Glass Houses

Billy Joel can kick Elton John's ass anytime.

No, seriously. I can't say what would happen in a hypothetical battle between the Incredible Hulk and the Silver Surfer, but I'm pretty sure Billy would beat the crap out of Elton in a fight. And I do know that no album Elton John ever wrote and released could ever be better than Billy's "Glass Houses".

Weird record, "Glass Houses". It's nothing you could ever expect from a guy coming off the heels of two jazzy multiplatinum albums like "The Stranger" and "52nd Street": It's rawer, harder, more guitar-based, a puzzle: Why risk alienating your fans like this? My attempt at an explanation is that Billy spent 1979 listening to angry young men with skinny ties, people like Joe Jackson, Elvis Costello and The Knack, and was influenced by them. I mean, listen to tracks like "You May Be Right" or "It's Still Rock 'N' Roll To Me": It's straight pub rock by the Piano Man, without a piano in sight. And it's fucking great:

But wait, my theory runs deeper. "Glass Houses" is such a fantasic record because Billy, through his influences, managed to successfully bring together two mutually exclusive music genres: On the one side we have the aforementioned angry pub rock, and on the other hand we have an obvious influence from the rising melodic hard rockers of the era. Check out the proto-AOR gem "All For Leyna" that concludes side A:

See what I mean? It's all there. "Glass Houses" is the perfect late 70's/early 80's album, the marriage between all popular genres of the period combined with Billy's own laid-back aesthetic, which is still present in beautiful songs pointing either towards his own past ("Don't Ask Me Why") or his future ("Sleeping With the Television On"). 

Say it's cheesy, call me a geek, but I'm 100% serious, folks: There's no filler here. Just 10 great songs and an album I really, truly love. Every single time I play it I want to dance around my living room wearing a skinny tie. And you know why? Because everybody's talkin' 'bout the new sound, funny, but it's still rock 'n' roll to me.

Eurovision Trash

Θυμάμαι, παιδί, μια φορά το χρόνο, να κάθομαι με τους γονείς μου μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, η λέξη "ροκ" δεν είχε μπει ακόμα στο λεξιλόγιό μου. Ο πατέρας μου κι εγώ κρατούσαμε χαρτί και μολύβι και βαθμολογούσαμε, ξεχωριστός βαθμός για το τραγούδι, ξεχωριστός για τη σκηνική παρουσία και άθροισμα. Συχνά συμφωνούσαμε στο ποιο τραγούδι μας άρεσε, σπάνια αυτό που άρεσε σε εμάς νικούσε.

Θυμάμαι φυσικά τις Ελληνικές συμμετοχές. "Μάθημα Σολφέζ" με Πασχάλη, Ρόμπερτ Ουίλλιαμς, Μπέσσυ Αργυράκη και Μαριάννα Τόλη, 5η θέση, μεγάλη επιτυχία. "Σωκράτη Εσύ Σουπερστάρ" με την Ελπίδα. Θυμάμαι τη ζωντανή ορχήστρα, που μέχρι πριν από κάποια χρόνια που αντικαταστάθηκε από playback συνόδευε κάθε συμμετοχή. Θυμάμαι και τους νικητές, ή τουλάχιστον τους περισσότερους από αυτούς. Τις πιο έντονες αναμνήσεις όμως τις έχω από τις πιο trash συμμετοχές, ηθελημένες ή όχι. 

Όπως αυτό το τραγούδι που εκπροσώπησε την Ελβετία το 1979 (η χρονιά της νίκης του "Τζέγκις Χαν", by the way) δίνοντας στον όρο "trash" την πραγματική του διάσταση, αφού το συγκρότημα χρησιμοποιούσε μουσικά όργανα φτιαγμένα από σκουπίδια:

Έχω σταματήσει να βλέπω Eurovision εδώ και πολλά χρόνια, καθώς όμως ο εννιάχρονος γιος μου δήλωσε ότι θέλει να το παρακολουθήσει απόψε, αποφάσισα να του κάνω παρέα. Η τηλεόραση είναι έγχρωμη και flat αλλά έχουμε ήδη ετοιμάσει χαρτιά και μολύβια για να βαθμολογήσουμε. Trash. Θα έχει πλάκα.

5 Τραγούδια για τη Γιορτή της Μητέρας

Εμείς οι Έλληνες είμαστε γνωστοί μαμάκηδες, οπότε με αφορμή τη σημερινή γιορτή της μητέρας και καθώς έχω αρκετό καιρό να ποστάρω κάτι στο blog, αποφάσισα να ξεπετάξω στα γρήγορα μια λίστα: 5 Τραγούδια για τη Μαμά.

Η λέξη-κλειδί στην παραπάνω παράγραφο είναι "ξεπετάξω": Το μοναδικό κριτήριο που χρησιμοποιήσα για να φτιάξω τη λίστα ήταν ποια τραγούδια θα μου έρθουν πρώτα στο μυαλό. Και, φυσικά, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν αυτό:

Επιλογή τόσο προφανής που σχεδόν ντρέπομαι που την αναφέρω εδώ. Πάντως ντρέπομαι λιγότερο απ' όσο θα έπρεπε να ντρέπονται οι DJs των rock bars της Αθήνας, καθώς από τις περίπου 700 τραγουδάρες των Danzig παίζουν στα μαγαζιά τους μόνο αυτό. Και το ότι το "Mother" του Danzig το οποίο έχω ακούσει 150.000 φορές ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, κάνει το δεύτερο τραγούδι που μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό να φαντάζει ακόμα πιο αλλόκοτο, γιατί έχω να το ακούσω 25 χρόνια ακριβώς:

Ο συγκεκριμένος δίσκος της/των Carmel από τον οποίο προέρχεται αυτό το κομμάτι, το "The Falling" (1986), είναι ένα πανέμορφο δείγμα βρετανικής jazzy pop των 80s και, τώρα που το θυμήθηκα, μάλλον αποτελεί τέλεια επιλογή για βραδινές ακρoάσεις όταν θέλετε να "φτιάξετε ατμόσφαιρα". Αχέμ. Θα το δοκιμάσω και θα σας πω. Ή όχι.

Αδυνατώ πάντως να κατανοήσω γιατί ο εγκέφαλός μου θυμήθηκε την Carmel, όχι μόνο γιατί έχω να ακούσω το κομμάτι της χρόνια αλλά και γιατί είναι το μόνο μη hard rock κομμάτι από τα 5 πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό. Συγγνώμη, τι να κάνουμε, τα ακούσματα της εφηβείας είναι βαθιά χαραγμένα στο υποσυνείδητο, σχεδόν αποκλειστικά ροκ άκουγα μεγαλώνοντας, οπότε αναπόφευκτα αμέσως μετά σκέφτηκα αυτό:

Κανείς δεν ξεστομίζει τη λέξη "mother" πιο πρόστυχα από το Freddie Mercury, και με ένα απλό boogie οι Queen αποδεικνύουν ότι στα 70's δεν χρειάζονταν καν gimmicks/έπη τύπου Bohemian Rhapsody για να πατήσουν κάτω κάθε ανταγωνιστή. Κάτι που ίσχυε και για τους επόμενους που μου ήρθαν στο μυαλό:

Εδώ οι Aerosmith, το 1973, διασκευάζουν James Brown. Ω ναι. Και για κάποιον περίεργο λόγο, στα 80's που εμείς οι ροκάδες πλακωνόμασταν με τους καρεκλάδες, το συγκεκριμένο το κάναμε γαργάρα με άψογο στυλ Βιταλστατιστίξ ("Αλέσια; Δεν ξέρω καμία Αλέσια!"). 

Χαίρομαι πάντως ιδιαίτερα για το πέμπτο τραγούδι που μου ήρθε στο μυαλό στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού με τον εαυτό μου, γιατί προέρχεται από μια μπάντα που αγαπώ ιδιαίτερα και θεωρώ πως αδικείται κατάφωρα από το γεγονός ότι είχαν ένα megahit που για το 90% του πληθυσμού είναι το μοναδικό άκουσμα που έχουν από αυτούς. Διότι οι Steppenwolf υπήρξαν πολύ σπουδαίοι, κι έχουν πει τραγουδάρες όπως το "Hey Lawdy Mama":