METAL!!! ΗΜΙΧΡΟΝΟ!

Kαθώς φτάσαμε στο μέσο της χρονιάς κι επειδή μπορείς να βγάλεις τον Geek από το μέταλ αλλά δεν μπορείς να βγάλεις το μέταλ από τον Geek, είπα να φτιάξω μια ενδιάμεση λιστούλα με τους 10 καλύτερους metal και metal-friendly δίσκους του 2022 μέχρι τώρα. Η παρακάτω σειρά είναι αλφαβητική (ναι, το άκουσα το Meshuggah):

CAVE IN – Heavy Pendulum
Μπάντα μοναδική, συνδυάζει τη hardcore βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει το ευρύτερο παρεάκι τους (Converge κλπ.) με μία γνήσια αγάπη για πιο «κουλτουριάρικα» ακούσματα (Rush, Radiohead) σε ένα άλμπουμ που κανείς δεν περίμενε μετά το θάνατο του Caleb Scofield, ίσως το καλύτερό τους από την εποχή του μνημειώδους “Jupiter”.

DEATHSPELL OMEGA – The Long Defeat
Παρόλο που είμαι πλέον πολύ μακριά από τη «σκηνή» για να παρακολουθώ εξελίξεις, συζητήσεις, κόντρες, θεωρίες κλπ., γνωρίζω ότι οι απόψεις διίστανται γύρω από τις πολιτικές πεποιθήσεις των Deathspell Omega και ότι το νέο τους άλμπουμ δίχασε μουσικά. Προσωπικά πάντως είμαι πεπεισμένος ότι το συγκρότημα δεν αποτελεί όχημα έκφρασης ακραίων πολιτικών θέσεων, και ότι το νέο τους άλμπουμ είναι με διαφορά ο καλύτερος black metal δίσκος του πρώτου εξαμήνου του ‘22.

DREAM WIDOW – Dream Widow
Το νέο metal project του Dave Grohl έχει περισσότερη πλάκα από τους Probot αλλά είναι εξίσου πορωτικό, και σε καμία περίπτωση δεν είναι παρωδία – αν δεν έχεις ψυχή και αυτιά αληθινού μεταλλά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να παίξεις έτσι. Και καθώς ο Grohl είναι καλύτερος συνθέτης και πιο ευφυής άνθρωπος από το 99% των «true» μέταλ μουσικών, το άλμπουμ χτυπάει λίστα.

GHOST – Impera
Και τώρα θα απαντήσουμε επιτέλους οριστικά στο αιώνιο ερώτημα: Είναι ή δεν είναι μέταλ οι Ghost;
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
…
Στα παπάρια μας, ο δίσκος γαμάει.

HELLACOPTERS – Eyes Of Oblivion
Οι Hellacopters είναι η «διανοούμενη» μπάντα του Nicke: Οι επιρροές τους είναι το Detroit hard rock των MC5 και του Alice Cooper, η αλήτικη ποίηση του Phil Lynott, οι Damned, οι Radio Birdman, πράγματα δηλαδή που συνήθως αποτελούν τα σκληρότερα ακούσματα όσων δεν ακούνε μέταλ. Επειδή όμως ο ίδιος και οι φίλοι του προέρχοναι από τη πιο βρωμερή γωνία των σπλάχνων του metal, κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει τα μεταλλικά τους διαπιστευτήρια – σε αντίθεση με τις περισσότερες μπάντες αυτής της λίστας, τώρα που το σκέφτομαι.

KORN – Requiem
Μου πήρε σχεδόν 30 χρόνια αλλά είμαι πλέον αρκετά ακομπλεξάριστος ώστε να παραδεχθώ ότι οι Korn είναι καλή, και κυρίως σημαντική, μπάντα. Βασικά πήραν 3 δίσκους του 1992 (“Angel Dust”, “Meantime”, “A Vulgar Display Of Power”) και σα νέοι Δρ. Φρανκενστάιν έκοψαν/έραψαν ένα τέρας απόλυτα δικό τους δημιουργώντας ολόκληρη σχολή. Το “Requiem” μένει πιστό στην παραπάνω φόρμουλα και εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο τρεις δεκαετίες αργότερα – πόσοι άλλοι μπορούν να παινευτούν για κάτι αντίστοιχο;

RAMMSTEIN – Zeit
Οι Γερμανοί προβοκάτορες επέστρεψαν με ένα άλμπουμ επικά γκροτέσκο, γκροτέσκα επικό, και τόσο τούμπανο από χιτ-άρες όσο οι κυρίες στο βίντεο του “Dicke Titten”. Ίσως είναι καλύτερα πάντως που το 99% των οπαδών τους δεν καταλαβαίνει γρι από τους στίχους τους, οι οποίοι έχουν συνήθως πολύ περισσότερο βάθος από όσο θα περίμενε κανείς βασιζόμενος στους βλαμμένους και τρομερά πιασάρικους ινταστριαλοντισκομέταλ ρυθμούς τους.

