2011: 20 Top Albums

...Κι έτσι έφτασε πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου: Το παιχνίδι της λίστας είναι πάντα διασκεδαστικό, ευχάριστα πονοκεφαλιαστικό και ιδανική αφορμή για ατελείωτες συζητήσεις με τους υπόλοιπους ψυχαναγκαστικούς βλαμμένους που αποκαλώ φίλους μου. Πριν όμως παρουσιάσω τα 20 albums από όλα τα μουσικά είδη που ξεχώρισα για το 2011, θα μου επιτρέψετε να γράψω δυο λόγια για το τι ΔΕΝ περιλαμβάνει η φετεινή μου λίστα:

• Bon Iver, Fleet Foxes, Girls και άλλα τέτοια χιπστεράδικα. Είμαι πολύ γέρος / κυνικός / ναρκισσιστής για να παίρνω στα σοβαρά τους ενθουσιώδεις διθυράμβους που αλαλάζει κάθε αλλοδαπό ή εγχώριο Pitchfork-wannabe παπαγαλάκι. Παραδέχομαι ότι αυτό έχει ως συνέπεια μερικές φορές να καθυστερώ να πάρω χαμπάρι ένα πραγματικά καλό album, από την άλλη όμως με απαλλάσσει από την τυραννία του να ΠΡΕΠΕΙ να ακούσω ένα κάρο μαλακίες. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
• Το "Lulu" των Lou Reed & Metallica. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι προθέσεις πίσω από αυτή τη συνεργασία ήταν ευγενείς και τα κίνητρα ταπεινά, η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτό το πράμα δεν ακούγεται.
• Το "King Of Limbs" των Radiohead. Μια χαρά album είναι, αγαπώ όμως τόσο πολύ τα τρία πρώτα τους albums που ακόμα δεν έχω χωνέψει την προ δωδεκαετίας απόφασή τους να πάψουν να ακούγονται σαν Radiohead και τους κρατάω μούτρα.
• Το "Biophilia" της Bjork. Είναι καιρός να βγω από τη ντουλάπα και να παραδεχθώ ότι ποτέ δεν τη χώνεψα, δεν πειράζει όμως αφού ακόμα και οι fans της ομολογούν ότι το φετεινό της album είναι μέτριο. Α, και θα πρέπει επιτέλους να απαγορευθεί δια νόμου η χρήση της λέξης "ξωτικό" όταν αναφέρεται κάποιος στη Bjork, το κλισέ είναι πιο πολυφορεμένο και από το "ξυπόλητη ντίβα" για τη Σεζάρια Εβόρα. Έχεις δει πολλά ξωτικά, μαλάκα γραφιά, ώστε να ξέρεις ότι τα ξωτικά μοιάζουν με Εσκιμώες, Μογγόλες ή τι στο διάολο είναι αυτή; (πικρή ειρωνεία: μόλις έγραψα την παραπάνω παράγραφο κάθισα να δω ειδήσεις στον ΑΝΤ1, όπου ανακοίνωσαν το θάνατο της Σεζάρια Εβόρα αποκαλώντας την, φυσικά, "ξυπόλητη ντίβα".)
• Toυς Go Radio και το "Lucky Street". Ανέκαθεν είχα μια αδυναμία στις pop-punk αμερικανιές και το συγκεκριμένο album είναι μάλλον το κορυφαίο φετεινό δείγμα του ιδιώματος. "Έπαιξε" δυνατά για 20-αδα επειδή όταν ροκάρει, ΡΟΚΑΡΕΙ. Τελικά όμως έμεινε έξω γιατί περιέχει και μπαλάντες με πιανάκι (μπλιαχ).
• Πράγματα όπως το "Immortal Soul" των Riot, ένα album που άκουσα δεκάδες φορές, το καταφχαριστήθηκα και αποτελεί το ένοχο μυστικό μου. Δεν μπορώ να βάλω στη λίστα ένα τόσο παραδοσιακά, απροκάλυπτα, απενοχοποιημένα εφηβικό heavy metal album, θα μου τσαλακώσει το σοφιστικέ προφίλ.

Ωραία, τώρα που ξαλάφρωσα, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο:

20. LITURGY - Aesthetica

Το 90% των οπαδών του black metal δεν τους έχει καν ακουστά. Από τους υπόλοιπους, το 5% τους θεωρεί ως τους Μεσσίες του ιδιώματος και το υπόλοιπο 5% ως τη Νέμεσή του. Σε κάθε περίπτωση o ηγέτης του Νεοϋορκέζικου συγκροτηματος (ο οποίος είναι απόφοιτος φιλοσοφίας του Columbia και φέρει το καθόλου, μα καθόλου black metal ονοματεπώνυμο Hunter Hunt-Hendrix) είναι αποφασισμένος να αφήσει το στίγμα του, και πέρα από το να δημοσιεύει μανιφέστα όπως το "Transcedental Black Metal: A Vision Of Apocalyptic Humanism" (google it) δημιουργεί και σπουδαίους δίσκους όπως το "Aesthetica".

19. ARCTIC MONKEYS - Suck It And See
Ποτέ δεν μου προκάλεσαν το σοκ που μου είχε δημιουργήσει το ντεμπούτο album των Maximo Park, για να μείνουμε σε Brit pop μπάντες σύγχρονες με τους Monkeys, η διαφορά όμως είναι ότι ενώ οι Maximo Park ξεφούσκωσαν γρήγορα, ο Alex Turner και η παρέα του παραμένουν σε πολύ υψηλά συνθετικά επίπεδα ακόμα και στο τέταρτο album της καριέρας τους, χώρια τα side projects. Και αρέσουν και στα κορίτσια.





18. TINARIWEN - Tassili

Αν μιλάμε για desert rock, this is the real thing. Το συγκρότημα που αποτελείται από μέλη της πολεμικής, νομαδικής φυλής των Τουαρέγκ αφήνει τις ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνει τις ακουστικές, προσκαλεί μερικούς επώνυμους Δυτικούς φίλους (μέλη των TV On The Radio, Wilco κλπ.) και το αποτέλεσμα είναι ένα μαγευτικό album κατευθείαν από τη σκοτεινή καρδιά της νυχτερινής Σαχάρας.





17. PISTOL ANNIES - Hell On Heels

Country; Country! Και μάλιστα ντεμπούτο φρέσκου all-girl συγκροτήματος. Με μια μπάντα από hired guns που "φυσάει" πίσω τους (οι καλύτεροι session μουσικοί δυτικά του Nashville) τα τρία κορίτσια τραγουδούν με πάθος και ψυχή σε μια καλογυαλισμένη στο σύνολό της παραγωγή που απογειώνεται από τις εξαιρετικές συνθέσεις. Με θεματολογία πάντως γύρω από τη συζυγική κακοποίηση και τα αντικαταθλιπτικά χάπια, εμένα δε μου το βγάζετε από το μυαλό ότι υπάρχουν country δίσκοι που περιέχουν ανάποδα ηχογραφημένα αποσπάσματα από τη Βίβλο.





16. VEKTOR - Outer Isolation

Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να συμπεριλάβω ένα album τόσο ειδικού ενδιαφέροντος σε μια γενική λίστα. Βλέπετε, οι Vektor δεν είναι απλά ένα heavy metal συγκρότημα: Παίζουν techthrash, δηλαδή υποϊδίωμα του υποϊδιώματος. Τα υστερικά φωνητικά, οι τρελές ταχύτητες και οι στραμπουληχτικοί ρυθμοί αποδεδειγμένα φρικάρουν όχι μόνο τους ανέπαφους, αλλά ακόμη και σημαντική μερίδα εκπαιδευμένων metal ακροατών. Μ' αρέσει όμως ΤΟΣΟ πολύ, που ιδού. Proceed with caution.





15. THE PACK A.D. - Unpersons

Επειδή μετά τη διάλυση των White Stripes με έπιασε ένα πράγμα σαν στερητικό σύνδρομο, αναγκάστηκα να αναζητήσω τη μεθαδόνη μου και τη βρήκα στο φετεινό album των The Pack Α.D. Λίγο πιο garage, πιο αθώοι και πιο χύμα από τους Stripes, αλλά με το ίδιο knack για ενθουσιώδη riffs και ευκολομνημόνευτα rock 'n' roll διαμαντάκια. Τσεκάρετέ τους οπωσδήποτε.





14. RY COODER - Pull Up Some Dust And Sit Down

Μεγάλος κιθαρίστας, ακόμα μεγαλύτερος συνθέτης. Σε ένα ιδιαίτερα πολιτικό, ουσιαστικά "σοσιαλιστικό" για τα δεδομένα της Αμερικανικής showbiz album, ο Cooder καυτηριάζει την εξωτερική και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της χώρας του αντικαθιστώντας την κενή συνθηματολογία με πικρή σάτιρα. Rock, folk, country, blues, ο τρόπος που ο Cooder δένει αυτούς τους ήχους τόσο αρμονικά μεταξύ τους τον τοποθετεί πολύ κοντά στην κλάση ενός Tom Waits ή ενός Bruce Springsteen.

13. TV ON THE RADIO - Nine Types Of Light

Συχνά όταν ακούω ότι ένα συγκρότημα που μου αρέσει "ωρίμασε" φρικάρω, καθώς κατά κανόνα αυτή η "ωριμότητα" είναι η αρχή του τέλους. Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει για τους art rockers (μα τι σιχαμένος όρος!) TV On The Radio και το album της ωριμότητάς τους, μια δουλειά ατμοσφαιρική, sexy και σαφώς πιο ηλιόλουστη από το προηγούμενο έργο τους.





12. COLIN STETSON - New History Warfare Vol. 2: Judges

O Stetson παίζει βαρύτονο σαξόφωνο, ένα όργανο που μοιάζει με διασταύρωση μπαζούκας και συστήματος κεντρικής κτηριακής θέρμανσης, και είναι περιζήτητος session player: Τον έχετε ακούσει σίγουρα σε δίσκους των Tom Waits, LCD Soundsystem, Arcade Fire, Bon Iver, David Byrne κλπ. Tο avant garde solo album του όμως (και όταν λέμε solo, εννούμε solo - το μόνο που ακούγεται εκτός από το σαξόφωνο του Stetson είναι η φωνή της Laurie Anderson ή της Shara Worden των My Brightest Diamond, περιστασιακά), ηχογραφημένο live/one take στο studio, θα σας αφήσει χωρίς ανάσα (pun intended). Ο τύπος απλά δεν παίζεται.




11. TOM WAITS - Bad As Me

O Tom Waits ποτέ δεν με απογοητεύει αν και αυτή τη φορά έφτασε επικίνδυνα κοντά, χωρίς να φταίει κιόλας. Πρέπει να καταλάβετε, ο αγαπημένος μου δίσκος ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ είναι το "Rain Dogs" του Waits, και οι πρώτες κριτικές που είχαν εμφανιστεί για το "Bad As Me" μιλούσαν για θριαμβευτική επιστροφή στον ήχο του "Rain Dogs" με αποτέλεσμα οι προσδοκίες μου να τεθούν σε άλλη βάση και να με πιάσει μια υστερία. Τελικά το album δεν είναι επιστροφή πουθενά, είναι απλώς η φυσική συνέχεια των τελευταίων albums του Waits, κάτι που σημαίνει άλλο ένα υπέροχο album. Αλλά δεν είναι "Rain Dogs". Γαμώτο.

10. SHABAZZ PALACES - Black Up

O Ishmael Butler έφτιαχνε εξαιρετικό jazzy hip hop με τους Digable Planets πριν από 200 χρόνια (ή τουλάχιστον εμένα μου φαίνονται για 200). Σήμερα αλλάζει το πρόσωπο του hip hop για λογαριασμό της Sub Pop (!) αναβιώνοντας το πνεύμα των Last Poets σε ένα φουτουριστικό πλαίσιο και δημιουργώντας έναν ήχο που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο που ακούσατε φέτος. Συγκινητικός, τουλάχιστον.





9. MY MORNING JACKET - Circuital

Στο μυαλό μου πάντα τους είχα ως τους μοναδικούς άξιους διάδοχους του θρόνου των Grateful Dead. Το προηγούμενο album τους "Evil Urges" (2008) ήταν ποιοτικά ένα κλικ πιο κάτω από τα επίπεδα που μας είχαν συνηθίσει, με το "Circuital" όμως οι My Morning Jacket επιστρέφουν απόλυτα φορμαρισμένοι, με το χαλαρό southern rock τους εμπλουτισμένο όπως πάντα από στοιχεία funk, punk, pop, folk και ψυχεδέλειας.

8. FAIR TO MIDLAND - Arrows And Anchors

Αν τραβήξει κανείς μια ευθεία γραμμή ενώνοντας τους Dredg με τους Protest The Hero, οι Fair To Midland θα βρίσκονται ακριβώς στη μέση της. Όποιος κατάλαβε την παραπάνω πρόταση ας τους ακούσει οπωσδήποτε, αν δεν το έχει κάνει ήδη. Για όποιον δεν κατάλαβε τίποτα, ας το ξαναπροσπαθήσω: Οι Fair To Midland παίζουν βαρύ, προοδευτικό, απρόβλεπτο ροκ και αξίζουν την προσοχή σας.




7. PRIMORDIAL - Redemption At The Puritan's Hand

Θα μπορούσα να αρχίσω να γράφω για τις επικές κελτικές μελωδίες των Ιρλανδών Primordial, για το πώς πέτυχαν ξεκινώντας από τα βρωμερά σπλάχνα του black metal underground να εξελιχθούν σε μια μπάντα ευρύτερής αποδοχής ακόμα και εκτός του στενού metal κυκλώματος, για την επιβλητική φωνή και ερμηνεία του Alan Averill. Αντ' αυτού όμως θα σας προκαλέσω να προσέξετε τους στίχους του και μετά να μου αναφέρετε έναν σύγχρονο στιχουργό ανώτερο του Averill. Έναν.

6. BLACK KEYS - El Camino

Με το "El Camino", η μεταμόρφωση των Black Keys από lo-fi blues nerds σε Σωτήρες Του Rock 'n' Roll ολοκληρώνεται με επιτυχία. Ετοιμαστείτε να τους αποθεώσετε το καλοκαίρι που υποθέτω ότι θα παίζουν headliners σε μεγάλα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, και ακούστε τώρα τα παλιά τους albums για να μπορείτε να μπλοφάρετε πειστικά λέγοντας ότι τους γουστάρατε εδώ και χρόνια πριν ξεπουληθούν.




5. KATE BUSH - 50 Words For Snow

1 drifting 2 twisting 3 whiteout 4 blackbird braille 5 Wenceslasaire 6 avalanche 7 swans-a-melting 8 deamondi-pavlova 9 eiderfalls 10 Santanyeroofdikov 11 stellatundra 12 hunter's dream 13 faloop'njoompoola 14 zebranivem 15 spangladasha 16 albadune 17 hironocrashka 18 hooded-wept 19 phlegm de neige 20 mountainsob 21 anklebreaker 22 erase-o-dust 23 shnamistoflopp'n 24 terrablizza 25 whirlissimo 26 vanilla swarm 27 icyskidski 28 robber's veil 29 creaky-creaky 30 psychohail 31 whippoccino 32 shimmerglisten 33 Zhivagodamarbletash 34 sorbetdeluge 35 sleetspoot'n 36 melt-o-blast 37 slipperella 38 boomerangablanca 39 groundberry down 40 meringuerpeaks 41 crème-bouffant 42 peDtaH 'ej chIS qo' 43 deep'nhidden 44 bad for trains 45 shovelcrusted 46 anechoic 47 blown from polar fur 48 vanishing world 49 mistraldespair 50 snow



4. GRAILS - Deep Politics

Επειδή ο όρος "post rock" έχει καταλήξει να σημαίνει μπαφόμαγκες με έξτρα πεταλάκια κιθάρας, αρνούμαι να χαρακτηρίσω έτσι τους Grails. Οι άνθρωποι παραείναι καλλιεργημένοι, ευαίσθητοι και ιδιοφυείς για να μπουν κάτω από την ίδια ταμπέλα με τους υπόλοιπους μαστουρωμένους Νεάντερθαλ. Οι Grails ανέκαθεν είχαν την τάση να ανακατεύουν μεταξύ τους ετερόκλητες επιρροές, αλλά το spaghetti western στοιχείο στη σάλτσα του "Deep Politics" είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Αριστούργημα.



3. MACHINE HEAD - Unto The Locust

To 2011 ήταν καλή χρονιά για το heavy metal, και η πιο τρανταχτή απόδειξη γι' αυτό είναι το νέο album των Machine Head. Επικό, συναυλιακό, επιθετικό, πιασάρικο, χωρίς φρου φρου κι αρώματα, το "Unto The Locust" είναι ένα κλασικό album στην παράδοση all-time favorites του τύπου "Number Of The Beast" και "Master Of Puppets", και ως τέτοιο θα μνημονεύεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω.




2. PJ HARVEY - Let England Shake

Αγαπημένη μου Polly Jean,

Το ξέρεις πόσο σ' αγαπώ. Και αφού η σχέση μας στηρίζεται στην ειλικρίνεια, δε μπορώ να σου πω ψέματα. Ε λοιπόν, το "White Chalk" δεν με είχε ενθουσιάσει, ούτε το "Uh Huh Her" πριν από αυτό. Για την ακρίβεια, μετά το "Stories From The City, Stories From The Sea" ο θυελλώδης έρωτάς μας είχε αρχίσει σταδιακά να μετατρέπεται σε μια πλατωνική αγάπη που βασιζόταν στη συνήθεια και τη ρουτίνα. Και από τη ρουτίνα έρχεται η πλήξη. Σ' ευχαριστώ λοιπόν από τα βάθη της ψυχής μου για το δώρο που μου έκανες με το "Let England Shake" και για τη φλόγα που άναψες ξανά μέσα μου. Πάνω που είχα αρχίσει να αμφιβάλλω, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.

Παντοτινά δικός σου,




1. FUCKED UP - David Comes To Life

Κάθε 5 χρόνια περίπου εμφανίζεται ένα album που με διαλύει. 1991: Nevermind. 1996: Aenima. 2001: Toxicity. 2006: Boys And Girls In America. 2011: David Comes To Life. Ένα Καναδικό hardcore punk συγκρότημα που δημιουργεί μια επική ροκ όπερα; Ακούγεται γελοίο, και σίγουρα θα ήταν στα χέρια οποιουδήποτε άλλου. Και όμως οι Fucked Up κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο φιλόδοξο rock album από την εποχή της παγκόσμιας κυριαρχίας των The Who, χωρίς να συμβιβάσουν τον ήχο τους ούτε στο ελάχιστο. Εξώφυλλο στο SPIN, τεύχος Ιανουαρίου 2012: Για αναλογιστείτε, πόσο ΓΑΜΑΤΟ πρέπει να είναι ένα συγκρότημα που λέγεται FUCKED UP για να κερδίσει το εξώφυλλο του σημαντικότερου mainstream μουσικού περιοδικού των ΗΠΑ;

Making the List to End All Lists

Το πράγμα έχει αρχίσει να σοβαρεύει.

Όλα ξεκίνησαν από εδώ: Με δεδομένο το ότι, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, κάνουμε όλοι τις λίστες μας με τα καλύτερα albums της χρονιάς που φεύγει, επιχειρήσαμε να συστηματοποιήσουμε και να τυποποιήσουμε τη διαδικασία χωρίζοντάς τη σε 10 βήματα. Το δεύτερο μέρος της προσπάθειάς μας ανέλυσε τη θεωρητική βάση πίσω από την αναγκαιότητα ανάπτυξης μιας ακόμη πιο επιστημονικής προσέγγισης στο θέμα: Είναι απαράδεκτο και ασυγχώρητο ένα album που αξίζει για Νο. 16 στη λίστα να βρεθεί λανθασμένα στο Νο. 15 ή στο Νο. 17. Διαταράσσεται η Κοσμική ισορροπία. Ένα τέτοιο λάθος μπορεί να σε βασανίζει για μήνες μετά, αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα αφήνεις στην τύχη.

Έτσι φτάσαμε σε αυτό, το τρίτο και πιθανότατα τελευταίο μέρος της τιτάνιας προσπάθειάς μας να δημιουργήσουμε την Απόλυτη Λίστα. Τη Λίστα Που Δεν Αφήνει Αμφιβολίες. Τη Λίστα Που Θα Σβήσει Όλες Τις Άλλες Λίστες.

Επιστρατεύσαμε μια στρατιά από εμπειρογνώμονες: μαθηματικούς, οικονομολόγους, game theorists και κοινωνιολόγους. Τους κλειδαμπαρώσαμε για μία ολόκληρη εβδομάδα σε ένα δωμάτιο χωρίς τηλέφωνο και internet, με μόνη ψυχαγωγία ένα "greatest hits" του Yanni, λέγοντάς τους ότι θα βγουν μόνο όταν δημιουργήσουν τη μαθηματική φόρμουλα υπολογισμού των καλύτερων albums της χρονιάς. Τους αφήναμε κάθε μέρα κάτω από την πόρτα νερό και γαλέτες, και περιμέναμε.

Κυρίες και κύριοι, η αναμονή τελείωσε. Είμαι βαθύτατα συγκινημένος που η δική μου μικρή, ταπεινή πρωτοβουλία οδήγησε σε ένα τόσο σημαντικό επιστημονικό breakthrough. Τέρμα η αγωνία για το αν αδίκησες ένα album. Τέρμα η αυτοαμφισβήτηση και ο προβληματισμός για το αν η λίστα σου εκφράζει πραγματικά τις μουσικές σου προτιμήσεις. Με υπερηφάνεια σας παρουσιάζω μία απλή μαθηματική φόρμουλα, εγκαίρως για να κάνετε τη λίστα σας με τα καλύτερα albums του 2011 γρήγορα, ανώδυνα και σωστά. Από σήμερα ο κόσμος είναι ένα καλύτερο μέρος.

Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, συνιστούμε να κάνετε πρώτα μια επαναληπτική ανάγνωση των δύο προηγούμενων blog posts. Μην ανησυχείτε, θα σας περιμένουμε.

...
...
...

OK, έτοιμοι τώρα; Ο λόγος στην επιστημονική μου συνεργάτιδα και επικεφαλής της ομάδας των εμπειρογνωμόνων, τη μαθηματικό Άγκαθα Τερατάκη. Άγκαθα, δικό σου:

"Καταρχάς, ΔΕΝ ψάχνεις για ΛΟΓΑΡΙΘΜΟ, ψάχνεις για ΑΛΓΟΡΙΘΜΟ. Και τα δύο έχουν σχέση με τα μαθηματικά, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση το ίδιο πράγμα! Ως εκ τούτου, η απάντηση σε αυτό που ζητάς αποκλείεται να είναι μια γραμμή.

Ψάχνουμε λοιπόν για αλγόριθμο. Μία μηχανιστική/αυτόματη/σαφή/ρητή/ξεκάθαρη μέθοδο/διαδικασία/νόμο η οποία από κάποια δεδομένα σου δίνει κάποιο αποτέλεσμα. Στην δική μας περίπτωση ψάχνουμε το εξής: από ένα σύνολο π.χ. 40 δίσκων (δεδομένα) να διαλέξουμε τους 20 (αποτέλεσμα).

Μία πρόταση για το πώς να ξεπεράσεις το πρόβλημα με τις φορές που άκουσες τον δίσκο λόγω του LDL (Law of Diminishing Listens) είναι το averaging.

Έστω ότι έχω 3 δίσκους. Τον Α, τον Β και τον Γ. Διάλεξε π.χ. τις τρεις "καλύτερες" εβδομάδες του κάθε δίσκου, τις εβδομάδες δηλαδή που άκουγες τον καθένα περισσότερο.

Πες ότι τον Α τον άκουσα μία εβδομάδα 15 φορές, την άλλη 10, την άλλη 2 και μετά από λίγους μήνες τον άκουσα πάλι 10 φορές σε μία εβδομάδα. Διαλέγω λοιπόν την πρώτη, την δεύτερη και την άσχετη εβδομάδα. Σύνολο ακροάσεων 35 φορές. Άρα 35 πόντοι. Ή 35 δια του 3 πόντοι = 11,67.

Τον Β τον άκουσα 10 φορές την πρώτη εβδομάδα, 2 την δεύτερη, 10 την τρίτη, 5 την τέταρτη και μία άλλη άσχετη εβδομάδα τον άκουσα πάλι 10 φορές. Διαλέγω την πρώτη, την τρίτη και την άσχετη εβδομάδα. Σύνολο ακροάσεων 30. Άρα 30 πόντοι.Ή 30 δια του 3 =10 πόντοι κλπ.

Προβλήματα:

Αν η λίστα πρέπει να παραδοθεί αρχές Δεκέμβρη, αποκλείεις ρητά τους δίσκους που άκουσες μετά την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη. Θα μπορούσες βεβαίως να μετρήσεις μόνο τις "καλύτερες ΔΥΟ εβδομάδες" του δίσκου, έτσι ώστε να μπορείς να συμπεριλάβεις και δίσκους που άκουσες την δεύτερη εβδομάδα του Νοέμβρη. Το θέμα είναι όσο περισσότερες εβδομάδες συμπεριλάβεις στον υπολογισμό της μέσης τιμής τόσο καλύτερα έχεις "εκτιμήσει/μετρήσει" τους δίσκους, αλλά από την άλλη, δε μπορείς να συμπεριλάβεις 10 εβδομάδες, εκτός και αν βγάζεις τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν μέχρι τα μέσα Οκτώβρη. Πιστεύω λοιπόν ότι οι "καλύτερες τρεις" εβδομάδες είναι αρκετά αντιπροσωπευτικές.

