Girls Girls Girls

Καθόμουνα που λέτε ένα βράδυ με δύο φιλαράκια, τον Van Morrison και τον Jack Daniel, και μιλάγαμε για γυναίκες. Οι προτιμήσεις μας διαφέρουν: Ο Van γουστάρει είτε καστανομάτες, είτε φλογερές Κέλτισσες με κατακόκκινα μαλλιά ΑΚΡΙΒΩΣ όπως της Πριγκήπισσας Merida από το "Brave" της Pixar. O Jack είναι τρελός σαβουρογάμης, από κάποια ώρα και μετά πάει με ό,τι του κάτσει. Όσο για μένα, τα γούστα μου είναι αρκετά ιδιαίτερα: Νομίζω πως η λίστα που ακολουθεί είναι αρκετά ενδεικτική, περιλαμβάνοντας 10 γυναίκες που έχω αγαπήσει και θα έχω για πάντα στην καρδιά μου. Ελπίζω πως θα τις αγαπήσετε κι εσείς, τους αξίζει το καλύτερο.

Δεν με απασχολεί το αν είναι "όμορφες", αν και ομολογουμένως αρκετές από αυτές είναι ή υπήρξαν υπερκόμματοι - από τη στιγμή που ερεθίζουν το μυαλό μου, όλες οι παρακάτω κυρίες είναι εξ ορισμού σέξι. Πολύ θα ήθελα η λίστα μου να ήταν πιο σοφιστικέ (π.χ. Μαρί Κιουρί, Φρίντα Κάλο, Αλέκα Παπαρήγα, καταλαβαίνετε τι εννοώ), δυστυχώς όμως ζω σε έναν κόσμο χτισμένο από δίσκους, βιβλία και ταινίες και συνεπώς, σύμφωνα με δική μου Βίβλο, οι γυναίκες που δημιούργησαν τον κόσμο αυτό με τις νότες, τις λέξεις και τις ερμηνείες τους είναι οι Θεές μου. Οπότε...

PAT BENATAR

Στους τοίχους του εφηβικού δωματίου στο πατρικό μου κυριαρχούσαν άνδρες: Πάνω ακριβώς από το κρεβάτι μου υπήρχε γιγαντοαφίσα AC/DC και κάθε άλλη σπιθαμή τοίχου ή ντουλαπόπορτας ήταν καλυμμένη από τα εικονίσματα που προσκυνούσα, Motorhead, Deep Purple, Iron Maiden, Judas Priest, Krokus (σκασμός), Anthrax, Fates Warning... Σε αυτό λοιπόν το μουσείο αφίσας που αποκαλούσα υπνοδωμάτιο υπήρχε χώρος μόνο για τρεις γυναίκες: Μια Lita Ford με στενό δερμάτινο μίνι και μαύρο τοπ αρκετά νούμερα μικρότερο, έτοιμο να σκιστεί στα δύο έτσι κι έκανε το λάθος να φτερνιστεί (ή να αναπνεύσει), να σκύβει ακουμπισμένη σε μια κιθάρα προσφέροντας το μπούστο της. Μια Lisa Dominique γυμνή από τη μέση και πάνω να καλύπτει με τα χέρια το στήθος της, έχοντας προκλητικά μισάνοιχτα τα σαρκώδη χείλη της. Και μια Pat Benatar με το κομψό μαύρο φόρεμα από το εξώφυλλο του "In The Heat Of The Night", Κυρία, καμία σχέση με τις άλλες δυο τις πρόστυχες τσούλες. Και τι φωνή! Με απίστευτη έκταση, με τρομερό χρώμα, η Benatar ήταν η απόλυτη hard rock τραγουδίστρια των 80's. Όσο για το ρεπερτόριό της, έχει πει αριστουργήματα όπως το "Shadows Of the Night", ενώ το "Heartbreaker" της μ' αρέσει περισσότερο και από το "Heartbreaker" των Led Zeppelin.