SOUL GLO – Diaspora Problems
Είμαι αναγκασμένος να τους συγκρίνω με τους Bad Brains, όχι όμως επειδή είναι (κατά κύριο λόγο) μαύροι και πολιτικοποιημένοι αλλά επειδή παίρνουν το hardcore punk και του αλλάζουν τα φώτα με επιρροές από άλλα μουσικά ιδιώματα, πετώντας ταυτόχρονα τη σοβαροφάνεια του ιδιώματος στα σκουπίδια με το σουρεαλιστικό τους χιούμορ. Όσο για τις φωνητικές ερμηνείες του Pierce Jordan, ο τύπος απλά δεν παίζεται. 

VEIN.FM – This World Is Going To Ruin You
Αν οι Slipknot είχαν ξεπηδήσει από τη hardcore σκηνή και όχι από death metal ρίζες, πιθανότατα θα ακούγονταν σαν τους Vein.fm σε αυτό, το δεύτερο άλμπουμ τους. Έχει την ίδια ένταση, όλα στο κόκκινο, και είναι εξίσου τρομακτικό με το “Iowa”, δίνοντας σου την εντύπωση πως έχυσαν (κυριολεκτικό, όχι μεταφορικό) αίμα στην ηχογράφησή του. Κάποιοι παίζουν πιο γρήγορα, κάποιοι πιο χαμηλοκουρδισμένα, κάποιοι με πιο δύσκολες αλλαγές τέμπο ή με πιο πολλές τσιρίδες, αλλά όσον αφορά την ψυχή ΑΥΤΟ είναι το πιο ακραίο άλμπουμ της χρονιάς μέχρι στιγμής.

ZEAL & ARDOR – Zeal & Ardor
Κι ενώ στις ΗΠΑ διαφαίνεται πλέον η ολοκληρωτική Trump-ική επικράτηση των δυνάμεων του SCOTUS επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Αμερικανοελβετός Manuel Gagneux συνεχίζει να χτίζει τη μυθολογία των Zeal & Ardor γύρω από μία εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι σκλάβοι στην Αμερική του 19ου αιώνα αγκαλιάζουν τον Σατανά αντί για τον Ιησού, παντρεύοντας το black metal με την Αφροαμερικανική μουσική παράδοση – ένα gimmick που αρκούσε για να μας τραβήξει την προσοχή πίσω στο 2016, αλλά θα είχε ξεφτίσει στον τρίτο δίσκο αν τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ δεν ήταν τόσο γαμηστερά.

Short Attention Span Record Reviews, June 2022 Vol. II

DAN REED NETWORK – Let’s Hear It For The King
Reed’s white-boy funk rock (Bon Jovi meets Prince?) gave us a couple of solid albums back in the day, but three decades later it sounds a bit dated. (6)

THE DREAM SYNDICATE – Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions
I love these guys, especially when they go into a hypnotic Velvets/kraut groove like they do quite often on this album. (8)

MICHAEL FRANTI & SPEARHEAD – Follow Your Heart
I loved the Beatnigs (late 80’s) and the Disposable Heroes Of Hiphoprisy (early 90’s) and the first Spearhead album (mid 90’s) so much when they came out that, decades later, I still loyally check out every Franti release, but this pop-soul-EDM light stuff he’s doing nowadays doesn’t do much for me, unfortunately. (6)

S.G. GOODMAN – Teeth Marks
Kentuckian artist goes beyond country ballads and incorporates grungy rock elements in her sound, resulting in one of this month’s more exciting releases. (8)

MJ LENDERMAN – Boat Songs
It starts off with the best Weezer song in decades and continues with a decent southern rock ditty, the third track is alt-country, the fourth is in Dinosaur Jr. territory, and so it goes. (7)

NOVA TWINS – Supernova
Lots of hype around this one, mainly from UK-based publications who are always thirsty for something homegrown that’s newsworthy, but the truth is they’re not the new RATM, or the new Clash, or the new Prodigy, or the new anything significant, they’re just loud and look good and got some promising hooks and apparently that’s enough nowadays. Go ahead, call me a boomer. (7)

GREG PUCIATO – Mirrorcell
Ex-Dillinger Escape Planner shows off his diversity, moving with ease between Ozzy-esque mid-tempo rockers, Soundgarden time signatures, Massachusetts post-hardcore sludge, and electrogoth atmospherics. (7)

PORCUPINE TREE – Closure/Continuation
Prog-rock giants return after a 12-year hiatus with a slightly underwhelming effort – the long songs tick all the prog boxes, but they're somewhat lacking in the hooks department which is what made Porcupine Tree so great back in the 90’s and 00’s. (7)