Επίσης, καλό θα ήταν να διαχωρίσουμε τις εργάσιμες μέρες από τα Σαββατοκύριακα και να ακολουθήσουμε την διαδικασία 2 φορές, αλλά αυτό περιπλέκει τα πράγματα περισσότερο, οπότε το αφήνουμε για αργότερα.

Εξυπακούεται ότι μιλάμε για πλήρεις ακροάσεις έτσι; Όχι συγκεκριμένα τραγούδια.

Πρέπει επίσης ο δίσκος που έχεις ακούσει τις περισσότερες φορές μέσα στη χρονιά να πριμοδοτηθεί π.χ. με 10 πόντους, ο δεύτερος με 8, ο τρίτος με 6, ο τέταρτος με 4 ο πέμπτος με 2.... ή κάτι τέτοιο. Δε λέω να πριμοδοτηθεί ο πρώτος με 20 πόντους, ο δεύτερος με 19 κλπ., γιατί θεωρώ ότι μετά από τον πέμπτο ή έκτο δίσκο οι ακροάσεις πέφτουν σε φυσιολογικά επίπεδα, ενώ τους πρώτους π.χ. 5 τους ακούς δεκάδες φορές. Οι υπόλοιποι δίσκοι λοιπόν πριμοδοτούνται με μηδέν πόντους.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Για την επιμέρους ΝOP (Number of Plays) βαθμολογία ας πούμε του "Premonition 13", που συνολικά το ακουσα 20 φορές και είναι ο π.χ. 5ος πιο πολυπαιγμένος δίσκος μου για αυτή την χρονιά, έχουμε:

ΝΟΡ = 2 πόντοι (από την πριμοδότηση) + οι πόντοι από τις τοπ 3 εβδομάδες (π.χ. 35/3) = 2 + 35/3 πόντοι.

Αυτός λοιπόν είναι ένας αρκετά ακριβής τρόπος να μετρήσουμε την αξία ενός δίσκου βάσει του δείκτη ΝΟΡ.

Έχουμε λοιπόν μια συνάρτηση:

Premonition 13 |-> NOP(Premonition 13) = 2 + 35/3 = 13,66
B |-> NOP(B)= Χ
Γ |-> ΝΟΡ(Γ)= Υ

Αυτός με το μεγαλύτερο ΝΟΡ κερδίζει αυτό τον επιμέρους δείκτη.

Απομένει να κάνουμε κάτι παρόμοιο και για τους άλλους δείκτες π.χ. "καινούργια μουσική πρόταση/καινοτομία", "απήχηση/επιδραστικότητα", "απλά το γουστάρω", "ποιότητα στίχων" κλπ.

Ο δείκτης DIG για παράδειγμα μετράει πόσο το γουστάρω:

DIG(Premonition 13)=9

O δείκτης LYR μετράει την ποιότητα των στίχων:

LYR(Premonition13)=9

Η αξία του Premonition 13 δηλαδή είναι μέχρι τώρα:

TOTAL(Premonition13) = NOP(Premonition13) + DIG(Premonition 13) + LYR(Premonition13) = 13,67 + 9 + 9

Φυσικά είναι σωστότερο να βάλουμε κάποιους συντελεστές/weights μπροστά από τα LYR, DIG, NOP κλπ. που να ανταποκρίνονται στη βαρύτητα του κάθε δείκτη. Κάπως έτσι δηλαδή:

TOTAL = 1 x NOP + 2 x DIG + 1 x LYR + 3 x INN

INN = relative innovation, π.χ. ΙΝΝ(PREMONITION 13) = 0, ΙΝΝ(ULCERATE) = 1

Κάπως έτσι λοιπόν φτάνουμε στην εξίσωση της δημιουργίας λίστας με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Ελπίζουμε πως θα την υιοθετήσουν όλοι οι αναγνώστες μας, για να έχουμε επιτέλους σωστές λίστες:"




\[ TRV(r_j) =\sum_1^n w_i \cdot Ind_i (r_j) \, , \]
where $TRV(r_j)$ is the total record value of the $j^{\text{th}}$ record, $1 \leq j \leq k$, with respect to the $n$ in number indexes of your choice. $Ind_i$ is the $i^{\text{th}}$ index, $w_i$ the weight corresponding to the $i^{\text{th}}$ index and $k$ is the total number of records entering the competition.