 

 

ZADIE SMITH

Το "White Teeth" της Zadie Smith είναι ένα φρέσκο, ολοζώντανο μυθιστόρημα, με το πάθος να ξεχειλίζει από κάθε του σελίδα. Οι χαρακτήρες που πλάθει η Smith είναι άνθρωποι που ξέρεις και το φάσμα των θεμάτων που καλύπτει επικό: Φιλία, έρωτας, πόλεμος, οικογένεια, χάσμα γενεών, ο φόβος του μετανάστη για την απώλεια της πολιτιστικής του ταυτότητας... Είναι επίσης ένα πολύ αστείο βιβλίο, όμως εγώ την πρώτη φορά που το διάβασα έβαλα τα κλάματα. Διότι αν η Smith έγραψε αυτό το αριστούργημα στα 22 και το εξέδωσε στα 25 της, τι ελπίδα έχουμε εμείς οι ατάλαντοι σαραντάρηδες που προσποιούμαστε ότι μια μέρα θέλουμε να γράψουμε ένα βιβλίο; Πώς μπορείς να πιστεύεις ότι θα ανταγωνιστείς αυτό; Εξίσου εξαιρετικό είναι και το "On Beauty", το τρίτο βιβλίο της, ενώ ακόμη και το "sophomore slump" που μεσολάβησε με τίτλο "The Autograph Man" είναι αξιαγάπητα ιδιοσυγκρατικό. Το φετεινό μυθιστόρημά της "NW" δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμα, είμαι σίγουρος όμως ότι θα με κάνει να την ερωτευθώ για τέταρτη φορά.

SHERYL CROW

Όταν ζούσα στις ΗΠΑ, τις καθημερινές συνήθιζα να βλέπω στην TV το talk show "Late Show With David Letterman" καθώς συχνά είχε ενδιαφέροντες μουσικούς καλεσμένους. Θυμάμαι λοιπόν ένα βράδυ του 1994 τον Letterman να αναγγέλει μια νέα, άγνωστη τραγουδίστρια ονόματι Sheryl Crow, και να ανεβαίνει στη σκηνή ένας καστανός άγγελος με υπέροχο ανάλαφρο φόρεμα και αρβυλάκια-φετίχ, αγκαλιά με μια κιθάρα, και η μπάντα να ξεκινάει αυτό τον σέξι νωχελικό country rock ρυθμό του "Leaving Las Vegas", και ο άγγελος να τραγουδάει με μια αθώα αλλά ταυτόχρονα τόσο ερωτική φωνή αυτούς τους υπέροχους στίχους, και να χαμογελάει με μισόκλειστα μάτια ενώ το Hammond και τα κρουστά χρωματίζουν διακριτικά, και πριν τελειώσει το τραγούδι ήξερα πως την επόμενη μέρα το πρωί θα πήγαινα στο δισκάδικο να πάρω το album, και πιστεύω πως όταν λένε για κεραυνοβόλο έρωτα κάτι τέτοιο εννοούν.

SHIRLEY MACLAINE

Ξέρω, ξέρω, είμαι φρικιό. Τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου ταυτίζονταν με τον Luke Skywalker ή με τον Rocky Balboa ή με τον Indiana Jones, όμως εγώ όταν ήμουν μικρός ο αγαπημένος μου ηθοποιός, αυτός με του οποίου τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες ταυτιζόμουν πιο εύκολα, ήταν ο Jack Lemmon. Αυτό σημαίνει ότι το έτερον ήμισυ το οποίο έπρεπε να αποτελεί το αντικείμενο του πόθου μου θα ήταν είτε η Shirley MacLaine, είτε ο Walter Matthau. Καθώς λοιπόν η Shirley ήταν πιο ελκυστική από τον Walter (πράγμα καθόλου δύσκολο σας διαβεβαιώ, όλα τα θηλαστικά του πλανήτη καθώς και αρκετά από τα μαρσιποφόρα είναι πιο όμορφα από τον Matthau), μια μέρα αποφάσισα ότι την αγαπώ. Πώς θα μπορούσα όμως να μην την ερωτευθώ; Πώς μπορεί οποιοσδήποτε έχει αίμα να ρέει στις φλέβες του να παρακολουθήσει τη MacLaine σε ρόλο κρυφοτσουλίτσας/πόρνης με χρυσή καρδιά στο "The Apartment" και στο "Irma La Douce" και να μην ερωτευθεί αυτά τα μάτια, αυτό το μπρίο, αυτή την κίνηση, αυτό το τέλειο timing στις ατάκες;

BRODY DALLE

H Brody Dalle έχει, ομολογουμένως, τρομερά οπίσθια (έμφραγμα στο 0:11 του βίντεο που ακολουθεί), όμως δεν την αγάπησα γι' αυτά. Την αγάπησα διότι η τριάδα τραγουδιών που ανοίγει το album "Coral Fang" των Distillers, του συγκροτήματός της, ήταν η πιο εντυπωσιακή high energy rock 'n' roll τριάδα τραγουδιών του 2003 μαζί με την αντίστοιχη εναρκτήρια τρόϊκα από το "Motherfuckers Be Trippin'" των Supersuckers. "Drain the Blood", "Dismantle Me", "Die On A Rope": Και τίποτα άλλο να μην είχαν κάνει στην καριέρα τους οι Distillers, αυτές οι τρεις ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ θα αρκούσαν για να κερδίσει η Brody την αιώνια αφοσίωσή μου. Δυστυχώς όμως το να ξανακούσουμε κάτι τέτοιο από αυτήν είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αφού από τότε που παντρεύτηκε το μορφονιό τον Josh Homme των Queens Of The Stone Age μετατράπηκε σε suburban νοικοκυρά, κάθεται στο σπίτι, πάει στο μανάβη και γεννοβολά κουτσούβελα.

RACHEL LICHTMAN

H Rachel Lichtman είναι DJ και ραδιοφωνική παραγωγός με βάση το Los Angeles. Δεν έχω ακούσει ποτέ την εκπομπή της και δεν έχω ιδέα τι μουσική βάζει, την αγαπάω όμως γιατί θα μπορούσε άνετα να κάνει εναλλακτική καριέρα στο stand-up comedy: Τα σουρεαλιστικά tweets της στο Twitter (@DJRotaryRachel) με κάνουν να χαχανίζω σαν ηλίθιος σε καθημερινή βάση, ιδιαίτερα όταν σκαρφίζεται καλαμπούρια για ξεχασμένους μουσικούς ήρωες των 70s όπως οι Bachman Turner Overdrive ή οι Doobie Brothers. Δουλεύοντας με εξαιρετική πειθαρχία λόγω του ορίου των 140 χαρακτήρων, η πένα της Rachel κάνει θαύματα. Κάποια πρόσφατα δείγματα:
‏

• ‏I just stubbed my toe so hard that for 30 seconds I required subtitles.
• ‏Hell's radio station is all reggae versions of your favorite songs. 
• ‏Roxy Music keeps coming up on shuffle. I think my iTunes is trying to sell me coke.
• ‏My grandma just turned the TV volume up from "space shuttle launch" to "Manowar soundcheck."
• ‏Lindsey Buckingham could answer the door coked up in a kimono like no one else in the business. 
• ‏Time-saver: The 1st chapter of every English rock star's autobiography is about public school buggery and Lonnie Donegan records.
• ‏I had to quit smoking pot after I spent two years rubbing moisturizer into my face one night. 
• ‏After seeing that my dad "liked" a naked pic on Facebook, my brain pushed an eject button and is parachuting down somewhere over San Dimas.
• ‏My auto-correct capitalized 'Sinatra' and then smacked my face and told me to show some goddamn respect. 
• ‏Sorry, but hearing Adele feels like I'm at the prom slow dancing with my cousin and I can feel his boner.

Πόσο αγαπώ τα κορίτσια που με κάνουν να γελάω!

ΚΡΙΣΤΗ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η αγάπη μου για την Κρίστη Στασινοπούλου είναι τόσο αρχαία, που δεν είμαι πια σίγουρος αν η σπίθα που άναψε τη φωτιά υπήρξε πραγματικά ή την φαντάστηκα. Όριστε λοιπόν πώς (νομίζω ότι) θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία: Να χαζεύω κρατική τηλεόραση, ΕΡΤ ή ΥΕΝΕΔ, πρέπει να ήταν 1979 ή κάτι τέτοιο, και ξαφνικά να εμφανίζεται στην οθόνη μια πιτσιρίκα και να τραγουδάει ζωντανά Jefferson Airplane, συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας. Δεν ήταν μόνο το ότι έπιανε τέλεια τη χροιά της Grace Slick, ήταν η όλη παρουσία της, είχε κάτι το μαγνητικό. Υπήρξε στ' αλήθεια αυτή η εκπομπή; Πραγματικά δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, ειδικά αφού στα 11 μου δεν υπήρχε περίπτωση να ξέρω τους Jefferson Airplane. Αγάπησα όμως την Κρίστη ξανά και με βεβαιότητα γύρω στο 1990 όταν σε μια σκοτεινή τρύπα στην Καλλιθέα είδα live τους Σελάνα, το "ethno punk" συγκρότημα που είχε φτιάξει μαζί με τον Καλυβιώτη από τους Ανυπόφορους και το Βέκιο από τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Ήταν εκπληκτικοί, παραμιλούσα για μέρες μετά, και πραγματικά λυπάμαι που αυτό το πρωτοποριακό συγκρότημα διαλύθηκε πριν κυκλοφορήσει δίσκο. Η τρίτη φορά που αγάπησα την Κρίστη ήταν το 1999, όταν επαναλάνσαρε τον καλλιτεχνικό της εαυτό με τη τρέχουσα ενσάρκωσή του ως ιέρεια του "Greekadelic" ήχου και των διεθνών world music charts, πάντα με τον Καλυβιώτη στο πλευρό της, πάντα υπέροχη. Και οι Νεοέλληνες ακούνε Πάολα.