RUBBER OH – Strange Craft
Pigs X7 guitarist in space rock experiment and I’m tempted to say “PIGS… IN… SPACE!!!” here, but really it sounds nothing like his day job, it’s more like Spiritualized jamming with XTC which is sort of awesome. (8)

JOAN SHELLEY – The Spur
Much revered folkie releases acoustic album of songs written during COVID lockdown on a farm with a baby on the way, performed with her husband on guitar. Some will find all this bucolically romantic and beautiful, others will cut off their ears with a rusty nail clipper out of sheer boredom. (7)

BARTEES STRANGE – Farm to Table
This is a nice record. “Nice” is the strongest word I can come up with to describe this indie rock/r&b hybrid, but that’s maybe because I’m 25 years older than your average music journalist who worships this. (7)

 

P.S. Stay tuned. Since we're halfway through the year I'm hoping to put together a special "halftime report" within the next few days, so check for updates.

Short Attention Span Record Reviews, June 2022

ANDREW BIRD – Inside Problems
A true artist defying categorization, multi-instrumentalist and renaissance man Bird jumps from chamber pop to jazz rock to indie with ease, sometimes within the same song. (8)

THE BLACK CROWES – 1972
A covers EP to test out the new line-up before the tour. Obviously all songs are from 1972 (Stones, Bolan, Rod Stewart, Little Feat, Bowie, and a fantastic version of The Temptations’ “Papa Was A Rolling Stone”) and fit the Crowes template well. (8)

CAVE IN – Heavy Pendulum
Recruiting Converge’s Nate Newton as the late Caleb Scofield’s replacement, Cave In release what is probably their finest work since 2000’s “Jupiter” – a beast of an album where fierce metal riffage meets prog atmospherics that wouldn’t be out of place on a Radiohead tribute recorded by Rush. (8)

CURRENT 93 – If A City Is Set Upon A Hill
I don’t have anything against post-industrial goth neofolk or whatever you call this kind of thing but I can’t stand this guy’s croaking voice, it doesn’t help control my overwhelming urge to suckerpunch any religious mystic I come across. (5)

DRIVE-BY TRUCKERS – Welcome 2 Club XIII
More personal and less political than their previous three albums, this is another excellent effort from DBT who still sound their best when they’re trying to emulate a southern rock version of Neil Young & Crazy Horse. Despite being a Hood fan, I have to admit that this time around it’s Cooley’s songs that steal the show. (8)

FANTASTIC NEGRITO – White Jesus Black Problems
Award-winning blues artist releases concept album that includes very little blues, based on his family history. There’s funk, rock, and lots of experimentation here and it’s probably his best, certainly his most intriguing, work to date. (8)

CRAIG FINN – A Legacy Of Rentals
The Hold Steady frontman’s latest solo album shifts the sonic palette by adding a rich string section on several tracks, but once again the key element on this collection of songs is Finn’s superb storytelling and his ability to create fully formed characters within the format of a 4-minute song – and if you’ve ever fucked up in your life, you can’t help loving Finn’s losers and outcasts. (8)

MINA GAJIC & ZACHARY CARRETTIN – Confluence: Balkan Dances & Tango Nuevo
Married classical musician couple (Serbian pianist, American violinist/violist with Latin roots) brings together Marko Tajčević’s “Seven Balkan Dances” with Ray Granlund’s modern tango with extraordinary results. (8)

SASS JORDAN – Bitches Blues
Sexagenarian Canadian hard rocker (and first employer, back in the 90’s, of an unknown 22-year-old drummer called Taylor Hawkins) explores her blues side with a mix of covers and originals on this enjoyable album. (7)

NITTY GRITTY DIRT BAND – Dirt Does Dylan
You simply can’t go wrong with a Bob Dylan tribute – the songs are so amazing that you just can’t ruin them even if you try, and his voice on the originals is so annoying that you’re probably going to sing them better than him anyway. But NGDB do a solid job, especially on their epic versions of “The Times They Are A-Changin’” (featuring special guests Jason Isbell, Rosanne Cash, Steve Earle and the War & Treaty) and “I Shall Be Released” (featuring special guests Larkin Poe). (8)

ANGEL OLSEN – Big Time
It’s unfair to compare Olsen to her peers, but this really sounds like a hybrid of Sharon Van Etten and Lana Del Rey gone full country and you’ll see it on many year-end lists in six months’ time. Probably not on mine, since I appreciate the vibe but was hoping for more hooks. (7)

FRANK SINATRA – Watertown
A Sinatra album unlike any other, this 1970 oddity sold poorly, almost killed his career, and remained forgotten for decades – it’s a totally depressing concept album about the loss and desperation of one man, created in collaboration with members of rock band The Four Seasons, and this new remaster should set the record straight: It’s actually really good! (8)

WILCO – Cruel Country
Their most “country” record in 25 years but it’s not particularly cruel, as a matter of fact it’s gentle and beautiful. Including the two saddest songs of all time, “The Universe” and “Many Worlds”. (8)