2013: Ten Great Songs

Καθώς λοιπόν όλοι βρίσκονται σε full list mode, το I Was A Teenage Music Geek αποφάσισε να προετοιμάσει το έδαφος για τη λίστα με τα αγαπημένα του άλμπουμ του 2013 με μια άλλη λίστα: Τραγούδια που μου κόλλησαν φέτος.

Τα συγκεκριμένα τραγούδια λοιπόν, τουλάχιστον για μένα, αποδείχθηκαν πιο catchy και από τη σύφιλη. Προέρχονται απο εξαιρετικούς δίσκους οι οποίοι δεν χωράνε στην "κανονική" Τop-20 λίστα του IWATMG, όπως και να 'χει πάντως είναι standout tracks που τα άκουσα ήδη δεκάδες φορές και πιθανότατα θα τα ακούσω ακόμα περισσότερες στο μέλλον. Η σειρά δεν είναι αξιολογική.


FATES WARNING - I Am
Με το συγκεκριμένο συγκρότημα έχω ιδιαίτερη σχέση, που ξεκινάει από εκείνη τη μυθική συναυλία τους με τους Sanctuary σε ένα σινεμά στα Πατήσια προ αμνημονεύτων και φτάνει στο ότι έχω σήμερα την τιμή να με θεωρούν φίλο και περιστασιακό συνεργάτη τους. Ο απεριόριστος σεβασμός που τρέφω στον Jim Matheos ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από το φετινό τους άλμπουμ, το καλύτερό τους από την εποχή του "A Pleasant Shade Of Gray": Μου άρεσαν πολλοί δίσκοι φέτος, ελάχιστοι όμως με έκαναν να νιώσω ένα σφίξιμο στην ψυχή ακούγοντάς τους και οι Fates, με τραγούδια όπως το "I Am", βρίσκονται κοντά στην κορυφή αυτής της λίστας επιλέκτων.

KELLIE PICKLER - Ring For Sale
Έχω ξαναπεί ότι τους τελευταίους μήνες έχω φάει κόλλημα με την country. Ιδιαίτερη αδυναμία μάλιστα έχω αναπτύξει για εκείνο το παρακλάδι της country που φλερτάρει με το southern rock, και η Pickler στο συγκεκριμένο τραγούδι με τις φοβερές νότιες κιθάρες με κάνει να θέλω να υψώσω περήφανα τη σημαία της Συνομοσπονδίας.

BEASTMILK - Death Reflects Us
To hype-όμετρο έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο, τους γουστάρουν οι πάντες από τους πιο πορωμένους μπλακμεταλλάδες μέχρι το ΝΜΕ, είναι και στυλάτα αγόρια από αυτά που αρέσουν στα κορίτσια. Προσωπικά δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο βίτσιο με τα στυλάτα αγόρια, πάντα μου άρεσε όμως αυτό το post-punk goth hard rock τύπου Sisters Of Mercy meets Bauhaus meets The Cult, από τότε που το έπαιζαν οι Sisters Of Mercy, οι Bauhaus και οι Cult. Στους κάτω των 30 θα ακουστεί πρωτότυπο, εμένα το "Death Reflects Us" μου ακούγεται νοσταλγικό.

EMINEM - Berzerk
O Rick Rubin σαμπλάρει Billy Squier. 'Nuff said.

SENSER - Witch Village
Το συγκεκριμένο album το άκουσα μόλις σήμερα αλλά το άκουσα 7 φορές σήμερα, δεν μπορώ να σταματήσω. Ειδικά στη γέφυρα του "Witch Village", στο 3:04, συνεχόμενο repeat μέχρι το 2014.

GOZU - Signed, Epstein's Mom
Το καλύτερο τραγούδι που δεν κυκλοφόρησαν φέτος οι Queens Of The Stone Age. Αν είχε και handclaps θα ήταν το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών.

DROPKICK MURPHYS - Rose Tattoo
Σταθερή αξία οι Murphys, όλα τους τα albums παίζουν από ψηλά εφτάρια μέχρι οχταμισάρια. Σε κάθε album όμως έχουν 2-3 τραγούδια για "10" και το "Rose Tattoo" είναι ένα από αυτά στο "Signed And Sealed In Blood".

JASON ISBELL - Stockholm
#21 στην κανονική λίστα πιθανότατα, έμεινε έξω στο νήμα. Πώς μπορεί να μην ανατριχιάσεις με ένα τραγούδι σαν το "Stockholm";

MICHAEL STIPE & COURTNEY LOVE - Rio Grande
Από το "Son Of Rogue's Gallery", τη συλλογή με πειρατικές μπαλάντες που επιμελήθηκε ο Johnny Depp, μου άρεσαν πολλά τραγούδια, το ντουέτο Tom Waits/Keith Richards, το Marc Almond (σκασμός), το Macy Gray... Αυτό εδώ ήταν το πιο αναπάντεχο και ίσως το πιο συναρπαστικό.

BAD RELIGION - White Christmas
Εκτός από το album, οι Bad Religion φέτος έβγαλαν κι ένα EP με κάλαντα. Αλήθεια. Έχει πολλή πλάκα.

Αυτά ως ορεκτικό, μείνετε συντονισμένοι για το Top-20 του I Was A Teenage Music Geek. Και όχι, δεν έχει μέσα Daft Punk.

Emotions In Motion - Revisited

Η παρακάτω εξομολόγηση είχε πρωτοδημοσιευθεί στο περιοδικό Metal Hammer τον Απρίλιο του 2008. Σήμερα ξαφνικά κατάλαβα ότι το συγκεκριμένο κομματάκι μάλλον αποτέλεσε υποσυνείδητα την ιδέα πάνω στην οποία στηρίχθηκε αυτό το blog, οπότε τιμής ένεκεν το ανεβάζω κι εδώ.

Κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία σοβαρής λίστας με τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών είναι μάταιη. Τέτοια ταξινόμηση απαιτεί αντικειμενικά κριτήρια σύγκρισης και, όταν μιλάμε για δίσκους, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα: Οι καλύτεροι δίσκοι όλων των εποχών είναι αυτοί που άκουσες για πρώτη φορά όταν ήσουν 14 χρονών.

Κάποια από τα albums που πρωτακούει κανείς στα 14 του τον συντροφεύουν παντοτινά και κερδίζουν περίοπτη θέση στο όχι και τόσο αντικειμενικό top του καθενός μας. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα, τα οποία μεγαλώνοντας και "ωριμάζοντας" είτε τα ξεχνάς, είτε τα σνόμπαρεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Emotions In Motion" του Billy Squier, ενός Αμερικανού rocker των αρχών των 80's. Είχα πάνω από 20 χρόνια να ακούσω αυτό το album. Το είχα αγόρασει σε κασέτα το 1982 και το άκουσα για τελευταία φορά, πότε; Το '87; Το '88; 

Καμιά δεκαριά χρόνια μετά την τελευταία εκείνη ακρόαση, σε κάποιο παζάρι μεταχειρισμένων βινυλίων το μάτι μου έπεσε στο χαρακτηριστικό, σχεδιασμένο από τον Andy Warhol εξώφυλλο, και παρορμητικά αγόρασα το "Emotions In Motion" για δεύτερη φορά. Φτάνοντας σπίτι το έβαλα κατευθείαν στο ράφι της δισκοθήκης χωρίς να το ακούσω: Για ένα μέλος της εκλεκτής και πεφωτισμένης κάστας των hipsterati, η ακρόαση Billy Squier στα 90's ήταν αδιανόητη!

Πέρασαν λοιπόν άλλα δέκα χρόνια μέχρι να φτάσει στα χέρια μου μία ακόμα κόπια του "Emotions In Motion", αυτή τη φορά σε μορφή CD και, σε μία κρίση νοσταλγίας, αποφάσισα να το ακούσω. Το αποτέλεσμα εξέπληξε κι εμένα τον ίδιο: Θυμόμουν κάθε riff, κάθε στίχο, ακόμα και κάθε ανάσα από τα δεύτερα φωνητικά του guest Freddie Mercury στο ρεφρέν του ομώνυμου τραγουδιού. Καθόμουν στον καναπέ, απέναντι από το στερεοφωνικό, κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι μου, έπαιζα air drums και τραγουδούσα δυνατά μαζί με τον Billy, μέχρι που μπήκε στο σαλόνι η γυναίκα μου για να με ρωτήσει αν έχω τρελλαθεί. Για 42 λεπτά, το Δεκέμβριο του 2008, ήμουν και πάλι 14 χρονών.

Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν την επόμενη φορά που το περιοδικό κάνει αφιέρωμα στα καλύτερα albums όλων των εποχών, δείτε στη λίστα μου να φιγουράρει και κάποιος σαν τον Billy Squier. Όταν γίνεσαι 40, μπορεί και να τρελλαίνεσαι.

Fumbling Towards Ecstasy

Από το 1993 μέχρι το 1997 αγόρασα περισσότερους δίσκους απ’ όσους ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος αγοράζει σε ολόκληρη τη ζωή του. Και όταν κάθησα να σκεφτώ, από όλους εκείνους τους δίσκους των mid-90’s ποιον έχω ακούσει περισσότερες φορές στη ζωή μου, με μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι η απάντηση μπορεί κάλλιστα να είναι το “Fumbling Towards Ecstasy” της Sarah McLachlan.

Δεν είμαι μόνος μου σε αυτό. Ο Jim Matheos, παρόλο που ως καλλιτέχνης προέρχεται από εντελώς διαφορετικό χώρο από αυτήν, πίνει νερό στο όνομα της McLachlan κι έχει το “Fumbling Towards Ecstasy” ως “desert island disc” του. H αγγελική φωνή της Sarah, η ζεστή παραγωγή του Pierre Marchand, ο μαγικός τρόπος που χρωματίζει διακριτικά με το Hammond B-3 του ο David Kershaw, τα ηχοχρώματα αυτού του δίσκου έχουν κάτι το βαθιά ποιητικό. Αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις δουλειές της McLachlan ούτως ή άλλως, αλλά σε αυτό το άλμπουμ οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο γαμημένο τρόπο ώστε και οι συνθέσεις να είναι όλες αριστουργηματικές χωρίς ούτε ένα filler, και οι στίχοι της Sarah να σου καρφώνονται στην ψυχή, και το artwork να είναι πανέμορφο. Βάζεις αυτό το άλμπουμ να παίζει και ερωτεύεσαι. Είναι αναπόφευκτο. 

Άκουγα το “Fumbling Towards Ecstasy” ως φοιτητής, χιλιάδες μίλια μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Ήταν πολύ καλή παρέα. 20 χρόνια αργότερα, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, βρίσκομαι πάλι χιλιάδες μίλια μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους, ευτυχώς όμως η Sarah είναι πάντοτε στο πλάϊ μου.