MOLLY RINGWALD

Όποιος υπήρξε έφηβος στη δεκαετία του '80, έβλεπε στον κινηματογράφο teen movies του John Hughes. Και όποιος έβλεπε στον κινηματογράφο teen movies του John Hughes, ήταν ερωτευμένος με τη Molly Ringwald (εκτός από μια μικρή μειοψηφία που προτιμούσε την Ally Sheedy). Κοιτάζοντας όμως πίσω, ρεβιζιονιστικά έστω, έχω την αίσθηση ότι παρά τα σαρκώδη χείλη, παρά το όλο υποσχέσεις βλέμμα, παρά το φιδίσιο κορμί, δεν αγαπούσα τη Molly αυτή καθεαυτή αλλά όλα όσα η Molly αντιπροσώπευε: Έναν εφηβικό μικρόκοσμο που στο βάθος έμοιαζε με το δικό μου αλλά στην επιφάνεια ήταν πολύ πιο γκλαμουράτος. Έναν "αμερικάνικο" τρόπο ζωής που ζήλευα. Ένα άπιαστο θηλυκό πρότυπο, αυτό της  μοιραίας ντίβας του σχολείου που όλοι ποθούσαμε αλλά αυτή αγνοούσε την ύπαρξή μας. Η Molly ήταν η προσωποποίηση όλων όσων επιθυμούσα όταν ήμουν 17 (ακόμα και η φαντασίωση να γίνω rock star είχε ως τελικό στόχο το να μπορώ να βγαίνω με γυναίκες σαν αυτήν) και γι' αυτό της χρωστάω πολλά.

POLLY JEAN HARVEY

Σ' αυτό το blog ο έρωτάς μου για την Polly Jean είναι well documented (που λένε και στο χωριό μου): Και ερωτική επιστολή της έχω γράψει, και το "To Bring You My Love" έχω χαρακτηρίσει ως έναν από τους πιο ερωτικούς δίσκους όλων των εποχών. Το συγκεκριμένο album λοιπόν η Polly δεν κατάφερε ποτέ να το ξεπεράσει, το θέμα όμως είναι πως ούτε εγώ έχω καταφέρει να το ξεπεράσω, και ούτε πρόκειται. Η Polly Jean θα αποτελεί, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, το αγαπημένο μου soundtrack για ιδιαίτερες στιγμές. Είναι επίσης η απόλυτα αγαπημένη μου θηλυκή live performer όλων των εποχών, και δεν υπάρχει πιο ερωτικό θέαμα από μια καλλιτέχνιδα του βεληνεκούς της Polly Jean να καταθέτει την ψυχή της στη σκηνή.

SARAH VOWELL

Η Sarah Vowell είναι Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γράφει για μικρά πράγματα (την εμμονή της με την ταινία "ο Νονός", τη χαρτογράφηση της καταγωγής της από Βρετανούς, Σουηδούς και Cherokee προγόνους, την καταδικασμένη εξ αποστάσεως σχέση που συντηρείται μέσα από την ανταλλαγή mixtapes...) με έναν μαγικό τρόπο που, ξαφνικά, σου αποκαλύπτει μια μεγαλύτερη εικόνα που λειτουργεί και ως καθρέπτης. Τυπικότατο geek, έχει παρόλα αυτά δανείσει τη φωνή της σε υπερήρωα χαρακτήρα της Pixar (ήταν η Violet στο "The Incredibles") και είναι και κολλητή με το Nick Hornby. Δηλαδή πόσο πιο cool μπορεί να είναι ένα uncool κορίτσι;