη δερμάτινη γραβάτα που είχα αγοράσει (με 4-5 χρόνια καθυστέρηση) στην Τρίτη Γυμνασίου.
Bonus track:
Saturday, 10 September 2016
Short Attention Span Record Reviews, Sep 2016 - Back To School
BLACKBERRY SMOKE – Like an Arrow
Country band unleashes their inner Led Zeppelin and comes up with solid straight-up southern rock album. Fantastic facial hair. (8)
DIVINE COMEDY – Foreverland
The album sticks to Hannon’s well-tested formula of funny, intelligent chamber pop. The deluxe edition’s second disc is a studio recording of Hannon and Frank Alva Buecheler’s opera “In May” which explores the relationship between a dying son and his absent father through a series of letters and will fuck you up for good. (8)
FRANK OCEAN – Blonde
Definitely not an album for short attention spans, “Blonde” demands multiple, careful, deep listens to reveal its beauty and certainly lives up to its hype as the most anticipated R&B album of the year. (8)
HORSEBACK – Dead Ringers
Jencks Miller goes krautrock. I liked him more when he sounded like Earth. (7)
LYDIA LOVELESS – Real
During the course of her career Lydia has effortlessly moved from punk to country to rock and now to pop to dress her confessional/confrontational lyrics and she always excels. “Real” sometimes sounds like Taylor Swift doing a Stevie Nicks tribute album but more, you know, real. (8)
M.I.A. – Aim
Antifa ethno-pop. At 17 tracks it takes longer than the revolution’s coming, or at least feels like it does. (6)
MYRKUR – Mausoleum
Much subtler than her studio work and recorded live inside a mausoleum (duh) for that extra gothic touch it features just Myrkur’s soprano voice, a piano and a girls’ choir replacing the screeching guitars. (7)
NEW MODEL ARMY – Winter
It’s quite sad when you realize that one of your all-time most important musical heroes has nothing truly relevant to offer you anymore. (6)
NICK CAVE & THE BAD SEEDS – Skeleton Tree
I’m speechless. (9)
NICK CAVE & WARREN ELLIS – Hell or High Water OST
Cave & longtime collaborator Ellis score Western movie, great tracks by Townes Van Zandt, Waylon Jennings, Chris Stapleton etc. perfectly complement the duo’s own haunting Southern Gothic compositions. This guy’s on a roll! (9)
OKKERVIL RIVER – Away
OK I’m done, I’ve played the Nick Cave, the Divine Comedy bonus CD and the Wovenhand today already, I just can’t take any more depression. I’m taking this off now and blasting some Van Halen. (7)
PROPHETS OF RAGE – The Party’s Over
Basically a totally unnecessary rap Audioslave, with three members of Rage Against The Machine plus Public Enemy’s Chuck D and Cypress Hill’s B-Real on vocals. (6)
THE SMITHEREENS – Stages
Criminally underrated, amped-up power pop quartet slays it live. Too bad there’s no version here of “She’s Got A Way” which is, like, the best song ever written by anyone, anywhere. (8)
SUBROSA – For This We Fought the Battle of Ages
Back in the late 80’s I was in a band called SubRosa, really. We weren’t as heavy as these guys since we wanted to be Bon Jovi, not Neurosis, and we weren’t nearly as good as this SubRosa. (8)
TARDIVE DYSKINESIA – Harmonic Confusion
Djenty modern progressive metal for fans of the Ocean, Mastodon and Textures by a Greek band that’s been maturing in leaps and bounds. (7)
VARIOUS ARTISTS – Running the Voodoo Down: Explorations in Psychrockfunksouljazz 1967-1980
Miles Davis, Sly Stone, Jimi Hendrix, George Clinton and their cross-racial offspring in the best compilation of the year featuring awesome sounds, groovy artwork and excellent liner notes. (10)
WOVENHAND – Star Treatment
He still sounds like he hasn’t had a laugh in the last one thousand years. Dude, will you lighten up already? (7)
Subscribe to:
Posts (Atom)