The Mary Turner Show

Οι περισσότεροι της σειράς μου που ασχολήθηκαν εκτεταμένα με τη ροκ μουσική είχαν ως μέντορά τους το Γιάννη Πετρίδη: Είτε μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές, είτε μέσα από το περιοδικό Ποπ & Ροκ που είχε ιδρύσει και διηύθυνε, για έναν έφηβο στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο Πετρίδης ήταν μια όαση ηλεκτρικής κιθάρας σε μία έρημο από Νταλάρες, Θεοδωράκηδες, Ανδριόπουλους και ό,τι άλλο άκουγε η καταραμένη "Γενιά του Πολυτεχνείου" στην οποία εν πολλοίς οφείλουμε τα σημερινά μας χάλια. Χρωστάω πολλά στον Πετρίδη, τολμώ όμως να πω ότι χρωστάω περισσότερα στη Mary Turner.

Εκείνη την εποχή στο Ελληνικό υπήρχε μια μεγάλη Αμερικανική Βάση (του θανάτου). Για την ψυχαγωγία των Αμερικανών στρατιωτών που υπηρετούσαν εκεί λειτουργούσε ραδιοφωνικός σταθμός, ο AFTRS (American Forces Radio & Television Service). Μη φανταστείτε κατάσταση "Good Morning Vietnam" με παραγωγούς τύπου Robin Williams να επαναστατούν live κόντρα στο στρατιωτικό κατεστημένο: Οι εκπομπές ήταν προηχογραφημένες στις ΗΠΑ και αναμεταδίδονταν αυτούσιες από τους αντίστοιχους ραδιοφωνικούς σταθμούς των Αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων σε όλο τον κόσμο.

Η βάση του Ελληνικού εξέπεμπε στα μεσαία, τα ΑΜ, κάπου προς το τέρμα δεξιά της μπάντας. Κάθε βράδυ, ΚΑΘΕ βράδυ όμως, από την ώρα που πήγαινα στο κρεβάτι και για τουλάχιστον ένα δίωρο μέχρι να με πάρει ο ύπνος, άκουγα AFTRS από ένα μικρό τρανζιστοράκι. Η σειρά των εκπομπών ήταν η ίδια: Την ώρα που άνοιγα το ραδιόφωνο έπαιζε ήδη το "King Biscuit Flower Hour", που μετέδιδε μια ολόκληρη συναυλία (μιλάμε για εποχή 1981-82 έτσι; Τότε στην Ελλάδα γινόταν μία (1) συναυλία ξένου ροκ συγκροτήματος ανά δύο χρόνια το πολύ, και το Internet ήταν επιστημονική φαντασία, οπότε η δυνατότητα να ακούσεις μια ολόκληρη συναυλία των Foghat ή των 38 Special εκτιμάτο ιδιαίτερα). 

Συνήθως ο ύπνος με έπαιρνε κατά τη διάρκεια της εκπομπής του Wolfman Jack. 

Παρένθεση - ως εναρκτήριο σήμα εκπομπής ο Wolfman είχε αυτό το αξέχαστο:

Κλείνει η παρένθεση. Ανάμεσα λοιπόν στο "King Biscuit Flower Hour" και στον Wolfman Jack ήταν η εκπομπή της Mary Turner, το επίκεντρο της βραδιάς μου.

Η αισθησιακή φωνή της Mary Turner ήταν που μου σύστησε τον Ozzy Osbourne, τους Judas Priest, τον Billy Squier, τους Rush, αλλά και τους J. Geils Band (μεγάλη αγάπη αυτοί, θα ήθελα να γράψω κάτι γι' αυτούς αλλά με πρόλαβε και τα έγραψε όλα ο Nick Hornby στο "31 Songs"). Κάθε βράδυ τις καθημερινές, ξαπλωμένος στο κρεβάτι αγκαλιά με το τρανζιστοράκι, περίμενα με λαχτάρα να ακούσω ποιο καινούργιο συγκρότημα θα μου μάθαινε η Mary, σημείωνα τίτλους δίσκων και το Σάββατο πήγαινα στο δισκάδικο της γειτονιάς για κατάθεση. Η Mary ήταν η τέλεια DJ: Ήξερε πότε να ανεβάσει τους ρυθμούς, πώς να κολλάει ιδανικά τα κομμάτια μεταξύ τους, πότε να εκστομίσει "a word from our sponsors" και πότε να αφήσει τη μουσική να μιλήσει. Την αγαπούσα. Παρακολουθούσα την εκπομπή της με θρησκευτική ευλάβεια για χρόνια. Το ότι έπαιξα σε συγκρότημα, το ότι έκανα ραδιόφωνο, το ότι γράφω για μουσική εδώ και 100 χρόνια, νομίζω πως όλα τα οφείλω στη Mary Turner. Και όταν έκλεισε η Βάση (του θανάτου), και μαζί της ο ραδιοσταθμός, το πλήγμα ήταν αβάσταχτο.

Το ξεπέρασα πάντως. Αυτό που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά νοσταλγία για την αισθησιακή φωνή και τις AOR προτιμήσεις της Mary Turner και, χάρη στο Internet, όταν μου τη βαράει μπορώ πλέον να παίρνω και τη δόση μου από παλιές εκπομπές της, σαν αυτές που κάποτε άκουγα από το τρανζιστοράκι.