Τέλος χρονιάς, ώρα για λίστα! Γενικά ήταν μια πολύ καλή χρονιά για άλμπουμ όπου, εκτός από το Top-20 μας που θα δείτε αναλυτικά παρακάτω, είχαμε εξαιρετικούς δίσκους από πολλούς ακόμα καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ο Music Geek θα ήθελε να αποδώσει εύσημα στους παρακάτω δίσκους, τους οποίους άκουσε ΠΟΛΥ μέσα στο 2024 αλλά δεν κατάφερε να τους χωρέσει στη Λίστα (η σειρά είναι αλφαβητική, αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παρακάτω θα μπορούσαν να καταλαμβάνουν θέσεις μεταξύ #21-30):
AMERICAN AQUARIUM – The Fear Of Standing Still
MANU CHAO – Viva Tu
ROSALIE CUNNINGHAM – To Shoot Another Day
IHSAHN – Ihsahn
MANNEQUIN PUSSY – I Got Heaven
MC5 – Heavy Lifting
MDOU MOCTAR – Funeral For Justice
RED KROSS – Red Kross
UMBRA VITAE – Light Of Death
WAXAHATCHEE – Tigers Blood
Επίσης, επειδή ο Music Geek είναι συνειδητοποιημένος ότι είναι πολύ γέρος για να συμβαδίζουν τα γούστα του με αυτά του μέσου τριαντάχρονου μουσικοκριτικού, θα θέλαμε να εξηγήσουμε γιατί κάποιοι δίσκοι, τους οποίους πιθανότατα θα δείτε στη λίστα του Pitchfork, του Rolling Stone, του Uncut, του Mojo κλπ. δεν συμπεριλαμβάνονται στη δική μας:
- AROOJ AFTAB διότι εξαιρετικό, αλλά η διάθεση (και κατά προέκταση η Λίστα) ήταν φέτος πιο ροκ
- BEYONCE διότι πολύ ενδιαφέρον αλλά περισσότερο ως statement παρά ως μουσικό δημιούργημα
- CHARLIE XCX διότι έλα τώρα σε παρακαλώ, δεν με ξέρεις τόσα χρόνια;
- CINDY LEE διότι τελικά πιστεύω ότι το marketing gimmick μέτρησε πολύ περισσότερο για έναν συγκεκριμένο τύπο μουσικοκριτικού από την πραγματική αξίου του άλμπουμ
- THE CURΕ διότι δεν θα γίνω εγώ Κιουράς στα γεράματα
- FONTAINES D.C. διότι θέλουν απλά να γίνουν Arctic Monkeys
- JULIA HOLTER διότι μου έπεσε κάπως υπερβολικά κουλτουριάρικο
- CASSANDRA JENKINS διότι πόσες γυναίκες singer-songwriters να χωρέσουν σε μια λίστα;
- MJ LENDERMAΝ διότι ΟΚ, συμπαθητικό τυπάκι, αλλά όχι και να τον παρουσιάζετε σαν τη Δευτέρα Παρουσία του Neil Young ε, λίγο κράτει πια
- LAURA MARLING διότι αγαπώ την Marling και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “Once I Was An Eagle” και το “Semper Femina”
- JESSICA PRATT διότι αγαπώ την Pratt και θα μπορούσα να βάλω αυτό το άλμπουμ στη Λίστα χωρίς ενοχές, αλλά τελικά το θεωρώ ένα κλικ κατώτερο από το “On Your Own Love Again”
- THE SMILΕ διότι περιμένω να επαναδραστηριοποιηθούν οι Radiohead και να κυκλοφορήσουν το “The Bends Part 2”
Επίσης, να επαναλάβουμε ένα disclaimer – Οι παρακάτω επιλογές δεν είναι σε καμία περίπτωση "αντικειμενικές", και εκφράζουν μόνο το προσωπικό μου γούστο. Ο βασικός λόγος που τις παρουσιάζω είναι γιατί μου αρέσει να μοιράζομαι τις μουσικές με τις οποίες παθιάζομαι με άλλους, γνωστούς και αγνώστους, ελπίζοντας να συστήσω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ σε λίγα άτομα που μπορεί να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο για αυτούς.
Ουφ, πάμε επιτέλους στην περιβόητη Λίστα. Love it, hate it, share it!
Αυτό ίσως έπρεπε να είναι πιο ψηλά στη Λίστα. Ίσως δεν έπρεπε να είναι καθόλου στη Λίστα. Δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι βγήκε απροειδοποίητα όταν πίστευα ότι έχω οριστικοποιήσει την εικοσάδα και είχα γράψει ήδη το μεγαλύτερο μέρος αυτού του post, οπότε μου χάλασε το φενγκ-σούι. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι πολύ θετικές πάντως, σίγουρα καλύτερο από το άλμπουμ του 2022 που είχε μείνει εκτος Λίστας (ενώ αυτά του ’15 και του ’17 ήταν μέσα). Ίσως στο #21 να έπρεπε να αναφερθεί και το άλμπουμ των White Denim που βγήκε ακόμα αργότερα;
Διαβάζεις ότι παίζουν psychedelic doom και ότι η frontwoman λέγεται High Priestess Nighthawk οπότε είσαι υποχρεωμένος να το ακούσεις, αλλά κρατάς καλού -κακού μικρό καλάθι. Όταν όμως το πρώτο τραγούδι ακούγεται σα να βγήκε από το “Louder Than Love” των Soundgarden τεντώνεις τα αυτιά σου, και μέχρι να τελειώσει ο δίσκος συνειδητοποιείς ότι κρατάς στα (μεταφορικά) χέρια σου ένα από τους πιο συναρπαστικούς heavy rock δίσκους της χρονιάς. Ή, για να είμαστε ακριβείς, των τελευταίων 2-3 ετών.
Από το “Push The Sky Away” του 2013 κι έπειτα ο Cave είχε μπει σε μια περίεργη, μινιμαλιστική, και καλλιτεχνικά συναρπαστική φάση της καριέρας του. Το “Wild God” σηματοδοτεί την επιστροφή του σε πιο βατούς, πιο “Bad Seeds” ήχους, επιβεβαιώνοντας το status του ως ο τελευταίος επιζών διάδοχος του “arena rock but weird” οικογενειακού δέντρου των Bowie/Reed/Cohen.
Συχνός επισκέπτης της Λίστας του Music Geek ο Negrito αφού κάθε του άλμπουμ είτε είναι μέσα, είτε μένει απ’ έξω παρά τρίχα. Φέτος είναι μέσα με ένα (πάλι) αυτοβιογραφικό δημιούργημα που συνδυάζει τα σκληρά blues riffs των Led Zeppelin με την ψυχή του Otis Redding, την funk βρωμιά του Sly Stone, και τις φαβορίτες του Σταμάτη Κόκοτα.
O Αφροφουτουρισμός συναντά τη Native American μουσική παράδοση σε ένα concept album γύρω από την κλιματική αλλαγή, που δυστυχώς θα μπει σε οριστικά μη αναστρέψιμη φάση τώρα που εξελέγη ο πορτοκαλί παλιάτσος αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης – ας σταθούμε στο γεγονός ότι το “symbiont” είναι ένα ιδιαίτερα ευφορικό άκουσμα, το soundtrack για το τελευταίο μεγάλο πάρτι πριν τινάξουμε τον πλανήτη στον αέρα και πεθάνουμε όλοι.
Από τότε που διαλύθηκαν οι White Stripes ο Jack White έχει δοκιμάσει πολλά διαφορετικά πράγματα, όχι πάντα με επιτυχία. Αυτό το άλμπουμ όμως που ήρθε από το πουθενά αποτελεί όχι απλά μία επιστροφή στις blues punk ρίζες του, αλλά και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της καριέρας του και σίγουρα τη σκληρότερη ηχητικά δουλειά του. Αν ψάχνετε για riffs εκεί έξω και δεν βρίσκετε, είναι γιατί ο Jack τα ξόδεψε όλα εδώ πέρα.
Μετά από 15 χρόνια περιπλάνησης εντός ενός καθαρόαιμου progressive rock πλαισίου, ο Akerfeldt επανεισάγει φέτος death metal στοιχεία στον ήχο των Opeth. Και πολύ καλά κάνει καθώς το τελικό αποτέλεσμα ειναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που δημιούργησε ποτέ το συγκρότημα, με την εξαιρετική μουσική να συνοδεύεται από ένα επιτυχημένο λογοτεχνικό concept με επιρροές από τον Edgar Allan Poe. Κερασάκι στην τούρτα και επιβεβαίωση των prog credentials της μπάντας η guest συμμετοχή του Θρύλου Ian Anderson.
Άλλη μία φανταστική κυκλοφορία από τη Rounder Records, brand που αποτελεί εγγύηση – η Kiah, μαύρη λεσβία από την επαρχία (κάνει και ομοιοκαταληξία), λειτουργεί μεν μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε “Americana” αλλά φλερτάρει και με το ροκ χάρη στις μυώδεις κιθάρες και την ογκώδη παραγωγή. Την παράσταση ωστόσο κλέβει το songwriting της, πιασάρικο και συναισθηματικό ταυτόχρονα. Από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
Τοτεμική μορφή για το folk rock, ιδρυτικό στέλεχος των Fairport Convention, δημιουργός του καλύτερου break-up άλμπουμ όλων των εποχών, και ίσως ο κορυφαίος ever Stratocaster παίκτης (αν τουλάχιστον εξαιρέσουμε όσους αγαπούσαν τα ξεκούμπωτα πουκάμισα), o Thompson επέστρεψε με ένα στιχουργικά σκοτεινό άλμπουμ για τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε. Στα 75 του πλέον, αν αποφασίσει να αποσυρθεί θα έχει αφήσει πίσω του τεράστια παρακαταθήκη με εξαιρετικό επίλογο.
Κάτι το ότι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την περιοδεία τους σε μικρότερα venues από τα αρχικά προγραμματισμένα λόγω χαμηλής προπώλησης, κάτι η απόφασή τους να παίξουν ένα private show που διοργάνωσε μία εταιρεία που κάνει lobbying για cryptocurrency, οι Black Keys φάγανε ένα ψιλο-cancel φέτος. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το “Ohio Players” είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, σίγουρα το καλύτερο από το “El Camino” του 2011 κι έπειτα.
Υποθέτω ότι έχετε διαβάσει αλλού για τις Ιρανικές ρίζες της τραγουδίστριας και πώς αυτές ενσωματώνονται/εκφράζονται μέσα από τη μουσική των Lowen οπότε, για να μη χάνουμε χρόνο, ας πούμε απλά ότι αυτό το prog/doom αριστούργημα είναι ένας από τους καλύτερους metal δίσκους της χρονιάς.
Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην εκτίμησή μου ο Josh Tillman. Παίρνει ρίσκα, γράφει όμορφα τραγούδια που φανερώνουν εγκυκλοπαιδική γνώση των 70’s από τους Carpenters μέχρι τους Roxy Music, και αποφεύγει τα πολλά-πολλά με τα media κρυβόμενος αριστοτεχνικά πίσω από την περσόνα του FJM χωρίς να φοβάται να αυτοσαρκαστεί. Και, καθώς το φετεινό άλμπουμ του είναι ίσως το καλύτερό του (σίγουρα είναι το πιο πιασάρικο), αν ο Father John Misty είναι η αρσενική Lana Del Rey, τότε το "Mahashmashana” είναι το δικό του “Norman Fucking Norwell!”.
Με αφετηρία τους Radiohead πριν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν να ακούγονται σαν Radiohead κι έχοντας πνευματική συγγένεια με προλαλήλαντες όπως οι Black Country, New Road, οι Wolf Alice, και οι αναβιωτές του post-punk, οι English Teacher κυκλοφόρησαν το καλύτερο φετεινό ντεμπούτο της Γηραιάς Αλβιόνας. Αναμένουμε το επόμενο βήμα με πολύ μεγάλο ενδαφέρον.
Από media darlings στην αρχές της περαμένης δεκαετίας (να θυμίσουμε ότι το “Celebration Rock” ήταν μέσα στα Top άλμπουμ της χρονιάς παντού το 2012;) σε απόκληρους το 2024, αφού αυτό το άλμπουμ θάφτηκε από κριτικούς που τους αποθέωναν πριν από μερικά χρόνια. Ίσως ένιωσαν προδομένοι από τους ήρωες της νιότης τους επειδή πριν καν βγει το άλμπουμ οι Japandroids ανακοίνωσαν ότι διαλύονται; Εμένα μου άρεσε, το θεωρώ ισάξιο με το “Near To The Wild Side Of Life”, και όποιος παντρεύει τους Husker Du με τον Springsteen θα είναι πάντα στην καρδιά μου.
Folk rock singer-songwriter που ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες σύγχρονες εκπροσώπους του είδους (Adrianne Lenker των Big Thief, Tamara Lindeman των Weather Station, Kathryn Crutchfield των Waxahatchee κλπ.) χάρη στο συγκρότημά της, το οποίο ξεκάθαρα προτιμάει το rock από τη folk – βασικά, όταν παίρνουν φόρα στο “Bite Down” ακούγονται σαν οι Crazy Horse να αντικατέστησαν τους Mick Fleetwood-John McVie-Lindsay Buckingham πίσω από τη Christine McVie. Σούπερ!
Αφήνοντας στην άκρη τις διάφορες περσόνες που έχει κατά καιρούς υιοθετήσει και οι οποίες κάποιες φορές αποπροσανατόλιζαν από τη μουσική, η Annie Clark κυκλοφόρησε φέτος το πιο «αληθινό» άλμπουμ της και δείχνει το «αληθινό» της πρόσωπο, ένα Venn Diagram μεταξύ PJ Harvey, Nine Inch Nails και Prince. Ή μεταξύ David Byrne και David Bowie.
Είχαν δείξει τα δόντια τους από την πρώτη στιγμή, αν και το ambient άλμπουμ “Timewave Zero” του 2022 είχε μπερδέψει κόσμο. Φέτος όμως επιτέλους τα κατάφεραν να παντρέψουν ιδανικά όλα τους τα ακούσματα μπολιάζοντας το metal τους με μια γερή δόση από Pink Floyd και Tangerine Dream (των οποίων τα synths συμμετέχουν εδώ, στην πιο απροσδόκητη συνεργασία της χρονιάς) για ένα αριστούργημα που σπρώχνει το death metal πολύ μπροστά, όπως μόνο οι Opeth είχαν πετύχει νωρίτερα με το “Blackwater Park”.
Έπρεπε να φτάσουν στο ένατο άλμπουμ για να κάνουν την υπέρβαση, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ: Το “The Past Is Still Alive” είναι ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς στο ευρύ αυτό ιδίωμα που αποκαλούμε “Americana”, ένα αμάγλαμα δηλαδή από rock, country, soul, blues και folk που έχει ίσως τις ρίζες του στους The Band. Επιφανειακά οι ομοιότητες με Big Thief/Waxahatchee κλπ. είναι έντονες, όμως οι Hurray For the Riff Raff είναι πιο κοφτεροί και με περισσότερη βρωμιά κάτω από τα νύχια.
Το πέμπτο άλμπουμ της Βρετανίδας τραγουδοποιού είναι αυτό που την ανεβάζει στην Premier League, πλάϊ σε αυτούς που πιθανολογώ ότι την επηρέασαν: PJ Harvey, Mark Lanegan, Bad Seeds. Οι συνθέσεις είναι σκοτεινές και συναισθηματικά φορτισμένες, οι “stadium goth” ενορχηστρώσεις δεν θα ακούγονταν εκτός κλίματος σε ένα album σαν το “Violator” των Depeche Mode, και η φωνή της είναι από άλλο πλανήτη.
Όταν πρωτοέσκασε ο Gagneux το 2016 οι πιουρίστες του μέταλ διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους κραυγάζοντας «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!». Μετά τους πέρασε και το αποδέχθηκαν σε κάποιο βαθμό, απλά μουρμουρίζοντας «εμένα δεν μου αρέσουν» αντί να κραδαίνουν πυρσούς και τσουγκράνες. Το 2024 λοιπόν άρχισαν πάλι να ουρλιάζουν «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΛ!», το οποίο απλά σημαίνει ότι με το “Greif” ο τύπος εξελίσσεται και αποτελεί πλέον, μαζί με τους Ghost, τους Gojira και κανά-δυο άλλους, την εμπροσθοφυλακή του Ευρωπαϊκού σκληρού ήχου.
Η πρώτη φορά που άκουσες το “Sour Times” ήταν μία από εκείνες τις life-defining στιγμές, όπως όταν άκουσες Led Zeppelin πρώτη φορά στα 12 σου και είπες «ώπα!», όταν άκουσες το “Rain Dogs” για πρώτη φορά στα 17 σου και είπες «ώπα!»… Το ίδιο σοκ αισθάνθηκες και με τους Portishead στα 26 σου, ότι εδώ υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό όχι μόνο από αυτά που ξέρεις, αλλά και από αυτά που φαντάζεσαι ότι υπάρχουν, και το οποίο σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Και το μυαλό. Αν κι έχει κάνει σποραδικά projects εκτός Portishead από τότε, το πρώτο πραγματικά προσωπικό άλμπουμ της Gibbons ήρθε φέτος για να μας ξαναθυμίσει ΑΥΤΟ το συναίσθημα. Ώπα!
Ωραία λίστα όπως πάντα. Το Smashing Pumpkins πως και δεν χωρεσε;
ReplyDeleteποτέ δεν μου άρεσαν οι Pumpkins, δυστυχώς είμαι υποκουλτουρικός
ReplyDelete