Angry Young Men With Skinny Ties

Αν σου πω "70's - μουσική!", τι θα σκεφτείς; Αναλόγως του ποιος είσαι η ενστικτώδης απάντησή σου μάλλον θα είναι κάτι σχετικό με progressive rock, disco, punk ή hard rock, σίγουρα πάντως δεν θα είναι "nerds με σακάκια και στενές γραβάτες". Και όμως, φίλε αναγνώστη, εκεί γύρω στο 1978-79, άντε 1980, ένα μάτσο τύποι που έμοιαζαν στον φύτουλα που ήταν απουσιολόγος στη Β' Λυκείου και που μια φορά μετά από bullying έπαθε βίαιη υστερική κρίση κι έσπασε το κεφάλι του νταή της τάξης με μια καρέκλα στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο, έφτιαχναν μερικές από τις πιο συναρπαστικές μουσικές του 20ου αιώνα.

Δεν είμαι καν σίγουρος αν μπορεί να τους γκρουπάρει κάποιος κάτω από την ίδια ταμπέλα όλους αυτούς παρά τα κοινά ηχητικά και στυλιστικά χαρακτηριστικά τους, θα κάνω όμως μια προσπάθεια κι ελπίζω να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Στη χειρότερη περίπτωση απλά αγνοείστε τις μπούρδες που γράφω και δείτε τα βιντεάκια, πιστεύω πως θα εκτιμήσετε τις τραγουδάρες.

Υποθέτω ότι οι ρίζες αυτού του ήχου που έχω στο μυαλό μου βρίσκονται στο Βρετανικό pub rock και σε μπάντες όπως οι Dr. Feelgood που προηγήθηκαν του punk και του έδωσαν τα φώτα. Οι Dr. Feelgood λοιπόν του μακαρίτη Lee Brilleaux και του σχεδόν μακαρίτη Wilko Johnson από το 1974 κιόλας ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες το γάλα από τους μακρυμάλληδες μετα-hippies παίζοντας με πρωτοφανές νεύρο και μοιάζοντας με τύπους τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub. Πιθανότατα ΗΤΑΝ τύποι τους οποίους δεν θα ήθελες να συναντήσεις μεθυσμένους πίσω από την pub.

To pub rock λοιπόν έδωσε στο punk την ενέργεια, την αμεσότητα, και... τον Joe Strummer; Ναι, ο Strummer πριν τους Clash έπαιζε στο pub rock σχήμα των 101ers και με τη συνολική του προσφορά αποτέλεσε πρότυπο για τους angry young men with skinny ties.

 Όπως και ο Graham Parker άλλωστε, o αρχετυπικός post-punk angry young man with skinny tie. O ήχος του Parker ήταν βασικά ευθύ, χορευτικό, στακάτο rock 'n' roll μπολιασμένο με την ενέργεια που το punk είχε δανειστεί από το pub rock και τώρα την επέστρεφε ως αντιδάνειο σε μία νέα γενιά καλλιτεχνών. 

Και αν οι παραπάνω βγήκαν μέσα από τα λαϊκά στρώματα και τις pubs, αρκετοί άλλοι από τους angry young men with skinny ties βγήκαν μέσα από τα ωδεία με σοβαρές σπουδές μουσικής θεωρίας. Η επίδραση των conservatoires έγινε εμφανής στις μεταγενέστερες, πιο ώριμες και φιλόδοξες δουλειές τους, τα πρώτα τους βήματα όμως είχαν ΑΥΤΟ τον ήχο. Και ΑΥΤΑ τα ρούχα. Δείτε ας πούμε τον Elvis Costello:

Ή τον Joe Jackson - ο άνθρωπος είχε σπουδάσει μουσική σύνθεση στο Royal Academy of Music του Λονδίνου με υποτροφία αλλά το 1978 φορούσε στενή μαύρη γραβάτα και προσπαθούσε να σώσει το rock 'n' roll. Σχεδόν τα κατάφερε.

Ακόμα και παλιές καραβάνες δεν είχαν ανοσία απέναντι στο σύνδρομο της στενής γραβάτας που σάρωνε τα πάντα στο περασμά του για τα περίπου 15 λεπτά ανάμεσα στον κυκλώνα του πανκ και τη μουσική έρημο των 80's. Η μεταμόρφωση του Billy Joel στο "Glass Houses" άλμπουμ ας πούμε ήταν απόλυτα αψυχολόγητη αλλά απολαυστικά μνημειώδης.

Θα μπορούσα να ακούω τέτοια κομμάτια όλο το βράδυ. Για την ακρίβεια, αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω τώρα. Πάω να σκάψω στη ντουλάπα, κάπου θα βρω ελπίζω τη στενή μαύρη δερμάτινη γραβάτα που είχα αγοράσει (με 4-5 χρόνια καθυστέρηση) στην Τρίτη Γυμνασίου.

Bonus track: